Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, τέως Αναπληρωτής Καθηγητής Ποινικού Δικαίου Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.
ΣΥΝΕΧΕΙΑ …https://kvathiotis.substack.com/p/803
Επιδημία ξαφνικίτιδας
Όταν το δικαίωμα γίνεται προνόμιο και το bonus… ποινή
Τα περί ‘’έθους’’ εις πρωτόγνωρον ζήτημα Αυτοκεφάλου
Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
_________________________
Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στη Romfea.gr στις 17 Ιανουαρίου 2023, με τίτλο «Μπάτσκας : ‘’Για την πλειονότητα των Εκκλησιών κανονικός είναι ο Κιέβου Ονούφριος’’», ο Σεβασμιώτατος Μπάτσκας Ειρηναίος χαρακτήρισε τη μη αναγνωρισμένη από την πλειοψηφία των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών ως ‘’παρεκκλησιαστική δομή’’. Εκείνο όμως το οποίο δίνει απάντηση στα περί ‘’κανονικού εθίμου’’, τα οποία προβάλλονται με συστηματική μονομέρεια στην περίπτωση του ‘’Ουκρανικού’’, είναι εκείνο που σημειώνει ο Σεβασμιώτατος Μπάτσκας Ειρηναίος, ότι εκχωρήθηκε αυτό σε ‘’μια ανύπαρκτη Εκκλησία στην Ουκρανία’’.
Αυτό το οποίο παρατηρεί ο Επίσκοπος Μπάτσκας Ειρηναίος, ότι η Αυτοκεφαλία δόθηκε σε ‘’μια ανύπαρκτη Εκκλησία στην Ουκρανία’’, ποιος το διαμφισβητεί; Πότε στην Ιστορία της Εκκλησίας δόθηκε Αυτοκεφαλία ‘’σε μια ανύπαρκτη Εκκλησία’’; Τα περί ‘’κανονικού εθίμου’’ τα οποία προβάλλονται, από που ερείδονται; Η μεγάλη ανατροπή, με την οποία η Κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας παραγκωνίζεται και εκχωρείται Αυτοκεφαλία ‘’σε μια ανύπαρκτη Εκκλησία’’, είναι πρωτόγνωρη στην Ιστορία της Εκκλησίας.
Ως εκ τούτου ο ισχυρισμός ο οποίος προβάλλεται, ότι η θεμελίωση και η κανονικότητα της εκχώρησης Τόμου Αυτοκεφαλίας στα δύο σχισματικά μορφώματα ερείδεται σε ‘’κανονικό έθιμο’’, δεν ευσταθεί. Για ποιο ‘’κανονικό έθιμο’’ μπορούμε να ομιλούμε, όταν στην Ουκρανία υπήρχε κανονική Εκκλησιαστική δομή και δόθηκε σε μια ‘’παρεκκλησιαστική δομή’’, όπως την κατονομάζει ο Σεβ. Μπάτσκας; Πότε στην Ιστορία της Εκκλησίας ‘’εξουδετερώθηκε’’ η συναίνεση των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών; Σε ποιο ‘’κανονικό έθιμο’’ ερείδεται αυτό;
Ο Τόμος Αυτοκεφαλίας εκχωρήθηκε στα δύο σχισματικά μορφώματα, χωρίς τη συναίνεση των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών. Πότε συναντούμε τέτοια ανατροπή στην Ιστορία της Εκκλησίας, για να ομιλούμε για ‘’κανονικό έθιμο’’; Ουδέποτε στην Ιστορία της Εκκλησίας επιχειρήθηκε τέτοια ανατροπή.
Το παράδειγμα της ανύψωσης της Σερβικής Εκκλησίας σε Πατριαρχείο, η οποία έγινε ‘’με τρόπο όχι σύμφωνο με την ακρίβεια των Ιερών Κανόνων’’*, όπως σημειώνει ο καθηγητής κ. Ι. Ταρνανίδης, παρατηρώντας ότι ‘’η αναγνώριση αυτού του αξιώματος γίνεται χάρη οικονομίας και με γνώμονα την ωφέλεια της Εκκλησίας’’*, δίνει απάντηση σε όσα μονομερώς προβάλλονται.
Στην περίπτωση του Ουκρανικού Εκκλησιαστικού ζητήματος ποια είναι η ‘’ωφέλεια της Εκκλησίας’’ από την μεγάλη ανατροπή; Αλλού ο κ. Ι. Ταρνανίδης, κατονομάζει την ωφέλεια τούτη, ως την ενότητά της Εκκλησίας. Με σαφήνεια ο κ. Ι. Ταρνανίδης αναφέρεται στην ‘’ικανότητα της Ορθοδοξίας να κινείται έξω και πάνω από τους τύπους και να δίνει λύσεις στα αναφυόμενα προβλήματα με βάση την ευρύτερη ιδεολογία της, το γενικό συμφέρον και την ενότητά της’’*. Για ποια ενότητα όμως ομιλούν, όσοι επιμένουν στη μονομέρεια στο ‘’Ουκρανικό’’;
Στην Πατριαρχική ειρηνική επιστολή αναφορικά με την ανύψωση σε Πατριαρχείο της Εκκλησίας της Σερβίας, σημειώνετο μάλιστα ότι ‘’το γαρ εις Πατριαρχικήν προαχθήναι αξίαν τινά των επί μέρους Αγίων του Θεού Εκκλησιών, αποφάσεως δείται Οικουμενικής…’’*. Η ‘’εξουδετέρωση’’ της συναίνεσης των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών σε ποιο ‘’κανονικό έθιμο’’ ερείδεται;
Η μεγάλη ανατροπή στην Ουκρανία είχε ως κριτήριο την Εκκλησιαστική ενότητα; Τουναντίον η κληθείσα ‘’Ενωτική Σύνοδος’’ στην Ουκρανία, έγινε αφορμή κλονισμού της Εκκλησιαστικής ενότητας με απρόβλεπτες συνέπειες. Ποιο έθιμο ως πηγή δικαίου, θα μπορούσε να τεθεί υπεράνω της Εκκλησιαστικής ενότητας; Ποιο έθιμο ως πηγή δικαίου, μπορεί να δημιουργεί τις προϋποθέσεις μεγάλου σχίσματος;
*Ιω. Χ. Ταρνανίδη ‘’Θεωρία και πράξη στην ιστορική εξέλιξη του Αυτοκεφάλου των Σλαβικών Εκκλησιών’’ (Εκδόσεις Α/φων Κριακίδη, 2006)
Σαν Φρανσίσκο – Οικουμενι(στι)κή συμπροσευχή για τη Χριστιανική ενότητα
Παπική Αρχιεπισκοπή του San Francisco
Για 17η χρονιά, ο Παπικός Αρχιεπίσκοπος Cordileone και ο Ελληνορθόδοξος Μητροπολίτης Γεράσιμος συμπροσευχήθηκαν κατά τη διάρκεια της Εβδομάδας Προσευχής για Χριστιανική Ενότητα. Ο Παπικός Αρχιεπίσκοπος τέλεσε τον Πανηγυρικό Εσπερινό στον Ρωμαιοκαθολικό Ναό του Αγίου Πίου Χ στο Redwood City και ο Μητροπολίτης Γεράσιμος εκφώνησε το κήρυγμα.
Listen to Metropolitan Gerasimos’ homily for the Week of Prayer for Christian Unity: https://youtu.be/a838gJPxlfY?t=2032
For the 17th year, Archbishop Cordileone and Greek Orthodox Metropolitan Gerasimos joined together in prayer during the Week of Prayer for Christian Unity. Archbishop Cordileone led Solemn Vespers at St. Pius X Catholic Church in Redwood City and Metropolitan Gerasimos delivered the homily.
Ινδιάνος ἄγγελος: «Στῶμεν καλῶς».
Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων.
Μοῦ ἔστειλαν φίλοι ἕνα δίλεπτο ἀποσπασμα ἀπὸ τὸ κήρυγμα ἑνὸς Κολομβιανοῦ Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου. Ὁ ἐπίσκοπος, ὅπως διάβασα, ὀνομάζεται Τιμόθεος καὶ ἔχει τίτλο ἐπίσκοπος Ἄσσου Μεξικοῦ. Μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωσι ἡ ζωντανή του πίστι , ποὺ ἀποδεικνυόταν στὸν ἀπλό οὐσιαστικό καὶ βαθὺ πνευματικά λόγο του. Βρήκα ὅλο τὸ κήρυγμά του καὶ τὸ ἀπομαγνητοφώνησα. Ἡ ὀμιλία ἐξεφωνήθη στὶς 22/1 2023 στὸν Ι.Ν. Ἀναλήψεως Νέου κόσμου Ἀθηνῶν.
Ὁ Θεὸς τελικῶς δὲν μᾶς ἐγκαταλέιπει. Τὼν ὥρα ποὺ -δυστυχῶς- ἄρχοντες καὶ ποιμένες ἀποστατοῦν καὶ προδίδουν τὴν πίστι τῶν Πατέρων καὶ πωλοῦν τὰ τίμια καὶ τὴν πατρίδα, ὁ Θεὸς μᾶς στέλνει τοὺς Ἰνδιάνους τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς νὰ μᾶς δηλώσουν τὴν ἀξία τῆς πίστεώς μας, τὴν δική μας ἀναξιότητα (μὲ πόση εὐγένεια καὶ λεπτότητα τὸ λέει) καὶ νὰ μᾶς παρακαλέσουν: «Στῶμεν καλῶς».
Τὴν ὥρα ποὺ ἐδὼ οἱ μισθωτοὶ ποιμένες περιφρονοῦν τὴν πίστι τῶν Πατέρων (μεταπατερικοὶ γάρ) ἔρχεται ὁ Κύριος νὰ μᾶς ὑπενθυμίσῃ διὰ τοῦ Ἰνδιάνου Ἀρχιερέως του ὅτι γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ βλέπωμε τὴν πραγματικότητα καὶ νὰ κατανοοῦμε τὸ Εὐαγγέλιό του πρέπει νὰ στηριζόμαστε στὸν λόγο τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὰ ἱερὰ ὀστὰ καὶ λείψανα τῶν προγόνων καὶ τῶν ἀγίων μας καὶ ὄχι στὶς κενοφωνίες τῶν ἀνεπαρκῶν, θλιβερῶν καὶ ἐπηρμένων τοῦ καιροῦ μας.
« Καὶ γιὰ νὰ βλέπωμε καλά καὶ νὰ καταλαβαίνωμε καλύτερα καὶ νὰ κατανοήσωμε τὸ Εὐαγγέλιο πρέπει νὰ στεκώμαστε πάνω , ὄχι σ᾿ ἕνα δέντρο , νὰ στεκώμαστε πάνω στοὺς ὥμους τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ πάνω στὰ κόκκαλα τὰ βγαλμένα τῶν Ἐλλήνων τὰ ἱερά».(Ἀποσπάσμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ Σεμασμιωτάτου Τιμοθέου, ὅπως καὶ ὅσα ἀκολουθοῦν)
Βλέπει τὸν ξεπεσμό μας, σ᾿ὅλο τὸν κόσμο ἔχουν φτάσει οἱ εἰκόνες ἀπὸ τὴν χώρα μας τὰ τελευταῖα χρόνια, ὡς ἀνθρώπων ἀποχαυνωμένων καὶ παραλυμένων, ποὺ μᾶς κυβερνοῦν ἀναιδεὶς τυραννίσκοι μὲ τὴν ἐπικουρία ἀποστατῶν πνευματικῶν πατέρων, χωρὶς καμμία ἀντίδρασι καὶ συναίσθησι τῆς καταστάσεώς μας. Καὶ ἔρχετε νὰ μᾶς μιλήσῃ γιὰ τὴν Ἑλλάδα!!! Τί εἶναι ἡ Ἐλλάδα!!! Τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία!!!
«Καὶ ἀφῆστε με νὰ σᾶς μιλήσω γι᾿αὐτὴ τὴν πατρίδα ἡ ὁποία ἔλαχε σήμερα νὰ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς πίστεως, ποὺ εἶναι ἡ Ἐλληνικὴ πατρίδα. Ἀφῆστε με νὰ σᾶς μιλήσω σήμερα καὶ νὰ σᾶς ὑπενθυμίσω μὲ ὅλο τὸν σεβασμό, μὲ ὅλη τὴν ἀγάπη, τί σημαίνει Ἐλλάδα».
Πόσο φαίνεται παντοῦ ὅτι οἱ Ἕλληνες ἔχουμε ξεχάσει σήμερα καὶ τὴν πίστι μας καὶ τὴν πατρίδα μας. Καὶ ἔρχονται ἀπο τὴν λατινικὴ Ἀμερικὴ νὰ μᾶς τὸ θυμίσουν. Γιατί; Διότι ἀπὸ δῶ πῆραν, ἀπὸ δῶ εἴδαν τὸ φῶς, ἀπὸ δῶ πλούτησαν πνευματικά. Σὲ ληστὲς εἴχαν περιπέσει. Στοὺς δυστυχεῖς φραγκοπαπιστὲς κατακτητὲς καὶ ἐκμεταλευτὲς τῆς γῆς καὶ τῶν ἀνθρώπων:
«Ἐμᾶς τοὺς Ἰνδιάνους τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ Ἰσπανοὶ μᾶς κατακτήσανε, ἀλλὰ οἱ Ἕλληνες μᾶς φωτίσατε καὶ μᾶς πλουτίσατε».
Καὶ θεωροῦν τὴν πατρίδα μας πατρίδα τους, γιατὶ ἀπὸ δῶ πῆραν τὸ φῶς. Ἔτσι εἶναι οἱ πατρίδες τοῦ φωτὸς, ὅλοι τὶς θεωροῦν δικὲς τους γατὶ εἶναι γιὰ ὅλους ὅσους ἀγαποῦν τὸ φῶς, δηλαδὴ τὸν Χριστό τῆς Ὀρθοδοξίας, πραγματικὲς πατρίδες. Καμμία σχέσι μὲ τὶς πατρίδες τῶν ἐθνικιστῶν καὶ τῶν φασιστῶν, ὅπως βλέπουμε ξανὰ καὶ ξανὰ καὶ σήμερα στὴν Οὐκρανία, οὔτε μὲ τοὺς βιαίους ἐποικισμοὺς τῶν λαθραίων ἀλλοφύλων καὶ ἀλλοθρήσκων, ὅπως συμβαίνει ἐδὼ καὶ ἀλλοῦ.
Αὐτὴ ἡ πατρίδα, αὐτὴ ἡ Ἑλλάδα, αὐτὴ ἡ δική σας Ἑλλάδα ποὺ εἶναι δική μου Ἑλλάδα, διότι ἐδὼ παίρνω τὸ φῶς τῆς ἀληθείας.
Σ᾿ αὐτὴ τὴν Ἑλλάδα στρέφει τὸ βλέμα του ὁ Λατινοαμερικάνος Ὀρθόδοξος γιατὶ βλέπει τὸ φῶς τῆς Χάριτος ποὺ ἐκπέμπει ὁ ἁγιασμένος ἀπὸ τοὺς προγόνους μας τόπος. Βλέπει ὅμως καὶ τὴν ἐξαθλίωσί μας καὶ τὸ λέει διακριτικά ἀπορῶντας:
«Ἐμεῖς κοιτᾶμε πρὸς τὴν Ἐλλάδα, δὲν ξέρω ὅμως πρὸς τὰ πού κοιτᾶνε οἱ Ἕλληνες»
Ξέρει πρὸς τὰ πού κοιτάνε. Καὶ ξέρει ὅτι ἄν συνεχίσουν νὰ κοιτάνε δύσκολα θὰ μπορεῖς νὰ βρεῖς πλέον Ἕλληνες στὴν Ἑλλάδα. (Μόνον γραικύλους καὶ φραγκομασκαρεμένους καραγκιοζολακέδες θὰ συναντᾶς):
«Νὰ μὴν εἶναι ἀνάγκη αὔριο ἐμεῖς οἱ ξένοι, ἐμεῖς οἱ Ἰνδιάνοι, διότι ἐγὼ εἶμαι Ἰνδιάνος, νὰ ρθῶ ἐγὼ μὲ ἀναμένο φανάρι , σὰν τὸν Διογένη, γιὰ νὰ ψάξω Ἔλληνα μέσα στοὺς Ἕλληνες».
Καὶ συνεχίζει παρακαλῶντας:
«Μὴν προσβάλετε τὸν Ἐλληνισμό. Μὴν προσβάλετε τὴν Ἑλλάδα. Μὴν βάλετε, παρακαλῶ, νερὸ στὸ κρασί. Στῶμεν καλῶς. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι τὸ κέντρο τῆς πίστεως. Τὰ Ἰεροσόλυμα εἶναι ἁγία πόλις , ἀλλὰ ἐμεῖς ὄταν θέλωμε νὰ μάθωμε τὸν χριστιανισμό, τὴν ὀρθοδοξία καὶ τὴν πίστι, στὴν Ἐλλάδα ἐρχόμαστε. Ἐρχόμαστε ἐδὼ. Αὐτὸς ὁ Ἰνδιάνος μὲ τὰ σχιστὰ μάτια…».
Καὶ ζητᾶ καὶ προτρέπει. Ποιός; Ὁ Ἰνδιάνος ἀπὸ τὴν Κολομβία; Ὁ Ὀρθόδοξος. Δυὸ ἄνθρωποι μέσα σὲ μιὰ εἰκοσαετία ἔφεραν στὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ 1.500.000 ἀνθρώπους, τὴν ὥρα ποὺ ἐδὼ ἀποχριστιανίστηκε ἕνας ὅλόκληρος λαὸς σὲ ἕνα τόπο ποὺ εἶναι καὶ οἱ πέτρες ἁγιασμένες. Ἐδὼ ἔχουμε καταντήσει, ἐδὼ μᾶς ὁδήγησαν οἱ ποιμένες μας, καὶ τέτοιους ποιμένες παράγει ὁ ἐκπορνευμένος λαός μας καὶ τέτοιοι μᾶς ἀξίζουν. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς ποὺ δὲν μᾶς ξεχνᾶ, οὔτε περιφρονεῖ τὶς προσευχὲς τῶν ἀγίων μας καὶ τῶν προγόνων μας, μᾶς λεει μὲ τὸ στόμα τοῦ Ἰνδιάνου ἐπισκόπου:
«Ἧρθα νὰ ζητήσω ἀπὸ σᾶς νὰ κρατηθῇτε. Νὰ κρατηθῆτε καὶ νὰ εἴσαστε Ἕλληνες. Στῶμεν καλῶς. Νὰ μὴν προσβάλετε ποτὲ ὅτι σᾶς ἄφησαν οἱ προγόνοι σας. Νὰ μὴν προσβάλετε τὸν παπποῦ καὶ τὴν γιαγιά. Νὰ κρατηθῆτε σωστά. Νὰ ἔχετε πάνω αὐτὴ τὴν σημαία ποὺ ἔχει μπλέ καὶ ἄσπρες γραμμὲς καὶ ἕνα σταυρό. Καὶ νὰ μὴν ξεχνᾶτε ἀπὸ ποὺ προέρχεστε καὶ ποὺ εἶστε, γιὰ νὰ ξέρετε καὶ πρὸς τὰ ποὺ πηγαίνετε».
Δὲν θέλω τίποτα νὰ σχολιάσω. Ντράπηκα καὶ χάρηκα γιὰ ὅσα ἄκουσα ἀπὸ τὸ στόμα αὐτοῦ τοῦ πράγματι ὀρθοδόξου ἀνθρώπου. Ντράπηκα γιὰ τὴν κατάντια μας. Χάρηκα γιατὶ βλέπω ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει παντοῦ τοὺς δικούς του καὶ τοὺς στέλνει τώρα καὶ ἐδὼ, ἀφοὺ ἐπτωχεύσαμε σφόδρα καὶ καταντήσαμε νὰ ζοῦμε σὲ χώρα καὶ σκιὰ θανάτου, μπᾶς καὶ ξυπνήσουμε πρὶν εἶναι ἀργά. Αὐτὰ τὰ αἰσθήματα θέλησα νὰ μοιραστῶ μὲ ὅποιον δπανήσῃ τὸν χρόνο του διαβάζοντας τὸ παρόν, ἀλλὰ θεωρῶ προτιμώτερο νὰ διαβάσῃ ὁλόκληρη τὴν ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου ποὺ ἐπισυνάπτεται.
Ὅποιος θέλει ἄς ἀκούσει τὸν Σεβασμιώτατο. Ἡ ὁμιλία του ὁλόκληρη βρίσκεται στὸ διαδίκτυο https://www.youtube.com/watch?v=5qnA3s80-24καὶ ξεκινάει ἀπὸ τὸ 02:08:54 ἔως τὸ 02:22:40. Εἶναι σημαντικὸ νὰ τὸν βλέπει κανείς. (Παραθέτω καὶ ὅλο τὸ ἀπομαγνητοφωνημένο κείμενο γιὰ ὅποιον δὲν ἔχει χρόνο ἤ δυνατότητα νὰ τὸ δῇ).
Τὴν εὐχή του νὰ ἔχουμε καὶ ὁ Θεὸς νὰ στηρίζῃ τὸ ἔργο τέτοιων ἐπισκόπων καὶ νὰ φωτίζῃ καὶ τοὺς ὑπολοίπους νὰ τοὺς μοιάσουν.
Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων. 27 Ἰανουαρίου 2023.
………………………………………….
Ὁμιλία Σεβ. Ἄσσου Μεξικοῦ Τιμοθέου στὸν Ἰ. Ν. Ἀναλήψεως Νέου Κόσμου Ἀθηνῶν. 22/1 2023
Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο μᾶς ὁμιλεῖ γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ὀνομάζεται Ζακχαῖος. Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἔτυχε νὰ ἤτανε πλούσιος, πλούσιος ἀλλὰ κοντός. Καὶ γιὰ νὰ δῇ τὸν κύριο ἔπρεπε νὰ ἀνεβῇ σὲ μιὰ συκομορέα, δηλαδὴ σὲ ἕνα δέντρο. Λοιπὸν σήμερα, αὐτὸς ποὺ σᾶς ὁμιλεῖ εἶναι καὶ ἕνας Ζακχαῖος. Εἶμαι κοντὸς.
Καὶ θὰ σᾶς ἔλεγα καλύτερα ὅτι εἶμαι νεαρός, γιατὶ ἔχω 23 χρόνια ποὺ γεννήθηκα στὴν κολυμβήθρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐδὼ καὶ 23 χρόνια σὲ ἔνα κομμάτι γῆς ποὺ ὀνομάζεται Μακεδονία ἦρθα ἐγὼ ἀπὸ τὴν Λατινικὴ Ἀμερικὴ γιὰ νὰ φέρω τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας στὰ δικά μου μέρη , ὅπου δὲν εἴχαμε τὴν Ὀρθόδοξη παρουσία. Καὶ βαπτίστικα ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ ἁγίου Ἀγαθονίκου, μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφὸ τὸν Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος σήμερα εἶναι ἐπίσκοπος, εἶναι ἀρχιερέας, καὶ γίναμε ὀρθόδοξοι.
Καὶ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός τὴν δυνατότητα νὰ ξεκινήσωμε τὸν δρόμο καὶ νὰ ἀνήκωμε στὴν πίστι ποὺ ἐσᾶς σᾶς κληρονόμησαν οἱ προγόνοι σας οἱ Ἕλληνες.
Ἐγὼ ἤθελα νὰ γίνω ὀρθόδοξος ἀπὸ 8 χρονῶν παιδί. Ἔτυχε νὰ δῶ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Μακάριο ἀπὸ τὴν Κύπρο, ὁ ὁποῖος σὰν πρόεδρος εἶχε ἐπισκεφθῇ τὴν Κολομβία, καὶ ἀπὸ τότε ἄρχισε ἡ δική μου πορεῖα. Διότι ρώτησα ἕναν δυτικὸ ἱερέα , τοῦ λέω: «Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ δείχνουν τώρα στὴν τηλεορασι, ποὺ ἐδὼ καὶ λίγα χρόνια ἐπισκέφτηκε τὴν Κολομβία;» Καὶ μοῦ ἀπάντησε ὁ ἱερέας: «Εἶναι ἕνας αἱρετικὸς ἐπίσκοπος». Ἀλλὰ ἐπίσης ἕνας ἀγγλικανὸς μοῦ εἶπε: «Δὲν εἶναι αἰρετικὸς. Αὐτὸς εἶναι Ὀρθόδοξος. Καὶ ἡ Ὁρθοδοξία εἶναι ἡ μάννα ἐκκλησία.»
Καὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δύο ποὺ ξεκινήσαμε, κάτω ἀπὸ τὸ ὡμοφόριο τοῦ Μητροπολλίτου Ἀθηναγόρα Κεντρώας Ἀμερικῆς, -πρώτα Παναμά, μετέπειτα Μεξικοῦ, Κεντρώας Ἀμερικῆς Κολομβίας καὶ Βενεζουέλας- ἀρχίσαμε νὰ ψάχνουμε αὐτὴ τὴν ὁρθοδοξία. Καὶ ἤρθαμε καὶ βαπτιστήκαμε στὴν Ἑλλάδα καὶ μετὰ ἀπὸ ἕνα μικρὸ διάστημα γυρίσαμε πίσω. Μὲ τὴν φροντίδα τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀθηναγόρα.
Δύο ἤρθαμε στὴν Ἑλλάδα νὰ φέρωμε τὴν Ὀρθοδοξία, καὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δύο σήμερα αὐτὴ ἡ Μητρόπολις ἔχει περίπου ἐνάμιση ἐκατομύριο ὀρθοδόξους. Σὲ 20 χρόνια καὶ στὴν Κολομβία, ποὺ εἶμαι ἐπίσκοπος τώρα, ὅπου ἔχω τὴν εὐθύνη ἀπὸ δύο ποὺ ξεκινήσαμε εἴμαστε πάνω ἀπὸ 15.000, καὶ ἔχωμε 9 καὶ πρόκειται νὰ ἀνοίξουμε τρεῖς ἀκόμα καινούργιες ἐνορίες.
Λοιπόν, παιδιά τοῦ Θεοῦ, δὲν ἦρθα γιὰ νὰ σᾶς μιλήσω μόνο γιὰ τὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο. Ἐμεῖς θὰ χτίσωμε ναούς, βοηθᾶμε ἀνθρώπους, ἀγκαλιάζουμε προσφυγγες ἀπὸ τὴν Βενεζουέλα, οἱ ὁποῖοι φεύγουν ψάχνοντας ἕνα καλύτερο μέλλον. Καὶ περπατᾶνε περνῶντας ἀπὸ τὴν Κολομβία πηγαίνοντας γιὰ Χιλή Ἀργεντινὴ καὶ ἄλλα μέρη.
Ἀλλὰ ὅμως γιατί ἤρθαμε ἐδώ; Καὶ γιατί βρισκόμαστε στὴν Ἑλλάδα; Διότι ἐμεῖς εἴμαστε μικρὰ παιδιά. Εἴμαστε σὰν τὸν Ζακχαῖο. Κοντοί. Καὶ γιὰ νὰ βλέπωμε καλά καὶ νὰ καταλαβαίνωμε καλύτερα καὶ νὰ κατανοήσωμε τὸ Εὐαγγέλιο πρέπει νὰ στεκώμαστε πάνω , ὄχι σ᾿ ἕνα δέντρο , νὰ στεκώμαστε πάνω στοὺς ὥμους τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ πάνω στὰ κόκκαλα τὰ βγαλμένα τῶν Ἐλλήνων τὰ ἱερά.
Καὶ ἀφῆστε με νὰ σᾶς μιλήσω γι᾿αὐτὴ τὴν πατρίδα ἡ ὁποία ἔλαχε σήμερα νὰ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς πίστεως, ποὺ εἶναι ἡ Ἐλληνικὴ πατρίδα. Ἀφῆστε με νὰ σᾶς μιλήσω σήμερα καὶ νὰ σᾶς ὑπενθυμίσω μὲ ὅλο τὸν σεβασμό, μὲ ὅλη τὴν ἀγάπη, τί σημαίνει Ἐλλάδα.
Ὄταν ὁ Φίλλιπος καὶ ὁ Ναθαναὴλ πήγανε στὰ Ἰεροσόλυμα καὶ εἴπανε στὸν Κύριο «Κύριε, ἦρθαν οἱ Ἕλληνες» -ἦταν δύο τρεῖς τέσσερις Ἕλληνες, δὲν ἦταν παραπάνω- καὶ ἀπαντάει ὁ Κύριος: «Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ δοξαστῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου». Διότι ναὶ μὲν ὁ Χριστὸς γεννήθηκε μέσα σὲ ἐβραϊκὸ χῶρο καὶ μέσα σὲ ἐβραϊκὴ οἰκογένεια, ἑρμηνεύεται, παραδίδεται καὶ ἀποκαλύπτεται μὲ ἕλληνικοὺς ὄρους καὶ ἕλληνικοὺς τρόπους . Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶπε Αὐτὸς «Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ δοξαστῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου».
Αὐτὴ ἡ χώρα, αὐτὴ ἡ πίστι, ἡ χριστιανικὴ πίστι τῶν Ἑλλήνων -διότι ναί μεν τὰ Ἰεροσόλυμα εἶναι ἁγία Πόλις , ἡ πηγὴ τῆς πίστεως καὶ τὸ κέντρο τῆς πίστεως εἶναι ἡ Ἐλλάδα.
Γι᾿ αὐτὸ ἀφῆστε με νὰ σᾶς μιλήσω στὴν καρδιά, διότι θὰ ἤθελα πολὺ νὰ καταλάβετε καὶ σεῖς τί σημαίνει ἑλληνισμὸς καὶ τί σημαῖνει Ὀρθοδοξία. Διότι ἐπειδὴ εἶναι συνηθισμένο τὸ θέμα γιὰ σᾶς, πολλὲς φορὲς δὲν καταλαβαίνωμε τὴν ἀξία τῆς Ἑλλάδος.
Ἡ Ὀρθόδοξη πίστις, γιὰ τὴν ὁποία ὁμιλῶ ἐγώ, ποὺ ἄρχισα νὰ ψάχνω ἀπὸ 8 χρονῶν παιδί καὶ τὴν βρῆκα ὅταν ἤμουν 27 ἐτῶν, εἶναι ἡ πίστι ποὺ κράτησε μιὰ Ἑλλάδα 400, καὶ κοντὰ στὰ 600, χρόνια κάτω ἀπὸ μία τουρκοκρατία ποὺ προσπάθησε νὰ *** τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ νὰ κατακτήσῃ τὸν πολιτισμό. Αὐτὴ ἡ πίστι ἦταν ἡ πίστι τῆς γιαγιᾶς ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὸν Πόντο καὶ ἦρθε στὴν Ἐλλάδα μὲ μία εἰκόνα καὶ μόνο μὲ μία ἐλπίδα· γιατὶ τὰ πάντα, οἱ περιουσίες ἔμειναν πίσω. Αὐτὴ ἡ πίστι εἶναι ποὺ κράτησε τὸν παπποῦ καὶ τὴν γιαγιὰ τὴν ὥρα ποὺ οἱ Γερμανοὶ κατέστρεφαν τὴν χώρα καὶ προσπάθησαν νὰ κατακτήσουν αὐτὴ τὴν γῆ.
Αὐτὴ ἡ Ὀρθόδοξη πίστις εἶναι αὐτὴ ποὺ κράτησε τὴν πατρίδα Ἑλλάδα ὅταν ἔπρεπε νὰ πῇ ὄχι στοὺς Ἰταλούς γιὰ νὰ μὴν πᾶνε καὶ νὰ κατακτήσουνε ἄλλους λαούς.
Αὐτὴ ἡ πίστι κράτησε τὸ 30 καὶ τὸ 40 τοὺς Ἔλληνες ποὺ φύγανε ἀπὸ δῶ καὶ καρποφοροῦν σὲ μακρινὲς χῶρες. Ὅπως στὸν Παναμᾶ ποὺ εἴχαμε πρόεδρο Ἐλληνα. Ὅπως στὴν Βενεζουέλα ὅπου δημιούργησαν, διότι εἶναι καρποφόροι ἄνθρωποι.
Ἡ πίστι τῶν Ἑλλήνων λοιπόν, ἄν μᾶς βλέπετε, καὶ τὸ ἔλεγα καὶ στὴν κυρία Μαρία: «Ἐμεῖς κοιτᾶμε πρὸς τὴν Ἐλλάδα, δὲν ξέρω ὅμως πρὸς τὰ πού κοιτᾶνε οἱ Ἕλληνες» Καὶ θέλω σήμερα νὰ σᾶς παρακαλέσω, ἐσεῖς ποὺ εἶστε τὰ παιδιὰ τῶν Ἐλλήνων, ποὺ δὲν κατεβάσανε ποτὲ τὴν σημαῖα, ποὺ δὲν πρόσβαλαν ποτὲ τὸν πολιτισμό τους, ποὺ δὲν ἀρνήθηκαν τὴν δική τους πατρίδα, τὴν ὥρα ποὺ τοὺς κυνηγούσανε στὴν Σμύρνη , στὸν Πόντο, στὴν Πόλι καὶ φύγανε καὶ ἤρθανε ἐδὼ καὶ ἀρχίσανε ἀπὸ τὸ μηδὲν καινούργια χωριά. Καὶ τί ἔφερε αὐτὴ ἡ γιαγιά καὶ αὐτὸς ὁ παππούς; Μιὰ εἰκόνα ἔφερε στὰ χέρια του. Πόσες εἰκόνες σωθήκανε, παρακαλώ; Μὴν προσβάλετε τὸν Ἐλληνισμό. Μὴν προσβάλετε τὴν Ἑλλάδα. Μὴν βάλετε, παρακαλῶ, νερὸ στὸ κρασί. Στῶμεν καλῶς. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι τὸ κέντρο τῆς πίστεως. Τὰ Ἰεροσόλυμα εἶναι ἁγία πόλις , ἀλλὰ ἐμεῖς ὄταν θέλωμε νὰ μάθωμε τὸν χριστιανισμό, τὴν ὀρθοδοξία καὶ τὴν πίστι, στὴν Ἐλλάδα ἐρχόμαστε. Ἐρχόμαστε ἐδὼ. Αὐτὸς ὁ Ἰνδιάνος μὲ τὰ σχιστὰ μάτια … δὲν πηγαίνω Ρουμανία, δὲν πηγαίνω Ρωσία, ἔρχομαι ἐδώ, γιατὶ ἐδὼ μὲ μία γιαγιά ὀνομαζομένη Καλιόπη στὸ Αἰγάλεω ἔμαθα νὰ κάνω τὸν σταυρό μου. Ἐδὼ μὲ ἔναν παποῦ ἔμαθα νὰ λέω τὸ Πιστεύω καὶ νὰ λέω τὸ Πάτερ Ἡμῶν. Καὶ ὅταν λέμε «ἀπ᾿ τὰ κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά» τὸ λέμε μὲ τὴν καρδιὰ γιὰ νὰ μὴν εἶναι ἀνάγκη αὔριο ἐμεῖς οἱ ξένοι, ἐμεῖς οἱ Ἰνδιάνοι, διότι ἐγὼ εἶμαι Ἰνδιάνος, νὰ ρθῶ ἐγὼ μὲ ἀναμένο φανάρι , σὰν τὸν Διογένη, γιὰ νὰ ψάξω Ἔλληνα μέσα στοὺς Ἕλληνες.
Παρακαλῶ ἀφῆστε με νὰ σᾶς ἀφήσω αὐτὸ το μήνυμα σήμερα: Νὰ τιμᾶτε αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μᾶς *** ἀλλὰ καὶ σεῖς νὰ ἔχετε τὴν εὐθύνη γιὰ νὰ κληρονομήσετε στὰ παιδιά σας παρακαλῶ, ὄχι ἕναν χάρτη, ἀλλὰ μιὰ πατρίδα. Ὄχι ἕνα χάρτη ποὺ περιορίζει τὴν Ἐλλάδα σὲ σύνορα , ἀλλὰ μιὰ πατρίδα ποὺ εἶναι Ἐλληνισμὸς καὶ Ὀρθοδοξία μαζί. Νὰ κληρονομήσετε ὄχι ἕνα σπίτι στὰ παιδιά σας, ἀλλὰ μία Ἑλληνική οἰκογένεια. Αὐτὴ ἡ οἰκογένεια ποὺ δὲν ἀλοιώθηκε ποτὲ καὶ ποὺ παραμένει νὰ εἶναι πιστὴ οἰκογένεια.
Νὰ διδάξετε τὰ παιδιά σας ὅτι ἡ κάθε δυσκολία εἶναι καὶ μιὰ εὔκαιρία. Καὶ γιατί σᾶς τὸ λέω; Γιατὶ ὄταν πῆγα στὴν Βενεζουἐλα ὁρισμένοι ἕλληνες ποὺ εἶχαν φύγει ἀπὸ δῶ, ὅταν φτάσαν ἐκεῖ κοιμότανε σὲ ἔνα παγκάκι, ἕνας Στέλιος Καλφαγιάννης, μετὰ πῆγε σὲ μία οἰκοδομὴ καὶ κοιμόταν ἐκεῖ. Πέρασαν τὰ χρόνια καὶ αὐτὸς ὁ Ἔλληνας ὁ ὁποῖος κοιμόταν στὸ παγκάκι, ἔχτισε ἕνα μαγαζί, -σὰν τοῦ Μαρινόπουλου,ξέρω γώ, αὐτὰ ποὺ ἔχουν ἐδώ. Καὶ ἔγινε καρποφόρος μὲ τὴν ἐργασία του χτίζοντας καὶ ἀφήνοντας ἐκεὶ ἕνα γηροκομεῖο καὶ στὴν Μυτηλίνη ἕνα σχολεῖο.
Λένε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμᾶνε σὰν τοὺς ἥρωες, ἐγὼ θὰ ἔλεγα ὅτι οἱ ἥρωες πολεμᾶνε σὰν τοὺς Ἕλληνες.
Ἧρθα νὰ ζητήσω ἀπὸ σᾶς νὰ κρατηθῇτε. Νὰ κρατηθῆτε καὶ νὰ εἴσαστε Ἕλληνες. Στῶμεν καλῶς. Νὰ μὴν προσβάλετε ποτὲ ὅτι σᾶς ἄφησαν οἱ προγόνοι σας. Νὰ μὴν προσβάλετε τὸν παπποῦ καὶ τὴν γιαγιά. Νὰ κρατηθῆτε σωστά. Νὰ ἔχετε πάνω αὐτὴ τὴν σημαία ποὺ ἔχει μπλέ καὶ ἄσπρες γραμμὲς καὶ ἕνα σταυρό. Καὶ νὰ μὴν ξεχνᾶτε ἀπὸ ποὺ προέρχεστε καὶ ποὺ εἶστε, γιὰ νὰ ξέρετε καὶ πρὸς τὰ ποὺ πηγαίνετε.
Αὐτὴ ἡ πατρίδα, αὐτὴ ἡ Ἑλλάδα, αὐτὴ ἡ δική σας Ἑλλάδα ποὺ εἶναι δική μου Ἑλλάδα, διότι ἐδὼ παίρνω τὸ φῶς τῆς ἀληθείας. Ἐμᾶς τοὺς Ἰνδιάνους τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ Ἰσπανοὶ μᾶς κατακτήσανε, ἀλλὰ οἱ Ἕλληνες μᾶς φωτίσατε καὶ μᾶς πλουτίσατε.
Ζήτω ἡ Ἐλλάδα. Ζήτω ἡ Ὀρθοδοξία. Ζήτω ὁ Ἑλληνισμός. Πάντα μπροστά, ποτέ πίσω. Ὁ Θεὸς νὰ εὐλογήσῃ καὶ νὰ ἔχει καλά τοὺς Ἕλληνες, καὶ νὰ ἔχει καλά κάθε Ἑλληνικὴ οἰκογένεια καὶ τὸ ἑλληνικὸ γένος ἐν πάσῃ ὥρᾳ καὶ ἐν παντί τόπῳ. Εὐχαριστοῦμε Ἑλλάδα, εὐχαριστοῦμε Ὀρθοδοξία, εὐχαριστοῦμε ποὺ μᾶς φωτίσατε καὶ μᾶς πλουτίσατε.
Πανορθόδοξος Σύνοδος έδωσε την Πατριαρχικήν αξίαν εις την Ρωσικήν Εκκλησίαν
Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
_______________________
Δεν είναι σωστό να προβάλλεται ότι η Πατριαρχική αξία στην Εκκλησία της Ρωσίας δόθηκε μονομερώς από το Οικουμενικό Πατριαρχείο χωρίς τη συναίνεση των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών. Αυτό δεν αληθεύει.
Ο καθηγητής Β. Φειδάς στο σύγγραμμά του ‘’Εκκλησιαστική Ιστορία της Ρωσσίας (988-1988)’’*, αναφορικά με το θέμα τούτο αναφέρει το εξής : ‘’To 1589 ιδρύθη το Πατριαρχείον Ρωσσίας. Ήδη το 1586 ο μεταβάς εις Μόσχαν Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωακείμ εδέχθη σχετικήν πρότασιν του τσάρου Θεοδώρου, αλλ’ απήντησεν ότι η ίδρυσις Πατριαρχείου Ρωσσίας απήτει την συμφωνίαν πάντων των Πατριαρχών της Ανατολής’’*. Αυτό το οποίο σημειώνει ο κ. Φειδάς, καταδεικνύει το απαραίτητο της συναίνεσης των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.
Ακολούθως ο κ. Φειδάς στο εν λόγω σύγγραμμά του τονίζει τα ακόλουθα : ‘’Σύνοδος συνεκλήθη εν Κωνσταντινουπόλει (1590) αλλ’ επειδή δεν συμμετέσχεν ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Μελέτιος Πηγάς συνεκλήθη η σύνοδος εκ νέου τη επιθυμία της ρωσσικής κυβερνήσεως, το 1593, έλαβε δε μέρος και ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας. Η σύνοδος επεκύρωσε την ίδρυσιν του Πατριαρχείου Ρωσσίας, το οποίον κατελάμβανε την πέμπτην θέσιν αμέσως μετά το Πατριαρχείον Ιεροσολύμων’’*.
Αυτό συνηγορεί και στον σπουδαίο εκκλησιαστικό λόγο του κ. Φειδά, ο οποίος τονίζει ότι «κανονικώς αρμόδιον δια την ανακήρυξιν του ‘’αυτοκεφάλου’’ όργανον είναι η Οικουμενική Σύνοδος και κατ’ ακολουθίαν δια την Ορθόδοξον Εκκλησίαν η Πανορθόδοξος Σύνοδος…», καθώς και το ότι ‘’ομόθυμος σύνοδος ή ομόθυμος συμφωνία πάντων των πατριαρχικών θρόνων αποτελούν το κανονικόν όργανον ανακηρύξεως του αυτοκεφάλου ή του αυτονόμου εκκλησίας τινός, πάσα δε άλλη διαδικασία είναι αντικανονική και όχι μόνο δεν εξυπηρετεί την ενότητα, αλλά τουναντίον δια της καταπατήσεως της κανονικής παραδόσεως διαβιβρώσκει και διασπά την εν τη ορθή πίστει και αγάπη ενότητα της Εκκλησίας’’ (Βλασίου Φειδά, «Το ‘’αυτοκέφαλον’’ και το ‘’αυτόνομον’’ εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία»).
Προς τι λοιπόν η ‘’εξουδετέρωση’’ της συναίνεσης των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών; Μια τέτοια πράξη δεν καταπατεί την κανονική παράδοση της Εκκλησίας και δεν διαταράσσει την ενότητά της; Αυτό που τονίζει ο κ. Φειδάς ότι ‘’πάσα δε άλλη διαδικασία είναι αντικανονική και όχι μόνο δεν εξυπηρετεί την ενότητα, αλλά τουναντίον δια της καταπατήσεως της κανονικής παραδόσεως διαβιβρώσκει και διασπά την εν τη ορθή πίστει και αγάπη ενότητα της Εκκλησίας’’, αυτό είναι το κανονικό έθος της Εκκλησίας μας.
Ας προσέξομε επίσης και αυτό που τονίζει ο μ. Ανδρέας Μιτσίδης (Δ.Φ.), ο οποίος διετέλεσε Επιθεωρητής Μέσης Εκπαίδευσης του Υπ. Παιδείας Κύπρου του μαθήματος των Θρησκευτικών, στο σύγγραμμά του ‘’Το Αυτοκέφαλον της Εκκλησίας Κύπρου’’ (Λευκωσία 1977: ‘’Το 1593 συνήλθεν εν Κωνσταντινουπόλει Πανορθόδοξος Σύνοδος, της οποίας μετέσχον ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίας Β΄ ο Τρανός (1536-1595), ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Μελέτιος Α΄ ο Πηγάς (1590-1601), αντιπροσωπεύων και τον Πατριάρχην Αντιοχείας Ιωακείμ Στ΄ (1593-1601), ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Σοφρώνιος Δ΄ (1579-1608) και πολλοί Μητροπολίται. Η Σύνοδος αύτη απεφάσισεν, όπως «τον θρόνον της ευσεβεστάτης πόλεως Μοσχόβου είναι τε και λέγεσθαι Πατριαρχείον δια το βασιλείας αξιωθήναι παρά Θεού την χώραν ταύτην, πάσαν τε Ρωσίαν και τα υπερβόρεια μέρη υποτάττεσθαι τω πατριαρχικώ θρόνω Μοσχόβου και πάσης Ρωσίας, και των υπερβορείων μερών…) (Αρχιμανδρίτου Καλλινίκου Δελικάνη, Τα εν τοις Κώδιξι του Πατριαρχικού Αρχειοφυλακείου σωζόμενα επίσημα εκκλησιαστικά έγγραφα τα αφορώντα εις τα σχέσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς τας Εκκλησίας Αλεξανδρείας Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και Κύπρου (1574-1863) (Κωνσταντινούπολις 1904)’’. Πως λοιπόν επιμένουν σε μονομερή εκχώρηση Αυτοκεφαλίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο;
Αυτό που δίνει ακόμη περισσότερο φως στο ζήτημα τούτο, είναι το απόσπασμα από τη μελέτη του μ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου το οποίο τιτλοφορείται ‘’Μελέτιος ο Πηγάς – Κεφάλαιον Γ΄ : Ο Μελέτιος ως Πατριάρχης Αλεξανδρειας’’**, ειδικότερα σε αυτό που αναφέρεται στο Ρωσικό θέμα και τη Σύνοδο του 1593.
Στη μελέτη του αυτή που μεταξύ άλλων σημειώνει τα εξής : ‘’Κατ’ εκείνον τον καιρόν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιερεμίας Β΄ την κανονικήν τάξιν παριδών, ανεκήρυξεν αυτοβούλως εις Πατριαρχείον τον Μητροπολιτικόν θρόνον Μοσκοβίας. Πληροφορηθείς τούτο ο Μελέτιος απηύθηνεν επιστολήν προς τον Πατριάρχην Ιερεμίαν δριμέως ψέγων αυτόν δια την τολμηθείσαν παραβίασιν της Κανονικής εν τη Εκκλησία τάξεως’’. ‘’Οίδα’’, έγραφε, ‘’επί τη αναγωγή εις Πατριαρχείον της Μοσκόβου Μητροπόλεως, ου γαρ σε διαλανθάνει ουχ ενός είναι τούτο Πατριάρχου (ει μη τη Παλαιά Ρώμη επανακολουθείν έγνωκεν η Νέα) αλλά Συνόδου και Συνόδου Οικουμενικής (των Ορθοδόξων δηλαδή). Τούτον γαρ τρόπον και τα μέχρι σήμερον Πατριαρχεία κατέστη, δια τούτο έδει σου την ιεράν ψυχήν και των λοιπών αδελφών συμπαραλαβείν την ψήφον. Δει γαρ πάντας ειδέναι (ως κατά την Γ΄ Σύνοδον οι Πατέρες διορίζονται) το πραττόμενον ότι περί κοινού τινός πράγματος εστίν η σκέψις· φανερόν δε ότι θρόνος ουδείς Πατριαρχικός ετέρω υπόκειται, αλλά τη καθολική συνδέεται Εκκλησία’’. ‘’Δια της επιστολής ταύτης επί της Κανονικής αυτού βάσεως το θέμα της ανακηρύξεως του αυτοκεφάλου και της ανυψώσεως Μητροπόλεως τινός εις Πατριαρχικήν αξίαν, γεγονός ενέχον μεγάλην σημασίαν δια την πορείαν της Εκκλησίας’’.
‘’Δριμέως ψέγων αυτόν’’, σημειώνει ο μ. Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Η αιτία ήταν ότι ‘’ανεκήρυξεν ο Πατριάρχης Ιερεμίας αυτοβούλως εις Πατριαρχείον τον Μητροπολιτικόν θρόνον Μοσκοβίας’’. ‘’Απηύθηνεν επιστολήν προς τον Πατριάρχην Ιερεμίαν’’, γιατί δεν τηρήθηκε η Κανονική Τάξη για το θέμα τούτο. Η Κανονική Τάξη στο συνοδικό πολίτευμα της Εκκλησίας παρέπεμπε. Το τονίζει σαφέστατα στην επιστολή του ο Άγιος Μελέτιος ότι ‘’ουχ ενός είναι τούτο Πατριάρχου, αλλά Συνόδου και Συνόδου Οικουμενικής’’. Συνεπώς δεν είναι σωστή η επιμονή ότι τούτο είναι έργο ΄΄ενός Πατριάρχου’’.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι προηγήθηκε στις 26 Ιανουαρίου του έτους 1589 χειροτονία του Μητροπολίτη Μόσχας σε Πατριάρχη, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιερεμία Β΄. Τη συναίνεση και των υπολοίπων Πατριαρχείων είχε ήδη υποδείξει και ο Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωακείμ Στ΄ στον Τσάρο Θεόδωρο το έτος 1586. Έτσι όταν έφθασε ο Άγιος Μελέτιος στην Κωνσταντινούπολη, αντιπροσωπεύων και τον Πατριάρχην Αντιοχείας Ιωακείμ Στ΄, συγκροτήθηκε Ενδημούσα Σύνοδος στον Ιερό Ναό της Παμμακαρίστου στις 12 Φεβρουαρίου 1953.
Όπως αναφέρει στη μελέτη του αυτή ο μ. Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ‘’σκοπός της Συνόδου ταύτης ήτο η ρύθμισις της ρωσικής αυτοκεφαλίας και η επίλυσις σοβαρών τινών ζητημάτων τάξεως και πειθαρχίας’’. Αυτό που αναφέρει ο μ. Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ‘’σκοπός της Συνόδου ταύτης ήτο η ρύθμισις της ρωσικής αυτοκεφαλίας’’ καταδεικνύει και την κανονική τάξη στο θέμα της Αυτοκεφαλίας.
‘’Ου γαρ σε διαλανθάνει ουχ ενός είναι τούτο Πατριάρχου’’, έγραφε εξ αφορμής της μονομερούς εκχώρησης Αυτοκεφάλο ο Άγιος Μελέτιος, ο διατελέσας και Τοποτηρητής του Οικουμενικού Θρόνου κατά τα έτη 1597-1598. Αυτό καταδεικνύει τη σημασία της συναίνεσης στο μεγάλο αυτό ζήτημα.
‘’Η Σύνοδος επικυρώσασα το δωροφορηθέςν τη ρωσική Εκκλησία, αυτοκέφαλον, και δια πράξεως Συνοδικής’’ και ‘’επέλυσε το γεννηθέν δια της αυθαιρέτου ενεργείας του Πατριάρχου Ιερεμίου ρωσικόν ζήτημα και απεκατέστησεν την τρωθείσαν κανονικήν τάξιν’’, σημειώνει ο μ. Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Αυτό μάλιστα που καταληκτικά τονίζει με το, ‘’η σώφρων του Μελετίου φωνή’’, ας αποτελέσει παράδειγμα για να τεθεί τέρμα στον κλονισμό της εκκλησιαστικής ενότητας.
Ως εκ τούτων το ανυπόστατο το οποίο προβάλλεται, ότι δήθεν η Πατριαρχική αξία στην Εκκλησία της Ρωσία δόθηκε μονομερώς από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, χωρίς τη συναίνεση των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, σαφέστατα δεν αληθεύει.
*(Βλασίου Ιω. Φειδά, Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών ‘’Εκκλησιαστική Ιστορία της Ρωσσίας (988-1988)’’ 3η Έκδοσις, Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1988).
**www.myriobiblos.gr ‘’Μελέτιος ο Πηγάς – Κεφάλαιον Γ΄ : Ο Μελέτιος ως Πατριάρχης Αλεξανδρειας’’.
Οἱ Η.Π.Α., ἐλέγχουν τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ ἐξουσιάζουν καί τούς ὑπ’ αὐτόν.
« Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι ».
( Ρωμ.ΙΓ΄, 11-14 ).
Στὶς μέρες μας, οἱ υἱοὶ τοῦ φωτὸς (Λουκ.ΙΣΤ΄,8), ἀντὶ νὰ γρηγοροῦν καὶ νὰ ὑπερασπίζονται τὴν σωτήρια ὀρθόδοξη πίστη τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ ὁποῖον «οὐκ ἔστι κατ’ ἄνθρωπον ἀλλὰ δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. Α΄, 11-12), καθεύδουν τὸν νήδυμον ὕπνον τοῦ ἐφησυχασμοῦ, τῆς νωχελείας, τῆς χαύνωσης, τῆς ἀπραξίας καὶ τῆς βολικῆς μετάθεσης τῶν εὐθυνῶν στοὺς «εἰδικοὺς» καὶ «ἰθύνοντας».
Ἐκτός τῶν ἀνωτέρω ὑπάρχουν οἱ διαστρεβλωτὲς τῆς ἀλήθειας, οἱ σειρῆνες καὶ οἱ νανουριστές, οἱ ὁποῖοι εἶναι πληρωμένοι ἐργολάβοι γιὰ νὰ συντηροῦν τὸ «ζαλισμένο κοπάδι» σὲ καταστολή.
Αὐτοὶ δὲν ἀναγνωρίζουν τὸ δικαίωμα τοῦ λόγου σὲ κανένα ἄλλο, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτόν τους καὶ τίς κατεστημένες συστημικὲς ἀρχές.
Ἀγνοοῦν, οἱ πληκτρολόγοι τῶν κοινωνικῶν δικτύων ὅτι ὀγδόντα (80) ἀπὸ τοὺς τριακόσιους δέκα ὀχτὼ (318) Ἁγίους Πατέρες τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἦσαν μοναχοὶ καὶ ἱερομόναχοι (βλπ. Ἱερὸν Πηδάλιον, Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων, Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτη).
Ἀγνοοῦν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ τοὺς ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, καθὼς καὶ τὴν ρήση τοῦ μεγάλου θεολόγου καὶ ὁμολογητοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου : «Ἔργον τοῦ μοναχοῦ εἶναι, μηδὲν ἀνέχεσθαι καινοτομεῖσθαι τὸ Εὐαγγέλιον».
Σήμερα κινδυνεύει ἡ πίστη ἀπὸ ψευδομεσσίες, ψευδοεπιστήμονες, ψευδοπροφῆτες τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, τοῦ ἀχαλίνωτου ἡδονισμοῦ, τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Τρισυπόστατο Θεό, καὶ τῆς λατρείας τῶν ψεύτικων θεῶν ποὺ ὑπόσχονται ὅτι «ὡς θεοὶ ἔσεσθε» (Γένεσ.3, 5).
Δυστυχῶς μὲ τοὺς ἀνωτέρω συμπορεύονται καὶ συνεργάζονται πολλοὶ ἀπὸ τοὺς μεγαλόσχημους κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ποὺ δελεάζονται ἀπὸ τὸ «κενὸν δοξάριον» καὶ φημίζονται ὡς «φωτισμένοι», «προοδευτικοί», «ἀνοιχτόμυαλοι», «ἐξωστρεφεῖς» κ.λπ., ἄμοιροι τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς ζωῆς καὶ μέτοχοι τῆς κοσμικῆς εὐμάρειας καὶ καλοπέρασης.
Οἱ ἀνωτέρῳ πατριάρχες, ἐπίσκοποι κ.λπ. κληρικοὶ δὲν χάνουν εὐκαιρία νὰ νουθετοῦν τοὺς μοναχοὺς νὰ εἶναι ἥσυχοι, τουτέστιν ἀφωνότεροι ἰχθύος, καὶ νὰ ἐπιμελοῦνται τήν ἑαυτῶν κάθαρση καὶ νοερὰ προσευχὴ ( ἐπιδιώκοντας τό : «τήν ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή»).
Ταπεινὰ λέμε: «ὅταν τὸ κινδυνευόμενον εἶναι ἡ πίστις», κατὰ παραγγελία τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ μοναχοί, χωρὶς νὰ παραμελοῦν (μάλιστα καὶ ἐντείνουν) τὸ σωτήριο ἔργο τῆς μετάνοιας, τῆς προσευχῆς καὶ τοῦ ἀγῶνα ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν, ἐνεργοῦν, στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, ὅπως ἡ ἄγρυπνη συνείδηση («ὁ κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος», Πέτρ Α΄, 4), δηλαδὴ σημαίνουν συναγερμό, ἀφύπνιση καὶ ἐγρήγορση ἀναλαμβάνοντας τὰ ὅπλα τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀλήθειας (Ρωμ. 13).
Κατ’ ἀκολουθίαν, ὡς Ἁγιορεῖτες Κελλιῶτες Πατέρες δηλώνουμε ὅτι δὲν θὰ μᾶς φιμώσουν πληρωμένα φερέφωνα ἐθελόδουλων ἡγεσιῶν ὅσον ἀφορᾷ στὴν ὑπεράσπιση τῆς ἀμώμου καὶ σωτηρίου πίστεως καὶ στὴν ἀφύπνιση καὶ ἐνημέρωση τῶν ἀδελφῶν μας ὀρθοδόξων Χριστιανῶν σ΄ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γῆς.
Ὁ ἠρωϊκότερος τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, στὸ Σύμβολο Πίστεως, ποὺ φέρει τὸ ὄνομά του, προτάσσει τὰ ἑξῆς : «Ὅποιος θέλῃ νὰ σωθῇ εἶναι ἀνάγκη προπαντὸς νὰ φυλάσσει τὴν ὀρθόδοξη πίστη, τὴν ὁποία ἂν κάποιος δὲν φυλάξῃ σώα, σώα καὶ καθαρή, ὁπωσδήποτε χάνεται αἰώνια».
Ἡ πρόταση αὐτὴ εἶναι ὁ φθόγγος τοῦ ὁποίου ἡ φωνὴ ἀκούγεται (Ψαλμ.18), (Ρωμ.Ι΄,18), στὰ ὦτα τῶν σωφρόνων καὶ τίκτει τὸν «φόβον Κυρίου, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας»,( Ψαλμ.110 καὶ Παροιμ. 9,10).
Στὴν συνέχεια, ἐν συντομίᾳ, θὰ παραθέσουμε ἀρνητικὰ παραδείγματα «ἄσοφων σοφῶν» εἰδικῶν, καὶ ἐπαϊόντων, «πλανωμένων καὶ πλανώντων» ( Β΄Τιμοθ.Γ΄, 12-13) τὸν συγχυσμένο καὶ μὴ γρηγοροῦντα λαό.
Θ’ ἀρχίσουμε, κατὰ τὴν κατιοῦσα, ἀπὸ τὸν πολὺ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος ἔχει ποικίλῃ κοσμικὴ μόρφωση, ἀλλὰ ἀμφισβητούμενη θεολογική. Οἱ σπουδές του στὴν ἑσπερία καὶ ἡ συμμετοχή του στὰ κέντρα λήψης ἀποφάσεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καθὼς καὶ ὁ προορισμός του γιὰ τὸ ἀξίωμα του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ἄφησαν τὸν ἑαυτό του ἀκάλυπτο ἀπὸ τὸν ἀδιάλειπτο πειρασμὸ στὸ πάθος τῆς ἐξουσίας.
Αὐτὸ τὸ πάθος θέλησε νὰ τὸ ἐπενδύσῃ μὲ θεσμικὸ κάλυμμα γι’ αὐτὸ καὶ ἀπὸ ἐτῶν μεθόδευσε καὶ θέλησε νὰ ἐπιβάλλῃ στὴν καθόλου ὀρθοδοξία τὸ πρωτεῖο ὑπερεξουσίας τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
Ἡ ὅλη ἐπιδίωξη περὶ τὸ πρωτεῖον ὑποθάλπτεται τεχνηέντως ἀπὸ τίς Η.Π.Α., οἱ ὁποῖες ἐλέγχονται καὶ ἐντολοδοτώντας τὸν «Πρῶτο» ἐξουσιάζουν καί τούς ὑπ’ αὐτόν.
Ἔτσι εὔκολα καὶ ἀνέξοδα ἐξυπηρετοῦνται καὶ προωθοῦνται τὰ γεωπολιτικοθρησκευτικὰ καὶ στρατιωτικὰ συμφέροντα τῆς ὑπερατλαντικῆς Βαβυλώνας καὶ τῶν σκοτεινῶν χαλκουργείων τῆς νέας τάξης πραγμάτων.
Ἡ νέα ἀντικανονικὴ ἐκκλησιολογία τοῦ Φαναρίου καταργεῖ τούς πάντες, κληρικοὺς οἱουσδήποτε βαθμοῦ καὶ τὸν φιλόχριστο λαό, καὶ ἀναδεικνύει τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ἀπόλυτο μονάρχη, πάπα τῆς Ἀνατολῆς. Δηλαδὴ στὴν αὐταρχικότητα, στὴν αὐθαιρεσία, στὴν ἀντικανονικότητα, στὴν παρανομία καὶ ἐν τέλει στὴν προδοσία τῆς πίστης καὶ τῆς εὐσέβειας πρέπει νὰ καμφθῆ «πᾷν γόνυ» καὶ νὰ προσκυνήσῃ κάθε ὀρθόδοξος Χριστιανός.
Ὅλη αὐτὴν τὴν ψευτοθεολογία περὶ «Πρώτου» καὶ «Πρωτείου» θέλουν, οἱ ψευτοθεολόγοι τῆς «θεολογίας τοῦ προσώπου», νὰ κατοχυρώσουν τάχα στὸ «πρωτεῖο τοῦ Θεοῦ Πατρὸς στὴν Ἁγία Τριάδα».
(Οὔτε ὁ παπισμὸς δὲν τόλμησε νὰ κάνῃ αὐτό, ἀλλὰ θεμελιώνει τὸ πρωτεῖο του στὸν Ἀπόστολο Πέτρο τάχα πρῶτο καὶ πρόεδρο ὅλων τῶν Ἀποστόλων καὶ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας).
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, στὸ προαναφερθὲν φερώνυμο Σύμβολο Πίστεως, διατυπώνει : «Καὶ σ’ αὐτὴν τὴν Τριάδα κανένα δὲν εἶναι πρῶτο ἢ δεύτερο, ἢ μεγαλύτερο καὶ μικρότερο. οἱ τρεῖς ὅμως ὑποστάσεις εἶναι μεταξύ τους αἰώνιες καὶ ἴσες».
Ἐκκλησία δὲν εἶναι ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (οὔτε κανένας ἄλλος). Εἶναι γνωστὸ ὅτι περισσότεροι ἀπὸ δεκαπέντε (15) Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως καταδικάστηκαν ἀπὸ Οἰκουμενικὲς καὶ ἄλλες αὐξημένου κύρους Συνόδους γιὰ τὸν λόγο ὅτι ἦσαν αἱρετικοὶ (ἀρειανοί, πνευματομάχοι, μονοφυσίτες, μονοενεργίτες, εἰκονομάχοι, ἀρνητὲς τῆς ἄκτιστης ἐνέργειας καὶ χάριτος, παπόφιλοι, φιλενωτικοὶ κ. ἄ.).
Φυσικὸ ἐπακόλουθο τῆς ἔπαρσης τοῦ «Πρωτείου» εἶναι τὸ ἀλάθητο, ὁ νεοβαρλααμισμός, ἡ ἀλαζονεία τῆς ἐπιστήμης καὶ ὁ αὐτοθαυμασμὸς τοῦ ἀνθρώπου.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ κ. Βαρθολομαῖος συντάσσεται μὲ τὸ παγκόσμιο οἰκονομικὸ φόρουμ (W.O.F.) τοῦ σιωνιστή Κλάους Σβάμπ (ἀπό μητέρα Ρούθτσάϊλντ-Rothchild), καὶ δηλώνει ὅτι τὴν ἀνθρωπότητα-κόσμο πρέπει νὰ τήν κυβερνήσουν οἱ πολιτικοί, οἱ ἐπιστήμονες, οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες, οἱ (ὀλιγαρχικὲς) ἑταιρεῖες, μὲ αἰχμὴ τοῦ δόρατος τὸ διεθνὲς σιωνιστικὸ τοκογλυφικὸ τραπεζικὸ σύστημα.
Φαίνεται πὼς ὁ κ.Βαρθολομαῖος διάλεξε τίς παρέες του νὰ βρίσκεται ἐν μέσῳ τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς καὶ τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ ἀπατεῶνος. Ξεχνῶντας τὰ ψαλμικά « «Ἐμίσησα ἐκκλησία πονηρευομένων καὶ μετὰ ἀσεβῶν οὐ μὴ καθίσω» (Ψαλμ.25) καὶ «Μετὰ ὁσίου ὅσιος ἔσῃ καὶ μετὰ ἀνδρὸς ἀθώου ἀθῶος ἔσῃ. καὶ μετὰ στρεβλοῦ διαστρέψῃς» (Ψαλμ.17).
Τελευταῖα ὁ κ.Βαρθολομαῖος, στὶς 22 Μαϊου 2022 σὲ διαθρησκευτικὴ συνάντηση στὸ Ριὰντ μέσα σὲ πανθρησκειολογικὸ παροξυσμὸ δήλωσε : «Τὰ μοναδικὰ χαρακτηριστικὰ κάθε θρησκείας, αἵρεσης, ἢ ἀνθρώπινης ποικιλομορφίας ἀντανακλοῦν τὴν σοφία τοῦ δημιουργοῦ».
Ὅμως ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς προειδοποιεῖ : «Πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμ.95) καὶ «μὴ κατακαυχᾶσθε καὶ ψεύδεσθε κατὰ τῆς ἀληθείας οὐκ ἔστιν αὕτη ἡ σοφία ἄνωθεν κατερχόμενη, ἀλλ’ ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης».
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος γράφει γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἡ ὁποία προφανῶς ἀντανακλᾷ τὴν σοφία τοῦ Θεοῦ, ὅτι: «Πάλιν ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν σαγήνη βληθείσῃ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἐκ παντὸς γένους συναγαγούσῃ. ἥν ὅτε ἐπληρώθῃ, ἀναβιβάσαντες αὐτὴν ἐπὶ τὸν αἰγιαλὸν καὶ καθίσαντες συνέλεξαν τὰ καλὰ εἰς ἀγγεῖα , τὰ δὲ σαπρὰ ἔξω ἔβαλον», (Ματθ.ΙΓ, 47-50).
Τὰ τοῦ κ.Βαρθολομαίου δὲν ἔχουν τέλος. Υἱκῶς τοῦ εὐχόμαστε τὴν σωτήρια μετάνοια.
Ἕνα δεῖγμα «εἰδικοῦ» στὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Μητροπολίτης Περιστερίου Γρηγόριος (Παπαθωμᾶς), ὁ ὁποῖος εἶναι καθηγητὴς τοῦ κανονικοῦ δικαίου τῆς θεολογικῆς σχολῆς τοῦ Ε.Κ.Π.Α. καὶ σὲ ἄλλες δύο (2) πανεπιστημιακὲς σχολὲς τοῦ Παρισιοῦ. Εἶναι κάτοχος περίπου δέκα (10) πτυχίων, μεταπτυχιακῶν, διδακτορικῶν καὶ μεταδιδακτορικῶν στὸ γνωστικὸ ἀντικείμενο τῶν θεολογικῶν καὶ νομικῶν σπουδῶν. Ἐπίσης ὁμιλεῖ ἕξι (6) ξένες γλῶσσες.
Ὁ ἐν λόγῳ ἐπίσκοπος, πρὸ παντὸς ἄλλου, θὰ πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικὸς καὶ νὰ ἔχει συνεχῶς στὴ μελέτη τοῦ νοὸς καὶ τῆς καρδίας του τὸ ἀποστολικὸν «ἡ γνῶσις φυσιοί, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ» (Κορινθ.Α΄-Η΄, 2).
Δυστυχέστατα, στὸ πλαίσιο τῆς ἄκρας σχολαστικότητας, τῆς ἐπιστημοσύνης, τῶν γεωπολιτικῶν καὶ θρησκευτικῶν συμφερόντων, δηλαδὴ τῆς ματαιοδοξίας καὶ τῆς ἀσόφου σοφίας τῶν φιλοσόφων, ὁ ρηθεὶς μεγαλόσχημος κληρικός μέ τοὺς ὁμοίους του, τῆς ἀκαδημίας Βόλου κ.ἄ. μεταπατερικούς, «τεχνολογοῦσι (σ.σ. λογοτεχνοῦσι) οὐ θεολογοῦσι», ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Μέγας Ἱεράρχης Βασίλειος.
Ὅτι ἐπισημάναμε ἀνωτέρω γιὰ τὸν Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν Περιστερίου Γρηγόριο.
Ἀπὸ τοὺς πρώτους εἰσηγητὲς γιὰ κατάργηση Ἱερῶν Κανόνων καὶ διατύπωση ἄλλων ποὺ θὰ διευκόλυναν τὰ σχέδια τῆς ἕνωσης μὲ αἱρετικοὺς (παπικούς, προτεστάντες κ.λπ.) εἶναι ὁ νῦν πατριάρχης Βαρθολομαῖος (βλπ. διδακτορικὴ διατριβῇ* τοῦ Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη περὶ τὴν κωδικοποίηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων μὲ ἐπίβλεψη Ἰησουΐτη καθηγητῆ) στὰ χνάρια τοῦ ὁποίου βαδίζει καὶ ὁ κ.Γρηγόριος Περιστερίου.
Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες εἶναι οἱ στῦλοι καὶ τὸ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Εἶναι προφανὲς ὅτι, ἂν σαλευθοῦν ἢ καταργηθοῦν, τὸ οἰκοδόμημα τῆς πίστεως θὰ σωριασθῇ σὲ ἐρείπια.
Ὅμως, μὴ γένοιτο, διότι «ἐξ ἑνός, γάρ, ἅπαντες (σ.σ. οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ τοπικῶν Συνόδων καὶ οἱ κατὰ μέρος Πατέρες) καὶ τοῦ αὐτοῦ πνεύματος αὐγασθέντες ὥρισαν τὰ συμφέροντα» (Κανὼν Α΄τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου) καὶ «Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἐβρ.ΙΓ΄, 8).
Μήπως ὁ κ.Γρηγόριος καὶ οἱ ὅμοιοι του εἶναι ὀπαδοὶ τῆς «μεγάλης ἐπανεκκίνησης» κατὰ τὴν ὁποία πρέπει πρῶτα νὰ γκρεμισθοῦν τὰ παλαιὰ καὶ ξεπερασμένα (δομές, θεσμοί, κανόνες, κ.λπ.) ὥστε νὰ ἀνα-οἰκοδομηθοῦν στὸ πνεῦμα τῆς παγκοσμιοποίησης, τῆς αὐτονομίας τοῦ ἀνθρώπου (ἀποστασίας), τοῦ ἀντίθεου ἡδονισμοῦ, καὶ τελικὰ τῆς αὐτοθέωσης τοῦ θνητοῦ ἀνθρώπου;
Κατὰ καιροὺς ἐπιτίθενται οἱ νεωτεριστές, μεταπατερικοὶ κ.ἄ. κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ θεολόγοι στὸ οἰκοδόμημα τῶν Ἱερῶν Κανόνων μὲ σκοπὸ τὴν σταδιακὴ φθορὰ καὶ ἀποδόμηση εἴτε τοῦ συνόλου τῶν Κανόνων εἴτε ἐπὶ μέρους Κανόνων. Οἱ ἐπιθέσεις εἶναι πολλὲς καὶ ἀπὸ πολλούς, κενὲς καὶ καινές, ποὺ θὰ χρειαζόταν βιβλίο (-α 😉 γιὰ νὰ ἀναιρεθοῦν, καὶ ὁ κ.Γρηγόριος ἔχει συνευθύνη γιὰ ὅλα ὅσα σιωπᾷ.
Ὁ ἴδιος, βέβαια, στὸ βιβλίο του «κανονικὰ ἄμορφα» ἀναγνωρίζει ὡς κανονικοὺς ὄχι μόνον τοὺς γάμους μετὰ τῶν ἑτεροθρήσκων, γράφοντας ὅτι ἡ ἀναγνώριση τῶν γάμων αὐτῶν θὰ συμβάλλῃ στὴν ἁρμονικὴ θεσμικὴ συνύπαρξη τῶν θρησκειῶν καὶ στὴν εἰρηνικὴ συμβίωση μὲ τρόπο ἐλεύθερο καὶ ἀνεπηρέαστο τῶν διαφόρων θρησκειῶν καὶ ἐκκλησιῶν ( ; ! ) σὲ μιὰ πλουραλιστικὴ κοινωνία (σελ.247). Ἀποροῦμε: Τίς κοινωνία λύκου μετὰ προβάτου; ( ΣΤ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος).
Ἐξ ἀφορμῆς τῶν πειραμάτων γιὰ τὴν ἕνωση ὀρθοδόξων-οὐνιτῶν-παπικῶν στὸ οἰκουμενιστικὸ ἐργαστήριο τῆς Οὐκρανίας, ὁ κ.Γρηγόριος, ὡς κανονολόγος κύρους, προτείνει νὰ ἀποβληθῇ ἡ Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν ἄλλων τοπικῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ νὰ ἀρθῇ ἡ πατριαρχικὴ αὐτοκεφαλία της (πῶς;). Εἶναι σαφὲς ὅτι μία τέτοια ἀντικανονικὴ ἐνέργεια θὰ ὁδηγοῦσε σὲ μὴ ἀνατρέψιμη σχάση ὅλη τὴν οἰκουμένη, τὴν στιγμὴ πού τάχα ἐργάζονται γιὰ τὴν ἕνωση.
Γιὰ τίς προτάσεις του αὐτὲς καὶ τίς ἄλλες ὑπηρεσίες ὁ κ.Γρηγόριος ἐξελέγῃ πρόεδρος τῆς Ἑταιρείας Δικαίου τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν στὸ 25ο Διεθνὲς Συνέδριο της. Ὁ οἰκουμενιστικὸς αὐτὸς θεσμός, στὸν ὁποῖο χρημάτισε ἀντιπρόεδρός του ὁ κ.Βαρθολομαῖος, ὀργανώνεται ἀπὸ τὸ Τμῆμα Νομικῆς Φιλοσοφίας (πρώην Ἰνστιτοῦτο Κανονικοῦ Δικαίου) τῆς Νομικῆς Σχολῆς τῆς Βιέννης. Ὁ ρόλος τοῦ κ.Γρηγορίου γι’ αὐτὴν τὴν ἑταιρεία, ὡς προέδρου, δὲν θὰ εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν φθορὰ καὶ κατεδάφιση τῶν ἐμποδίων τῶν Ἱερῶν Κανόνων γιὰ τὴν ἀνίερη ἕνωση ποὺ προετοιμάζεται μὲ ἀρχὴ τὸ 2025.
Γι’ αὐτὰ καὶ ἄλλα ἀμπλακήματα τοῦ ἐπισκόπου Γρηγορίου εὐχόμαστε ἀνάνηψη καὶ μετάνοια.
Ἕνας ἄλλος, ἐκ τοῦ τάγματος τῶν Ἁγιορειτῶν μοναχῶν, ποὺ νομίζει ὅτι εἶναι «εἰδικὸς» καὶ «γνώστης» καὶ ὁμιλεῖ περὶ παντὸς ἐπιστητοῦ δοθείσης εὐκαιρίας ἢ καὶ ἀκαίρως, εἶναι ὁ κορδακιζόμενος «κατσιουλιέρης» τάχα ἡγούμενος ἀδελφότητας 2-3 μελῶν τῆς ἀντικανονικῶς κατασκευασμένης «νέας μονῆς Ἐσφιγμένου».
Ὁ ὡς ἄνω ἀρχιμανδρίτης Βαρθολομαῖος παπαγαλίζει καὶ μιμεῖται τὸν «μεγάλο προστάτη» τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου σὲ κάθε κίνηση καὶ ἐνέργειά του.
Ἔτσι, γιὰ νὰ ὑπερθεματίσῃ, στὸ θέμα τῆς δημιουργίας τῆς ψευδοεκκλησίας στὴν Οὐκρανία «ἁγιογράφησαν» τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου νὰ κρατάει στὸ χέρι του εἰλητάριο ποὺ γράφει ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὸν τόμο Αὐτοκεφαλίας ποὺ παράνομα καὶ ἀντικανονικὰ παραχωρήθηκε, ὑπαρχούσης κανονικῆς ἱεραρχίας ὑπὸ τὸν μητροπολίτη Ὀνούφριο.
Παίζει ἐν οὐ παικτοῖς μὲ τὸ θέμα τῆς μεταδόσεως ἢ μὴ τοῦ κορώνα-ἰοῦ (κόβιντ-19) ἀπὸ τὴν Θεία Κοινωνία θέλοντας νὰ μὴ γίνεται συζήτηση καὶ ὑπεράσπιση τῆς μὴ μετάδοσης τοῦ κορώνα-ἰοῦ, (ἄρα καὶ ἄλλων ἰῶν) ἀπὸ τὴν θεία μετάληψη τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Καταφέρεται ἐναντίον τῶν ἀνεμβολίαστων ρασοφόρων καὶ εἰδικὰ Ἁγιορειτῶν, χαρακτηρίζοντας τους ταλιμπὰν, μὴ νοῶντας τί λέει καὶ πῶς ἐκφράζεται.
Ἔχει γραφεῖ ὅτι : «ὅταν ὁ ἥλιος τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῶν ἀξιῶν εἶναι χαμηλὰ στὸν ὁρίζοντα γράφει μεγάλες σκιὲς (καὶ ψευδαισθήσεις) στοὺς νάνους».
Ὁ παριστάνων τὸν ἡγούμενο π.Βαρθολομαῖος, ἐξαπολύει εὐχὲς καὶ μηνύματα ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῶν ἑορτῶν μὲ περιεχόμενο γιὰ ἀγάπη καὶ εἰρήνη κ.τ.τ. τὴν στιγμὴ ποὺ μὲ περισσὴ περιφρόνηση καὶ ἀσέβεια λεηλατεῖ τὸν κόπο καὶ τὸν ἱδρῶτα μοναστῶν, γερόντων τῇ ἡλικία, στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἁρπάζοντας τὸν ἐλαιόκαρπο τῶν ἐλαιώνων τῆς παλαιφάτου μονῆς Ἐσφιγμένου (τῆς ἀκμάζουσας ἀδελφότητας τῶν 110-120 Πατέρων, πολλῶν ἐξ αὐτῶν μὲ ἐγκαταβίωση ἀπὸ τὸ 1960). Προφανῶς ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν φωνὴ τοῦ στεναγμοῦ τῶν πενήτων.
Ἄν ὁ π.Βαρθολομαῖος καὶ τὰ 2-3 μέλη τῆς συνοδείας του εἶχαν τὴν παραμικρὴ εὐθιξία θὰ παραιτοῦντο διότι αὐτὸ τὸ δεῖγμα μοναστικῆς ἀδελφότητας εἶναι μόνο γιὰ ἐγκαταβίωση σὲ Κελλὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ὄχι γιὰ μοναστήρι ποὺ πρέπει νὰ διαχειρίζεται τεράστιο ὄγκο πνευματικῆς καὶ ὑλικῆς κληρονομιᾶς καὶ ποικίλῃς βιοτικῆς μέριμνας. Μήπως θὰ πρέπει ἡ Ἱερὰ Κοινότητα νὰ ἀναπροσαρμόσει, βάσει τῶν νέων δεδομένων, τὴν τοποθέτησή της ἐπὶ τοῦ μείζονος σημασίας τούτου θέματος;
Αὐτὰ εἶναι τὰ σχέδια τοῦ Φαναρίου γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τὸν Ὀρθόδοξο Μοναχισμό ; Ἡ συρρίκνωση μέχρι ἀφανισμοῦ τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ ποὺ στάθηκε προστάτης καὶ πνευματικὸς τροφὸς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων-Ρωμηῶν ;
Ἡ συντήρηση τέτοιων δειγματικῶν ἀδελφοτήτων ἐξυπηρετεῖ μόνον τὴν ἐπίδειξη κοσμικοῦ φρονήματος, ἀγερωχίας, συγκρητισμοῦ, καὶ συγχρωτισμοῦ ὅπως ἀκριβῶς ἐκπορεύεται ἀπὸ τό σβησμένο Φανάρι.
Στὸν χρόνο ποὺ διανύουμε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς νὰ μᾶς χαρίζει ἐξ ὕψους φώτιση καὶ βαθειὰ μετάνοια.
«Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι», ( Ρωμ.ΙΓ΄, 11-14 ).
ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΚΕΛΛΙΩΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ.
ΠΗΓΗ.ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ
Ο Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΠΑΠΙΣΜΟΥ
Γράφει ο Νικήτας Αποστόλου
Ο Μέγας Αθανάσιος γεννήθηκε το 295 μ.Χ. από φτωχούς χριστιανούς γονείς στην Αλεξάνδρεια. Ο τότε επίσκοπος Αλεξανδρείας Αλέξανδρος, τον πήρε υπό την προστασία του και ανέλαβε την γενική μόρφωσή του. Θεολογική μόρφωση πήρε από τη θεολογική σχολή της Αλεξάνδρειας.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στο εγκώμιο του για τον Αθανάσιο γράφει ότι «ολίγα των εγκυκλίων εφιλοσόφησεν του μη δοκείν πάντα πάσι των τοιούτων των απείρως έχειν» (ΡG 35 1088 Β) . Εκεί όμως πού ενέσκυψε πιό πλατειά και πιό βαθειά ήταν στην Αγία Γραφή. Αυτήν την έμαθε απ’ έξω.
Μεγάλη επίδραση στη διαμόρφωση του ήθους του και στην πορεία της ζωής του, είχε η γνωριμία του με τον ασκητή Μέγα Αντώνιο, του οποίου και συνέγραψε την βιογραφία. Συνεδέθηκε μαζί του και από αυτόν πήρε ιδιαίτερα μαθήματα αγωνιστικότητας, προσευχής, αρετής και αγιότητας.
Ο Αθανάσιος από λαϊκός ακόμα, συνέγραψε επίσης σημαντικά κείμενα όπως το με τίτλο «Λόγος κατά Ελλήνων», με το οποίο έδωσε απάντηση στις κοσμοθεωρητικές αντιλήψεις των παγανιστών, οι οποίοι υποστήριζαν την πολυθεΐαν και το «Περί ενανθρωπήσεως του Λόγου», με το οποίο ανέτρεπε την διδασκαλία του Αρείου ότι ο Χριστός δεν ήταν Θεός, αλλά το πρώτο κτίσμα, δημιούργημα του Θεού. Χαρακτηρίστηκα ο Άρειος έλεγε ότι ο Χριστός «ην ποτέ ότε ουκ ην».
Η ζωή του Αγίου Αθανασίου συμπίπτει με την εποχή που ανεφύει ο Καισαροπαπισμός ως σύστημα σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας. Σύμφωνα με αυτό η Εκκλησία οφείλει να είναι ενταγμένη ως νομικό πρόσωπο στην απόλυτη εξουσία του κράτους και στα διοικητικά και στα δογματικά ζητήματα που αφορούν την λειτουργία της.
Το πολιτικό αυτό δόγμα προσπάθησαν να επιβάλουν οι σύγχρονοι του Αθανασίου Αυτοκράτορες.
Είχε την αντίληψή ότι εκ Θεού ήταν ο Επίσκοπος “των εκτός” “συνθεράπων” των Επισκόπων και μάλιστα υπέρτερός τους, αφού τους διαφωνούντες με την γνώμη του δεν δίσταζε να τους εξορίζει.
Η εφαρμογή του, ως άσκηση πολιτικής, άρχισε από τον Μ. Κων/νο, όταν άρχισε να επεμβαίνει από το 314 μ.Χ. ενεργά στα διοικητικά και θεολογικά ζητήματα της Εκκλησίας. Συνεκάλεσε την σύνοδο Επισκόπων της Αρελάτης, πήρε θέση του υπέρ του Επισκόπου Καρχηδόνας Καικιλιανού και στη συνέχεια άσκησε βία στους δονατιστές για την εφαρμογή των αποφάσεών της.
Με διάταγμά του 325 μ.Χ συγκάλεσε την Α΄ Οικουμενική Συνόδο. (Έκτοτε, όλες τις Οικουμενικές Συνόδους τις συγκαλούσαν οι Αυτοκράτορες και με διατάγματά των, κύρωναν τις αποφάσεις των και επέβαλαν την τήρησή των). Έξόρισε Επισκόπους που ήταν αντίθετοι στις δογματικές θεολογικές θέσεις που υιοθετούσε.
Ο Μ. Κων/νος είχε την εσφαλμένη αντίληψή να θεωρεί τον εαυτό του Επίσκοπο “των εκτός” και “συνθεράποντα” των κανονικά χειροτονημένων Επισκόπων.
Την ίδια αντίληψη είχαν και οι επόμενοι Αυτοκράτορες. Ο Κώνστας συντάχθηκε με τους ορθοδόξους Επισκόπους και πήρε μέτρα κατά των δονατιστών. Ο Κωνστάντιος Β΄ σε αντίθεση με τους αδελφούς του υπήρξε οπαδός του αρειανισμού και πολέμησε με πάθος τη χριστιανική ορθοδοξία και καθιέρωσε τον Αρειανισμό ως το επίσημο θρησκευτικό δόγμα. Στη διάρκεια αντιπαραθέσεων Επισκόπων φέρεται να είπε “….όπερ εγώ βούλομαι τούτο κανών νομιζέσθω”.
Ο Ιουλιανός άσκησε πολιτική ίσων αποστάσεων έναντι των Αρειανών των Ορθοδόξων, των Δονατιστών και των Μανιχαίων. Εξέδωσε διάταγμα περί επιστροφής όσων είχε εξορίσει ο Κωνστάντιος .
Έτσι σε κάθε επισκοπή υπήρχαν δύο Επίσκοποι ένας Αρειανός και ένας Ορθόδοξος που βεβαίως είχαν εχθρικές σχέσεις. Ο Ιουλιανός τηρούσε φαινομενικά απόλυτη ουδετερότητα στις διαμάχες τους, με στόχο τη μεγαλύτερη εσωτερική διάσπαση της Εκκλησίας.
ο Ουάλης ήταν αρειανιστής . Έτσι το 365 μ.Χ. εξέδωσε διάταγμα με το οποίο εξόριζε και πάλι όλους τους ορθοδόξους Επισκόπους που είχαν εξοριστεί από τον Κωνστάντιο και η εξορία τους είχε ανακληθεί από τον Ιουλιανό.
Ο Άγιος Αθανάσιος σε ηλικία 25 ετών χειροτονήθηκε διάκονος από τον επίσκοπο Αλέξανδρο, τον οποίο ακολούθησε και στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325μ.Χ. Εκεί αναδείχθηκε πρωτεργάτης στην καταδίκη της διδασκαλίας του Αρείου.
Το 327 Μ.Χ. όμως έγινε σύνοδος Επισκόπων με πλειοψηφία αρειανιστών, που αποφάσισε την αναίρεση του αφορισμού του Αρείου. Με βάση το γεγονός αυτό ο Μ. Κων/νος ανακάλεσε τον Άρειο από την εξορία του και διέταξε, ο Άρειος να γίνει δεκτός στην Εκκλησία της Αλεξανδρείας.
Τον Άρειο αρνήθηκε να δεχθεί σε κοινωνία ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξάνδρειας Αλέξανδρος. Το 328μ.Χ. και σε ηλικία 33 ετών ο Αθανάσιος εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας και αρνήθηκε να δεχθεί και εκείνος σε κοινωνία τον Άρειο.
Για την εκλογή του Αθανασίου ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος γράφει: «ούτω μεν και δια ταύτα ψηφώ του λαού παντός ου κατά τον ύστερον νικήσαντα πονηρόν τύπον ουδέ φονικώς τε και τυραννικώς, άλλ’ άποστολικώς τε και πνευματικώς επί τον Μάρκου θρόνον ανάγεται».
Οι «αρειανιστές» επίσκοποι κατηγόρησαν τον Αθανάσιο στον Μ. Κων/νο για αυθαίρετη επιβολή φόρων υπέρ της εκκλησίας , για μαγεία και ότι είναι φιλοχρήματος και άδικος. Με στόχο την κοινωνική ειρήνη το 334 μ. Χ. ο Μ. Κων/νος συνεκάλεσε σύνοδο Επισκόπων στην Καισάρεια (στην οποία ο Αθανάσιος δεν πήγε) και το 335μ.Χ. νέα σύνοδο στην Τύρο για να εξετάσουν κατηγορίες που είχαν ασκηθεί εναντίον του Αθανάσιου.
Ο αυτοκράτορας έστειλε επιστολή στον Αθανάσιο, διευκρινίζοντας ότι εάν δεν παρευρεθεί εθελοντικά, θα μεταφερθεί στη Σύνοδο με την βία. Στη σύνοδο αυτή, πέρα από τις δογματικές διαφορές, ανεφύησαν και προσωπικές διαφορές μεταξύ των αντιπάλων μερίδων Επισκόπων. Σ΄αυτήν αποφασίστηκε η καθαίρεση του Αθανασίου από Επισκόπου Αλεξανδρείας.
Στη συνέχεια ο Κων/νος κάλεσε σε ακρόαση τον Αθανάσιο. Αυτός πιστός στο ορθόδοξο δόγμα, ενώπιον του αναδείχθηκε ανυποχώρητος μαχητής της Ορθοδοξίας, ικανός για κάθε θυσία και με αποφασιστικό θάρρος αντιστάθηκε στον Αυτοκράτορα, στην κοσμική εξουσία, υπερασπιζόμενος την αυτονομία της Εκκλησίας .
Μετά από αυτήν την αποτυχία τους οι εχθροί του τον κατηγόρησαν για πράξεις πολιτικής αντιπολίτευσης στον Κων/νο. Ο Αθανάσιος δεν μπόρεσε να αντικρούσει με πειστικότητα τις κατηγορίες και ο Κων/νος επεμβαίνοντας στα της Εκκλησίας , επικύρωσε την απόφασή των κατηγόρων του Επισκόπων περί καθαιρέσεως του από Επίσκοπο Αλεξανδρείας.
Ταυτόχρονα τον εξόρισε στους Τρεβήρους της Γαλατίας. Αυτή ήταν η πρώτη του εξορία, που διήρκεσε 2 έτη και 4 μήνες. Επέστρεψε από την εξορία το 337 μ.Χ, μετά το θάνατο του αυτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνου, όταν οι υιοί του Κωνστάντιος, Κώνστας και Κωνσταντίνος Β΄ που είχαν διαμοιρασθεί την άσκηση εξουσίας στη Ρωμαϊκή Επικράτεια, ανακάλεσαν τις πράξεις επιβολής της ποινής της εξορίας των ευρισκομένων σε εξορία Επισκόπων.
Στην επιστροφή του Αθανασίου στην Αλεξάνδρεια, αντέδρασαν οι Αρειανοί Επίσκοποι και επέτυχαν να συγκληθεί από τον Αυτοκράτορα Κωστάντιο σύνοδος Επισκόπων στην Αντιόχεια το 339μ.Χ. Η σύνοδος επικύρωσε την καθαίρεσή των επανελθόντων από την εξορία Ορθοδόξων Επισκόπων, οι οποίοι στη συνέχεια εξορίστηκαν από τον Αρειαντιστή Κωνστάντιο.
Οι εξόριστοι πήγαν στη Δύση, που υπήγετο στην εξουσία του αυτοκράτορα Κώνστα. Τότε ο επίσκοπος Ρώμης Ιούλιος, συνεκάλεσε σύνοδο Επισκόπων η οποία εκήρυξε την πίστη της στο σύμβολο της Νίκαιας και αθώωσε τον Αθανάσιο. Παρά την συνοδική απόφαση ο συναυτοκράτορας Κωνστάντιος επέμεινε στην εξορία του Αθανασίου μέχρι το 346 μ.Χ.. Δηλαδή ο Αθανάσιος έμεινε 6 έτη στην εξορία .
Το 350 ο Κώνστας δολοφονείται, ο Κωνστάντιος γίνεται μονοκράτορας του Δυτικού και του Ανατολικού μέρους της Αυτοκρατορίας. Οι Αρειανοί επίσκοποι, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός αυτό και σε σύνοδο τους καθαίρεσαν τον Αθανάσιο.
Στη συνέχεια απεστάλη από τον Κωνστάντιο άγημα 5.000 στρατιωτών με το Ρωμαίος στρατηγό Συριανό, με σκοπό την εξόντωσή του. Ο Αθανάσιος φυγαδεύθηκε στη έρημο, όπου για έξι χρόνια διαφεύγει τη σύλληψη με τη βοήθεια φιλικά διακείμενων μοναχών.
Εκείνη την περίοδο ο Αθανάσιος βρήκε την ευκαιρία να γράψει έναν πολύ μεγάλο αριθμό έργων του, ενώ ταυτόχρονα διεξήγαγε δριμεία εκστρατεία, ώστε να κατασταλεί κάθε αρειανή επιρροή.
Μετά το θάνατο του Κωνστάντιου, ανακηρύσσεται το 361μ.Χ. Αυτοκράτορας ο Ιουλιανός. Το 362 μ.Χ. εξέδωσε διάταγμα περί επιστροφής όσων είχε εξορίσει ο Κωνστάντιος και με βάση αυτό επέστρεψαν στις θέσεις τους οι εξορισμένοι ορθόδοξοι Επίσκοποι, μεταξύ αυτών και τον Αθανάσιο.
Άμεσα και αναπόφευκτα αρχίζει η σύγκρουσή του με τον Ιουλιανό. Ο μεν Ιουλιανός θέλει να επαναφέρει το καθεστώς της “πατρώας θρησκείας” του παγανισμού, ο δε Αθανάσιος μάχεται με όλες του τις δυνάμεις για την ενδυνάμωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ενάντια στον παγανισμό.
Όταν ο Ιουλιανός πληροφορήθηκε για τη δράση του Αθανασίου το ίδιο έτος 362 μ. Χ. διατάσσει την εξορία του. Ο Αθανάσιος εξορίζεται στη Θηβαΐδα.
Τον Ιούνιο του 363 μ.Χ, όταν σκοτώθηκε ο Ιουλιανός ο Αθανάσιος επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια όπου προχώρησε απρόσκοπτα το έργο του μέχρι τον Ιανουάριο του 364μ.Χ., οπότε πέθανε ο Αυτοκράτορας Ιοβιανός και αναδείχθηκαν συναυτοκράτορες ο Ουαλεντινιανού Α΄ και ο αδελφός του Ουάλη ή Βάλης , οι οποίοι ήταν οπαδοί του Αρείου.
Οι δύο Αυτοκράτορες επανέφεραν την νομοθεσία του Κωνστάντιου, που κατοχύρωνε ως επίσημο το Αρειανικό δόγμα και εκδίωξαν από την Αλεξάνδρεια τον Αθανάσιο. Για 4 μήνες ο Αθανάσιος κρυβόταν «εν πατρώο μνήματι».
Ύστερα από τέσσερις μήνες όμως, ο Ουάλης φοβούμενος εξέγερση από την αγανάκτηση των κατοίκων της Αλεξάνδρειας, ανακάλεσε από την εξορία τον Αθανάσιο. Έκτοτε μέχρι και τον θάνατο του το 373 μ.Χ. παρέμεινε στη θέση του ως Επίσκοπος Αλεξανδρείας.
Διετέλεσε Επίσκοπος για 46 έτη, εκ των οποίων τα 17 τα πέρασε σε 6 εξορίες που του επιβλήθηκαν από τους Αυτοκράτορες υπερασπιζόμενος την Ορθοδοξία και την αυτονομία της Εκκλησίας ενάντια στον Καισαροπαπισμό.
Για τους σκληρούς αγώνες του υπέρ της ορθής πίστης και εναντίον της αίρεσης του Αρειανισμού, την πρακτική ζωή του και την αγιότητα του ονομάσθηκε από την Εκκλησία Μέγας.
Είναι ένας από τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας του 4ου μ.Χ. αιώνα. Επάξια χαρακτηρίστηκε ως “ανυποχώρητος μαχητής” και πήρε την προσωνυμία “στύλος της ορθοδοξίας”.
Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος τον χαρακτηρίζει «όρον μεν επισκοπής είναι τον εκείνου βίον και τρόπον, νόμον δε Ορθοδοξίας τα εκείνου δόγματα» (Ο βίος του ήτανε όρος, δόγμα και τρόπος, παράδειγμα για την επισκοπική ζωή κάθε Επισκόπου και νόμος οι εντολές και οι αποφάσεις του) (ΡG 103 420 Β). Πράγματι υπήρξε το πρότυπον ή μάλλον «τύπον Χριστού», όπως θέλει κάθε Επίσκοπο και ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος.
Από τους αντιπάλους του παρουσιαζόταν στην τότε κοινωνία με την έκφραση «Athanasius contra mundum» ή «Ο Αθανάσιος εναντίον του κόσμου», γιατί εναντιώθηκε στην τότε κρατούσα αντίληψη ότι ο Αυτοκράτορας ήταν ο Pontifix Maximums όλων των θρησκειών της Αυτοκρατορίας και επομένως και της Χριστιανικής Εκκλησίας, όπως αποδεικνύεται από όσα ανωτέρω περιγράφω.
Νικήτας Αποστόλου
Πτυχιούχος του Πάντειου Πανεπιστημίου
πρώην Προϊστάμενος του τέως Υπουργείου Γεωργίας
κάτοικος Ιωαννίνων
ΠΗΓΗ:ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ
Όταν το Σκότος υποδύεται το Φως
Ανάποδες δηλώσεις με αφορμή τα Θεοφάνεια
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, τέως Αναπληρωτής Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, μετά την τελετή του Αγιασμού των υδάτων (6/1/2023), προέβη σε μια δήλωση επηρεασμένη αφ’ ενός από την πολεμική φαντασίωση που κατατρύχει όλους τους πολιτικούς και αφ’ ετέρου από την εμμονική προσήλωση στο δόγμα του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου μας:
«H σημερινή μέρα φέρνει το μήνυμα της νίκης του φωτός ενάντια στο σκότος. Φως που επιζητεί ο σύγχρονος άνθρωπος για να καταυγάσει με ελπίδα την καρδιά του, ειδικά στις δύσκολες στιγμές. Γιορτάζοντας τα Θεοφάνεια στον νησιωτικό προμαχώνα του ελληνισμού στο Αιγαίο, την ακριτική Λήμνο, εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και καλή φώτιση».
Η πολεμική φαντασίωση αντανακλάται στην φράση «νίκη του φωτός ενάντια στο σκότος». Ο πόλεμος, δηλαδή, αναγνωρίσθηκε ορθώς από την Π.τ.Δ. ότι διεξάγεται ανάμεσα στις δυνάμεις του φωτός και στις δυνάμεις του σκότους. Αυτή, όμως, είναι η μισή αλήθεια, η οποία νοθεύθηκε από την συμπερασματικά συναγόμενη, ψευδή δήλωση της κυρίας Κατερίνας ότι εκείνη ομιλεί ως εκπρόσωπος των δυνάμεων του φωτός.
Η ζοφερή αλήθεια είναι ότι τόσο η συγκεκριμένη πολιτικός όσο και η συντριπτική πλειονότητα των ηγετικών στελεχών των εκλεγμένων ελληνικών κομμάτων υπηρετούν το ακριβώς αντίθετο στρατόπεδο, δηλαδή τις δυνάμεις του σκότους, όπως αυτό απλώνεται πάνω από την ατζέντα της εωσφορικής Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Με τις ευλογίες τους, το τρίπτυχο «πατρίδα, ορθοδοξία, οικογένεια» έχει αντικατασταθεί από τον ανάποδο νεοταξίτικο στόχο τής (μέχρι πρότινος σταδιακής αλλά πλέον ταχύτατης και θεαματικής) διάλυσης αυτής της πάλαι ποτέ αναπαλλοτρίωτης για την υγιή υπόσταση κάθε έθνους τριάδας, ώστε, μέσω της απωλείας της εθνικής, της χριστιανικής αλλά και της βιολογικής μας ταυτότητας, να μην προβάλουμε καμία αντίσταση στην επικείμενη εδραίωση της παγκόσμιας κυβέρνησης που θα διαθέτει, μεταξύ άλλων, μία παγκόσμια θρησκεία και ένα παγκόσμιο νόμισμα σε φόντο καθημερινής ψηφιακής επιτήρησης-καταμέτρησης των πολιτών-προβάτων.
Έτσι, για μια ακόμη φορά, η ανώτατη αρχόντισσα της πολιτικής εφήρμοσε το πιο συνηθισμένο τέχνασμα των προπαγανδιστών: την ανάμιξη του ψεύδους με την αλήθεια, φαινόμενο που είναι γνωστό και ως μισοαλήθεια – το «χείριστον ψεύδος»1.
Εάν οι πολιτικοί ανήκαν πράγματι στο στρατόπεδο του Φωτός, όφειλαν να βοηθήσουν τον λαό να αντιληφθεί το αληθινό μήνυμα που κρύβεται στον εορτασμό των Θεοφανείων, και ειδικότερα σε μία από της ευχές του Μεγάλου Αγιασμού:
Ὑπὲρ τοῦ ἀναδειχθῆναι τὸ ὕδωρ τοῦτο ἀποτρόπαιον πάσης ἐπιβουλῆς ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶµεν.
Ποιον πολιτικό, όμως, συμφέρει να γνωρίζουν οι πολίτες ότι «αόρατος εχθρός» είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται ευρέως από την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, για να υπονοήσει τη δράση του διαβόλου και των δαιμονίων;2
Αν ο κόσμος υποψιαζόταν ότι το κοινό παρατσούκλι της Αλ Κάιντα και του κορωνοϊού ταυτίζεται με το παρωνύμιο του σατανά και των λεγεώνων του, τότε δεν θα εμπιστευόταν τυφλά τους υποκριτικούς «σωτήρες» του και δεν θα επέτρεπε, στο όνομα κανενός μπαμπούλα που βαπτίσθηκε τρομολαγνικά «αόρατος εχθρός», να γκρεμιστούν οι «Δίδυμοι Πύργοι» της υπόστασης του πολίτη: η ελευθερία και η αξιοπρέπειά του.
Μια και ο λόγος για βάπτιση: Την ύπαρξη του «αόρατου εχθρού» την πληροφορούμαστε ήδη από τη βρεφική μας ηλικία. Πρόκειται για την Ακολουθία του Αγίου Βαπτίσματος, τα λόγια της οποίας είναι ταυτόσημα με την ευχή του Μεγάλου Αγιασμού την ημέρα του εορτασμού των Θεοφανείων:
Ὑπὲρ τοῦ ἀναδειχθῆναι τὸ ὕδωρ τοῦτο ἀποτρόπαιον πάσης ἐπιβουλῆς ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶµεν.
Ενώ όταν βαπτιζόμασταν δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε την σημασία αυτής της ευχής, σήμερα που ζούμε στην σκοτεινή εποχή του «πολέμου κατά του αόρατου εχθρού Νο 2» (όπου «αόρατος εχθρός Νο 2» = κορωνοϊός και «αόρατος εχθρός Νο 1» = Αλ Κάιντα), ακούγοντας πεντακάθαρα ότι το αγιασμένο ύδωρ προορίζεται για την απόκρουση κάθε (ορατού και) «αόρατου εχθρού», αλλά το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι, μετά την λήψη του Αγιασμού, να πάμε να γεμίσουμε την κοιλιά μας με άφθονη τροφή, είμαστε παντελώς αδικαιολόγητοι.
Ας μας πουν, λοιπόν, οι υποδυόμενοι τις δυνάμεις του Φωτός για ποιον λόγο η Αλ Κάιντα και ο κορωνοϊός βαπτίσθηκαν με το συνθηματικό όνομα του Άρχοντα του Σκότους, δηλαδή του διαβόλου, αποκαλούμενοι αμφότεροι «αόρατος εχθρός». Ας μας διαφωτίσουν, επίσης, αν στο διάβα της ιστορίας η ονοματοδοσία αυτή είχε επιλεγεί και για άλλη μεταδοτική νόσο εκτός του κορωνοϊού.
Μια έξυπνη απάντηση (όχι όμως έγκυρη γιατί αφορά την λογοτεχνία) θα ήταν να μας έλεγε κάποιος ότι «αόρατο εχθρό» (sightless enemy) αποκαλούσε ήδη το έτος 1826 η συγγραφέας του «Φράνκενσταϊν», η Μαίρη Σέλλεϋ, τον ιό μιας φονικής πανδημίας που οραματίσθηκε για το έτος 2092 στο δυστοπικό μυθιστόρημά της «Ο τελευταίος άνθρωπος» (The last man)3. Αφετηρία και εκείνης της πανδημίας ήταν μια περιοχή της Ασίας, από την οποία ξεκίνησε ο ιός για να εξαπλωθεί με καταστρεπτική μανία σε ολόκληρο τον πλανήτη. Γράφει η Σέλλεϋ4:
Το καλοκαίρι μάς φάνηκε πως δεν έλεγε να περάσει, γιατί πιστεύαμε πως ο χειμώνας τουλάχιστον θ’ αναχαίτιζε την αρρώστια. […] Όσον αφορά εμένα, οι προσπάθειές μου για το κοινό καλό μού επέτρεπαν να παρατηρώ, πιο στενά από την πλειονότητα των άλλων, τη βιαιότητα και τις εκτεταμένες καταστροφές του αόρατου εχθρού μας.
Μοιάζει δε με κακόγουστη φάρσα το ότι η συγκεκριμένη πανδημία συνέπιπτε χρονικά με πόλεμο Ελλήνων και Τούρκων, και ειδικότερα ότι η Σέλλεϋ οραματίστηκε την ανάκτηση της Πόλης από τους Έλληνες υπό την καθοδήγηση του Άγγλου στρατηγού Ρέυμοντ.
Μάλιστα, το επίτευγμα αυτό οφειλόταν ώς έναν βαθμό στο γεγονός ότι η Κωνσταντινούπολη βρισκόταν σε οριακή κατάσταση, εξαιτίας της πείνας και του λοιμού που είχαν καταβάλει τους Τούρκους στρατιώτες5. Πάντως, είναι εντυπωσιακό ότι, τελικώς, η Πόλη δεν ανακτήθηκε χάρη στην έφοδο των Ελλήνων στρατιωτών, αλλά χάρη στην ανδρεία του στρατηγού Ρέυμοντ6. Η ολιγοψυχία των Ελλήνων που δεν τολμούσαν να μπουν στην Πόλη, φοβούμενοι μην κολλήσουν τον ιό, αποτυπώνεται στο ακόλουθο χωρίο της Σέλλεϋ:
«Στρατηγέ, […] δεν θα πεθάνουμε σε σωρούς, σαν σκυλιά που φαρμακώθηκαν το καλοκαίρι, από τον μολυσματικό αέρα αυτής της πόλης – δεν τολμάμε να τα βάλουμε με τον Λοιμό!».
Σημειωτέον ότι η Σέλλεϋ7, στο σημείο που περιγράφει τον ιό και τις οδυνηρές συνέπειές του για την Κωνσταντινούπολη, κάνει λόγο για «δαίμονα, πιο αμείλικτο από την καταιγίδα, πιο άγριο από τη φύση»8. Αλλά και στο πλαίσιο της περιγραφής των καταστροφών που προκαλούσε ο ιός στην Αγγλία, η συγγραφέας χρησιμοποιεί παρεμφερή φρασιολογία:
«ο ερημωτής της γης, ίδιος σατανάς, υπερπήδησε τελικά επιδέξια τα σύνορα, που είχαν υψώσει οι προφυλάξεις μας, και θρονιάστηκε μονομιάς στη γεμάτη και πάλλουσα καρδιά της χώρας μας»9.
Μήπως τελικά ο όρος «αόρατος εχθρός», που είναι για τον σατανά, επιλέχθηκε από τους σατανάδες;
Μήπως ο σατανάς ως αόρατος μαρονετίστας και οι σατανάδες ως υποκινούμενες μαριονέτες του ήρθε η ώρα να φορέσουν τις μάσκες τους για να αποκαλύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο;
Στον Θαυμαστό Ανάποδο Κόσμο μας «φοράω τη μάσκα» σημαίνει: «βγάζω την μάσκα»!
Πόσο τυχαίο είναι ότι η μάσκα είναι το αγαπημένο εξάρτημα του σατανά;
Ας ξαναδιαβάσουμε για τρίτη φορά την αποκαλυπτική ευχή του Μεγάλου Αγιασμού, μήπως και αφυπνισθούμε:
Ὑπὲρ τοῦ ἀναδειχθῆναι τὸ ὕδωρ τοῦτο ἀποτρόπαιον πάσης ἐπιβουλῆς ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶµεν.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτήν την φορά, ο αόρατος μαριονετίστας έδωσε στην τσιπρική μαριονέτα τον ρόλο του υπηρέτη της αλήθειας. Συμπληρωματικά προς την Π.τ.Δ., μίλησε και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με όρους φωτός-σκότους, ευχόμενος «περισσότερο φως, το έχουμε ανάγκη» και, ταυτοχρόνως, ομολογώντας ότι «ιδίως τα τελευταία χρόνια […] περπατάμε στο σκοτάδι». Η δήλωσή του, βεβαίως, είναι πονηρή, αφού, παραδεχόμενος το περπάτημα στο σκοτάδι, βγάζει την ουρά του απέξω, λες και ο ίδιος μας φώτιζε με φακό, την ώρα που όλοι οι άλλοι συσκότιζαν το μυαλό μας. Δυστυχώς, όμως, και εκείνος, έχοντας πάρει τις ευλογίες του μισάνθρωπου Κλάους Σβαμπ, έδρασε ως συναυτουργός του σκότους!
Για την μισοαλήθεια βλ. Βαθιώτη, Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 43 επ.
Για την χρήση του όρου «αόρατος εχθρός» σε θρησκευτικά κείμενα αλλά και σε κείμενα σχετικά με την ασφάλεια βλ. Βαθιώτη, Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 30 επ., 37 επ.
Μτφ.: Σάντυ Παπαϊωάννου, εκδ. Ηλέκτρα, Αθήνα 2008 (η ελληνική έκδοση είναι εξαντλημένη).
Ό.π., σελ. 368.
Ό.π., σελ. 249/250.
Ό.π., σελ. 266.
Ό.π., σελ. 296.
Ό.π., σελ. 333.
Ό.π., σελ. 327.
Διατί να αφήνονται ‘’οι εν σκότει καθήμενοι’’ εις την πλάνην των
Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
__________________
‘’Η Αγία των Φώτων ημέρα’’, αποτελεί ‘’μυστήριον υψηλόν τε και θείον, και της άνω λαμπρότητος πρόξενον’’, όπως αναφέρει για την Εορτή των Θεοφανείων ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος εις τον λόγον του ‘’Εις τα Άγια Φώτα’’.
Πλήθος ‘’πνευματικών λογίων’’, από την Υμνογραφία της Εκκλησίας, μας βοηθούν να αντιληφθούμε το μεγάλο νόημα της Εορτής των Αγίων Θεοφανείων του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. «Ακόρεστος γαρ η γλυκύτης των πνευματικών λογίων∙ ου γαρ ευφραίνει κοιλίαν, αλλά καρδίαν, και λογισμούς ευσεβών εις φιλοθεΐαν άγει», για να δανειστούμε τα σπουδαία λόγια, από τον Λόγο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου ‘’Εις τα Άγια Θεοφάνεια’’.
Στις περιπτώσεις Αγιασμού των υδάτων σε λιμάνια της Κύπρου, παρατηρούμε πολλούς αλλόθρησκους μετανάστες συνανθρώπους μας, να παρακολουθούν με απορία και συνάμα με αδιαφορία. Επιθυμία μεγάλη είναι να γνωρίσουν και αυτοί οι συνάνθρωποί μας τον Χριστό.
Όταν όμως Ιεράρχες της Εκκλησίας μας ‘’αναπαύουν’’ αλλόθρησκους συνανθρώπους μας, ότι δήθεν και οι πλάνες τους αποτελούν οδούς σωτηρίας, ποια ανάγκη γι’ αυτούς υπάρχει να εγκαταλείψουν την πλάνη στην οποία βρίσκονται;
Δεν αντιλαμβάνονται ότι με το κακόδοξο διαθρησκειακό ατόπημά τους, ότι δήθεν υπάρχουν και άλλες οδοί σωτηρίας, δεν υψούν Κύριον τον Θεόν ημών, αλλά ‘’καταβιβάζουν’’ αυτόν;
‘’H πηγή των ευαγγελικών διδαγμάτων ανεωγμένους έχει τους ρύακας’’ αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. ‘’Δεύτε προς με πάντες’’ λέγει ο Κύριος και αυτοί ομιλούν και περί άλλων ‘’οδών σωτηρίας’’, παράλληλων προς τη μόνη οδό σωτηρίας, αφήνοντές τους αλλόθρησκους συνανθρώπους μας σε οδούς απωλείας;
‘’Ακόρεστος γαρ η γλυκύτης των πνευματικών λογίων’’, αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εις τον Λόγο του ‘’Εις τα Άγια Θεοφάνεια’’. Γιατί κρύβουν τον Κύριο με το κακόδοξο διαθρησκειακό ατόπημα τους, περί δήθεν υπάρξεως και άλλων οδών σωτηρίας; Πως αναπαύουν τους αρνούμενους ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του επουρανίου Πατρός και ότι δήθεν και αυτοί βρίσκονται δήθεν σε οδό σωτηρίας;
Εις την Λιτή σε ιδιόμελον του Κοσμά Μοναχού αναφέρονται και τα εξής : «Ω του θαύματος, δίχα πυρός αναχωνεύει, και αναπλάττει άνευ συντρίψεως, και σώζει τους εις αυτόν φωτιζομένους, Χριστός ο Θεός και Σωτήρ των ψυχών ημών». Επιμένουν ακόμη για άλλες οδούς σωτηρίας.
Στο τροπάριο που ακολουθεί των Παλαιοδιαθηκικών αναγνωσμάτων ψάλλουμε, «Επεφάνης εν τω κόσμω, ο τον κόσμον ποιήσας, ίνα φωτίσεις τους εν σκότει καθημένους’’. Πως αυτοί αφήνουν ‘’τους εν σκότει καθημένους’’ στον ζόφο της πλάνης τους;
Σε ιερατική ευχή, στην Ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού των Αγίων Θεοφανείων, ποίημα του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Σωφρονίου, αναφέρει ότι «Σήμερον του σκότους ελυτρώθημεν, και τω φωτί της θεογνωσίας καταυγαζόμεθα». Γιατί ανθρωπάρεσκα και για άλλες οδούς σωτηρίας ομιλούν; Θεωρούν ότι με τα διαθρησκειακά ατοπήματά τους, ευαρεστούν τον Σωτήρα Χριστό. Άπαγε της βλασφημίας.
Ας μη στερούν λοιπόν στους ‘’εν σκότει (της πλάνης) καθημένους’’, το ‘’μυστήριον (το) υψηλόν τε και θείον, και της άνω λαμπρότητος πρόξενον’’, όπως εκάλεσε την μεγάλη Εορτή των Θεοφανείων ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.
e- Ορθόδοξη Παρακαταθήκη 