Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει διά τόν πόλεμο κατά τῆς ‘Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ: «Πόσοι ἐπολέμησαν τήν Ἐκκλησίαν; Καί οἱ πολεμοῦντες ἀπώλοντο, Αὕτη δέ ὑπέρ τόν οὐρανόν ἀναβέβηκεν». Πολέμιοι τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεδείχθησαν πρῶτα οἱ εἰδωλολάτραι αὐτοκράτορες, καί κατόπιν οἱ ποικιλώνυμοι αἱρετικοί. Καί οἱ μέν πρῶτοι οὐδέποτε ἐπίστευσαν εἰς τόν ἀληθινό Θεό, οἱ δεύτεροι ὅμως, ἦσαν ἄνθρωποι πού ἐπίστευσαν μέν εἰς τόν Χριστόν, ἀλλά λόγω τῆς ὑπερηφανείας καί τοῦ ἐγωϊσμοῦ των, τυφλώθηκαν καί σκοτίσθησαν τόσον, ὥστε νά γίνουν διαστροφεῖς τῆς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου. Μεταξύ αὐτῶν ὑπῆρξαν καί μεγάλα ἐκκλησιαστικά ἀναστήματα, ὅπως Ἐπίσκοποι, Πρεσβύτεροι, καί Διδάσκαλοι τῆς Πίστεως, οἱ ὁποῖοι ὅμως παρασυρθέντες ὑπό τοῦ διαβόλου, κατήντησαν ἐχθροί τῆς ‘Αληθείας καί διῶκται τοῦ Χριστοῦ. Πολλάκις αὐτοί παρέσυρον μέ τούς μέρος των καί τούς ἀδιαφωτίστους θεολογικά ἄρχοντες τῆς Πολιτείας, οἱ ὁποῖοι ἐξασκοῦσαν βία, καταναγκασμό καί διωγμούς ἐναντίον τοῦ «μικροῦ ποιμνίου», ἤτοι ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων, ἐπειδή ἔμεναν πιστοί καί ἀμετακίνητοι σέ ὅσα ἡ Ἐκκλησία ἐδίδασκε καί ὅσα οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὥρισαν εἰς τάς Συνόδους. Θά παραθέσουμε ἕνα μαρτύριο ἀπό τήν ἐποχή τῆς Εἰκονομαχίας, διά νά πάρουμε μικράν γεῦσιν τῆς δοκιμασίας καί τίς ταλαιπωρίες πού ὑπέστησαν οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκείνη τήν ἐποχή. Πρόκειται γιά τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Σεργίου τοῦ Ὁμολογητοῦ, πατρός τοῦ ἁγίου Φωτίου τοῦ Μεγάλου. Τό ἀντιγράφουμε ἀπό τό βιβλίον «Τό Μικρόν Ποίμνιον» τοῦ ‘Αρχιμ. Γρηγορίου Χαραλαμπίδη, Ἔκδοσις Σωτῆρος.
«Τό 829 μ.Χ. ὁ μετέπειτα περίφημος Πατριάρχης τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Μέγας Φώτιος, ἦταν 9 ἐτῶν. Οἱ γονεῖς του βρίσκονταν στό ἐπίκεντρο τῆς θύελλας, πού συγκλόνιζε τήν τότε Αὐτοκρατορία. Τόν ἴδιο χρόνο (829) ἀνέβηκε στόν αὐτοκρατορικό θρόνο ὁ εἰκονομάχος Θεόφιλος.
Ὁ διωγμός τῶν ἁγίων Εἰκόνων ἐδίχασε τήν ‘Εκκλησία καί κυρίως τήν Βασιλεύουσα. Ὅσοι τιμοῦσαν τίς Εἰκόνες ἀντιμετώπιζαν ἰσχυρό διωγμό, δήμευσι περιουσίας φυγλη στά βουνά, ἐνῶ τά μοναστήρια ἄδειαζαν ἀπό τούς μοναχούς των, πού ὑπερασπίζοντο μέ σθένος τήν ὀρθή πίστι.
Μέ τό πέρασμα τῶν χρόνων ὁ διωγμός ἔγινε πιό ὀξύς καί ἔφθασε καί στό ἀρχοντικό τοῦ Μεγάλου Φωτίου. Ὁ πατέρας του ὁ σπαθάριος Σέργιος, καί ἡ ἀρχόντισσα μητέρα του Εἰρήνη ἦταν εὐσεβέστατοι καί κρατοῦσαν γερά τήν ὀρθόδοξο καί ἀνόθευτη πίστι τους, μακριά ἀπό τήν μανία τῆς αἱρέσεως. «Ο πατέρας τοῦ Φωτίου ἦταν καί ἀδελφός τοῦ Πατριάρχου Ταρασίου, ὁ ὁποῖος εἶχε πρωτοσταήσει στήν ἀναστήλωσι τῶν Εἰκόνων, ὡς Πρόεδρος τῆς Ζ΄ Οἱκουμενικῆς Συνόδου.
Ἔφθασαν λοιπόν στόν Εἰκονομάχο Αὐτοκράτορα Θεόφιλο οἱ πληροφορίες γιά τά φιλικά φρονήματα ὑπέρ τῶν ἁγίων εἰκόνων τοῦ Σεργίου καί τῆς Εἰρήνης, τῶν γονέων τοῦ Μ. Φωτίου. Συνέλαβαν, λοιπόν, τόν Σέργιο καί τόν ὁδήγησαν μπροστά στόν βασιλέα. Κι αὐτός ἀνήμερος καί σκληρός ἀπαιτεῖ τήν συμμόρφωσι στά βασιλικά διατάγματα τῆς αἱρέσεως.
‘Αλύγιστος ὅμως ὁ Ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδόξου Πϊστεως ἀμύνεται ὑπέρ τῆς ἀληθείας, μαχητής τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεώς του. Ἡ σύγκρουσι ἀνάμεσα στήν ἀλήθεια καί τό ψεῦδος ἦταν τρομακτική. Ὁ αὐτοκράτωρ νόμισε ὅτι νίκησε.
Ὁ σπαθάριος Σέργιος δεμένος μέ ἕνα σχοινί γύρω ἀπό τό λαιμό του περιφέρεται σάν ἀνδράποδο στούς δρόμους τῆς κατάμεστης ἀγορᾶς. Οἱ δεσμοφύλακες τόν τραβοῦν ὅπου θέλουν γιά νά ἐξευτελίσουν τόν ἀνώτερο ἐκεῖνο ἀξιωματοῦχο τῆς Αὐτοκρατορίας. Ὁ ὄχλος τόν χτυπᾶ, τόν βρίζει καί ἀσχημονεῖ. Καί ὁ μάρτυς πού ἄλλοτε περνοῦσε ἔφιππος μέ τά διάσημα τοῦ ἀξιώματός του, τώρα δέχεται μέ ὑπομονή καί καρτερία τήν χλεύη τῶν περαστικῶν. Τελικά τόν ὁδηγοῦν στήν φυλακή. Κι ἐκεῖ στό φοβερό μουντρούμι της μαθαίνει, ὅτι ἡ περιουσία του δέν τοῦ ἀνήκει πιά. Ἀλλά κι’ αὐτό τό ὑπομένει γιά τήν Ὀρθόδοξο Πίστι! Στήν συνέχεια βγαίνει καί ἄλλη ἀπόφασι. Ὁ σπαθάριος Σέργιος, ἡ ἀρχόντισσα Εἰρήνη καί τά ἀρχοντόπουλα παιδιά της ἔπρεπε νά ἐγκαταλείψουν τήν Βασιλεύουσα καί νά ἐξοριστοῦν σέ τόπο «πικρό καί ἄνυδρο». Ὁ Σέργιος δέν ξαναεῖδε τήν Κωνσταντινούπολι ζωντανός».
Ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σεργίου τοῦ Ὁμολογητοῦ τελεῖται τήν 13ην τοῦ μηνός Μαίου.
«Τό 829 μ.Χ. ὁ μετέπειτα περίφημος Πατριάρχης τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Μέγας Φώτιος, ἦταν 9 ἐτῶν. Οἱ γονεῖς του βρίσκονταν στό ἐπίκεντρο τῆς θύελλας, πού συγκλόνιζε τήν τότε Αὐτοκρατορία. Τόν ἴδιο χρόνο (829) ἀνέβηκε στόν αὐτοκρατορικό θρόνο ὁ εἰκονομάχος Θεόφιλος.
Ὁ διωγμός τῶν ἁγίων Εἰκόνων ἐδίχασε τήν ‘Εκκλησία καί κυρίως τήν Βασιλεύουσα. Ὅσοι τιμοῦσαν τίς Εἰκόνες ἀντιμετώπιζαν ἰσχυρό διωγμό, δήμευσι περιουσίας φυγλη στά βουνά, ἐνῶ τά μοναστήρια ἄδειαζαν ἀπό τούς μοναχούς των, πού ὑπερασπίζοντο μέ σθένος τήν ὀρθή πίστι.
Μέ τό πέρασμα τῶν χρόνων ὁ διωγμός ἔγινε πιό ὀξύς καί ἔφθασε καί στό ἀρχοντικό τοῦ Μεγάλου Φωτίου. Ὁ πατέρας του ὁ σπαθάριος Σέργιος, καί ἡ ἀρχόντισσα μητέρα του Εἰρήνη ἦταν εὐσεβέστατοι καί κρατοῦσαν γερά τήν ὀρθόδοξο καί ἀνόθευτη πίστι τους, μακριά ἀπό τήν μανία τῆς αἱρέσεως. «Ο πατέρας τοῦ Φωτίου ἦταν καί ἀδελφός τοῦ Πατριάρχου Ταρασίου, ὁ ὁποῖος εἶχε πρωτοσταήσει στήν ἀναστήλωσι τῶν Εἰκόνων, ὡς Πρόεδρος τῆς Ζ΄ Οἱκουμενικῆς Συνόδου.
Ἔφθασαν λοιπόν στόν Εἰκονομάχο Αὐτοκράτορα Θεόφιλο οἱ πληροφορίες γιά τά φιλικά φρονήματα ὑπέρ τῶν ἁγίων εἰκόνων τοῦ Σεργίου καί τῆς Εἰρήνης, τῶν γονέων τοῦ Μ. Φωτίου. Συνέλαβαν, λοιπόν, τόν Σέργιο καί τόν ὁδήγησαν μπροστά στόν βασιλέα. Κι αὐτός ἀνήμερος καί σκληρός ἀπαιτεῖ τήν συμμόρφωσι στά βασιλικά διατάγματα τῆς αἱρέσεως.
‘Αλύγιστος ὅμως ὁ Ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδόξου Πϊστεως ἀμύνεται ὑπέρ τῆς ἀληθείας, μαχητής τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεώς του. Ἡ σύγκρουσι ἀνάμεσα στήν ἀλήθεια καί τό ψεῦδος ἦταν τρομακτική. Ὁ αὐτοκράτωρ νόμισε ὅτι νίκησε.
Ὁ σπαθάριος Σέργιος δεμένος μέ ἕνα σχοινί γύρω ἀπό τό λαιμό του περιφέρεται σάν ἀνδράποδο στούς δρόμους τῆς κατάμεστης ἀγορᾶς. Οἱ δεσμοφύλακες τόν τραβοῦν ὅπου θέλουν γιά νά ἐξευτελίσουν τόν ἀνώτερο ἐκεῖνο ἀξιωματοῦχο τῆς Αὐτοκρατορίας. Ὁ ὄχλος τόν χτυπᾶ, τόν βρίζει καί ἀσχημονεῖ. Καί ὁ μάρτυς πού ἄλλοτε περνοῦσε ἔφιππος μέ τά διάσημα τοῦ ἀξιώματός του, τώρα δέχεται μέ ὑπομονή καί καρτερία τήν χλεύη τῶν περαστικῶν. Τελικά τόν ὁδηγοῦν στήν φυλακή. Κι ἐκεῖ στό φοβερό μουντρούμι της μαθαίνει, ὅτι ἡ περιουσία του δέν τοῦ ἀνήκει πιά. Ἀλλά κι’ αὐτό τό ὑπομένει γιά τήν Ὀρθόδοξο Πίστι! Στήν συνέχεια βγαίνει καί ἄλλη ἀπόφασι. Ὁ σπαθάριος Σέργιος, ἡ ἀρχόντισσα Εἰρήνη καί τά ἀρχοντόπουλα παιδιά της ἔπρεπε νά ἐγκαταλείψουν τήν Βασιλεύουσα καί νά ἐξοριστοῦν σέ τόπο «πικρό καί ἄνυδρο». Ὁ Σέργιος δέν ξαναεῖδε τήν Κωνσταντινούπολι ζωντανός».
Ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σεργίου τοῦ Ὁμολογητοῦ τελεῖται τήν 13ην τοῦ μηνός Μαίου.
e- Ορθόδοξη Παρακαταθήκη 