Κατ΄ἀρχᾶς νά ποῦμε, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας φαίνεται νά ἀκολουθεῖ, καί δικαίως, τόν δρόμον πού ἐχάραξαν τά Πατριαρχεία τῆς Βουλγαρίας καί τῆς Ἀντιοχείας. Ἕνα ἀκόμη ἠχηρό καρφί ἤ καί ράπισμα εἰς τό φέρετρον καί τήν σιαγώνα τῆς ληστροΣυνόδου τῶν Νεοφαναριωτῶν. Τρία Αὐτοκέφαλα καί ἰσότιμα -μέ αὐτό τῆς Πόλεως- Πατριαρχεία, ἀρνούνται κατηγορηματικά, διά συγκεκριμένους ἔλλογους, θεολογικούς καί Ἐκκλησιολογικούς λόγους, νά συμμετάσχωσιν, εἰς τό πολιτικάντικον παίγνιον τῶν Νεορθοδόξων Οἰκουμενιστῶν τοῦ Βοσπόρου μετά τῶν ἀφεντικῶν αὐτῶν. [Δεῖτε ΕΔΩ http://epomeni-tois-agiois-patrasi.blogspot.com.cy/2016/06/blog-post_9.html]
Εἶναι δυνατόν οἱ Νεοφαναριώτες νά ἐπιθυμῶσιν σφόδρα καί ἀλυσιτελῶς, νά διαφημίσωσιν διά τῷ θεαθήναι τοῖς κοσμικοῖς ἀνθρώποις τήν δῆθεν ὀρθόδοξη ἑνότητα, ἄνευ τινάς συζητήσεως καί ἐπιλύσεως, πρώτιστα, διά σοβαρά ζητήματα καί διαφορές πού χωρίζωσιν -σέ βαθμόν ἀκοινωνησίας- τίς κατά τόπους Ἐκκλησίες;
Ναί, σαφῶς καί εἶναι δυνατόν κατά ὅπως ἐπιμένωσιν οἱ κουτοπόνηροι Φαναριῶτες.
Ἔχει ἀπόλυτον Ἐκκλησιολογικόν καί Κανονικόν δίκαιον τό Πατριαρχεῖον τῆς Σερβίας πού παρακαλεῖ καί θέτει, ἔστω καί τήν ὑστάτην, ὡς βασικήν προϋπόθεσιν πρός τόν πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖον: ὅτι εἶναι ἀπαραίτητον νά ἐπιλυθῶσιν, οἱ σημαντικές διαφορές πού προκύπτωσιν, ἐκκλησιαστικῶς, ὅπως κατορθωθεῖ τελικῶς μία τίμια πανορθόδοξη ὁμοφωνία καί ἔπειτα νά ἐξετασθῶσιν καί τά κακόδοξα ἤ καί προβληματικά κείμενα περί τῆς Συνόδου· καί ὄχι νά ἐξετασθῶσιν, ἀρχικά, τά προβληματικά καί ἀθεολόγητα κείμενα, πού μᾶς σερβίρωσιν ἀνιεροκρυφίως, οἱ Φαναριώτες, ἵνα ἐκμεταλευθῶσιν ἔτσι, πονηρῶς, τά σωρηδόν ἐνδοεκκλησιαστικά προβλήματα τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν διά νά περάσωσιν τίς ὅποιες προκατασκευασμένες καί προειλημένες ἀποφάσεις των.
Αὐτό δέν εἶναι κἄν πονηρία ἤ πανουργία, ἀλλά σημαντική κουτοπονηριά. Καί δόξᾳ τῷ Θεῷ πού ὁ Καλός Θεός φώτισε πράγματι μερικά Πατριαρχεία καί τό ἐπισημαίνωσιν ἡχηρῶς εἰς τόν πλανεμένο Πατριάρχην τοῦ Γένους μας. Ἐξάπαντος τό τρεμοσβησμένον καί ἀμερικανοκίνητον Φανάριον τοῦ Βοσπόρου, ἀγρόν ἠγόρασεν καί προσπαθεῖ ἀνεπιτυχῶς, νά μᾶς πείσει, ὅτι διά ὅλες τίς ἀντιρρήσεις καί διαμαρτυρίες ἑναντίον του καί κατά τῆς κακοΣυνόδου, φταίνε, μόνον οἱ ἄλλοι: δηλ. οἱ «φονταμενταλιστές», οἱ «ὑπερορθόδοξοι ζηλωτές», οἱ «ἀκραίοι», οἱ «παλαιοημερολογῖτες», οἱ «ἀντιοικουμενιστές», οἱ «ἐθνοφυλετιστές» κ.ο.κ. Τό κλασικόν Μεταπατορικόν Ἁμάρτημα τῶν Νεοφαναριωτῶν πέραν τῶν σωρηδόν ἄλλων κακοδοξιῶν του.
- Πῶς εἶναι δυνατόν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον νά ἐπιθυμεῖ τόσον πολύ νά συμπαρασύρει ὅλες μαζί τίς Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες εἰς τά ἀνούσια πολιτικάντικα τερτίπια του;
- Εἶναι δυνατόν νά ἐπιθυμεῖται ἡ διαφήμησις μίας ψευδο-ἑνότητος ἐνῷ κατουσίαν καί ἐνδεικτικῶς λ.χ. τό Πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας διέκοψεν τήν Κοινωνία μέ τό γειτωνικόν τοῦ Πατριαρχεῖον τόν Ἱεροσολύμων;
- Πῶς θά συλλειτουργήσωσιν καί θά μεταλάβωσιν τό Τίμιον Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας ἄν δέν εἰρηνεύσωσιν, δέν φιλιώσουσιν καί δέν ἀγαπηθῶσιν εἰς τίς ἐνδορθόδοξες σχέσεις των;
- Τί σόϊ Χριστιανικόν καί πατριαρχικόν μήνυμα ἑνότητος ἐπιθυμῶσιν νά δώσουσιν οἱ ληστοΦαναριώτες;
- Ἐπίπλαστον καί ψευδές;
- Δέν φοβούνται τόν Θεόν πού ὑποτίθεται ὅτι ὑπηρετῶσιν;
- Δέν φοβούνται τόν Λαό τοῦ Θεοῦ πού ὑποτίθεται ὅτι διακονῶσιν;
- Ποῖον τέλος πάντων φοβούνται οἱ ἀθεόφοβοι Θεομπαίκτες καί Οἰκουμενιστές;
- Τήν Σιωνιστική καί Λουθηροκαλβινική Ἀμερική καί τήν Κεμαλική Τουρκία;
Πολύ ὀρθῶς ἡ Σερβική Ἐκκλησία διατυπώνει, ὅτι καλῶς συμμετείχε εἰς τάς Προσυνοδικάς διαδικασίας περί τῆς προετοιμασίας τῆς «Πανορθόδοξης Συνόδου» ἀλλά οἱ σωρηδόν μεταγενέστερες κριτικές, κατά τῆς αὑτῆς κακοΣυνόδου, ἔχωσιν προβληματίσει σοβαρώτερα φαίνεται τά διαμαρτυρώμενα Πατριαρχεία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Τέτοια εἶναι τελικῶς ἡ δυναμική τῶν ἔλλογων καί ἀποδεικτικῶν θεολογικῶν κριτικῶν, πού ξεριζώνει τίς πολυποίκιλες πλάνες καί τίς ψευδαισθήσεις, εἰς τήν τελική, καί λάμπει ὁλόκληρη ἡ ἀλήθεια!
Ἕνα εἶναι τό ΜΟΝΑΔΙΚΑ ἀπόλυτο σίγουρον καί δεδομένον: ὅτι τά κείμενα καί ἡ θεματολογία τῆς Συνόδου μπάζωσιν ἀπό σωρηδόν κακοδοξίες, πλάνες, ἀντιφάσεις, ἀλογίες καί αἱρέσεις, καί ἀντί νά ὑπάγωσιν, τέλος πάντων, ἅπαντες εἰς τήν Κρήτη καί νά κοκορομαχῶσιν και νά λογομαχῶσιν ἀνούσια, μιᾶς καί θά εἶναι προμελετημένα καί ἦδη «ἐγκλωβισμένοι καί αἰχμάλωτοι» εἰς τό ἀραχνῶδες Κολυμπάριον, ἄνευ γνώμης, ἄνευ ψήφου, ἄνευ οὐσιαστικῆς ἀναμίξεως, ἄνευ ἐπισκοπικοῦ ρόλου καί λόγου, ὥς πρός τίνα καί ποῖον ἀκριβῶς ὑπέρτατον λόγον, νά θυσιάσωσιν, τό γλυκερό καλοκαιράκι τους καί τήν ἡσυχία τους, διά μία ληστρικώτατην καί παρανομώτατην Σύνοδον πού ἐξάπαντος ἔχει ἦδη, προαποκτήσει, τετραυματισμένον κύρος ἐξ αἱτίας τῆς ῥωμαλέας Ἐπιστημονικῆς καί Ἐκκλησιολογικῆς Ἡμερῖδος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς; Ὁ Κλήρος καί ὁ Λαός τῆς οἰκουμενικῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, βρωντοφωνάζει ἀδιάλλειπτα, κατά τῆς μεθοδικῆς Ληστρικότητος τῆς κακοΦαναριώτικης Συνόδου. Τό Φανάριον ὅμως, ἀσεβεῖ καί δυσεβεῖ, κατά τῆς φωνῆς τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπομένει βέβαια εἰς τήν τελικήν καί ἕνα ἀκόμη τρανταχτό χτύπημα ἐκ Θεοῦ, ἵνα μετανοήσωσιν οἱ θιασῶτες καί ἀθλίοι ὀπαδοί τῆς ληστροΣυνόδου. Φυσικά καί εἶναι θαυμαστόν καί κραυγαλέον κτύπημα, ἡ ἅρνησις τῶν Πατριαρχείων τῆς Βουλγαρίας, τῆς Ἀντιοχείας, τῆς Σερβίας, τῆς Οὐκρανίας, κ.λπ. νά συμετάσχωσιν εἰς τήν Σύνοδον τοῦ Αἱρετικοῦ Πατριάρχου τῆς Νέας Ρώμης.
Σαφῶς καί τό Πατριαρχεῖον τῆς Σερβίας, ἔλλογα διατυπώνει, ὅτι πρέπει νά ἐξατασθῶσιν οἱ λόγοι πού ἀμετάκλητα τό Πατριαρχεῖον τῆς Βουλγαρίας καί τῆς Ἀντιοχείας, ἀρνούνται ἀπαρασάλευτα, τήν συμμετοχήν τους εἰς τήν Σύνοδο τῶν Νεορθοδόξων Οἰκουμενιστῶν. Πέραν τοῦτο, θά πρέπει καί νά ἐπιλυθεῖ καί τό ἄλλο πρόβλημα, τῶν ἐνδορθόδοξων τραυματισμένων σχέσεων τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρουμανίας μετά τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας.
Τό Φανάριον, ἀποδεικνύεται καί φαίνεται ἠχηρά ἀδύναμον, νά διαφημίσει, πολλῷ μᾶλλον νά ἐφαρμώσει μία ἐπίπλαστον ἑνότητα μέ τέτοια σοβορώτατα ἐκκλησιαστικά ζητήματα. Διά ποίαν Πανορθόδοξη (sic) Σύνοδο τολμῶσιν μερικοί, ἀκόμη νά ὁμιλοῦν ἀνοήτως ἤ καί προπαγανδιστικῶς μᾶλλον, ἄνευ τῶν τριῶν σημαντικώτατων Πατριαρχείων, ἀνάμεσα σ΄ αὐτά καί τό Πρεσβυγενές Πατριαρχεῖον τῆς Ἀντιόχειας;
Τά Νεοφαναριώτικα καί σαχλεπίσαχλα ψευδοεπιχειρήματα περί ἐθνικιστικοῦ τρόπου σκέψεως, καί ἡ ἄδικη μομφή κατά τήν ταπεινή γνώμη μας, κατά τῶν ἁπανταχοῦ διαμαρτυρωμένων ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, περί τινάς αἱρέσεως τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ, θεωροῦμεν ὅτι δέν εὐσταθῶσιν εἰς τήν ἐκκλησιαστική πραγματικότητα. Ἀλλά ἄν ὄντως ὑπηρετῶσιν τά Ἐθνικά κέντρα τους εἰς τά κατά τόπους Πατριαρχεία, δέν ἔχωσιν τέτοιον πατριωτικόν δικαίωμα μιᾶς καί οἱ προσλαμβάνουσες παραστάσεις των εἶναι διαφορετικές, συγκριτικά, μέ ἐκείνες ἄλλων ἐλεύθερων καί ἄκρως φιλελεύθερων κρατιδίων; Ἡ ἄδικη ταμπέλα ὑπό τινῶν πατριαρχικῶν, π.χ. ὡς ἐθνοφυλετιστῶν, κατά τῶν Ρωμῃῶν τῆς Ἀντιόχειας, καταντεῖ μέχρι τοῦ βαθμοῦ τῆς στυγνῆς συκοφαντίας μιᾶς καί βρίσκεται σέ ἐμπόλεμη καί μαρτυρική θέσιν ἐδῶ καί ἀρκετά χρόνια. Ἄς ἀποστείλει τό Οἰκουμενικόν (sic) Φανάριον τά στρατεύματά του ὅπως διασώσει τό πολύκλαυστον καί πανμαρτυρικόν Πατριαρχεῖον. Δύναται;
Κατά τούς Νεογραικούς Φαναριώτες, ὑφίστατο, μιᾶς καί ὑπηρετῶσιν ὄχι βεβαίως τά Νεοελλαδικά συμφέροντα ἀλλά οὔτε κἄν τά συμφέροντα τοῦ διεθνοῦς Ἑλληνισμοῦ, ἀλλά ὑπηρετῶσιν τά σατανικά συμφέροντα τοῦ Ἀμερικανισμοῦ. Ἀλλά ὅμως ὁ Ἀμερικανισμός δέν εἶναι ἐθνοφυλετισμός; Πῶς εἶναι δυνατόν νά κατηγορῶσιν, ἔτσι ἐπιπόλαια, τό αἱματοκυλισμένον Ἀραβικόν Πατριαρχεῖον, διά Ἀραβισμόν, καί τά Σλαβικά Πατριαρχεία διά Σλαβικόν ἐθνοφυλετισμόν καί οἱ Νεογραικοί τῆς Βασιλεύουσας νά μή κοιτάζονται εἰς τόν καθρέπτη τῆς αὐτομεμψίας καί τῆς αὐτογνωσίας;
Προσωπικῶς, ὡς Νεοέλλην ἐκ παπούδων Φαναριωτῶν, δέν δύναμαι νά ὑποστηρίζω τό ἄδικον ἤ καί τήν αἵρεσιν. Δέν δύναμαι λ.χ. νά ὑποστηρίζω τόν ἐθνοφυλετισμόν τῶν Ἑλλαδιτῶν (ἄν καί Ἑλλαδίτης), οὔτε δύναμαι νά ὑποστηρίζω (ἄν ὑπάρχει καί ὅπου ὑπάρχει) τόν Σλαβικόν ἐθνοφυλετισμόν, οὔτε κἄν ὑποστηρίζω τόν Ἀραβισμόν, πολλῶ μᾶλλον τόν Λουθηροκαλβινικόν καί Φραγκολατινικόν Ἐθνοφυλετισμόν τοῦ Ἀμερικανισμοῦ, τοῦ Ἀγγλοσαξονισμοῦ καί τοῦ Παπισμοῦ, ἐξάπαντος τρία ἄλλα ὑποστατά αἱρετικά συστήματα πού ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΑ, καί διά τόν πλέον μωρόν καί ἀφελήν, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον τῆς Νέας Ρώμης, σαφῶς καί ἔχει ὑποταχθεῖ ραγιαδικῷ τῷ τρόπῳ.
Ἄν πράγματι εἶχεν τήν δυνατότητα τόσον καιρό, τό οἰκουμενιστικόν Πατριαρχεῖον τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί προσπαθοῦσεν, καλοπροαίρετα καί ΔΙΚΑΙΑ, νά ἐπιλύσει, τά ἐνδοορθόδοξα προβλήματα πού ὑφίσταντο ἐπί πολλά ἕτη, ποῖα σοβαρή δικαιολογία θά ὑφίστατο περί τῆς μή συμμετοχῆς τῶν ἀδελφῶν Πατριαρχείων εἰς μία Οἰκουμενική καί Πανορθόδοξη Σύνοδον; Ἄρα τό Πατριαρχεῖον Κων/Πόλεως, τῷ ὄντι δέν ἐθέλησε (διαπιστώνει σημαίνουσαν «ἔλλειψη θέλησης» τό Πατριαρχεῖον τῆς Σερβίας) νά ἐπιλύσει τά ἐκκλησιαστικά ζητήματα, ὥστε νά παίζονται εἰς βάρος τῆς Πανορθόδοξης Ἑνότητας πολιτικάντικα παίγνια μέ πρωταγωνιστές καί παίκτες τούς ἴδιους τούς Νεοφαναριῶτες. Ἄν εἶναι ποτέ δυνατόν! Μαχαίρι εἰς τήν καρδιά κατά τῆς σφηκοφωλέας τῶν Ἀρχιοικουμενιστῶν καί Νεοβαρλααμιτῶν, εἶναι ἡ ΕΠΙΣΗΜΗ ἀναγνώρισις καί ὁ τονισμός στό ἐν λόγῳ πατριαρχικόν γράμμα, ὡς Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῶν Συνόδων ὑπέρ τοῦ Ἡσυχασμοῦ πού ἐκαταδικάσθει ἡ αἵρεσις τοῦ Βαρλααμισμοῦ καί ἡ Σύνοδος τῆς Κων/Πόλεως πού ἐκαταδικάσθει ἡ πολυ-αἵρεσις τοῦ Παπισμοῦ. [Δεῖτε ΕΔΩ http://arxon.gr/2016/06/%CF%8C%CF%87%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B3/]
ᾎρά συνεπῶς, ἡ ἀλήθεια πού βρίσκεται; Στόν Φαναριώτικον συγκρητιστικόν κακοΟἰκουμενισμόν, ἤ στό στρατόπεδον τῶν ὅπου γῆς Ὀρθοδόξων Καθολικῶν καλοΟἰκουμενιστῶν ἤ καί παραδοσιακῶν ἀντιοικουμενιστῶν;
Συγχαρητήρια εἰς ὅσα Πατριαρχεία ἀγωνίζονται κατά τοῦ Φαναριώτικου Ἀμερικανισμοῦ, κατά τοῦ κακοδόξου Ἐπισκοπομονισμοῦ καί τοῦ κακοκέφαλου Νεοεκκλησιολογισμοῦ καί εἴθε πράγματι νά τά μιμηθῶσιν καί ἄλλες κατά τόπους Ἑκκλησίες.
Εὐχῆς ἔργον θά εἶναι, καί τό ἐπιθυμῶμεν βαθέως οἱ Ἕλληνες τῆς Ὁμογένειας, δηλ. ὁ διεθνής Ἑλληνισμός τῆς Ρωμῃοσύνης μας, ὅπως ἀρνηθεῖ ῥωμαλέα καί ἡ Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν καί ΠΑΣΗΣ «οἰκουμενικῆς» Ἑλλάδος, ἵνα ἀνταποδώσει στά ἴσα, ὅσες ἀντικανονικές καί ὕπουλες ἐνέργειες ἀσκεῖ τό παναιρετικόν Φανάριον κατά τῶν Νεοελλαδικῶν ἐπαρχιῶν μας, μιᾶς καί πλέον, γεωπολιτικῶς, εἶναι ἐπαρχίες καί ἐνορίες πλέον τῆς Αὐτοκέφαλης καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς ἐλευθέρου Ἑλλάδος καί οὐχί βεβαίως τοῦ πρώην Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
Τόν Οἰκουμενικόν ῥόλον διά πάν ζήτημα Ἑκκλησιολογικόν κ.λπ. δύναται πλέον νά τόν ἔχει κάλλιστα τινά ἄλλη ἐλευθέρα καί πραγματικά Αὐτοκέφαλη Τοπική Ἐκκλησία, καί ὄχι λ.χ. τό αἰχμάλωτον πατριαρχεῖον τῆς Κων/Πόλεως ἤ π.χ. ἡ ἡμικατεχόμενη ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Κύπρου. Οἱ αἰχμάλωτοι ὡς γνωστόν, κάνωσιν ἀναγκαστικούς –λόγῳ τῶν δυσμενῶν ἐξωτερικῶν συνθηκῶν- μέχρι καί παράλογους συμβιβασμούς ἐνίωτε καί κατ΄ ἐξοχήν προδοτικούς.
Ἄρα λοιπόν, μήπως ἤγγικεν ὁ καιρός ὁ ἑκάστοτε Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος νά ἀναλάβει ἕναν πιό δραστήριον καί Οἰκουμενικόν ρόλον εἰς τάς Ἐκκλησιαστικάς ὑποθέσεις πού ἀφορῶσιν ἅπαν τόν Ἑλληνισμόν καί Χριστιανισμόν; Μήπως τιμῆς ἔνεκεν, θά ἔπρεπε νά ἀναβαθμιστεῖ Κανονικῶς καί σέ Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ὡς μία ἀποδεικτικά ἑξ Ἁγίων Γραφῶν πανάρχαια Ἀποστολική Ἐκκλησία;
Τοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη
http://apologitikaa.blogspot.com.cy/2016/06/blog-post_74.html
e- Ορθόδοξη Παρακαταθήκη 