Παγκόσμια Σύνοδος Κορυφής Covid – Αποκατάσταση της Επιστημονικής Ακεραιότητας
17.000 γιατροί και επιστήμονες του ιατρικού κλάδου δηλώνουν ότι πρέπει να αρθεί η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, να αποκατασταθεί η επιστημονική ακεραιότητα και να αντιμετωπιστούν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Εμείς, οι γιατροί και οι επιστήμονες του ιατρικού κλάδου του κόσμου, ενωμένοι με την πίστη μας στον Όρκο του Ιπποκράτη, αναγνωρίζουμε ότι οι καταστροφικές πολιτικές δημόσιας υγείας COVID-19 που επιβλήθηκαν στους γιατρούς και τους ασθενείς μας είναι το αποκορύφωμα μιας διεφθαρμένης ιατρικής συμμαχίας φαρμακευτικών, ασφαλιστικών και υγειονομικών ιδρυμάτων, μαζί με τα οικονομικά τραστ που τους ελέγχουν.
Έχουν διεισδύσει στο ιατρικό μας σύστημα σε κάθε επίπεδο και προστατεύονται και υποστηρίζονται από μια παράλληλη συμμαχία μεγάλων εταιρειών τεχνολογίας, μέσων μαζικής ενημέρωσης, ακαδημαϊκών και κυβερνητικών υπηρεσιών που επωφελήθηκαν από αυτή την ενορχηστρωμένη καταστροφή.
Αυτή η διεφθαρμένη συμμαχία έχει θέσει σε κίνδυνο την ακεραιότητα των πιο έγκυρων ιατρικών κοινωνιών μας στις οποίες ανήκουμε, δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση επιστημονικής συναίνεσης αντικαθιστώντας την αλήθεια με την προπαγάνδα. Αυτή η συμμαχία συνεχίζει να προωθεί μη επιστημονικούς ισχυρισμούς λογοκρίνοντας δεδομένα, και εκφοβίζοντας και απολύοντας γιατρούς και επιστήμονες για απλή δημοσίευση πραγματικών κλινικών αποτελεσμάτων ή για θεραπεία των ασθενών τους με αποδεδειγμένα, σωτήρια φάρμακα. Αυτές οι καταστροφικές αποφάσεις ήρθαν εις βάρος των αθώων, οι οποίοι αναγκάζονται να υποστούν βλάβη στην υγεία και θάνατο που προκαλούνται από σκόπιμη παρακράτηση κρίσιμων και επειγουσών θεραπειών, ή ως αποτέλεσμα σε εξαναγκασμό με ενέσεις γενετικής θεραπείας, οι οποίες δεν είναι ούτε ασφαλείς ούτε αποτελεσματικές.
Η ιατρική κοινότητα έχει αρνηθεί στους ασθενείς το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα να τους παρέχεται πραγματική ενημέρωση για συγκατάθεση στις πειραματικές ενέσεις COVID-19. Οι ασθενείς μας αποκλείονται επίσης από την απόκτηση των απαραίτητων πληροφοριών για την κατανόηση των κινδύνων και των οφελών των εμβολίων και των εναλλακτικών τους, λόγω της εκτεταμένης λογοκρισίας και προπαγάνδας που διαδίδεται από κυβερνήσεις, αξιωματούχους δημόσιας υγείας και μέσα ενημέρωσης. Οι ασθενείς εξακολουθούν να υπόκεινται σε καταναγκαστικά lockdown, τα οποία βλάπτουν την υγεία τους, τις σταδιοδρομίες και την εκπαίδευση των παιδιών τους, και βλάπτουν τους κοινωνικούς και οικογενειακούς δεσμούς που είναι κρίσιμοι για την κοινωνία των πολιτών. Αυτό δεν είναι σύμπτωση. Στο βιβλίο με τίτλο “COVID-19: The Great Reset”, η ηγεσία αυτής της συμμαχίας έχει δηλώσει σαφώς ότι η πρόθεσή της είναι να αξιοποιήσει τον COVID-19 ως μια «ευκαιρία» για να επαναφέρει ολόκληρη την παγκόσμια κοινωνία, τον πολιτισμό, τις πολιτικές δομές και την οικονομία μας.
Οι 17.000 γιατροί και επιστήμονες του ιατρικού κλάδου της Παγκόσμιας Συνόδου Κορυφής Covid αντιπροσωπεύουν μια πολύ μεγαλύτερη, πληροφορημένη παγκόσμια ιατρική κοινότητα που αρνείται να συμβιβαστεί, και είναι ενωμένοι και πρόθυμοι με κίνδυνο να προκαλέσουν την οργή της διεφθαρμένης ιατρικής συμμαχίας για να υπερασπιστούν την υγεία των ασθενών τους.
Η αποστολή της Παγκόσμιας Συνόδου Κορυφής COVID είναι να τερματίσει αυτήν την ενορχηστρωμένη κρίση, η οποία έχει επιβληθεί παράνομα στον κόσμο, και να δηλώσει επίσημα ότι οι ενέργειες αυτής της διεφθαρμένης συμμαχίας δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Πρέπει να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη του κόσμου στην ιατρική, η οποία ξεκινά με ελεύθερο και ανοιχτό διάλογο μεταξύ γιατρών και επιστημόνων του ιατρικού κλάδου. Πρέπει να αποκαταστήσουμε τα ιατρικά δικαιώματα και την αυτονομία των ασθενών. Αυτό περιλαμβάνει τη θεμελιώδη αρχή της ιερής σχέσης γιατρού-ασθενούς. Η κοινωνική ανάγκη για αυτό έχει καθυστερήσει δεκαετίες, και ως εκ τούτου, εμείς οι γιατροί του κόσμου είμαστε υποχρεωμένοι να αναλάβουμε δράση.
Μετά από δύο χρόνια επιστημονικής έρευνας, εκατομμύρια ασθενών που υποβλήθηκαν σε θεραπεία, εκατοντάδες κλινικές δοκιμές που πραγματοποιήθηκαν και επιστημονικά δεδομένα που κοινοποιήθηκαν, έχουμε αποδείξει και τεκμηριώσει την επιτυχία μας στην κατανόηση και την καταπολέμηση του COVID-19. Λαμβάνοντας υπόψη τους κινδύνους έναντι των οφελών των σημαντικών αποφάσεων πολιτικής, η Παγκόσμια Σύνοδος Κορυφής COVID με 17.000 γιατρούς και επιστήμονες του ιατρικού κλάδου από όλο τον κόσμο κατέληξαν σε συναίνεση σχετικά με τις ακόλουθες θεμελιώδεις αρχές:
Δηλώνουμε και τα δεδομένα το επιβεβαιώνουν ότι οι πειραματικές ενέσεις γενετικής θεραπείας COVID-19 πρέπει να τερματιστούν.
Δηλώνουμε ότι οι γιατροί δεν πρέπει να εμποδίζονται από την παροχή ιατρικής περίθαλψης που σώζει ζωές.
Δηλώνουμε ότι η κατάσταση εθνικής έκτακτης ανάγκης, η οποία διευκολύνει τη διαφθορά και επεκτείνει την πανδημία, πρέπει να τερματιστεί αμέσως.
Δηλώνουμε ότι το ιατρικό απόρρητο δεν πρέπει ποτέ ξανά να παραβιαστεί, και όλοι οι ταξιδιωτικοί και κοινωνικοί περιορισμοί πρέπει να σταματήσουν.
Δηλώνουμε ότι οι μάσκες δεν είναι και ποτέ δεν ήταν αποτελεσματική προστασία από έναν αερομεταφερόμενο αναπνευστικό ιό στο κοινωνικό περιβάλλον.
Δηλώνουμε ότι πρέπει να ξεκινήσει χρηματοδότηση και έρευνα για τις βλάβες του εμβολιασμού, τους θανάτους και την οδύνη.
Δηλώνουμε ότι δεν πρέπει να μας αρνηθεί καμία ευκαιρία, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης, της σταδιοδρομίας, της στρατιωτικής θητείας ή της ιατρικής περίθαλψης, λόγω της απροθυμίας να κάνουμε μια ένεση.
Δηλώνουμε ότι οι παραβιάσεις της Πρώτης Τροπολογίας* και η ιατρική λογοκρισία από την κυβέρνηση, τις εταιρείες τεχνολογίας και των μέσων ενημέρωσης πρέπει να σταματήσουν και να τηρηθεί η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων. [The Bill of Rights – USA]
Δηλώνουμε ότι Pfizer, Moderna, BioNTech, Janssen, Astra Zeneca, και οι συνεργοί τους, απέκρυψαν και σκόπιμα παρέλειψαν πληροφορίες ασφάλειας και αποτελεσματικότητας από ασθενείς και γιατρούς και πρέπει να κατηγορηθούν άμεσα για απάτη.
Δηλώνουμε ότι η κυβέρνηση και οι ιατρικές υπηρεσίες πρέπει να λογοδοτήσουν.
* Η Πρώτη Τροπολογία στο Σύνταγμα των ΗΠΑ εμποδίζει την κυβέρνηση να θεσπίσει νόμους που ρυθμίζουν την καθιέρωση θρησκείας ή που απαγορεύουν την ελεύθερη άσκηση της θρησκείας ή περιορίζουν την ελευθερία του λόγου, την ελευθερία του τύπου, την ελευθερία του συνέρχεσθαι ή το δικαίωμα αναφοράς στην κυβέρνηση για αποκατάσταση παραπόνων. Εγκρίθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1791, ως μία από τις δέκα τροπολογίες που αποτελούν τη Διακήρυξη των δικαιωμάτων.
Με την αναγνώριση της <<Αρχιεπισκοπής Αχρίδος>> από το <<Φανάρι>> θεραπεύθηκε το σχίσμα του 1967; Όχι βεβαίως, παρά μόνο προσωρινά και για το <<θεαθήναι>>. Το κράτος των Σκοπίων ομού μετά της οικείας τοπικής Εκκλησίας θριαμβολογεί, όμως -όπως πάντα- αμετανοήτως! Ο Πρωθυπουργός του κρατιδίου δήλωσε πως <<Μολονότι με την ενέργεια αυτή δεν έχουν επιλυθεί το τελικό καθεστώς και το όνομα, έχει ολοκληρωθεί το πιο σημαντικό και μεγάλο βήμα>>. Το όνομα λοιπόν (της Μακεδονίας) δεν εγκαταλείπεται από τους βόρειους γείτονές μας, ούτε ως Κράτος, αλλά ούτε και ως αναγνωρισμένη πλέον Εκκλησία… Άχρι -βεβαίως- καιρού… Οι εξελίξεις τρέχουν. Μπροστά στο <<πανδαιμόνιο>> που επικρατεί αυτή την στιγμή σε όλη την Ευρώπη χάριν του Ουκρανικού ζητήματος χρησιμοποιούνται και από τις δύο πλευρές (Ρωσίας-Ουκρανίας) με μπροστάρη φυσικά τις Η.Π.Α., ο πλήρης έλεγχος, η ποδηγέτηση και ο εγκλωβισμός ακόμη και των τοπικών Εκκλησιών χάριν της κοσμικής παντοδυναμίας! Αρωγός και σύμμαχος της αμερικανικής διπλωματίας και της δυτικοευρωπαϊκής συμμαχίας, όπως πάντα το έκπτωτο <<Φανάρι>>!
Με την αναγνώριση της <<Αρχιεπισκοπής Αχρίδος>> από το <<Φανάρι>> θεραπεύθηκε το σχίσμα του 1967;
Όχι βεβαίως, παρά μόνο προσωρινά και για το <<θεαθήναι>>.
Το κράτος των Σκοπίων ομού μετά της οικείας τοπικής Εκκλησίας θριαμβολογεί, όμως -όπως πάντα- αμετανοήτως!
Ο Πρωθυπουργός του κρατιδίου δήλωσε πως <<Μολονότι με την ενέργεια αυτή δεν έχουν επιλυθεί το τελικό καθεστώς και το όνομα,
έχει ολοκληρωθεί το πιο σημαντικό και μεγάλο βήμα>>.
Το όνομα λοιπόν (της Μακεδονίας) δεν εγκαταλείπεται από τους βόρειους γείτονές μας, ούτε ως Κράτος, αλλά ούτε και ως αναγνωρισμένη πλέον Εκκλησία…
Άχρι -βεβαίως- καιρού… Οι εξελίξεις τρέχουν.
Μπροστά στο <<πανδαιμόνιο>> που επικρατεί αυτή την στιγμή σε όλη την Ευρώπη χάριν του Ουκρανικού ζητήματος χρησιμοποιούνται και
από τις δύο πλευρές (Ρωσίας-Ουκρανίας) με μπροστάρη φυσικά τις Η.Π.Α., ο πλήρης έλεγχος, η ποδηγέτηση και ο εγκλωβισμός
ακόμη και των τοπικών Εκκλησιών χάριν της κοσμικής παντοδυναμίας!
Αρωγός και σύμμαχος της αμερικανικής διπλωματίας και της δυτικοευρωπαϊκής συμμαχίας, όπως πάντα το έκπτωτο <<Φανάρι>>!
του Γιώργου Δ. Δημακόπουλου, δημοσιογράφου
Τη <<Μακεδονοποίηση>> της Σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων θα πρέπει να την αναζητήσουμε στην -υπό το κομμουνιστικό καθεστώς του Τίτο- της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας και στους γνωστούς πολιτικούς εθνικιστικούς κύκλους της εποχής. Επειδή η ιστορία αυτή είναι τόσο μακροχρόνια, θεωρήσαμε αναγκαίο να σταθούμε στις σύγχρονες εξελίξεις -της μετά του 2000- <<νέας εποχής>>. Το 2002, η Σχισματική <<Εκκλησία των Σκοπίων>> αποτελείτο από τους κάτωθι αρχιερείς: 1. τον Στέφανο, Αρχιεπίσκοπο Αχρίδος και <<Μακεδονίας>>. 2. Τον Κύριλλο, Μητροπολίτη Πόλογκ και Κουμάνοβο. 3. Τον Γορασδών, Μητροπολίτη Ευρώπης. 4. Τον Τιμόθεο, Μητροπολίτη Δίβρης και Κίτσεβου. 5. Τον Πέτρο, Μητροπολίτη Πρεσπών και Πελαγονίας με έδρα το Μοναστήρι. 6. Τον Ναούμ, Μητροπολίτη Στρούμιτσας. 7. Τον Αγαθάγγελο, Μητροπολίτη Μπρεγαλνίτσας και 8. Τον Ιωάννη, Μητροπολίτη Βελεσών και αρχιεπίσκοπο Αχρίδας της Κανονικής Εκκλησίας.
Η Συμφωνία του Νις που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε
Το αυτό έτος του 2002 και συγκεκριμένα την 6η Ιουνίου φτάνουμε στη Συμφωνία του Νις, η οποία προέβλεπε την Αυτονομία που προσέφερε η Σερβική Εκκλησία στην <<Μακεδονική>>, υπό τον όρο, πως η πρώτη θα υπαγόταν διοικητικά στη δεύτερη. Η συμφωνία αυτή όμως, ουδέποτε υλοποιήθηκε καθώς με την δημοσιοποίησή της ακολούθησε αλλεπάλληλη πολιτική αναταραχή στα Σκόπια -κυρίως από το VMRO-DPMNE- κόμμα εξουσίας εκείνη την περίοδο, το σοσιαλιστικό και το αριστερό SDSM, που επιθυμούσαν πλήρη Αυτοκεφαλία και φυσικά με το όνομα της <<Μακεδονίας>>. Ακολούθησαν μακρόχρονες ενέργειες του Μητροπολίτη Αχρίδος Ιωάννη για συνταυτισμό – αμοιβαία αποδοχή απόψεων με τον Πατριάρχη Παύλο της Σερβίας, που ωστόσο κάθε φορά που ο Ιωάννης βρισκόταν στο έδαφος των Σκοπίων φυλακιζόταν από τα διάφορα καθεστώτα της χώρας και με διάφορα κάθε φορά ψευδή προσχήματα. Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνουμε ρητά, πως οι ουσιαστικοί Καθοδηγητές και φυσικά Δημιουργοί της Σχισματικής Εκκλησίας της <<Μακεδονίας>> ήταν οι κρατικές αρχές ασφαλείας των Σκοπίων, συνεπικουρούμενες βεβαίως και από το υπερεθνικιστικό πνεύμα πολλών ταγών της εκκλησιαστικής αυτής κοινότητας.
Ο ρόλος της Σερβικής και της Ρωσικής Εκκλησίας
Έτσι -κατ’ ουσίαν- το κράτος των Σκοπίων είναι ο ουσιαστικός στυλοβάτης της σχισματικής <<Εκκλησίας>> που μόνο αυτό αναγνωρίζει αυτή την <<Εκκλησία>>! Από τη πλευρά της, η Σερβική Εκκλησία μετά πολλών αναγνώρισε την αυτονομία της <<Σχισματικής Εκκλησίας>> των Σκοπίων, εμπεριέχουσα και τον όρο… <<Μακεδονία>>! Ο ρόλος της αδελφής Ρωσικής Εκκλησίας ήταν συμβουλευτικά καθοριστικός: <<Αναγνωρίστε με το όνομα <<Μακεδονία>> και με διοικητική υπαγωγή στην Εκκλησία της Σερβίας>>! Ο Μακαριστός Σέρβος Πατριάρχης Παύλος (+15.11.2009 πολ. ημ.) έκανε και την πρώτη χειροτονία της <<Μακεδονικής Εκκλησίας>>, αλλά τα πράγματα δεν ήλθαν όπως θα ήθελαν και οι δύο πλευρές. Αργότερα, η <<Μακεδονική Εκκλησία>> πίεζε συνεχώς για Αυτοκεφαλία από την Σερβία, η δεύτερη αρνιόταν και απάντησε πως μόνο μια Οικουμενική Σύνοδος θα μπορούσε να δώσει Αυτοκεφαλία στα Σκόπια. Από την πλευρά του και το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν έδινε Αυτοκεφαλία στα Σκόπια, αλλά αντιπρότεινε την συνεργασία του κρατιδίου με την Σερβική Εκκλησία. Στην αρχή οι ηγήτορες της Σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων διετείνοντο, πως το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα μπορούσε της να δώσει Αυτοκεφαλία, όπως είχε κάνει με την Εσθονία, αλλά τα εκκλησιατικά πράγματα είχαν ήδη παγώσει. Αίφνις, όμως προέκυψε ο τόμος Αυτοκεφαλίας που δόθηκε στην Ουκρανία…! Λίγο καιρό πριν <<δόθηκε>> η πληροφορία από πηγές θεολόγων του Α.Π.Θ., πως Ρωσία και Σερβία σχεδίαζαν εντός Μαϊου να προχωρήσουν σε αναγνώριση Αυτοκεφαλίας της <<Μακεδονικής Εκκλησίας>>, ερήμην του Φαναρίου. Και πως απλά το Οικουμενικό Πατριαρχείο <<πρόλαβε>> την επικείμενη αυτή ανατροπή αναγνωρίζοντας την <<Αρχιεπισκοπή Αχρίδος>>… Το ζητούμενο είναι ένα: Ο υφιστάμενος πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας έχει πάρει παραμάζωμα τοπικές Εκκλησίες, Ευρώπη, Η.Π.Α., λαούς και πλήθος υπερεθνικιστικών ταγών, ώστε οι ανατροπές να διαδέχονται η μία την άλλη.
Η Αυτοκεφαλία της Ουκρανίας σηματοδότησε την Αυτοκεφαλία των Σκοπίων…
Στην ανακοίνωση που εξέδωσε το Φανάρι περί της Αναγνωρίσεως της Σκοπιανής Εκκλησίας ως <<Αρχιεπισκοπής Αχρίδος>>, το πιο ουσιαστικό -προς μελέτη και ανάλυση- σημείο είναι η 2η φυσικά παράγραφος. Γράφεται: <<Επαφίησιν εις την Αγιωτάτην Εκκλησίαν της Σερβίας την ρύθμισιν των μεταξύ αυτής και της εν Βορείω Μακεδονία Εκκλησίας διοικητικών θεμάτων, εν τω πλαισίω ασφαλώς της ιεροκανονικής τάξεως και εκκλησιαστικής παραδόσεως>>. Και εδώ είναι το πιο κομβικό σημείο: Ενώ το Φανάρι αναγνωρίζει την λεγόμενη Εκκλησία της <<Αρχιεπισκοπής Αχρίδος>> και συμβουλεύει για τις όποιες διοικητικές διευθετήσεις της με την Εκκλησία της Σερβίας, το -αυτό- όμως δεν έγινε με την Σχισματική Εκκλησία της Ουκρανίας του Επιφανίου και την διοικητική της εξάρτηση από την κανονική Εκκλησία του Μητροπολίτη Ονουφρίου! Βεβαίως, στην δεύτερη περίπτωση εκδόθηκε τόμος Αυτοκεφαλίας προς την Ουκρανία, γιατί αυτό απαιτούσαν οι ΗΠΑ και ο αποχωρήσας πρεσβευτής της, Τζέφρυ Πάϊατ! Ποιός όμως γνωρίζει τί θα συμβεί εν ευθέτω καιρώ; Η Εκκλησία του Κιέβου του Μητροπολίτη Ονουφρίου ουσιαστικά καρατομήθηκε στο βωμό της εξωτερικής πολιτικής που ανέκαθεν ποιούσε το έκπτωτο <<Φανάρι>>. Μην λησμονούμε άλλωστε, πως ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας έγινε κατ’ επιβουλή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, για να μπορούν αφενός να ελέγχουν και να χειραγωγούν τα Βαλκάνια κατά το δοκούν και αφετέρου να κοπεί ο <<ομφάλιος λώρος>> σύνδεσης της Ρωσίας με τις Σλαβικές χώρες! Και το Οικουμενικό Πατριαρχείο στάθηκε -έτσι απλά- σύμμαχος και αρωγός στην αμερικανική-δυτικοευρωπαϊκή αυτή εκστρατεία αλλοτρίωσης του Σλαβικού κόσμου!
Η Σερβική Εκκλησία του Πορφυρίου θα έχει την τύχη της κανονικής Εκκλησίας του Ονουφρίου;
Στο διά ταύτα: Η Σερβική Εκκλησία από το 1967 δεν είχε ευχαριστιακή κοινωνία με την Σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων. Ωστόσο, πριν από μία εβδομάδα, ο Σέρβος Επίσκοπος Ζβορνικίου και Τούζλα κ. Φώτιος ανακοίνωσε, ότι ύστερα από πολλά χρόνια συζητούν μαζί με την Εκκλησία των Σκοπίων τις προϋποθέσεις για την άρση του σχίσματος. Εφεξής, η αναγνωρισμένη πλέον από το <<Φανάρι>> Αρχιεπισκοπή Αχρίδος>> θα υπάγεται διοικητικά στην Εκκλησία της Σερβίας. Σε περίπτωση όμως, που η πρώτη -ως αναγνωρισμένη τοπική Εκκλησία- ζητήσει Τόμο Αυτοκεφαλίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, οι συνέπειες θα είναι τραγικές: αφενός, θα έχουμε σύμπλευση της Σερβικής με την Ρωσική Εκκλησία και αφετέρου νέο πιθανό σχίσμα της Σερβικής Εκκλησίας με το <<Φανάρι>> με ό,τι αυτό συνεπάγεται! Ας κρατούμε όμως <<μικρό καλάθι>>! Φαινομενικά μπορεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο να θριαμβεύει, πως δήθεν θεράπευσε τις πληγές του σχίσματος του 1967, ωστόσο γνωρίζει πολύ καλά πως τώρα <<ρίχνει το μπαλάκι>> στη Σερβική πλευρά για ό,τι <<αναπάντεχο>> τυχόν συμβεί… Και αν χρειαστεί θα δοθεί και τόμος Αυτοκεφαλίας στους βόρειους γείτονές μας! Εξάλλου, το σχίσμα που <<θεράπευσε>> με την Αρχιεπισκοπή Αχρίδος δεν είναι τίποτα απολύτως, μπροστά σε αυτό που προκάλεσε με την Ρωσική Εκκλησία και τις χώρες που επηρεάζονται από αυτήν!
Δεν αναγνωρίστηκε <<Μακεδονική Εκκλησία>>, αναγνωρίστηκε όμως το κράτος της <<Β. Μακεδονίας>>!
Θα ήταν βεβαίως άτοπο και ιερόσυλο να μην αναφερθούμε και στο <<γεωγραφικά>> προσδιοριστικό προσωνύμιο του ψευδοκράτους των Σκοπίων, ως <<Βόρεια Μακεδονία>>… Το Οικουμενικό Πατριαρχείο μπορεί να μην αναγνώρισε <<Μακεδονική Εκκλησία>>, αλλά αναγνώρισε κράτος της Βόρειας Μακεδονίας! Το γράφει στην απόφαση της Συνόδου του: <<Η Αγία και Ιερά Σύνοδος, συνελθούσα σήμερον, Δευτέραν, 9ην Μαΐου 2022, υπό την προεδρείαν της Α. Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου […] αξιολογήσασα εις τελικήν φάσιν την υποβληθεῖσαν τη Μητρί Εκκλησίᾳ έκκλητον προσφυγήν της εκείσε Εκκλησίας, ως και τας αλλεπαλλήλους εκκλήσεις της Πολιτείας της Βορείου Μακεδονίας, ἀπεφάσισε…>>. Εδώ συμπλέει πλήρως η αγαστή σχέση του ημετέρου κράτους μετά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που κάνει το δεύτερο να ομοιάζει -δεκάδες χρόνια τώρα- ως πληρεξούσιο <<υπουργείο Εξωτερικών>> της Ελλάδας! Και το κράτος των Σκοπίων ομού μετά της εαυτού Εκκλησίας θριαμβολογεί, όμως -όπως πάντα- αμετανοήτως! Ο Πρωθυπουργός του κρατιδίου Ντιμτάρ Κοβάτσεφσκι, δήλωσε σθεναρά και ανεπιφύλακτα: <<Μολονότι με την ενέργεια αυτή δεν έχουν επιλυθεί το τελικό καθεστώς και το όνομα, έχει ολοκληρωθεί το πιο σημαντικό και μεγάλο βήμα. Η ορθόδοξη εκκλησία μας ευρίσκεται πλέον σε κοινωνία με όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες και η σημερινή ημέρα είναι ιστορική μετά από επτά δεκαετίες πλήρους απομόνωσης>>. Το όνομα λοιπόν (της Μακεδονίας) δεν εγκαταλείπεται από τους βόρειους γείτονές μας, ούτε ως Κράτος, αλλά ούτε και ως αναγνωρισμένη πλέον Εκκλησία… Άχρι -βεβαίως- καιρού… Οι εξελίξεις τρέχουν. Μπροστά στο <<πανδαιμόνιο>> που επικρατεί αυτή την στιγμή σε όλη την Ευρώπη χάριν του Ουκρανικού ζητήματος χρησιμοποιούνται και από τις δύο πλευρές (Ρωσίας-Ουκρανίας) με μπροστάρη φυσικά τις Η.Π.Α., ο πλήρης έλεγχος, η ποδηγέτηση και ο εγκλωβισμός ακόμη και των τοπικών Εκκλησιών χάριν της κοσμικής παντοδυναμίας!
Ερώτηση κρίσεως: Με την αναγνώριση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της <<Αρχιεπισκοπής Αχρίδος>>, στο μέλλον οι ημέτεροι Μακεδόνες Αρχιερείς και Ιερείς θα συλλειτουργούν μετά των αδελφών τους της <<Βορείας Μακεδονίας>>;
Ιδού τι ορέγονται οι σχισματικοί για το όνομα Μακεδονία μετά την απόφαση του ΣΧΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Βαρθολομαίου.
‒«Είμαστε η αρχαιότερη εκκλησία μαζί με τις αποστολικές»
«Η δικαιοδοσία μας έφτανε μέχρι και την Αττική ‒Δεν μας ενδιαφέρει αν θα μας αναγνωρίσει η Ελλάδα» ‒Επίθεση και στους Ρώσους για «πατριώτες του ρουβλίου» ‒Στο πλευρό του Πατριάρχη Σερβίας ο Μητροπολίτης Κερκύρας
Είναι πραγματικά αδιανόητα αυτά που ορέγονται οι σχισματικοί της «Μακεδονικής Εκκλησίας» μετά την ανεκδιήγητη απόφαση του Φαναρίου.
Ο γνωστός στο σκοπιανό λόμπι αναλυτής και υποστηρικτής του Macedonian Concept, Petar Bogojevski, επανήλθε με πρωτοφανείς δηλώσεις:
Όσον αφορά το όνομα, οι Μακεδόνες θα πρέπει να είναι ήρεμοι. Να ξέρετε ότι στον κόσμο της Ορθοδοξίας δεν υπήρχαν Εκκλησίες με εθνικά ονόματα.Οι εκκλησίες βρίσκονταν σε ορισμένα εδάφη, ανεξάρτητα από το ποιο κράτος υπήρχε σε αυτό το έδαφος.Για παράδειγμα, η περίφημη Αρχιεπισκοπή μας της Αχρίδας ήταν υπεύθυνη για τη Νότια Ιταλία, από τον Δούναβη μέχρι την Αττική, από την Ιταλία μέχρι τη Ρουμανία και τη Μαύρη Θάλασσα.
Τότε ήταν Εκκλησία σε πολλές χώρες, αλλά δεν έφερε το όνομα των χωρών, αλλά ήταν η Αρχιεπισκοπή της Οχρίδας. Εκείνη η Εκκλησία ήταν η διάδοχος, συνέχεια της αρχαίας και αποστολικής Ιουστινιάνας Πρίμα, κάτι που σήμερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναγνωρίζει ότι ανήκει σε εμάς τους Μακεδόνες. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό, αγαπητέ μου; Αυτό σημαίνει ότι η ΜΟΚ – ΟΑ μας είναι από τις λίγες αρχαίες, ακριβώς πίσω από τις παλαιότερες αποστολικές Εκκλησίες, όπως η Αντιόχεια, η Αλεξάνδρεια, η Κωνσταντινούπολη κ.ο.κ. Είναι ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ για εμάς. Δεν υπάρχει τίποτα μεγαλύτερο σε αυτόν τον κόσμο για εμάς τους Ορθόδοξους Μακεδόνες
Κατά τον κομμουνισμό επιβλήθηκαν εθνοτικές Εκκλησίες, δηλαδή κρατικές Εκκλησίες και ονομάστηκαν από τα κράτη. Έτσι, το Πατριαρχείο Πέγια γίνεται SOC, το Πατριαρχείο Trnovo γίνεται BOC, η Αρχιεπισκοπή Αθηνών γίνεται GPC, το Πατριαρχείο Μόσχας γίνεται ROC, το Πατριαρχείο Κιέβου γίνεται UPC και ούτω καθεξής. Στον Ορθόδοξο κόσμο, αυτές οι ονομασίες όπως SOC, BOC, GPC, RPC κ.λπ. δεν υπάρχουν, αλλά τα κανονικά παλιά τους ονόματα. Μόνο δημόσια ενώπιον των πολιτειών αναγνωρίζονται έτσι για πολιτικούς λόγους, μια κληρονομιά του κομμουνισμού. Οι Μακεδόνες πατέρες μας όταν αποκατέστησαν την απαγορευμένη και παράνομα καταργημένη Αρχιεπισκοπή Αχρίδας, για πολιτικούς λόγους κατά τον κομμουνισμό ονομαζόταν MOC, αλλά είναι τιμητικό ότι η αγία μας Εκκλησία είναι η αναστηλωμένη αρχαία Ιουστινιάνα Πρίμα και η Αρχιεπισκοπή Οχρίδας. Γι’ αυτό προστέθηκε η ΟΑ στο όνομα ΜΟΚ, οπότε γίναμε καταστατικό ΜΟΚ – ΟΑ.Όπως σε όλο τον κόσμο, έτσι και με το MOC, το Οικουμενικό Πατριαρχείο ή η αρχαία Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, η μητέρα όλων των Εκκλησιών στον κόσμο, δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τα κρατικά ονόματα των Εκκλησιών, όπως MOC, SOC, BOC, GOC, ROC και τα παρόμοια. Αναγνωρίζει πραγματικές, ζωντανές Εκκλησίες σε συγκεκριμένη επικράτεια – επισκοπή, σύμφωνα με το ιστορικό τους δικαίωμα ύπαρξης. Το ιστορικό μας δικαίωμα, η συνέχειά μας πηγάζει από την Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας και με βάση αυτό ο Οικουμενικός Πατριάρχης αποφάσισε να αναγνωρίσει την ΟΑ. Αυτό σημαίνει αναγνώριση της συνέχειας της Εκκλησίας της Οχρίδας μέχρι σήμερα, η οποία έχει μεγάλη σημασία για εμάς τους Μακεδόνες. Αυτό είναι το θεμέλιο της εθνικής μας ταυτότητας. Τι είναι καλύτερο να αναγνωρίσουμε την Ορθόδοξη Εκκλησία της Βόρειας Μακεδονίας ή την Αρχιεπισκοπή της Οχρίδας; Εκκλησία που τώρα δημιουργείται στη Βόρεια Μακεδονία ή αρχαία αποστολική Εκκλησία; Εμείς οι Μακεδόνες παλεύουμε να αποδείξουμε ότι είμαστε αρχαίος λαός, και τώρα θέλουμε να έχουμε Εκκλησία από χθες; Γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό για την αρχαία μας ταυτότητα και νομιμότητα σε αυτό το έδαφος των Βαλκανίων; Πρέπει να ανοίξουμε το μυαλό μας ως λαός και να κοιτάξουμε ευρύτερα και βαθύτερα για να πάμε παρακάτω.
Η Κωνσταντινούπολη την κατάργησε στις 17 Μαΐου 1767, τώρα η Κωνσταντινούπολη αναγνωρίζει την αναστηλωμένη Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας στις 9 Μαΐου 2022 ή ακριβώς μετά από 255 χρόνια. Είναι λοιπόν η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, είναι ένα θαύμα του Θεού, που δεν πρέπει να το φτύνουμε. Φτύνοντας αυτό Μακεδόνες, φτύνετε τον εαυτό σας. Αφήστε τους Ρώσους ληστές, την προπαγάνδα, τα fake news και όσους πούλησαν μακεδονικές ψυχές για μια χούφτα ρούβλια. Αυτοί είναι πατριώτες του ρουβλιού, που πληρώνονται για να σας παρασύρουν εναντίον τους και εναντίον της Μακεδονίας. Οι Ρώσοι έχουν τα ρωσικά τους συμφέροντα, έχουν την ιδιωτική τους διαμάχη με την Κωνσταντινούπολη για αυτοκρατορικούς λόγους. Δεν είναι αυτό το μακεδονικό μας πρόβλημα, δεν είναι αυτή η δουλειά μας. Μου είναι δύσκολο όταν διαβάζω άτομα με χαμηλή μόρφωση, Μακεδόνες που θέλουν να αναζητήσουν δικαιοσύνη, είχε δίκιο η Ρωσική Εκκλησία ή η Οικουμενική Εκκλησία; Πρώτον δεν καταλαβαίνουν τίποτα, είναι κρίμα να σχολιάσω, δεύτερον, τι ψάχνουν για να ασχοληθούν με τις λευκές αυλές κάποιου άλλου; Αυτό δεν είναι δική μας υπόθεση στη Μακεδονία! Δεν είναι αυτό το μακεδονικό μας συμφέρον! Είναι δικό μας να προσπαθήσουμε να πάρουμε όσο το δυνατόν περισσότερα για τη Μακεδονία και τη ΜΟΚ – ΟΑ! Τόσοι Μακεδόνες!» δηλώνει ο Μπογκογιέφσκι.
«Η ρωσική διάθεση, τα συμφέροντά τους, η αξιοποίηση της Σερβικής Εκκλησίας στη Μακεδονία, δεν σημαίνει τίποτα για εμάς! Δεν μας αγγίζει. Οι Ρώσοι μπορούν να βομβαρδίσουν όσο θέλουν, αλλά δεν έχουν καμία κοσμική ή πνευματική εξουσία πάνω μας. Δόξα τω Θεώ, γιατί αν δεν ήταν έτσι, εμείς οι Μακεδόνες δεν θα υπήρχαμε, θα έπρεπε να ήμασταν Βούλγαροι ή Σέρβοι, η Μακεδονία θα ήταν Juжбаba Banovina και η ΟΑ δεν θα ανανεωνόταν ποτέ.
Σχετικά με την επισκοπή της Εκκλησίας μας, είναι φυσιολογικό ο Οικουμενικός Πατριάρχης να διευκρινίζει ότι η Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας αποκαθίσταται εντός του εδάφους της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Φυσικά, δεν θα το επιτρέψουν να βρίσκεται στο έδαφος του παρελθόντος, αυτές είναι σήμερα η Κροατία, η Ιταλία, η Βοσνία, η Σερβία, το Μαυροβούνιο, η Αλβανία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Ελλάδα.Τι περιμένατε ο Βαρθολομαίος να καταργήσει δέκα Εκκλησίες και να τις θέσει όλες στη δικαιοδοσία μας;Ας σοβαρευτούμε.Αυτό που δίνει είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο.
Σε ό,τι αφορά τις επισκοπές ανά τον κόσμο, παραμένουν στην Εκκλησία μας ως ιεραποστολικές δραστηριότητες, στο πλαίσιο της ΜΟΚ – ΟΑ. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν μπορεί να πει ότι καταργεί την Εκκλησία του στην Αμερική, και αναγνωρίζει τη Μακεδονική Μητρόπολη ως Αμερικανιή. Τι περιμένεις, η Κωνσταντινούπολη να αυτοκαταργηθεί και να δεχθεί τη μακεδονική εκκλησιαστική αρχή; Είναι σημαντικό να είμαστε ρεαλιστές και ευγνώμονες στον Θεό
Αφήστε τα άλλα ρωσικά συμφέροντα, αφήστε την άλλη αντιμακεδονική προπαγάνδα, αφήστε τις εικασίες, είμαστε όλοι δίκαια ανήσυχοι, αλλά αυτό που συνέβη στις 9 Μαΐου 2022 για εμάς είναι ένα νέο Ίλιντεν και το Πάσχα σε ένα. Αυτή είναι η δικαιοσύνη του Θεού που κρίνεται για εμάς τους Μακεδόνες. Ας είμαστε ευγνώμονες σε Αυτόν που τελικά άκουσε τις προσευχές μας, είδε τα βάσανά μας, απονεμήθηκε δικαιοσύνη. Τώρα δεν έχει σημασία τι θα κάνουμε με τη ΣΟΚ και αν θα μας αναγνωρίσουν άλλες τοπικές Εκκλησίες, όπως η Βουλγαρική, η Αλβανική, η Ελληνική, η Γεωργιανή κ.λπ. Είμαστε η αυτοκέφαλη ΜΟΚ – ΟΑ, η οποία βρίσκεται σε συναναστροφή με τον ορθόδοξο οικουμενισμό και δεν υπάρχει επιστροφή»
ΤΟΥ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΕ ΣΦΑΙΡΕΣ! Δ ο λ ο φ ο ν ή θ η κ ε από τόν Ουκρανικό στρατό, Ορθόδοξος Ιερομόναχος του Πατριαρχείου Μόσχας, γιατί ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΕ, ότι ο ουκρανικός στρατός KATEΣΤΡΕΦΕ τίς πόλεις στό Ντονμπάς!! Ι Ε Ρ Ο Μ Α Ρ Τ Υ Ρ Α Σ . [ Β Ι Ν Τ Ε Ο ]
Ο π. Παρθένιος Ορθόδοξος ιερέας εφημέριος του χωριού Mikhailovka, σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του χωριού από τις Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις στην περιφέρεια του Λούχανσκ στο Ντονμπάς.
Σε μια συνέντευξη που έδωσε λίγο πριν τον θάνατό του, ο πατέρας Παρθένιος είπε ότι τα ουκρανικά στρατεύματα σκόπιμα κατέστρεφαν πόλεις στο Ντονμπάς. Στοχευμένη επίθεση του έκλεισαν το στόμα!!!
Ο π. Παρθένιος σκοτώθηκε ως αποτέλεσμα των θραυσμάτων που τον τραυμάτισαν θανάσιμα, κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του χωριού από τα ουκρανικά στρατεύματα.
Σύμφωνα με τους ντόπιους, δεν υπήρχαν στρατιώτες στήν Mikhailovka.
Ουκρανοί στρατιώτες άνοιξαν πυρ κατά του νοσοκομείου, του ναού που βρίσκεται στη γειτονιά και του άμαχου πληθυσμού.
Σε συνέντευξη που έδωσε ο ιερέας λίγο πριν τον θάνατό του, είπε ότι στόχος των Ουκρανών στρατιωτικών που βρίσκονταν στην πόλη δεν ήταν να προστατεύσουν οικισμούς, αλλά να τους καταστρέψουν.Στοχοποιήθηκε για τη γενναία στάση του και δολοφονήθηκε από ουκρανικό στρατό.
Ο ιερέας παρέδωσε φάρμακα και ανθρωπιστική βοήθεια σε κατοίκους της περιοχής, προστάτευσε πρόσφυγες και προσπάθησε επίσης να βοηθήσει όποιον χρειαζόταν βοήθεια.
Στην επισκοπή Severodonetsk του UOC, ο Ιερομόναχος Παρθένιος (Fedorchenko), ο οποίος τραυματίστηκε από θραύσματα κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του χωριού Mikhailovka, εκοιμήθη εν Κυρίω.
Στις 3 Μαΐου 2022, ο 64χρονος Ιερομόναχος Παρθένιος (Fedorchenko) κατέληξε λόγω τραυματισμού του από θραύσματα που τον έπληξαν κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού του χωριού Mikhailovka, στην περιοχή Kremensky, στην περιοχή Luhansk, αναφέρει στη σελίδα της στο Facebook η Επισκοπή του Severodonetsk της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Ο πατέρας Παρθένιος ήταν ο εφημέριος της εκκλησίας UOC (Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας– η μόνη Κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία) προς τιμή του Αγίου Θεοδοσίου του Chernigov στο χωριό Mikhailovka (περιοχή Rubezhany), και υπηρέτησε επίσης ως ηγούμενος της Μονής του Αγίου Ηλία στο χωριό Varvarovka, στην επισκοπή Severodonetsk της UOC .
«Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του κεκοιμημένου δούλου Σου, του νεοεκλιπόντα ιερομόναχου Παρθενίου, συγχώρεσε του όλες τις αμαρτίες του, εκούσιες και ακούσιες, και χάρισε του τη Βασιλεία των Ουρανών», έγραψε η Μητρόπολη.
Σε μια συνέντευξη που έδωσε λίγο πριν τον θάνατό του, ο πατέρας Παρθένιος είπε ότι τα ουκρανικά στρατεύματα σκόπιμα κατέστρεφαν πόλεις.
Σύμφωνα με το μέσο Orthodox Life, ο Ιερομόναχος Παρθένιος (Aleksey Nikolayevich Fedorchenko) γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1958.
Στις 29 Μαρτίου 2009 χειροτονήθηκε διάκονος από τον Επίσκοπο Σεβεροντόνετσκ και Σταρομπέλσκ στις 19 Ιουλίου 2009 πήρε το βαθμό του ιερέα.
Υπηρέτησε στην εκκλησία προς τιμή του Αγίου Θεοδοσίου του Chernigov στη Μιχαήλοβκα.
Στις 30 Μαρτίου 2020, εκάρη μοναχός με το όνομα Παρθένιος από το Μητροπολίτη Σεβεροντόνετσκ και Σταρομπέλσκ Νικόδημο προς τιμή του Αγίου Παρθένιου του Κιέβου.
Το κοφτό άσπιλο βλέμμα του Ιερομάρτυρα στη συνέντευξη που έδωσε το κίνητρο για τη δολοφονία του….
Οι Οικουμενιστές συνεχίζουν την αποδόμηση της ορθόδοξης δογματικής και το κτίσιμο της νέας τους «εκκλησίας», με βασικά υλικά το ψέμα και την διαστροφή της εκκλησιαστική ιστορίας και Παράδοσης!
Κι όμως, κανένας Ποιμένας πιά
δεν αντιδρά!
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ «Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ» και Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ
ΟΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΕΝΩΣΕΩΣ
ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ
Του Παναγιώτη Σημάτη
Οι Οικουμενιστές δεν θεωρούν τις δημόσιες ανοιχτές εκδηλώσεις τους, τα συνέδριά τους, τις ημερίδες τους ως ενημερωτικές φιλολογικές εκδηλώσεις ανταλλαγής απόψεων, αλλά ως θεολογικά ντοκουμέντα, λιθαράκια με τα οποία κτίζεται σιγά-σιγά το εξαμβλωτικό οικουμενιστικό οικοδόμημά τους. Ότι δηλ. ειπωθεί στα συνέδρια αυτά, τα θεωρούν ως δεδομένα, τα οποία επικαλούνται και στα οποία στηρίζονται για τα περαιτέρω, όπως αποκαλύπτεται και στην πρόσφατη «Δημόσια ανοιχτή εκδήλωση του Μεταπτυχιακού προγράμματος “Ορθόδοξη Οικουμενική Θεολογία”».
Βέβαια η έπαρση, η μεγαλοστομία και ο μεγαλοϊδεατισμός των Οικουμενιστών και το ακαδημαϊκό ένδυμα των αντιευαγγελικών ιδεών τους, δεν τους γλυτώνει από την αυτογελοιοποίηση, όταν κανείς συγκρίνει τις κούφιες περιεχομένου σοβαροφανείς προτάσεις τους με τον μεστό θεολογικό και ποιμαντικό λόγο των Αγίων Πατέρων. Οι περισσότεροι από τους Οικουμενιστές στηρίζουν τα επιχειρήματά τους σε σύγχρονους μεταπατερικούς ή ετερόδοξους θεολόγους, σε αποφθέγματα του Αθηναγόρα και του Βαρθολομαίου, σε Εγκυκλίους ή αποφάσεις του Πάπα ή του Π.Σ.Ε.
Το δυστύχημα είναι, πως ενώ τα κηρύγματα αυτά αλλοιώνουν βαθμηδόν την συνείδηση του ορθοδόξου πληρώματος, ιδιαιτέρως δε σταλάζουν το οικουμενιστικό δηλητήριο στις ψυχές των φοιτητών της θεολογίας, εν τούτοις οι «ευσεβείς» ποιμένες, που διαθέτουν πλούτο ανεξάντλητοτα Πατερικά συγγράμματα, επιμένουν να αδιαφορούν, ή να τους νὰ τοὺς ανέχονται, ή να τους φοβούνται και να τους ακολουθοῦν!
Αλλά δυστυχώς, και πολλοί ανησυχούντες πιστοί, που έχουν αντιληφθεί τί συμβαίνει, προτιμούν να τα έχουν καλά με τους Ποιμένες, κι όχι με τον αρχιποίμενα Κύριο Ιησού, που εντέλλεται την απομάκρυνση απ’ αυτούς!
Άραγε, όταν (όπως ευρέως λέγεται) προχωρήσουν οι Οικουμενιστές σε κοινή με τους Παπικούς Σύνοδο το 2025 και επιτελέσουν την Ένωση, πώς θα δικαιολογήσουμε την αμέλειά μας, την αδιαφορία μας να εφαρμόσουμε, όσα ο Κύριος δια των Αγίων Του εντέλλεται για τη στάση κατά των μισθωτών Ποιμένων, οι οποίοι «ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ᾿ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν»; (Α΄Ιω. 2,19).
Από την πρόσφατη λοιπόν «Δημόσια ανοιχτή εκδήλωση του Μεταπτυχιακού προγράμματος “Ορθόδοξη Οικουμενική Θεολογία”» θα μείνουμε και θα σχολιάσουμε μία θέσηκλειδί για τους Οικουμενιστές που παρουσίασε ο παλαίμαχος Οικουμενιστής καθηγητής Πέτρος Βασιλειάδης.
Ο κ. Βασιλειάδης μιλώντας για το φετινό πρόγραμμα του Μεταπτυχιακού προγράμματος “Ορθόδοξη Οικουμενική Θεολογία” (ΜΟΕΤ) είπε ‒μεταξύ άλλων‒ και τα εξής:
Το πρόγραμμα αυτό «επικεντρώνεται στην ενότητα της Μιάς Εκκλησίας του Χριστού». Εξειδικεύοντας αυτήν μου την προσπάθεια στις σχέσεις μεταξύ της Ορθόδοξης και της Καθολικής Εκκλησίας, στην πορεία τους προς την ευχαριστιακή κοινωνία. [σ.σ.: Ως μέλος της Μίας Εκκλησίας του Χριστού εννοεί και την Παπική Εκκλησία].
Δυό λόγια για τις ελληνικές εκδηλώσεις. Ο κ. Λαρεντζάκης υπογράμμισε ότι δεν υπάρχει κανονικό πρόβλημα ή εκκλησιαστικό σχίσμα μεταξύ Παλαιάς Ρώμης και Νέας Ρώμης και θεωρεί απόλυτα δικαιολογημένη την χρήση όχι μόνο του χαρακτηρισμού Εκκλησία αλλά και αδελφή Εκκλησία για την ΚαθολικήΕκκλησία, αλλά και το ότι είναι αναγκαίο και δυνατό να αναθεωρήσουμε την χρήση των όρων αίρεσης και σχίσμα και να λύσουμε τα υπάρχοντα προβλήματα με ειλικρινή διάλογο… [σ.σ.: Τρομερό! Ο κ. Βασιλειάδης και ο κ. Λαρεντζάκης, ορθόδοξοι θεολόγοι και οι δύο, βγάζουν ψεύτες όλους τους Αγίους από 1054 έως σήμερα (κανείς Άγιος δεν δίδαξε, όσα βλάσφημα υποστηρίζουν οι δύο καθηγητές), οι οποίοι θεωρούσαν τους Παπικούς και αίρεση, και σχίσμα, και μη Εκκλησία, και το όργανο του διαβόλου, και την πηγή όλων των κακών. Οι δυό τους γνωρίζουν …καλύτερα και ακυρώνουν τους παραπάνω χαρακτηρισμούς].
Εγώ είχα παρουσιάσει την άποψη ότι για πολλούς αιώνες, ιδιαίτερα στο β΄ μισό της β΄ χιλιετίας, εμείς οι Ορθόδοξοι ασυναίσθητα έχουμε αναπτύξει μία αρνητική ορθόδοξη ταυτότητα, δηλαδή δεν είμαστε αυτό που η Αγία Γραφή και η Παράδοσή μας μάς άφησε ως παρακαταθήκη, αλλά αυτό που οι άλλοι, ιδίως στην περίπτωση των διαλέξεων αυτής της χρονιάς, οι Καθολικοί δηλαδή, δεν είναι, δηλαδή χωρίς Πρωτείο, ορατή ενότητα και έκφραση της εκκλησιαστικής ενότητας, φυσικά συνοδευόμενη από την συνοδικότητα. Η Νέα Ρώμη πρέπει μονομερώς, χωρίς δηλαδή τις υπόλοιπες Εκκλησίες τις Ορθόδοξες, να θεραπεύσει αυτό το μη υπάρχον σχίσμα με την Παλαιά Ρώμη, με τον τρόπο που οι Εκκλησίες, οι αδελφές Εκκλησίες Ρώμης και Νέας Ρώμης ήραν τα αναθέματα το παρελθόν επί πατριαρχείας Αθηναγόρου και Πάπα Παύλου του στ΄.. [σ.σ.: Μάλιστα, ιδού η οικουμενιστική θεώρηση της ορθοδοξίας, την οποία υποστηρίζουν με την σιωπή και απραξία τους και οι λεγόμενοι «ευσεβείς και παραδοσιακοί» ρασοφόροι: «δεν είμαστε αυτό που η Αγία Γραφή και η Παράδοσή μας μάς άφησε ως παρακαταθήκη» αποφαίνεται βαρύγδουπα ο κ. Βασιλειάδης. Βλέπουμε εδώ ότι ο κ. Βασιλειάδης υιοθετεί ως αποδεδειγμένη πλέον και ισχύουσα την αντιευαγγελική θέση Λαρεντζάκη, την οποία είναι επόμενο να χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα για την «ένωση των Εκκλησιων» (το 2025, όπως τα πράγματα δείχνουν)].
Τό σύνολο τῆς κατά διαστήματα διακοπῆς τῆς κοινωνίας μεταξύ τῆς Ἀνατολικῆς καί Δυτικῆς Ἐκκλησίας κατά τήν πρώτη χιλιετία ἀνέρχεται, βάσει ἱστορικῶν ἐρευνῶν, σέ πάνω ἀπό 200 ἔτη, καθώς συμπεραίνουν δυτικοί καί ἀνατολικοί ἐρευνητές.
Του Μιχαήλ Γ. Τρίτου στην Romfea.gr Καθηγητού Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
Οι ορθόδοξες επαρχίες της Π.Γ.Δ.Μ. μέχρι το 1767 υπάγονταν στην Αρχιεπισκοπή Αχρίδος. Μετά την κατάργησή της, εντάχθηκαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Το 1920 το Οικουμενικό Πατριαρχείο τις παραχώρησε στη σερβική Εκκλησία. Η επισημοποίηση αυτής της αποφάσεως έγινε την 19η Φεβρουαρίου 1922 με την έκδοση πατριαρχικού και συνοδικού Τόμου.
Με την κατάληψη της Νοτίου Σερβίας από τους Βουλγάρους τον Απρίλιο του 1941 εκδιώχθηκαν ο Μητροπολίτης Σκοπίων Ιωσήφ, ο Επίσκοπος Ζλετόβου και Στρωμνίτσης Βικέντιος και μαζί με αυτούς οι ιερείς και ο λαός. Στις κενές θέσεις τοποθετήθηκαν Βούλγαροι επίσκοποι και ιερείς.
Όταν μετά τον πόλεμο η περιοχή επανήλθε στα χέρια των Σέρβων, οι αρχές δεν επέτρεψαν στους διωγμένους από τους Βουλγάρους ιεράρχες να επανέλθουν στις θέσεις τους.
Ήταν το πρώτο βήμα για την απόσπαση της περιοχής από τον κορμό της σερβικής Εκκλησίας.
Το 1945 συνήλθε στα Σκόπια κληρικολαϊκή συνέλευση, η οποία απεφάσισε την απόσχιση της περιοχής από το σερβικό Πατριαρχείο και την ανασύσταση της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος.
Την ενέργεια αυτή καταδίκασε το σερβικό Πατριαρχείο ως αυθαίρετη και αντικανονική.
Οι εκπρόσωποι των επαρχιών αυτών συγκάλεσαν στην Αχρίδα τον Οκτώβριο του 1958 τη β’ κληρικολαϊκή συνέλευση, η οποία απεφάσισε τη δημιουργία της «μακεδονικής» ορθοδόξου Εκκλησίας, με προκαθήμενο τον μοναδικό μέχρι τότε «Μακεδόνα» Επίσκοπο Δοσίθεο.
Παρά τη φαινομενική διευθέτηση των σχέσεων με τη Σερβία, αφού ο Πατριάρχης των Σέρβων Γερμανός μετέβη το 1959 στα Σκόπια όπου χειροτόνησε μαζί με άλλους επισκόπους τον Κλήμη Επίσκοπο Πρεσπών και Βιτωλίων και τον Ναούμ Επίσκοπο Ζλετόβου και Στρωμνίτσης, η απαίτηση το 1966 της Εκκλησίας των Σκοπίων για «αυτοκεφαλία» βρήκε ριζικά αντίθετη τη σερβική Εκκλησία.
Έτσι το 1967 η «Μακεδονική» Εκκλησία ανεκήρυξε παράνομα το αυτοκέφαλό της. Τότε η σερβική Εκκλησία απεφάσισε τη διακοπή κάθε λειτουργικής και κανονικής σχέσης με τη σχισματική Εκκλησία της «Μακεδονίας».
Όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες, πρωτοστατούντος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, καταδίκασαν το αυτοκέφαλο της «μακεδονικής» Εκκλησίας και χαρακτήρισαν την Εκκλησία αυτή ως σχισματική, γιατί περιφρόνησε βασικές αρχές της ορθοδόξου εκκλησιολογίας και προέταξε εθνοφυλετικές σκοπιμότητες.
Η σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων, η οποία περιλαμβάνει στους κόλπους 1.600.000 πιστούς, αποτελείται από 10 Μητροπόλεις.
Είναι χωρισμένη από το κράτος. Πρόκειται για φιλικό χωρισμό, αφού το κράτος της επέστρεψε την εκκλησιαστική περιουσία και την ενισχύει ποικιλότροπα.
Οι κληρικοί της ανέρχονται στους τετρακόσιους. Συντηρούνται από τις εισφορές των πιστών και εκπαιδεύονται στη Θεολογική Σχολή του αγίου Κλήμεντος Σκοπίων.
Για την επίλυση αυτού του ακανθώδους προβλήματος πραγματοποιήθηκαν από το 1999 μέχρι το 2002 πέντε διμερείς επαφές μεταξύ εκπροσώπων του Πατριαρχείου της Σερβίας και της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.
Στην προσπάθεια ανεύρεσης λύσεως παρενεβλήθη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που διεμήνυσε στη σχισματική εκκλησία ότι η έξοδος από την απομόνωση περνάει από το σερβικό Πατριαρχείο.
Την 17η Μαΐου 2002 με πρωτοβουλία του Οικουμενικού Πατριαρχείου έγινε συνάντηση των δύο μερών στην πόλη Νις της Σερβίας.
Τα δύο μέρη υπέγραψαν προσχέδιο συμφωνίας με το οποίο λύνονταν δύο βασικά προβλήματα , το όνομα και το καθεστώς στην Π.Γ.Δ.Μ.
Συγκεκριμένα, αποφασίστηκε η Εκκλησία των Σκοπίων να ονομαστεί Αρχιεπισκοπή Αχρίδος και να της δοθεί ευρεία αυτονομία.
Δυστυχώς το σχέδιο αυτό απορρίφθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας των Σκοπίων στη συνεδρίαση της 21ης Ιουνίου 2002, ύστερα από έντονες πιέσεις των εθνικιστικών κύκλων της χώρας.
Ο Μητροπολίτης Βελεσσών και Παραβαρδαρίου Ιωάννης διεφώνησε με την απόφαση αυτή και επανέφερε τη Μητρόπολή του στους κόλπους της Μητρός Εκκλησίας της Σερβίας, η οποία τον δέχθηκε σε πλήρη εκκλησιαστική κοινωνία.
Αντίθετα, η Εκκλησία των Σκοπίων τον κήρυξε έκπτωτο και τον εξέβαλε βίαια από το μητροπολιτικό μέγαρο και τη μονή αγίου Γεωργίου Νεγότινο, όπου είχε εγκατασταθεί προσωρινά με τους μοναχούς του.
Η Εκκλησία της Σερβίας σε αντιπερισπασμό όρισε τον Ιωάννη Έξαρχο του Πατριαρχείου της Σερβίας στα Σκόπια και κήρυξε άκυρη την απόφαση της Εκκλησίας των Σκοπίων.
Η πράξη αυτή του Πατριαρχείου της Σερβίας προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών στα Σκόπια.
Νέα κρίση προέκυψε την 20ή Ιουλίου 2003 όταν ο Ιωάννης τέλεσε το μυστήριο του βαπτίσματος στο ναό αγίου Δημητρίου Βιτωλίων.
Η Αστυνομία τον συνέλαβε και τον προφυλάκισε για πέντε μέρες. Στη δίκη, που έγινε την 31ή Οκτωβρίου 2003, του επεβλήθη η ποινή ενός έτους φυλακίσεως με αναστολή δύο ετών.
Η Εκκλησία της Σερβίας στην προσπάθειά της να βοηθήσει στην επίλυση του εκκλησιαστικού προβλήματος των Σκοπίων σε κανονικές εκκλησιολογικές βάσεις εξέλεξε τον Μάϊο του 2003 τρεις βοηθούς επισκόπους, τους αρχιμανδρίτες Ιωακείμ, Μάρκο και Δαβίδ.
Όμως η κατάσταση αντί να εκτονωθεί, επιδεινώθηκε επικίνδυνα. Την Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2004 κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας οι αστυνομικοί συνέλαβαν όλους του παρευρισκομένους και τους οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα, χωρίς να τους ανακοινωθεί η αιτία της συλλήψεώς τους.
Όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι πλην του Ιωάννου, ο οποίος προφυλακίσθηκε για τριάντα μέρες με την κατηγορία αναζωπυρώσεως θρησκευτικού και εθνικού μίσους.
Ακολούθησαν επιστολές διαμαρτυρίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των άλλων προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών για την ανάμιξη της κρατικής εξουσίας στις θρησκευτικές διαφορές. Έτσι ο Ιωάννης αφέθη ελεύθερος τον Ιανουάριο του 2004.
Σοβαρή εμπλοκή στό όλο ζήτημα είχαμε τον Φεβρουάριο του 2004, όταν πέντε τρομοκράτες αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος. Επειδή δεν μπόρεσαν να βρουν τους Επισκόπους, κακοποίησαν τις μοναχές, έκλεψαν ιερά αντικείμενα και πυρπόλησαν τη Μονή του Ιωάννου του Χρυσοστόμου στη Νιζόπολη.
Τον Ιούλιο 2005 το Εφετείο της πόλεως Βιτωλίων επικύρωσε πρωτόδικη απόφαση του Ιανουαρίου 2004 για 18μηνη φυλάκιση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου με την κατηγορία «υποδαυλίσεως θρησκευτικού και εθνικού μίσους».
Έμεινε οκτώ μήνες στις φυλακές «IDRIZOVO» των Σκοπίων. Απηλλάγη του υπολοίπου της ποινής χάρη στις διαμαρτυρίες των εκκλησιαστικών αρχών και των διεθνών οργανισμών.
Και ενώ όλοι πίστευαν ότι το μαρτύριο του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου τελείωσε, άρχισε νέος κύκλος διώξεων με στόχο τώρα να πλήξει την ηθική του υπόσταση.
Το δικαστήριο των Σκοπίων τον κατηγόρησε για κατάχρηση χρημάτων. Κατηγορία ψευδής, άδικη και άριστα σκηνοθετημένη.
Ο Αρχιεπίσκοπος οδηγήθηκε πάλι στη φυλακή. Με την παρέμβαση του Οικουμενικού Πατριάρχη την 21η Φεβρουαρίου 2007 μειώνεται η ποινή από δώδεκα σε εννέα μήνες φυλάκιση.
Το 2010 καταδικάζεται ερήμην σε φυλάκιση. Έτσι την 12 Δεκεμβρίου 2011, μετά την ανακήρυξή του σε διδάκτορα από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και την επιστροφή του στη χώρα, συλλαμβάνεται στο μεθοριακό σταθμό της Νίκης και με ταχύτατες διαδικασίες καταδικάζεται σε δυόμιση χρόνια φυλάκιση.
Τον Ιούλιο του 2013 το ποινικό δικαστήριο των Σκοπίων τον καταδικάζει σε τρία χρόνια φυλάκιση με την ψευδή κατηγορία παράνομης αγοραπωλησίας ακινήτου. Επρόκειτο για προειλημμένη πολιτική απόφαση, την οποία το δικαστήριο απλώς δημοσιοποίησε.
Ο Αρχιεπίσκοπος της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων Στέφανος, αντί να βοηθήσει στην επίλυση του προβλήματος, την πυροδότησε επικίνδυνα. Με έγγραφό του στους Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος, που έφερε τον τίτλο «Μακεδονική» Ορθόδοξη Εκκλησία και ημερομηνία 25-7-2014, συνεχίζει τον πόλεμο φθοράς εναντίον του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου, δίδοντας πληροφορίες για δήθεν εγκληματικές και παράνομες πράξεις του.
Στο κατάπτυστο και συκοφαντικό αυτό κείμενο απάντησε ο ίδιος ο Πατριάρχης της Σερβίας Ειρηναίος, ο οποίος με στοιχεία αναίρεσε τις άδικες κατηγορίες εναντίον του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου.
Πρέπει να σημειωθεί ότι όλοι οι Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος επέστρεψαν ως απαράδεκτη την επιστολή του Στεφάνου, δηλώνοντας ότι δεν αποδέχονται επιστολή που φέρει τον τίτλο «Μακεδονική» Ορθόδοξη Εκκλησία.
Χάρη στη μεσολάβηση της Εκκλησίας της Ρωσίας ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης είναι σήμερα ελεύθερος.
Τελευταία η Εκκλησία της Βουλγαρίας εξέφρασε την επιθυμία να γίνει Μητέρα Εκκλησία για τη σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων.
Ελπίζουμε να ανακαλέσει αυτή την απόφαση, γιατί είναι ενέργεια αντικανονική και αποτελεί εισπήδηση σε άλλη εκκλησιαστική δικαιοδοσία.
Θεωρούμε ότι η επίλυση του εκκλησιαστικού ζητήματος των Σκοπίων υπό τας παρούσας συνθήκας εμφανίζει μεγάλες δυσχέρειες λόγω του ασφυκτικού εναγκαλισμού αυτής της Εκκλησίας από το Κράτος, αλλά και της χρησιμοποιήσεώς της ως κρατικής υπηρεσίας για ξένους προς την πνευματική της αποστολή σκοπούς.
Για να υπάρξει κάποια θετική εξέλιξη πρέπει να τηρηθούν οι εξής προϋποθέσεις:
1. Το επίσημο κράτος να αφήσει ελεύθερη την Εκκλησία να επιτελεί το πνευματικό της έργο
2. Η σχισματική Εκκλησία να αναγνωρίσει ως αντικανονικές τις ενέργειές της από το το 1968 μέχρι σήμερα και να ζητήσει συγγνώμη από τη Μητέρα Εκκλησία της Σερβίας για όσα άτοπα μέχρι σήμερα έπραξε σε βάρος της
3. Να δεχθεί την ονομασία της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης περίπυστης Αρχιεπισκοπής Αχρίδος και όχι Μακεδονίας.
4. Να παύσουν οι διώξεις κατά του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος Ιωάννου και να προσέλθουν αμφότερες οι πλευρές σε διάλογο για την εξεύρεση δίκαιης και εκκλησιολογικά ορθής λύσης.
Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις είναι δυνατή η χορήγηση αρχικά αυτονομίας, κατά το προηγούμενο της Φινλανδίας, Εσθονίας και μέχρι πρότινος Τσεχίας και Σλοβακίας και αργότερα αυτοκεφαλίας, αφού διαθέτει στους κόλπους της 1.600.000 πιστούς.
Έτσι θα κλείσει μία χαίνουσα πληγή στο σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και θα έλθει η γαλήνη και η ηρεμία στην ταραγμένη αυτή περιοχή.
Οικουμενικό Πατριαρχείο: Αναγνωρίζει την Εκκλησία της Αχρίδος στη Β. Μακεδονία
Δεν μπορούν να φέρουν τον όρο «μακεδονική»
SHARE
OT.gr Newsroom
09.05.2022 | 21:30
Με απόφασή της η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου έδωσε τέλος στην πολυετή περιπέτεια της έως σήμερα σχισματικής Εκκλησίας της Βόρειας Μακεδονίας, την οποία επανένταξε στους κόλπους της Κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Όπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση που εξεδόθη, η Αγία και Ιερά Σύνοδος, η οποία συνήλθε υπό την προεδρεία της Α.Θ.Π., του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου συζήτησε «διεξοδικώς το εκκλησιαστικό θέμα των Σκοπίων» και αφού αξιολόγησε την προσφυγή που υπεβλήθη στην Μητέρα Εκκλησία αλλά και τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις της Πολιτείας της Βορείου Μακεδονίας, αποφάσισε τα εξής:
1) Δέχεται σε ευχαριστιακή κοινωνία την Ιεραρχία, τον κλήρο και τον λαό της υπό τον Αρχιεπίσκοπο κ. Στέφανο Εκκλησίας ταύτης, «θεραπεύουσα την πληγήν του σχίσματος»
2) Επαφίει στην Εκκλησία της Σερβίας να ρυθμίσει τα διοικητικά θέματα που υπάρχουν μεταξύ των δύο Εκκλησιών στο πλαίσιο «της ιεροκανονικής τάξεως και εκκλησιαστικής παραδόσεως».
3) Αναγνωρίζει ως όνομα της Εκκλησίας αυτή το «Αχρίδος» (νοουμένης της περιοχής της δικαιοδοσίας αυτής μόνον εντός των ορίων της επικρατείας του κράτους της Βορείου Μακεδονίας), όπως υποσχέθηκε εγγράφως προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ο Προκαθήμενος αυτής. Παράλληλα αποκλείει τον όρο «Μακεδονική» και οποιοδήποτε άλλο παράγωγο της λέξης «Μακεδονία».
Αποφάσεις της Αγίας και Ιεράς Συνόδου σχετικά με το εκκλησιαστικό θέμα του Κράτους της Βορείου Μακεδονίας
Ο πόλεμος που γίνεται από βαπτισμένους Ορθόδοξους Χριστιανούς, δεδηλωμένους όμως αθέους, για το θαύμα του Αγίου Φωτός, που κατ’ έτος γίνεται στον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, επαυξάνει με την παραφωνία ολίγιστων Κληρικών και λαϊκών θεολόγων, οι οποίοι ισοφωνούν στην αμφισβήτηση τούτη.
Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό έρχεται η αθεϊστική μάνητα παντοιοτρόπως δια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, να αμφισβητήσει το θαύμα του Αγίου Φωτός. Δυστυχώς κάποιοι Κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι επαυξάνουν με τον τρόπο τους τούτη την αμφισβήτηση. Δεν αντιλαμβάνονται ότι με τη στάση τους συμβάλλουν στην γενικότερη αθεϊστική εμμονή; Δεν αντιλαμβάνονται ότι αμφισβητούν αυτά που κατέγραψε η Παράδοση της Εκκλησίας μας, τα οποία με θαυμαστό τρόπο συνεχίζονται έως την σήμερον;
Διαψεύδουν αυτό που καταγράφεται την ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, όπου αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι, ‘’μετά το πέρας της ευχής τοποθετεί το βαμβάκιον εις τον Πανάγιον Τάφον και με θαυμαστόν τρόπον ανάβει’’; Είναι λυπηρό, να υπάρχουν Κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, οι οποίοι να αμφισβητούν το θαύμα τούτο του Αγίου Φωτός και διαφοροτρόπως να ειρωνεύονται τη συντριπτική πλειοψηφία των Ορθοδόξων Χριστιανών που πιστεύουν στο θαύμα τούτο. Δεν λυπούνται να διαλαλούν τούτη την αντιεκκλησιαστική δυσπιστία τους;
Οι αμφισβητούντες Κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι το θαυμαστό τούτο γεγονός του Αγίου Φωτός, συνεπακόλουθα αμφισβητούν και το ότι το έτος 1579 μ. Χ. το Άγιο Φως εξήλθε από την εξωτερική κολώνα του Ναού της Αναστάσεως. Όταν το έτος αυτό κατάφεραν οι Αρμένιοι μονοφυσίτες να πάρουν άδεια από τους Τούρκους, για να εισέλθουν στον Πανάγιο Τάφο, για να πάρουν αυτοί το Άγιο Φως, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Σωφρόνιος και οι Ορθόδοξοι πιστοί, μαζεύτηκαν στην Αγία Αυλή του Ιερού Ναού της Αναστάσεως. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων προσευχόταν μπροστά από τη μεγάλη εξωτερική αριστερή κολώνα του Ναού. Αίφνης η κολώνα εσχίσθη και εξήλθε από εκεί το Άγιο Φως. Ο εμίρης Τούνομ εκείνη τη στιγμή βρισκόταν ψηλά στον απέναντι μιναρέ. Μόλις είδε το θαύμα του Αγίου Φωτός, αρνήθηκε την μωαμεθανική πλάνη και ομολογώντας τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν ως αληθινόν Θεόν, έπεσε από τον μιναρέ και δεν έπαθε τίποτε. Η ομολογία του στον Χριστό τον οδήγησε στον δια πυρός θάνατο από τους ομοεθνείς του.
Τι ήταν εκείνο που οδήγησε τον εμίρη Τούνομ μαρτυρήσει για τον Χριστό; Δεν ήταν το γεγονός ότι είδε το Άγιο Φως, το οποίο εξήλθε από την εξωτερική κολώνα του Ναού της Αναστάσεως; Κατ’ ουσίαν και αυτό το γεγονός αμφισβητούν οι ισοφωνούντες στην αθεϊστική μάνητα στο θέμα τούτο, Κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι. Το θαύμα που είδε ο εμίρης Τούνομ από τον μιναρέ, τον έκανε να πέσει από τον μιναρέ.
Συνεπακόλουθα οι αμφισβητούντες Κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, αμφισβητούν και τον Άγιο Μάρτυρα Τούνομ. Στην Ιερά Μονή της Μεγάλης Παναγίας στα Ιεροσόλυμα, την καλουμένη και Μονή των ‘’Σπουδαίων Μοναχών’’, η οποία είναι κτισμένη εκεί που σύμφωνα με την παράδοση στάθηκε η Υπεραγία Θεοτόκος και είδε τη Σταύρωση του Χριστού, εκεί σ’ αυτή την Ιερά Μονή, φυλάσσονται ανάμεσα στα λείψανα άλλων Αγίων και τα λείψανα του Αγίου Μάρτυρος Τούνομ του εμίρη, ο οποίος μαρτύρησε από τους Τούρκους, επειδή ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. Αυτόν το Μάρτυρα εορτάζει η Εκκλησία μας στις 18 Απριλίου. Αμφισβητούν και τον Άγιο Μάρτυρα Τούνομ, οι διαλαλούντες την αντιεκκλησιαστική δυσπιστία για το θαύμα του Αγίου Φωτός; Για τους ολίγιστους αυτούς Κληρικούς και λαϊκούς αυτά είναι ψεύδη;
Κάθε χρόνο πάμπολλοι Χριστιανοί γίνονται μάρτυρες του θαυμαστού αυτού γεγονότος. Αυτό που αναφέρεται στην ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, όπου παρατίθεται συνοπτική παρουσίαση για το Άγιον Φως, ότι ‘’το σπουδαίον είναι ότι το Άγιον Φως, δια ολίγα λεπτά δεν έχει πυράδα’’, δυστυχώς προσπαθούν να το διαψεύσουν, ισοφωνώντας στην αθεϊστική μάνητα στο θέμα τούτο. Το ότι το Άγιον Φως ‘’δια ολίγα λεπτά δεν έχει πυράδα’’ είναι ολοφάνερο, γι’ αυτό παρατηρούμε Ιερείς και μοναχούς που παρευρίσκονται εκείνη την ημέρα στον Ναό της Αναστάσεως, να πλησιάζουν τη δέσμη των 33 κεριών που άναψαν από τη λαμπάδα του Πατριάρχη στη γενειάδα τους και αυτή να μην καίγεται.
Ας τολμήσουν και οι αμφισβητούντες το θαύμα του Αγίου Φωτός Κληρικοί, να το πράξουν με συνηθισμένο άναμμα δέσμης 33 κεριών πλησιάζοντάς το στη γενειάδα τους. Τότε σίγουρο είναι, ότι θα πάψουν να ισοφωνούν στην αθεϊστική μάνητα στο θέμα τούτο.
Ο “Πολιτισμένος Δυτικός Κόσμος” συγκλονίζεται γενικώς… Συγκλονίζεται πχ από το δράμα των προσφύγων από Αφρική και Ασία (που τους δημιουργεί, με τους αποικιοκρατικούς πολέμους που προκαλεί, και κατόπιν ανενδοίαστα εργαλειοποιεί). Εσχάτως συγκλονίζεται από την εισβολή των κακών Ρώσων κατά των “μαρτυρικών” νεοναζί –ευρωνατοϊκού εξοπλισμού και εκπαίδευσης– Ουκρανών (που έβαλαν από το 2014 την όμορφη αυτή χώρα και τον πολύπαθο λαό της, στον “γύψο”). Επιπλέον ο αυτός προοδευτικός Κόσμος, αγωνίζεται έως θανάτου ενάντια της καταπάτησης των πάσης φύσεως “δικαιωμάτων” σεξουαλικών κλπ “μειονοτήτων“, όπως αυτές εφευρίσκονται και υπερασπίζονται από πρόθυμες ΜΚΟ γνωστών “φιλανθρώπων”, που έχουν αναγάγει τον δικαιωματισμό στην πεμπτουσία (και το αποκλειστικό περιεχόμενο) της δυτικού τύπου “Δημοκρατίας”. Ο κατάλογος βεβαίως δεν έχει τέλος…
Παράλληλα, οι “χριστιανοί” ηγέτες των εκκλησιών, στα πλαίσια του αναβαθμισμένου ρόλου της θρησκευτικής διπλωματίας (χαρακτηριζόμενης ως “ήπιας δύναμης”–soft power), πιστοί στις σχέσεις διαπλοκής που περιγράφουν τον ορίζοντα δράσης τους, συναινούν ολόθυμα προσφέροντας “ιδεολογική κάλυψη”, σε ότι κελεύει το εκάστοτε κεντρικά προβαλλόμενο “αφήγημα”, ακολουθώντας κατά γράμμα και πιστά ό,τι τους διατάσσουν: όπως πχ κατά την μεταναστευτική κρίση, παρ΄ ότι αυτή είναι κομμένη και ραμμένη στις επιταγές της Παγκοσμιοποίησης και των ΜΚΟ του Σόρρος και των λοιπών “φιλανθρώπων” (θυμίζουμε ότι ο Αρχ. Αθηνών Ιερώνυμος έφτασε στο σημείο να αφαιρέσει το αρχιερατικό του εγκόλπιο, ώστε να μην θίξει την μωαμεθανική πίστη των προσφύγων). Ακολούθησε αθεολόγητος εκφοβισμός και εμβολιολαγνεία στην περίπτωση του Covid–19, εσχάτως δε, ρωσοφοβική ρητορική μίσους και άκρατος νεοταξικός φιλοδυτικισμός, ένεκα της Ουκρανικής κρίσης.
Τα όσα επί τροχάδην αναφέραμε σκοπό έχουν να αναδείξουν έναν κοινό παρανομαστή που χαρακτηρίζει όλους τους υποτακτικούς θεσμούς του “ελεύθερου κόσμου”, που δεν είναι άλλος από την απέραντη υποκρισία, τα κροκοδείλια δάκρυα, και την ακατάσχετη οσφυοκαμψία, σε αρχές και εξουσίες του “Αιώνος τούτου”.
Υπάρχουν όμως και οι αντιστεκόμενοι. Με αξιοπρέπεια. Με αγάπη και σεβασμό στο λειτούργημα που υπηρετούν. Με αίσθημα ευθύνης για το μέλλον όλων μας, κυρίως δε των παιδιών. Αναφερόμαστε στους ήρωες αγωνιστές υγειονομικούς υπαλλήλους, που βρίσκονται σε αναστολή εργασίας, ένεκα της άρνησής τους να δεχθούν τον παράτυπο και παράνομο εμβολιασμό, με αδοκίμαστα σκευάσματα, ύποπτα ως προς τις συνέπειες που προκαλούν.
Δεν έκαναν παρά το αυτονόητο: βάσει του αυτεξουσίου της προσωπικότητας και της συνταγματικής έννοιας της ελευθερίας, και σε συμφωνία με Διεθνείς συνθήκες που απαγορεύουν την στανική εφαρμογή ιατρικών πράξεων στον Άνθρωπο, αποφάσισαν να αρνηθούν τον –εγκληματικά επιβληθέντα– υποχρεωτικό εμβολιασμό. Να προστεθεί, ότι δεν τους δόθηκε καν η εναλλακτική εμβολιασμού (έστω) με “παραδοσιακής” τεχνολογίας εμβόλια, όπως πχ το Κινεζικό… Η μόνη προοπτική ήταν τα “εμβόλια” των δυτικών Big Pharma, των υπερκερδοσκοπικών ομίλων, τα οποία προωθεί το πρόθυμο πολιτικό προσωπικό.
Γιατί όμως η στοχοποίηση και ο παραδειγματικός εξευτελισμός τους, καθώς και η διαδικασία εσχάτης φτωχοποίησής τους;
Η απάντηση κρύβει το διακύβευμα της περιόδου που διανύουμε, και αφορά τους πάντες. Ο αγώνας αυτών των ανθρώπων, είναι αγώνας όλων μας· η νίκη τους, είναι νίκη μας, η δε ήττα τους, καταστροφική για όλους. Ως προς το διακύβευμα, αυτό δεν είναι άλλο παρά η πλήρης αναμόρφωση του κόσμου, όπως τον ξέραμε. Αυτή συγκροτείται από την επιβολή νέων κανονικοτήτων, που ενισχύουν και στερεώνουν την υποταγή στα (άθλιας έμπνευσης και υλοποίησης) νομοθετικά πραξικοπήματα που συνέβησαν και συνεχίζουν καθημερινά να συμβαίνουν και που αναμορφώνουν τις οικονομικές–κοινωνικές σχέσεις στο αναδυόμενο πρότυπο της νέας φεουδαρχίας (ή όπως εναλλακτικά ονομάστηκε τεχνο–φεουδαρχίας).
Το δε όνομα του νέου ολοκληρωτισμού, και της συγκρότησης της ολιγαρχικής τεχνο–φεουδαρχικής τάξης είναι, Μεγάλη Επανεκκίνηση, και στόχο έχει την μετάβαση του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού στο νέο πρότυπο.
Επιστρέφοντας στο ερώτημα, περί του γιατί έχουν στοχοποιηθεί οι υγειονομικοί, η απάντηση είναι ότι η Ελληνική(;) Κυβέρνηση (αλλά και όλες οι κυβερνήσεις του Δυτικού Κόσμου, στον οποίο ανήκουμε, δίχως να έχουμε ερωτηθεί), ακολουθεί το παράδειγμα της Βρετανής Πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ (Margaret Thatcher, 1925–2013), η οποία ονομαζόταν η “Σιδηρά Κυρία” του νεοφιλελευθερισμού. Στα χρόνια της πρωθυπουργίας της (1979–1990) συγκρούστηκε με το σύνολο της Βρετανικής κοινωνίας, ιδιαίτερα με τα φτωχά στρώματα, επιβάλλοντας το νέο αντικοινωνικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού, καταπατώντας κεκτημένα δικαιώματα των ασθενεστέρων, και επιτυγχάνοντας του όρους ώστε να προκύψουν ανεξέλεγκτες (και ανεξάντλητες) κερδοφορίες στο ανήθικο και αδηφάγο (υπερεθνικό) κεφάλαιο.
Ο συστηματικός κατεδαφισμός, από την κυβέρνηση Θάτσερ, του Βρετανικού κοινωνικού κράτους (που τότε συνέβαινε για πρώτη φορά στην Ευρώπη, ενώ παράλληλα εξελισσόταν το ίδιο πείραμα στις ΗΠΑ, από τον τότε Πρόεδρο Ρήγκαν), βρήκε ως αναπάντεχο εμπόδιο το πανίσχυρο συνδικάτο των ανθρακωρύχων, το οποίο εμπόδιζε το κερδοσκοπικού χαρακτήρα κλείσιμο των ανθρακωρυχείων. Η διαμάχη εκτυλίχθηκε κατά τα έτη 1984–85, με σφοδρές συγκρούσεις και έντονη πολιτική αστάθεια, ενώ οι εξελίξεις κυριαρχούσαν στα τότε διεθνή ΜΜΕ (φυσικά και στα ελληνικά, όπως θυμόμαστε οι παλαιότεροι). Όμως, προκειμένου το πείραμα του νεοφιλελευθερισμού να πετύχαινε, χρειαζόταν μια ισοπεδωτική συμβολική νίκη των δυνάμεών του (που τις εκπροσωπούσε η Κυβέρνηση Θάτσερ), επί αυτών που εκπροσωπούσαν το “παλιό” που έπρεπε να ηττηθεί. Ιστορική παραμένει η επιμονή της Θάτσερ έναντι των δικαίων αιτημάτων των ανθρακωρύχων, καθώς και το μένος της εναντίον τους. Τελικά νίκησε, και άνοιξε τον δρόμο για την επικράτηση του εθνο–κατεδαφιστικού και πατριδο–μηδενιστικού νεοφιλελευθερισμού, σε όλη την Ευρώπη…
Ιδού ο λόγος που οι αξιοπρεπείς οικογενειάρχες βιοπαλαιστές υγειονομικοί πρέπει να παταχθούν: ώστε να αποτελέσουν παράδειγμα ισοπεδωτικής εξόντωσης από πλευράς του Συστήματος της νέας Ηγεμονίας, η οποία καταβάλλοντας την αξιοπρέπεια, εθίζει στον υποχωρητισμό και τον ραγιαδισμό. Το κυριότερο: παρουσιάζει στους υπολοίπους το τι θα πάθουν, αν αντιδράσουν, “προς τας εντολάς”. Ο οδοστρωτήρας του νέου αυταρχισμού πρέπει να περάσει πάνω από τους ήρωες αυτούς…
Η δε Εκκλησία, που είναι;
Γνωστή τυγχάνει τοις πάσι, η στάση που η ποιμένουσα Εκκλησία, στην θεσμική της έκφραση, αυτή της ΔΙΣ, εξέφρασε ως προς τα ζητήματα που ανεφύησαν λόγω του Covid–19. Αθεολόγητες θέσεις, κατ΄ ευθείαν σε αντιγραφή από τις αντίστοιχες του Βατικανού, που έφθασαν έως και την εικονομαχία και την αμαύρωση της τιμητικής προσκυνήσεως των ιερών λειψάνων, την απαγόρευση των ιερών λιτανειών, που ανέκαθεν αποτελούσαν θραύστη των λοιμικών νόσων, εν τέλει δε, την πλήρη απεμπόλιση του υπέρλογου της πίστεως και των μυστηρίων, καθώς και της υπερλόγου υπέρβασης του φόβου του θανάτου, που οφείλεται στην νικοποιό Ζωή του Κόσμου, τον Σωτήρα Ιησού Χριστό.
Αντί της “εκτός του αιώνος τούτου” πίστεως και της απελευθερωτικής αναζωογόνησης του αυτεξουσίου απ΄ αυτήν, γίναμε μάρτυρες συνοδικών κειμένων, όπου απουσίαζε ο ευαγγελικός λόγος, και είχε αντικατασταθεί από επιλεκτική και αποσπασματική “επιστήμη”, όπως κανοναρχούσαν οι μεγάλοι Φαρμακευτικοί κολοσσοί και τα θεσμικά εργαλεία τους. Παράλληλα κυριάρχησε ρητορική μίσους, απαξίωση και τρομοκρατία προς τους “αρνητές”. Αυτό κατέληξε στις παραδειγματικές (μας θυμίζει κάτι;) τιμωρίες ιερέων, όπου κλιμακώθηκαν σε απειλές καθαίρεσης(!) έως και επισκόπων. Άλλωστε, και αυτή η διάλυση της Μητροπόλεως Αιτωλοακαρνανίας, αποτελεί ουσιαστικά τρόπαιο κατά του αγωνιστού Ιεράρχη Κοσμά, και του διακριτικού αγώνα του εναντίον της αντι–εκκλησιαστικής λαίλαπας των περιοριστικών μέτρων και της εμβολιο–λατρείας…
Ενώ λοιπόν, οι ηγεσίες της Εκκλησίας (αναφερόμαστε συγκεκριμένα στις ηγεσίες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και της Εκκλησίας της Ελλάδος, από κοινού ή χωριστά), βρέθηκαν δίπλα στους πρόσφυγες, νοιάστηκαν για μαύρους μαθητές να πάρουν την Ελληνική υπηκοότητα, κατεδίκασαν τον “ναζισμό” των “αρνητών” των εμβολίων, αναγνωρίζοντας και στηρίζοντας παράλληλα τους σχισματικούς αχειροτόνητους της Ουκρανίας, ενώ παράλληλα ουδέποτε αποτόλμησαν να καταδικάσουν τον αποτρόπαιο Ουκρανικό νεοναζισμό, επέλεξαν δε να αναπέμψουν (οικουμενιστικές) προσευχές (με την παρουσία παπικού “αρχιεπισκόπου”) για τους Ουκρανούς πρόσφυγες, στα σύνορα Πολωνίας–Ουκρανίας…
…ενώ λοιπόν έπραξαν έτσι, ουδέποτε στάθηκαν αυτές οι ηγεσίες, στα σύνορα της Σερβίας, του Ιράκ ή της Συρίας να προσευχηθούν για τους εκεί υποφέροντας από τον πόλεμο. Βέβαια, εκεί ο πόλεμος διεξαγόταν από την “καλή” Δύση και τους εκλεκτούς της, οπότε περιττά τα δάκρυα… Ομοίως, ουδέποτε στάθηκαν -ως όφειλαν- στον Ελληνικό λαό που υπέφερε από την ανέχεια των Μνημονίων, προσφέροντας ηθικό στήριγμα, στην πλέον κρίσιμη ιστορική στιγμή για την μετέπειτα πορεία της Ελλάδος, το δημοψήφισμα του 2015, όπου επέλεξαν (η Ελλαδική ΔΙΣ) την κατάπτυστη στάση του “Ναι”. Τέλος, στην ενταύθα περίπτωση των αγωνιζομένων υγειονομικών, ουδείς (ειδικά) εκ της Ελλαδικής Ιεραρχίας έσκυψε στον πόνο τους, να συμπαρασταθεί. Και όμως, οι ίδιοι Ιεράρχες ετοιμάζονται να υμνήσουν το κοσμοσωτήριο Πάθος του Χριστού, ενώ στην πράξη προσπερνούν,φοβούμενοι να μην λερώσουν τα κράσπεδα των βαρυτίμων ιματίων τους, ως άλλοι “Λευίτες”, τους υγειονομικούς “Σαμαρείτες”, οι οποίοι πληγωμένοι από τους ληστές κείτονται στην άκρη του δρόμου (δηλαδή στο περιθώριο και στην εξουθένωση)…
Αγωνιστές υγειονομικοί, σας ευχαριστούμε! Είθε ο Κύριος και η έφορος του Αγίου Όρους, Υπεραγία Θεοτόκος να ευοδώσει τον τίμιο αγώνα σας!