Κοινή δήλωση 17.000 γιατρών και επιστημόνων του ιατρικού κλάδου από όλο τον κόσμο (απλά συγκλονιστικό και αληθινό κείμενο)

Παγκόσμια Σύνοδος Κορυφής Covid – Αποκατάσταση της Επιστημονικής Ακεραιότητας

17.000 γιατροί και επιστήμονες του ιατρικού κλάδου δηλώνουν ότι πρέπει να αρθεί η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, να αποκατασταθεί η επιστημονική ακεραιότητα και να αντιμετωπιστούν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Εμείς, οι γιατροί και οι επιστήμονες του ιατρικού κλάδου του κόσμου, ενωμένοι με την πίστη μας στον Όρκο του Ιπποκράτη, αναγνωρίζουμε ότι οι καταστροφικές πολιτικές δημόσιας υγείας COVID-19 που επιβλήθηκαν στους γιατρούς και τους ασθενείς μας είναι το αποκορύφωμα μιας διεφθαρμένης ιατρικής συμμαχίας φαρμακευτικών, ασφαλιστικών και υγειονομικών ιδρυμάτων, μαζί με τα οικονομικά τραστ που τους ελέγχουν. 

Έχουν διεισδύσει στο ιατρικό μας σύστημα σε κάθε επίπεδο και προστατεύονται και υποστηρίζονται από μια παράλληλη συμμαχία μεγάλων εταιρειών τεχνολογίας, μέσων μαζικής ενημέρωσης, ακαδημαϊκών και κυβερνητικών υπηρεσιών που επωφελήθηκαν από αυτή την ενορχηστρωμένη καταστροφή. 

Αυτή η διεφθαρμένη συμμαχία έχει θέσει σε κίνδυνο την ακεραιότητα των πιο έγκυρων ιατρικών κοινωνιών μας στις οποίες ανήκουμε, δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση επιστημονικής συναίνεσης αντικαθιστώντας την αλήθεια με την προπαγάνδα. Αυτή η συμμαχία συνεχίζει να προωθεί μη επιστημονικούς ισχυρισμούς λογοκρίνοντας δεδομένα, και εκφοβίζοντας και απολύοντας γιατρούς και επιστήμονες για απλή δημοσίευση πραγματικών κλινικών αποτελεσμάτων ή για θεραπεία των ασθενών τους με αποδεδειγμένα, σωτήρια φάρμακα. Αυτές οι καταστροφικές αποφάσεις ήρθαν εις βάρος των αθώων, οι οποίοι αναγκάζονται να υποστούν βλάβη στην υγεία και θάνατο που προκαλούνται από σκόπιμη παρακράτηση κρίσιμων και επειγουσών θεραπειών, ή ως αποτέλεσμα σε εξαναγκασμό με ενέσεις γενετικής θεραπείας, οι οποίες δεν είναι ούτε ασφαλείς ούτε αποτελεσματικές. 

Η ιατρική κοινότητα έχει αρνηθεί στους ασθενείς το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα να τους παρέχεται πραγματική ενημέρωση για συγκατάθεση στις πειραματικές ενέσεις COVID-19. Οι ασθενείς μας αποκλείονται επίσης από την απόκτηση των απαραίτητων πληροφοριών για την κατανόηση των κινδύνων και των οφελών των εμβολίων και των εναλλακτικών τους, λόγω της εκτεταμένης λογοκρισίας και προπαγάνδας που διαδίδεται από κυβερνήσεις, αξιωματούχους δημόσιας υγείας και μέσα ενημέρωσης. Οι ασθενείς εξακολουθούν να υπόκεινται σε καταναγκαστικά lockdown, τα οποία βλάπτουν την υγεία τους, τις σταδιοδρομίες και την εκπαίδευση των παιδιών τους, και βλάπτουν τους κοινωνικούς και οικογενειακούς δεσμούς που είναι κρίσιμοι για την κοινωνία των πολιτών. Αυτό δεν είναι σύμπτωση. Στο βιβλίο με τίτλο “COVID-19: The Great Reset”, η ηγεσία αυτής της συμμαχίας έχει δηλώσει σαφώς ότι η πρόθεσή της είναι να αξιοποιήσει τον COVID-19 ως μια «ευκαιρία» για να επαναφέρει ολόκληρη την παγκόσμια κοινωνία, τον πολιτισμό, τις πολιτικές δομές και την οικονομία μας. 

Οι 17.000 γιατροί και επιστήμονες του ιατρικού κλάδου της Παγκόσμιας Συνόδου Κορυφής Covid αντιπροσωπεύουν μια πολύ μεγαλύτερη, πληροφορημένη παγκόσμια ιατρική κοινότητα που αρνείται να συμβιβαστεί, και είναι ενωμένοι και πρόθυμοι με κίνδυνο να προκαλέσουν την οργή της διεφθαρμένης ιατρικής συμμαχίας για να υπερασπιστούν την υγεία των ασθενών τους. 

Η αποστολή της Παγκόσμιας Συνόδου Κορυφής COVID είναι να τερματίσει αυτήν την ενορχηστρωμένη κρίση, η οποία έχει επιβληθεί παράνομα στον κόσμο, και να δηλώσει επίσημα ότι οι ενέργειες αυτής της διεφθαρμένης συμμαχίας δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. 

Πρέπει να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη του κόσμου στην ιατρική, η οποία ξεκινά με ελεύθερο και ανοιχτό διάλογο μεταξύ γιατρών και επιστημόνων του ιατρικού κλάδου. Πρέπει να αποκαταστήσουμε τα ιατρικά δικαιώματα και την αυτονομία των ασθενών. Αυτό περιλαμβάνει τη θεμελιώδη αρχή της ιερής σχέσης γιατρού-ασθενούς. Η κοινωνική ανάγκη για αυτό έχει καθυστερήσει δεκαετίες, και ως εκ τούτου, εμείς οι γιατροί του κόσμου είμαστε υποχρεωμένοι να αναλάβουμε δράση. 

Μετά από δύο χρόνια επιστημονικής έρευνας, εκατομμύρια ασθενών που υποβλήθηκαν σε θεραπεία, εκατοντάδες κλινικές δοκιμές που πραγματοποιήθηκαν και επιστημονικά δεδομένα που κοινοποιήθηκαν, έχουμε αποδείξει και τεκμηριώσει την επιτυχία μας στην κατανόηση και την καταπολέμηση του COVID-19. Λαμβάνοντας υπόψη τους κινδύνους έναντι των οφελών των σημαντικών αποφάσεων πολιτικής, η Παγκόσμια Σύνοδος Κορυφής COVID με 17.000 γιατρούς και επιστήμονες του ιατρικού κλάδου από όλο τον κόσμο κατέληξαν σε συναίνεση σχετικά με τις ακόλουθες θεμελιώδεις αρχές:

1. Δηλώνουμε και τα δεδομένα το επιβεβαιώνουν ότι οι πειραματικές ενέσεις γενετικής θεραπείας COVID-19 πρέπει να τερματιστούν.
2. Δηλώνουμε ότι οι γιατροί δεν πρέπει να εμποδίζονται από την παροχή ιατρικής περίθαλψης που σώζει ζωές.  
3. Δηλώνουμε ότι η κατάσταση εθνικής έκτακτης ανάγκης, η οποία διευκολύνει τη διαφθορά και επεκτείνει την πανδημία, πρέπει να τερματιστεί αμέσως.  
4. Δηλώνουμε ότι το ιατρικό απόρρητο δεν πρέπει ποτέ ξανά να παραβιαστεί, και όλοι οι ταξιδιωτικοί και κοινωνικοί περιορισμοί πρέπει να σταματήσουν.  
5. Δηλώνουμε ότι οι μάσκες δεν είναι και ποτέ δεν ήταν αποτελεσματική προστασία από έναν αερομεταφερόμενο αναπνευστικό ιό στο κοινωνικό περιβάλλον.  
6. Δηλώνουμε ότι πρέπει να ξεκινήσει χρηματοδότηση και έρευνα για τις βλάβες του εμβολιασμού, τους θανάτους και την οδύνη.  
7. Δηλώνουμε ότι δεν πρέπει να μας αρνηθεί καμία ευκαιρία, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης, της σταδιοδρομίας, της στρατιωτικής θητείας ή της ιατρικής περίθαλψης, λόγω της απροθυμίας να κάνουμε μια ένεση.  
8. Δηλώνουμε ότι οι παραβιάσεις της Πρώτης Τροπολογίας* και η ιατρική λογοκρισία από την κυβέρνηση, τις εταιρείες τεχνολογίας και των μέσων ενημέρωσης πρέπει να σταματήσουν και να τηρηθεί η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων. [The Bill of Rights – USA]  
9. Δηλώνουμε ότι Pfizer, Moderna, BioNTech, Janssen, Astra Zeneca, και οι συνεργοί τους, απέκρυψαν και σκόπιμα παρέλειψαν πληροφορίες ασφάλειας και αποτελεσματικότητας από ασθενείς και γιατρούς και πρέπει να κατηγορηθούν άμεσα για απάτη.  
10. Δηλώνουμε ότι η κυβέρνηση και οι ιατρικές υπηρεσίες πρέπει να λογοδοτήσουν.

Παρακολουθήστε το πλήρες βίντεο παρακάτω και συζητήστε με τους γιατρούς και τους υποστηρικτές εδώ. Εάν έχετε πρόβλημα να δείτε το βίντεο, εδώ είναι ένα εναλλακτικό λινκ.

* Η Πρώτη Τροπολογία στο Σύνταγμα των ΗΠΑ εμποδίζει την κυβέρνηση να θεσπίσει νόμους που ρυθμίζουν την καθιέρωση θρησκείας ή που απαγορεύουν την ελεύθερη άσκηση της θρησκείας ή περιορίζουν την ελευθερία του λόγου, την ελευθερία του τύπου, την ελευθερία του συνέρχεσθαι ή το δικαίωμα αναφοράς στην κυβέρνηση για αποκατάσταση παραπόνων. Εγκρίθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1791, ως μία από τις δέκα τροπολογίες που αποτελούν τη Διακήρυξη των δικαιωμάτων. 

Δημήτρης Μ. 

Πηγή
Global Covid Summit
Declaration IV – Restore Scientific Integrity
https://globalcovidsummit.org/news/declaration-iv-restore-scientific-integrity

το είδαμε ΕΔΩ 

Πηγή: https://koukfamily.blogspot.com/

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΤΗΣ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ;

Με την αναγνώριση της <<Αρχιεπισκοπής Αχρίδος>> από το <<Φανάρι>> θεραπεύθηκε το σχίσμα του 1967;
Όχι βεβαίως, παρά μόνο προσωρινά και για το <<θεαθήναι>>.
Το κράτος των Σκοπίων ομού μετά της οικείας τοπικής Εκκλησίας θριαμβολογεί, όμως -όπως πάντα- αμετανοήτως!
Ο Πρωθυπουργός του κρατιδίου δήλωσε πως <<Μολονότι με την ενέργεια αυτή δεν έχουν επιλυθεί το τελικό καθεστώς και το όνομα,
έχει ολοκληρωθεί το πιο σημαντικό και μεγάλο βήμα>>.
Το όνομα λοιπόν (της Μακεδονίας) δεν εγκαταλείπεται από τους βόρειους γείτονές μας, ούτε ως Κράτος, αλλά ούτε και ως αναγνωρισμένη πλέον Εκκλησία…
Άχρι -βεβαίως- καιρού… Οι εξελίξεις τρέχουν.
Μπροστά στο <<πανδαιμόνιο>> που επικρατεί αυτή την στιγμή σε όλη την Ευρώπη χάριν του Ουκρανικού ζητήματος χρησιμοποιούνται και
από τις δύο πλευρές (Ρωσίας-Ουκρανίας) με μπροστάρη φυσικά τις Η.Π.Α., ο πλήρης έλεγχος, η ποδηγέτηση και ο εγκλωβισμός
ακόμη και των τοπικών Εκκλησιών χάριν της κοσμικής παντοδυναμίας!
Αρωγός και σύμμαχος της αμερικανικής διπλωματίας και της δυτικοευρωπαϊκής συμμαχίας, όπως πάντα το έκπτωτο <<Φανάρι>>!

Με την αναγνώριση της <<Αρχιεπισκοπής Αχρίδος>> από το <<Φανάρι>> θεραπεύθηκε το σχίσμα του 1967;

Όχι βεβαίως, παρά μόνο προσωρινά και για το <<θεαθήναι>>.

Το κράτος των Σκοπίων ομού μετά της οικείας τοπικής Εκκλησίας θριαμβολογεί, όμως -όπως πάντα- αμετανοήτως!

Ο Πρωθυπουργός του κρατιδίου δήλωσε πως <<Μολονότι με την ενέργεια αυτή δεν έχουν επιλυθεί το τελικό καθεστώς και το όνομα,

έχει ολοκληρωθεί το πιο σημαντικό και μεγάλο βήμα>>.

Το όνομα λοιπόν (της Μακεδονίας) δεν εγκαταλείπεται από τους βόρειους γείτονές μας, ούτε ως Κράτος, αλλά ούτε και ως αναγνωρισμένη πλέον Εκκλησία…

Άχρι -βεβαίως- καιρού… Οι εξελίξεις τρέχουν.

Μπροστά στο <<πανδαιμόνιο>> που επικρατεί αυτή την στιγμή σε όλη την Ευρώπη χάριν του Ουκρανικού ζητήματος χρησιμοποιούνται και

από τις δύο πλευρές (Ρωσίας-Ουκρανίας) με μπροστάρη φυσικά τις Η.Π.Α., ο πλήρης έλεγχος, η ποδηγέτηση και ο εγκλωβισμός

ακόμη και των τοπικών Εκκλησιών χάριν της κοσμικής παντοδυναμίας!

Αρωγός και σύμμαχος της αμερικανικής διπλωματίας και της δυτικοευρωπαϊκής συμμαχίας, όπως πάντα το έκπτωτο <<Φανάρι>>!

του Γιώργου Δ. Δημακόπουλου, δημοσιογράφου

Τη <<Μακεδονοποίηση>> της Σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων θα πρέπει να την αναζητήσουμε στην -υπό το κομμουνιστικό καθεστώς του Τίτο- της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας και στους γνωστούς πολιτικούς εθνικιστικούς κύκλους της εποχής. Επειδή η ιστορία αυτή είναι τόσο μακροχρόνια, θεωρήσαμε αναγκαίο να σταθούμε στις σύγχρονες εξελίξεις -της μετά του 2000-  <<νέας εποχής>>. Το 2002, η Σχισματική <<Εκκλησία των Σκοπίων>> αποτελείτο από τους κάτωθι αρχιερείς: 1. τον Στέφανο, Αρχιεπίσκοπο Αχρίδος και <<Μακεδονίας>>. 2. Τον Κύριλλο, Μητροπολίτη Πόλογκ και Κουμάνοβο. 3. Τον Γορασδών, Μητροπολίτη Ευρώπης. 4. Τον Τιμόθεο, Μητροπολίτη Δίβρης και Κίτσεβου. 5. Τον Πέτρο, Μητροπολίτη Πρεσπών και Πελαγονίας με έδρα το Μοναστήρι. 6. Τον Ναούμ, Μητροπολίτη Στρούμιτσας. 7. Τον  Αγαθάγγελο, Μητροπολίτη Μπρεγαλνίτσας και 8. Τον Ιωάννη, Μητροπολίτη Βελεσών και  αρχιεπίσκοπο Αχρίδας της Κανονικής Εκκλησίας.

Η Συμφωνία του Νις που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε

Το αυτό έτος του 2002 και συγκεκριμένα την 6η Ιουνίου φτάνουμε στη Συμφωνία του Νις, η οποία προέβλεπε την Αυτονομία που προσέφερε η Σερβική Εκκλησία στην <<Μακεδονική>>, υπό τον όρο, πως η πρώτη θα υπαγόταν διοικητικά στη δεύτερη. Η συμφωνία αυτή όμως, ουδέποτε υλοποιήθηκε καθώς με την δημοσιοποίησή της ακολούθησε αλλεπάλληλη πολιτική αναταραχή στα Σκόπια -κυρίως από το VMRO-DPMNE- κόμμα εξουσίας εκείνη την περίοδο, το σοσιαλιστικό και το αριστερό SDSM, που επιθυμούσαν πλήρη Αυτοκεφαλία και φυσικά με το όνομα της <<Μακεδονίας>>. Ακολούθησαν μακρόχρονες ενέργειες του Μητροπολίτη Αχρίδος Ιωάννη για συνταυτισμό – αμοιβαία αποδοχή απόψεων με τον Πατριάρχη Παύλο της Σερβίας, που ωστόσο κάθε φορά που ο Ιωάννης βρισκόταν στο έδαφος των Σκοπίων φυλακιζόταν από τα διάφορα καθεστώτα της χώρας και με διάφορα κάθε φορά ψευδή προσχήματα. Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνουμε ρητά, πως οι ουσιαστικοί Καθοδηγητές και φυσικά Δημιουργοί της Σχισματικής Εκκλησίας της <<Μακεδονίας>> ήταν οι κρατικές αρχές ασφαλείας των Σκοπίων, συνεπικουρούμενες βεβαίως και από το υπερεθνικιστικό πνεύμα πολλών ταγών της εκκλησιαστικής αυτής κοινότητας.

Ο ρόλος της Σερβικής και της Ρωσικής Εκκλησίας

Έτσι -κατ’ ουσίαν- το κράτος των Σκοπίων είναι ο ουσιαστικός στυλοβάτης της σχισματικής <<Εκκλησίας>> που μόνο αυτό αναγνωρίζει αυτή την <<Εκκλησία>>! Από τη πλευρά της, η Σερβική Εκκλησία μετά πολλών αναγνώρισε την αυτονομία της <<Σχισματικής Εκκλησίας>> των Σκοπίων, εμπεριέχουσα και τον όρο… <<Μακεδονία>>! Ο ρόλος της αδελφής Ρωσικής Εκκλησίας ήταν συμβουλευτικά καθοριστικός: <<Αναγνωρίστε με το όνομα <<Μακεδονία>> και με διοικητική υπαγωγή στην Εκκλησία της Σερβίας>>! Ο Μακαριστός Σέρβος Πατριάρχης Παύλος (+15.11.2009 πολ. ημ.) έκανε και την πρώτη χειροτονία της <<Μακεδονικής Εκκλησίας>>, αλλά τα πράγματα δεν ήλθαν όπως θα ήθελαν και οι δύο πλευρές. Αργότερα, η <<Μακεδονική Εκκλησία>> πίεζε συνεχώς για Αυτοκεφαλία από την Σερβία, η δεύτερη αρνιόταν και απάντησε πως μόνο μια Οικουμενική Σύνοδος θα μπορούσε να δώσει Αυτοκεφαλία στα Σκόπια. Από την πλευρά του και το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν έδινε Αυτοκεφαλία στα Σκόπια, αλλά αντιπρότεινε την συνεργασία του κρατιδίου με την Σερβική Εκκλησία. Στην αρχή οι ηγήτορες της Σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων διετείνοντο, πως το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα μπορούσε της να δώσει Αυτοκεφαλία, όπως είχε κάνει με την Εσθονία, αλλά τα εκκλησιατικά πράγματα είχαν ήδη παγώσει. Αίφνις, όμως προέκυψε ο τόμος Αυτοκεφαλίας που δόθηκε στην Ουκρανία…! Λίγο καιρό πριν <<δόθηκε>> η πληροφορία από πηγές θεολόγων του Α.Π.Θ., πως Ρωσία και Σερβία σχεδίαζαν εντός Μαϊου να προχωρήσουν σε αναγνώριση Αυτοκεφαλίας της <<Μακεδονικής Εκκλησίας>>, ερήμην του Φαναρίου. Και πως απλά το Οικουμενικό Πατριαρχείο <<πρόλαβε>> την επικείμενη αυτή ανατροπή αναγνωρίζοντας την <<Αρχιεπισκοπή Αχρίδος>>… Το ζητούμενο είναι ένα: Ο υφιστάμενος πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας έχει πάρει παραμάζωμα τοπικές Εκκλησίες, Ευρώπη, Η.Π.Α., λαούς και πλήθος υπερεθνικιστικών ταγών, ώστε οι ανατροπές να διαδέχονται η μία την άλλη.

Η Αυτοκεφαλία της Ουκρανίας σηματοδότησε την Αυτοκεφαλία των Σκοπίων…

Στην ανακοίνωση που εξέδωσε το Φανάρι περί της Αναγνωρίσεως της Σκοπιανής Εκκλησίας ως <<Αρχιεπισκοπής Αχρίδος>>, το πιο ουσιαστικό -προς μελέτη και ανάλυση- σημείο είναι η 2η φυσικά παράγραφος. Γράφεται: <<Επαφίησιν εις την Αγιωτάτην Εκκλησίαν της Σερβίας την ρύθμισιν των μεταξύ αυτής και της εν Βορείω Μακεδονία Εκκλησίας διοικητικών θεμάτων, εν τω πλαισίω ασφαλώς της ιεροκανονικής τάξεως και εκκλησιαστικής παραδόσεως>>. Και εδώ είναι το πιο κομβικό σημείο: Ενώ το Φανάρι αναγνωρίζει την λεγόμενη Εκκλησία της <<Αρχιεπισκοπής Αχρίδος>> και συμβουλεύει για τις όποιες διοικητικές διευθετήσεις της με την Εκκλησία της Σερβίας, το -αυτό- όμως δεν έγινε με την Σχισματική Εκκλησία της Ουκρανίας του Επιφανίου και την διοικητική της εξάρτηση από την κανονική Εκκλησία του Μητροπολίτη Ονουφρίου! Βεβαίως, στην δεύτερη περίπτωση εκδόθηκε τόμος Αυτοκεφαλίας προς την Ουκρανία, γιατί αυτό απαιτούσαν οι ΗΠΑ και ο αποχωρήσας πρεσβευτής της, Τζέφρυ Πάϊατ! Ποιός όμως γνωρίζει τί θα συμβεί εν ευθέτω καιρώ; Η Εκκλησία του Κιέβου του Μητροπολίτη Ονουφρίου ουσιαστικά καρατομήθηκε στο βωμό της εξωτερικής πολιτικής που ανέκαθεν ποιούσε το έκπτωτο <<Φανάρι>>. Μην λησμονούμε άλλωστε, πως ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας έγινε κατ’ επιβουλή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, για να μπορούν αφενός να ελέγχουν και να χειραγωγούν τα Βαλκάνια κατά το δοκούν και αφετέρου να κοπεί ο <<ομφάλιος λώρος>> σύνδεσης της Ρωσίας με τις Σλαβικές χώρες! Και το Οικουμενικό Πατριαρχείο στάθηκε -έτσι απλά- σύμμαχος και αρωγός στην αμερικανική-δυτικοευρωπαϊκή αυτή εκστρατεία αλλοτρίωσης του Σλαβικού κόσμου!

Η Σερβική Εκκλησία του Πορφυρίου θα έχει την τύχη της κανονικής Εκκλησίας του Ονουφρίου;

Στο διά ταύτα: Η Σερβική Εκκλησία από το 1967 δεν είχε ευχαριστιακή κοινωνία με την Σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων. Ωστόσο, πριν από μία εβδομάδα, ο Σέρβος Επίσκοπος Ζβορνικίου και Τούζλα κ. Φώτιος ανακοίνωσε, ότι ύστερα από πολλά χρόνια συζητούν μαζί με την Εκκλησία των Σκοπίων τις προϋποθέσεις για την άρση του σχίσματος. Εφεξής, η αναγνωρισμένη πλέον από το <<Φανάρι>> Αρχιεπισκοπή Αχρίδος>> θα υπάγεται διοικητικά στην Εκκλησία της Σερβίας. Σε περίπτωση όμως, που η πρώτη -ως αναγνωρισμένη τοπική Εκκλησία- ζητήσει Τόμο Αυτοκεφαλίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, οι συνέπειες θα είναι τραγικές: αφενός, θα έχουμε σύμπλευση της Σερβικής με την Ρωσική Εκκλησία και αφετέρου νέο πιθανό σχίσμα της Σερβικής Εκκλησίας με το <<Φανάρι>> με ό,τι αυτό συνεπάγεται! Ας κρατούμε όμως <<μικρό καλάθι>>! Φαινομενικά μπορεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο να θριαμβεύει, πως δήθεν θεράπευσε τις πληγές του σχίσματος του 1967, ωστόσο γνωρίζει πολύ καλά πως τώρα <<ρίχνει το μπαλάκι>> στη Σερβική πλευρά για ό,τι <<αναπάντεχο>> τυχόν συμβεί… Και αν χρειαστεί θα δοθεί και τόμος Αυτοκεφαλίας στους βόρειους γείτονές μας! Εξάλλου, το σχίσμα που <<θεράπευσε>> με την Αρχιεπισκοπή Αχρίδος δεν είναι τίποτα απολύτως, μπροστά σε αυτό που προκάλεσε με την Ρωσική Εκκλησία και τις χώρες που επηρεάζονται από αυτήν!

Δεν αναγνωρίστηκε <<Μακεδονική Εκκλησία>>, αναγνωρίστηκε όμως το κράτος της <<Β. Μακεδονίας>>!

Θα ήταν βεβαίως άτοπο και ιερόσυλο να μην αναφερθούμε και στο <<γεωγραφικά>> προσδιοριστικό προσωνύμιο του ψευδοκράτους των Σκοπίων, ως <<Βόρεια Μακεδονία>>… Το Οικουμενικό Πατριαρχείο μπορεί να μην αναγνώρισε <<Μακεδονική Εκκλησία>>, αλλά αναγνώρισε κράτος της Βόρειας Μακεδονίας! Το γράφει στην απόφαση της Συνόδου του: <<Η Αγία και Ιερά Σύνοδος, συνελθούσα σήμερον, Δευτέραν, 9ην Μαΐου 2022, υπό την προεδρείαν της Α. Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου […] αξιολογήσασα εις τελικήν φάσιν την υποβληθεῖσαν τη Μητρί Εκκλησίᾳ έκκλητον προσφυγήν της εκείσε Εκκλησίας, ως και τας αλλεπαλλήλους εκκλήσεις της Πολιτείας της Βορείου Μακεδονίας, ἀπεφάσισε…>>. Εδώ συμπλέει πλήρως η αγαστή σχέση του ημετέρου κράτους μετά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που κάνει το δεύτερο να ομοιάζει -δεκάδες χρόνια τώρα- ως πληρεξούσιο <<υπουργείο Εξωτερικών>> της Ελλάδας! Και το κράτος των Σκοπίων ομού μετά της εαυτού Εκκλησίας θριαμβολογεί, όμως -όπως πάντα- αμετανοήτως! Ο Πρωθυπουργός του κρατιδίου Ντιμτάρ Κοβάτσεφσκι, δήλωσε σθεναρά και ανεπιφύλακτα: <<Μολονότι με την ενέργεια αυτή δεν έχουν επιλυθεί το τελικό καθεστώς και το όνομα, έχει ολοκληρωθεί το πιο σημαντικό και μεγάλο βήμα. Η ορθόδοξη εκκλησία μας ευρίσκεται πλέον σε κοινωνία με όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες και η σημερινή ημέρα είναι ιστορική μετά από επτά δεκαετίες πλήρους απομόνωσης>>. Το όνομα λοιπόν (της Μακεδονίας) δεν εγκαταλείπεται από τους βόρειους γείτονές μας, ούτε ως Κράτος, αλλά ούτε και ως αναγνωρισμένη πλέον Εκκλησία… Άχρι -βεβαίως- καιρού… Οι εξελίξεις τρέχουν. Μπροστά στο <<πανδαιμόνιο>> που επικρατεί αυτή την στιγμή σε όλη την Ευρώπη χάριν του Ουκρανικού ζητήματος χρησιμοποιούνται και από τις δύο πλευρές (Ρωσίας-Ουκρανίας) με μπροστάρη φυσικά τις Η.Π.Α., ο πλήρης έλεγχος, η ποδηγέτηση και ο εγκλωβισμός ακόμη και των τοπικών Εκκλησιών χάριν της κοσμικής παντοδυναμίας!

Ερώτηση κρίσεως: Με την αναγνώριση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της <<Αρχιεπισκοπής Αχρίδος>>, στο μέλλον οι ημέτεροι Μακεδόνες Αρχιερείς και Ιερείς θα συλλειτουργούν μετά των αδελφών τους της <<Βορείας Μακεδονίας>>;

Ιδού τι ορέγονται οι σχισματικοί για το όνομα Μακεδονία…

Ιδού τι ορέγονται οι σχισματικοί για το όνομα Μακεδονία μετά την απόφαση του ΣΧΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Βαρθολομαίου.

‒«Είμαστε η αρχαιότερη εκκλησία μαζί με τις αποστολικές»  

«Η δικαιοδοσία μας έφτανε μέχρι και την Αττική  ‒Δεν μας ενδιαφέρει αν θα μας αναγνωρίσει η Ελλάδα»  ‒Επίθεση και στους Ρώσους για «πατριώτες του ρουβλίου» ‒Στο πλευρό του Πατριάρχη Σερβίας ο Μητροπολίτης Κερκύρας

Είναι πραγματικά αδιανόητα αυτά που ορέγονται οι σχισματικοί της «Μακεδονικής Εκκλησίας» μετά την ανεκδιήγητη απόφαση του Φαναρίου. 

Ο γνωστός στο σκοπιανό λόμπι αναλυτής και υποστηρικτής του Macedonian Concept, Petar Bogojevski, επανήλθε με πρωτοφανείς δηλώσεις:

Όσον αφορά το όνομα, οι Μακεδόνες θα πρέπει να είναι ήρεμοι. Να ξέρετε ότι στον κόσμο της Ορθοδοξίας δεν υπήρχαν Εκκλησίες με εθνικά ονόματα. Οι εκκλησίες βρίσκονταν σε ορισμένα εδάφη, ανεξάρτητα από το ποιο κράτος υπήρχε σε αυτό το έδαφος. Για παράδειγμα, η περίφημη Αρχιεπισκοπή μας της Αχρίδας ήταν υπεύθυνη για τη Νότια Ιταλία, από τον Δούναβη μέχρι την Αττική, από την Ιταλία μέχρι τη Ρουμανία και τη Μαύρη Θάλασσα. 

Τότε ήταν Εκκλησία σε πολλές χώρες, αλλά δεν έφερε το όνομα των χωρών, αλλά ήταν η Αρχιεπισκοπή της Οχρίδας. Εκείνη η Εκκλησία ήταν η διάδοχος, συνέχεια της αρχαίας και αποστολικής Ιουστινιάνας Πρίμα, κάτι που σήμερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναγνωρίζει ότι ανήκει σε εμάς τους Μακεδόνες. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό, αγαπητέ μου; Αυτό σημαίνει ότι η ΜΟΚ – ΟΑ μας είναι από τις λίγες αρχαίες, ακριβώς πίσω από τις παλαιότερες αποστολικές Εκκλησίες, όπως η Αντιόχεια, η Αλεξάνδρεια, η Κωνσταντινούπολη κ.ο.κ. Είναι ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ για εμάς. Δεν υπάρχει τίποτα μεγαλύτερο σε αυτόν τον κόσμο για εμάς τους Ορθόδοξους Μακεδόνες

Κατά τον κομμουνισμό επιβλήθηκαν εθνοτικές Εκκλησίες, δηλαδή κρατικές Εκκλησίες και ονομάστηκαν από τα κράτη. Έτσι, το Πατριαρχείο Πέγια γίνεται SOC, το Πατριαρχείο Trnovo γίνεται BOC, η Αρχιεπισκοπή Αθηνών γίνεται GPC, το Πατριαρχείο Μόσχας γίνεται ROC, το Πατριαρχείο Κιέβου γίνεται UPC και ούτω καθεξής. Στον Ορθόδοξο κόσμο, αυτές οι ονομασίες όπως SOC, BOC, GPC, RPC κ.λπ. δεν υπάρχουν, αλλά τα κανονικά παλιά τους ονόματα. Μόνο δημόσια ενώπιον των πολιτειών αναγνωρίζονται έτσι για πολιτικούς λόγους, μια κληρονομιά του κομμουνισμού. Οι Μακεδόνες πατέρες μας όταν αποκατέστησαν την απαγορευμένη και παράνομα καταργημένη Αρχιεπισκοπή Αχρίδας, για πολιτικούς λόγους κατά τον κομμουνισμό ονομαζόταν MOC, αλλά είναι τιμητικό ότι η αγία μας Εκκλησία είναι η αναστηλωμένη αρχαία Ιουστινιάνα Πρίμα και η Αρχιεπισκοπή Οχρίδας. Γι’ αυτό προστέθηκε η ΟΑ στο όνομα ΜΟΚ, οπότε γίναμε καταστατικό ΜΟΚ – ΟΑ.Όπως σε όλο τον κόσμο, έτσι και με το MOC, το Οικουμενικό Πατριαρχείο ή η αρχαία Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, η μητέρα όλων των Εκκλησιών στον κόσμο, δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τα κρατικά ονόματα των Εκκλησιών, όπως MOC, SOC, BOC, GOC, ROC και τα παρόμοια. Αναγνωρίζει πραγματικές, ζωντανές Εκκλησίες σε συγκεκριμένη επικράτεια – επισκοπή, σύμφωνα με το ιστορικό τους δικαίωμα ύπαρξης. Το ιστορικό μας δικαίωμα, η συνέχειά μας πηγάζει από την Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας και με βάση αυτό ο Οικουμενικός Πατριάρχης αποφάσισε να αναγνωρίσει την ΟΑ. Αυτό σημαίνει αναγνώριση της συνέχειας της Εκκλησίας της Οχρίδας μέχρι σήμερα, η οποία έχει μεγάλη σημασία για εμάς τους Μακεδόνες. Αυτό είναι το θεμέλιο της εθνικής μας ταυτότητας. Τι είναι καλύτερο να αναγνωρίσουμε την Ορθόδοξη Εκκλησία της Βόρειας Μακεδονίας ή την Αρχιεπισκοπή της Οχρίδας; Εκκλησία που τώρα δημιουργείται στη Βόρεια Μακεδονία ή αρχαία αποστολική Εκκλησία; Εμείς οι Μακεδόνες παλεύουμε να αποδείξουμε ότι είμαστε αρχαίος λαός, και τώρα θέλουμε να έχουμε Εκκλησία από χθες; Γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό για την αρχαία μας ταυτότητα και νομιμότητα σε αυτό το έδαφος των Βαλκανίων; Πρέπει να ανοίξουμε το μυαλό μας ως λαός και να κοιτάξουμε ευρύτερα και βαθύτερα για να πάμε παρακάτω.

Η Κωνσταντινούπολη την κατάργησε στις 17 Μαΐου 1767, τώρα η Κωνσταντινούπολη αναγνωρίζει την αναστηλωμένη Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας στις 9 Μαΐου 2022 ή ακριβώς μετά από 255 χρόνια. Είναι λοιπόν η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, είναι ένα θαύμα του Θεού, που δεν πρέπει να το φτύνουμε. Φτύνοντας αυτό Μακεδόνες, φτύνετε τον εαυτό σας. Αφήστε τους Ρώσους ληστές, την προπαγάνδα, τα fake news και όσους πούλησαν μακεδονικές ψυχές για μια χούφτα ρούβλια. Αυτοί είναι πατριώτες του ρουβλιού, που πληρώνονται για να σας παρασύρουν εναντίον τους και εναντίον της Μακεδονίας. Οι Ρώσοι έχουν τα ρωσικά τους συμφέροντα, έχουν την ιδιωτική τους διαμάχη με την Κωνσταντινούπολη για αυτοκρατορικούς λόγους. Δεν είναι αυτό το μακεδονικό μας πρόβλημα, δεν είναι αυτή η δουλειά μας. Μου είναι δύσκολο όταν διαβάζω άτομα με χαμηλή μόρφωση, Μακεδόνες που θέλουν να αναζητήσουν δικαιοσύνη, είχε δίκιο η Ρωσική Εκκλησία ή η Οικουμενική Εκκλησία; Πρώτον δεν καταλαβαίνουν τίποτα, είναι κρίμα να σχολιάσω, δεύτερον, τι ψάχνουν για να ασχοληθούν με τις λευκές αυλές κάποιου άλλου; Αυτό δεν είναι δική μας υπόθεση στη Μακεδονία! Δεν είναι αυτό το μακεδονικό μας συμφέρον! Είναι δικό μας να προσπαθήσουμε να πάρουμε όσο το δυνατόν περισσότερα για τη Μακεδονία και τη ΜΟΚ – ΟΑ! Τόσοι Μακεδόνες!» δηλώνει ο Μπογκογιέφσκι.

«Η ρωσική διάθεση, τα συμφέροντά τους, η αξιοποίηση της Σερβικής Εκκλησίας στη Μακεδονία, δεν σημαίνει τίποτα για εμάς! Δεν μας αγγίζει. Οι Ρώσοι μπορούν να βομβαρδίσουν όσο θέλουν, αλλά δεν έχουν καμία κοσμική ή πνευματική εξουσία πάνω μας. Δόξα τω Θεώ, γιατί αν δεν ήταν έτσι, εμείς οι Μακεδόνες δεν θα υπήρχαμε, θα έπρεπε να ήμασταν Βούλγαροι ή Σέρβοι, η Μακεδονία θα ήταν Juжбаba Banovina και η ΟΑ δεν θα ανανεωνόταν ποτέ.

Σχετικά με την επισκοπή της Εκκλησίας μας, είναι φυσιολογικό ο Οικουμενικός Πατριάρχης να διευκρινίζει ότι η Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας αποκαθίσταται εντός του εδάφους της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Φυσικά, δεν θα το επιτρέψουν να βρίσκεται στο έδαφος του παρελθόντος, αυτές είναι σήμερα η Κροατία, η Ιταλία, η Βοσνία, η Σερβία, το Μαυροβούνιο, η Αλβανία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Ελλάδα. Τι περιμένατε ο Βαρθολομαίος να καταργήσει δέκα Εκκλησίες και να τις θέσει όλες στη δικαιοδοσία μας; Ας σοβαρευτούμε. Αυτό που δίνει είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο.

Σε ό,τι αφορά τις επισκοπές ανά τον κόσμο, παραμένουν στην Εκκλησία μας ως ιεραποστολικές δραστηριότητες, στο πλαίσιο της ΜΟΚ – ΟΑ. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν μπορεί να πει ότι καταργεί την Εκκλησία του στην Αμερική, και αναγνωρίζει τη Μακεδονική Μητρόπολη ως Αμερικανιή. Τι περιμένεις, η Κωνσταντινούπολη να αυτοκαταργηθεί και να δεχθεί τη μακεδονική εκκλησιαστική αρχή; Είναι σημαντικό να είμαστε ρεαλιστές και ευγνώμονες στον Θεό

Αφήστε τα άλλα ρωσικά συμφέροντα, αφήστε την άλλη αντιμακεδονική προπαγάνδα, αφήστε τις εικασίες, είμαστε όλοι δίκαια ανήσυχοι, αλλά αυτό που συνέβη στις 9 Μαΐου 2022 για εμάς είναι ένα νέο Ίλιντεν και το Πάσχα σε ένα. Αυτή είναι η δικαιοσύνη του Θεού που κρίνεται για εμάς τους Μακεδόνες. Ας είμαστε ευγνώμονες σε Αυτόν που τελικά άκουσε τις προσευχές μας, είδε τα βάσανά μας, απονεμήθηκε δικαιοσύνη. Τώρα δεν έχει σημασία τι θα κάνουμε με τη ΣΟΚ και αν θα μας αναγνωρίσουν άλλες τοπικές Εκκλησίες, όπως η Βουλγαρική, η Αλβανική, η Ελληνική, η Γεωργιανή κ.λπ. Είμαστε η αυτοκέφαλη ΜΟΚ – ΟΑ, η οποία βρίσκεται σε συναναστροφή με τον ορθόδοξο οικουμενισμό και δεν υπάρχει επιστροφή»

ΠΗΓΗ.ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑ

π. Γεώργιος Μεταλληνός – Ἡ ὀρθὴ «Χριστολογία» ἐξασφαλίζει τὴ σωτηρία

Τὸ ἐρώτημα τοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς Μαθητές Του «τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;» (Ματθ. 16, 16) ἔθεσε ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ πρόβλημα. Ἂν τὸ ἐρώτημα αὐτὸ δὲν ἀπαντηθεῖ ὀρθά, στὰ ὅρια δηλαδὴ τῆς αὐθεντικῆς «Χριστολογίας», δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει γιὰ τὸν ἄνθρωπο δυνατότητα σωτηρίας.

Συχνὰ δὲ πλαστογραφεῖται τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὅλες οἱ «χριστολογικὲς» αἱρέσεις προσφέρουν ἕνα ἀνύπαρκτο Χριστό, τελείως ἄσχετο μὲ Ἐκεῖνον ποὺ σαρκώθηκε γιὰ τὴ σωτηρία μας: Δοκητισμός, Ἀρειανισμός, Νεστοριανισμός, Μονοφυσιτισμός, Μονοθελητισμός, Μονοενεργητισμός, ὡς τὶς σημερινὲς πλαστογραφίες τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, τῶν Σαηεντολόγων κ.ἄ. Ὁ ὑποθετικὰ ἀποδεκτὸς Χριστὸς δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ τῆς πλάνης καὶ μεταφυσικῆς φαντασίας.

Ἡ νόθευση τῆς Πίστεως στὸν Χριστὸ στὸ χῶρο τοῦ δόγματος ἔχει ὡς ἀναπότρεπτη συνέπεια τὴ νόθευση τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ καὶ στὸ χῶρο τῆς κοινωνίας. Ἡ Ἐκκλησία, ἀντίθετα, ὡς κοινωνία Ἁγίων, παραδίδει ἀδιάκοπα ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεὰ τὸν ἕνα Χριστό, τὸν ἀληθινὸ Χριστό, ἀπέναντι στὶς διάφορες αἱρετικὲς πλαστογραφήσεις Του. Αὐτὸ γίνεται μὲ τὸ κήρυγμα καὶ τὴν ποιμαντικὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων, μὲ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, μὲ τὴ λειτουργικὴ πράξη καὶ τὴν πνευματικὴ ζωὴ ἀγωνιζομένων πιστῶν.

Στὴν πολυώνυμη αἱρετικὴ πλάνη διαμορφώνεται ἕνας Χριστιανισμὸς χωρὶς Χριστό. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς τραγικῆς συγχύσεως, ποὺ κυριαρχεῖ στὴν ἐποχή μας, τὴν ὁποία σύγχυση ἐπιδεινώνει ἡ εἴσοδος τῆς ἀνθρωπότητας στὴν παραφροσύνη τῆς «Νέας Τάξεως» καὶ τῆς «Νέας Ἐποχῆς» (new age).

Εἶναι ἡ σκοτεινότερη -καὶ γι᾿ αὐτὸ ἐπικινδυνότερη- περίοδος τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, διότι συνδέθηκε ἤδη μὲ μυθοποιήσεις (π.χ. τοῦ ἔτους 2000), ἀποκρυφιστικὲς θεωρήσεις (ὁ Ὑδροχόος – διάβολος καταλαμβάνει τὴ θέση τοῦ Ἰχθύος – Χριστοῦ), χιλιαστικὲς προσδοκίες (ὁράματα καθολικῆς εὐημερίας) ἐνῶ στὴν οὐσία ἀναπαράγεται ὁ παλαιὸς κόσμος μὲ ὅλη τὴν παθολογία καὶ παθογένειά του. Ἡ πολυδιαφημιζόμενη ἀπὸ τοὺς ὑποστηρικτὲς καὶ προπαγανδιστὲς τοῦ «νέου» συστήματος «παγκοσμιοποίηση», παρὰ τὶς κάποιες θετικὲς πλευρές της, ὁδηγεῖ σὲ μιὰ «πλανητικὴ κοινωνία», μὲ ἰσοπέδωση τῶν πολιτισμικῶν καὶ ἐθνικῶν ἰδιαιτεροτήτων καὶ διαμορφούμενη ἀπὸ τὴν «ἑνιαιοποιούμενη» παιδεία καὶ τὰ κατευθυνόμενα Μ.Μ.Ε.

Ἡ πορεία τῶν πραγμάτων «πρὸς μίαν ποίμνην», ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ ὡς ἐκπλήρωση τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ (Ἰωάν. 10, 16), σκιάζεται ἀπὸ τὴν αὐθόρμητη ἀπορία: «Ναί, ἀλλὰ ὑπὸ ποίον ποιμένα; Θὰ εἶναι ὁ ποιμὴν αὐτὸς ὁ Χριστός, ὅπως Ἐκεῖνος εἶπε, ἢ ὁ ψευδο-Χριστὸς τῆς Νέας Ἐποχῆς;»

Οὐδέποτε μειώθηκε τόσο τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀπειλήθηκε ὁ Χριστιανισμός, ὅσο στὰ ὅρια τῆς συγκροτούμενης ἀπὸ τὴν «Νέα Ἐποχή» «Παν-θρησκείας».

Οἱ συναντήσεις τῆς πανθρησκειακῆς κινήσεως τῆς Ν. Ἐποχῆς (Ἀσσίζη 1, 2 καὶ 3, 1986, 1994 καὶ 1998) δὲν ἀφήνουν πιὰ ἀμφιβολία. Μὲ τὴ συμμετοχὴ καὶ ἐκπροσώπων τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου προωθεῖται ἡ «Παν-θρησκεία», στὴν ὁποία ἰσοπεδώνεται καὶ ἀναιρεῖται κυριολεκτικὰ τὸ Πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, συμφυρόμενο μὲ ὅλες τὶς «κατασκευασμένες» «θεότητες» τοῦ κόσμου τῆς πτώσεως. Ποτὲ δὲν ἀμφισβητήθηκε τόσο ἄμεσα καὶ ἀπόλυτα ἡ μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τοῦ Χριστοῦ ὡς Σωτῆρα τοῦ κόσμου.

Καὶ μόνο γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἡ «Νέα Ἐποχή» ἡ μεγαλύτερη πρόκληση ἱστορικὰ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία.

Αὐτὸ ποὺ δὲν πέτυχε ὁ Διάβολος μὲ τοὺς διωγμοὺς καὶ τὶς αἱρέσεις τὸ ἐπιδιώκει τώρα μὲ τὸν ἀνανεωμένο «οἰκουμενισμό» τῆς Πανθρησκείας.

Ἡ Ὀρθοδοξία καλεῖται νὰ σώσει τὴν ἀλήθειά της γιὰ τὸν Χριστό, μένοντας πιστὴ στὴν παράδοση τῶν Ἁγίων της. Γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ μένει ὁ Χριστὸς ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου.

ΠΗΓΗ.ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΦΩΝΗ

Ιερομάρτυρας Παρθένιος (Ουκρανός)

ΤΟΥ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΕ ΣΦΑΙΡΕΣ! Δ ο λ ο φ ο ν ή θ η κ ε από τόν Ουκρανικό στρατό, Ορθόδοξος Ιερομόναχος του Πατριαρχείου Μόσχας, γιατί ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΕ, ότι ο ουκρανικός στρατός KATEΣΤΡΕΦΕ τίς πόλεις στό Ντονμπάς!! Ι Ε Ρ Ο Μ Α Ρ Τ Υ Ρ Α Σ . [ Β Ι Ν Τ Ε Ο ]

Ο π. Παρθένιος Ορθόδοξος ιερέας εφημέριος του χωριού Mikhailovka, σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του χωριού από τις Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις στην περιφέρεια του Λούχανσκ στο Ντονμπάς.


Σε μια συνέντευξη που έδωσε λίγο πριν τον θάνατό του, ο πατέρας Παρθένιος είπε ότι τα ουκρανικά στρατεύματα σκόπιμα κατέστρεφαν πόλεις στο Ντονμπάς. Στοχευμένη επίθεση του έκλεισαν το στόμα!!!

Ο π. Παρθένιος σκοτώθηκε ως αποτέλεσμα των θραυσμάτων που τον τραυμάτισαν θανάσιμα, κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του χωριού από τα ουκρανικά στρατεύματα.


Σύμφωνα με τους ντόπιους, δεν υπήρχαν στρατιώτες στήν Mikhailovka.

Ουκρανοί στρατιώτες άνοιξαν πυρ κατά του νοσοκομείου, του ναού που βρίσκεται στη γειτονιά και του άμαχου πληθυσμού.

https://video.wordpress.com/embed/kK2YfIaE?cover=1&preloadContent=metadata&useAverageColor=1&hd=1

Σε συνέντευξη που έδωσε ο ιερέας λίγο πριν τον θάνατό του, είπε ότι στόχος των Ουκρανών στρατιωτικών που βρίσκονταν στην πόλη δεν ήταν να προστατεύσουν οικισμούς, αλλά να τους καταστρέψουν.Στοχοποιήθηκε για τη γενναία στάση του και δολοφονήθηκε από ουκρανικό στρατό.

Ο ιερέας παρέδωσε φάρμακα και ανθρωπιστική βοήθεια σε κατοίκους της περιοχής, προστάτευσε πρόσφυγες και προσπάθησε επίσης να βοηθήσει όποιον χρειαζόταν βοήθεια.

Στην επισκοπή Severodonetsk του UOC, ο Ιερομόναχος Παρθένιος (Fedorchenko), ο οποίος τραυματίστηκε από θραύσματα κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του χωριού Mikhailovka, εκοιμήθη εν Κυρίω.

Στις 3 Μαΐου 2022, ο 64χρονος Ιερομόναχος Παρθένιος (Fedorchenko) κατέληξε λόγω τραυματισμού του από θραύσματα που τον έπληξαν κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού του χωριού Mikhailovka, στην περιοχή Kremensky, στην περιοχή Luhansk, αναφέρει στη σελίδα της στο Facebook η Επισκοπή του Severodonetsk της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας.
Ο πατέρας Παρθένιος ήταν ο εφημέριος της εκκλησίας UOC (Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας– η μόνη Κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία) προς τιμή του Αγίου Θεοδοσίου του Chernigov στο χωριό Mikhailovka (περιοχή Rubezhany), και υπηρέτησε επίσης ως ηγούμενος της Μονής του Αγίου Ηλία στο χωριό Varvarovka, στην επισκοπή Severodonetsk της UOC .

«Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του κεκοιμημένου δούλου Σου, του νεοεκλιπόντα ιερομόναχου Παρθενίου, συγχώρεσε του όλες τις αμαρτίες του, εκούσιες και ακούσιες, και χάρισε του τη Βασιλεία των Ουρανών», έγραψε η Μητρόπολη.

Σε μια συνέντευξη που έδωσε λίγο πριν τον θάνατό του, ο πατέρας Παρθένιος είπε ότι τα ουκρανικά στρατεύματα σκόπιμα κατέστρεφαν πόλεις.

Σύμφωνα με το μέσο Orthodox Life, ο Ιερομόναχος Παρθένιος (Aleksey Nikolayevich Fedorchenko) γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1958.

Στις 29 Μαρτίου 2009 χειροτονήθηκε διάκονος από τον Επίσκοπο Σεβεροντόνετσκ και Σταρομπέλσκ στις 19 Ιουλίου 2009 πήρε το βαθμό του ιερέα.

Υπηρέτησε στην εκκλησία προς τιμή του Αγίου Θεοδοσίου του Chernigov στη Μιχαήλοβκα.

Στις 30 Μαρτίου 2020, εκάρη μοναχός με το όνομα Παρθένιος από το Μητροπολίτη Σεβεροντόνετσκ και Σταρομπέλσκ Νικόδημο προς τιμή του Αγίου Παρθένιου του Κιέβου.

Το κοφτό άσπιλο βλέμμα του Ιερομάρτυρα στη συνέντευξη που έδωσε το κίνητρο για τη δολοφονία του….

Ιερομάρτυρα Παρθένιε πρέσβευε υπέρ ημών….

dimpenews.com

Οι Οικουμενιστές αποδόμουν και διαστρέφουν την ορθόδοξη δογματική! Ένα βήμα πριν την «ένωση των Εκκλησιών»!

     Οι Οικουμενιστές συνεχίζουν την αποδόμηση της ορθόδοξης δογματικής και το κτίσιμο της νέας τους «εκκλησίας»,  με βασικά υλικά το ψέμα και την διαστροφή της εκκλησιαστική ιστορίας και Παράδοσης!

Κι όμως, κανένας Ποιμένας πιά

δεν αντιδρά!

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ «Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ» και Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

ΟΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΕΝΩΣΕΩΣ

ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

Του Παναγιώτη Σημάτη

Οι Οικουμενιστές δεν θεωρούν τις δημόσιες ανοιχτές εκδηλώσεις τους, τα συνέδριά τους, τις ημερίδες τους ως ενημερωτικές φιλολογικές εκδηλώσεις ανταλλαγής απόψεων, αλλά ως θεολογικά ντοκουμέντα, λιθαράκια με τα οποία κτίζεται σιγά-σιγά το εξαμβλωτικό οικουμενιστικό οικοδόμημά τους. Ότι δηλ. ειπωθεί στα συνέδρια αυτά, τα θεωρούν ως δεδομένα, τα οποία επικαλούνται και στα οποία στηρίζονται για τα περαιτέρω, όπως αποκαλύπτεται και στην πρόσφατη «Δημόσια ανοιχτή εκδήλωση του Μεταπτυχιακού προγράμματος “Ορθόδοξη Οικουμενική Θεολογία”».

Βέβαια η έπαρση, η μεγαλοστομία και ο μεγαλοϊδεατισμός των Οικουμενιστών και το ακαδημαϊκό ένδυμα των αντιευαγγελικών ιδεών τους, δεν τους γλυτώνει από την αυτογελοιοποίηση, όταν κανείς συγκρίνει τις κούφιες περιεχομένου σοβαροφανείς προτάσεις τους με τον μεστό θεολογικό και ποιμαντικό λόγο των Αγίων Πατέρων. Οι περισσότεροι από τους Οικουμενιστές στηρίζουν τα επιχειρήματά τους σε σύγχρονους μεταπατερικούς ή ετερόδοξους θεολόγους, σε αποφθέγματα του Αθηναγόρα και του Βαρθολομαίου, σε Εγκυκλίους ή αποφάσεις του Πάπα ή του Π.Σ.Ε.

Το δυστύχημα είναι, πως ενώ τα κηρύγματα αυτά αλλοιώνουν βαθμηδόν την συνείδηση του ορθοδόξου πληρώματος, ιδιαιτέρως δε σταλάζουν το οικουμενιστικό δηλητήριο στις ψυχές των φοιτητών της θεολογίας, εν τούτοις οι «ευσεβείς» ποιμένες, που διαθέτουν πλούτο ανεξάντλητοτα Πατερικά συγγράμματα, επιμένουν να αδιαφορούν, ή να τους νὰ τοὺς ανέχονται, ή να τους φοβούνται και να τους ακολουθοῦν!

Αλλά δυστυχώς, και πολλοί ανησυχούντες πιστοί, που έχουν αντιληφθεί τί συμβαίνει, προτιμούν να τα έχουν καλά με τους Ποιμένες, κι όχι με τον αρχιποίμενα Κύριο Ιησού, που εντέλλεται την απομάκρυνση απ’ αυτούς!

Άραγε, όταν (όπως ευρέως λέγεται) προχωρήσουν οι Οικουμενιστές σε κοινή με τους Παπικούς Σύνοδο το 2025 και επιτελέσουν την Ένωση, πώς θα δικαιολογήσουμε την αμέλειά μας, την αδιαφορία μας να εφαρμόσουμε, όσα ο Κύριος δια των Αγίων Του εντέλλεται για τη στάση κατά των μισθωτών Ποιμένων, οι οποίοι «ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ᾿ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν»; (Α΄Ιω. 2,19).

Από την πρόσφατη λοιπόν «Δημόσια ανοιχτή εκδήλωση του Μεταπτυχιακού προγράμματος “Ορθόδοξη Οικουμενική Θεολογία”» θα μείνουμε και θα σχολιάσουμε μία θέση κλειδί για τους Οικουμενιστές που παρουσίασε ο παλαίμαχος Οικουμενιστής καθηγητής Πέτρος Βασιλειάδης.

Ο κ. Βασιλειάδης μιλώντας για το φετινό πρόγραμμα του Μεταπτυχιακού προγράμματος “Ορθόδοξη Οικουμενική Θεολογία” (ΜΟΕΤ) είπε ‒μεταξύ άλλων‒ και τα εξής:

      Το πρόγραμμα αυτό «επικεντρώνεται  στην ενότητα της Μιάς Εκκλησίας του Χριστού». Εξειδικεύοντας αυτήν μου την προσπάθεια στις σχέσεις μεταξύ της Ορθόδοξης και της Καθολικής Εκκλησίας, στην πορεία τους προς την ευχαριστιακή κοινωνία.  [σ.σ.: Ως μέλος της Μίας Εκκλησίας του Χριστού εννοεί και την Παπική Εκκλησία].

     Δυό λόγια για τις ελληνικές εκδηλώσεις. Ο κ. Λαρεντζάκης υπογράμμισε ότι δεν υπάρχει κανονικό πρόβλημα ή εκκλησιαστικό σχίσμα μεταξύ Παλαιάς Ρώμης και Νέας Ρώμης και θεωρεί απόλυτα δικαιολογημένη την χρήση όχι μόνο του χαρακτηρισμού Εκκλησία αλλά και αδελφή Εκκλησία για την Καθολική Εκκλησία, αλλά και το ότι είναι αναγκαίο και δυνατό να αναθεωρήσουμε την χρήση των όρων αίρεσης και σχίσμα και να λύσουμε τα υπάρχοντα προβλήματα με ειλικρινή διάλογο… [σ.σ.: Τρομερό! Ο κ. Βασιλειάδης και ο κ. Λαρεντζάκης, ορθόδοξοι θεολόγοι και οι δύο, βγάζουν ψεύτες όλους τους Αγίους από 1054 έως σήμερα (κανείς Άγιος δεν δίδαξε, όσα βλάσφημα υποστηρίζουν οι δύο καθηγητές), οι οποίοι θεωρούσαν τους Παπικούς και αίρεση, και σχίσμα, και μη Εκκλησία, και το όργανο του διαβόλου, και την πηγή όλων των κακών. Οι δυό τους γνωρίζουν …καλύτερα και ακυρώνουν τους παραπάνω χαρακτηρισμούς].

     Εγώ είχα παρουσιάσει την άποψη ότι για πολλούς αιώνες, ιδιαίτερα στο β΄ μισό της β΄ χιλιετίας, εμείς οι Ορθόδοξοι ασυναίσθητα έχουμε αναπτύξει μία αρνητική ορθόδοξη ταυτότητα, δηλαδή δεν είμαστε αυτό που η Αγία Γραφή και η Παράδοσή μας μάς άφησε ως παρακαταθήκη, αλλά αυτό που οι άλλοι, ιδίως στην περίπτωση των διαλέξεων αυτής της χρονιάς, οι Καθολικοί δηλαδή, δεν είναι, δηλαδή χωρίς Πρωτείο, ορατή ενότητα και έκφραση της εκκλησιαστικής ενότητας, φυσικά συνοδευόμενη από την συνοδικότητα. Η Νέα Ρώμη πρέπει μονομερώς, χωρίς δηλαδή τις υπόλοιπες Εκκλησίες τις Ορθόδοξες, να θεραπεύσει αυτό το μη υπάρχον σχίσμα με την Παλαιά Ρώμη, με τον τρόπο που οι Εκκλησίες, οι αδελφές Εκκλησίες Ρώμης και Νέας Ρώμης ήραν τα αναθέματα το παρελθόν επί πατριαρχείας Αθηναγόρου και Πάπα Παύλου του στ΄..  [σ.σ.: Μάλιστα, ιδού η οικουμενιστική θεώρηση της ορθοδοξίας, την οποία υποστηρίζουν με την σιωπή και απραξία τους και οι λεγόμενοι «ευσεβείς και παραδοσιακοί» ρασοφόροι: «δεν είμαστε αυτό που η Αγία Γραφή και η Παράδοσή μας μάς άφησε ως παρακαταθήκη» αποφαίνεται βαρύγδουπα ο κ. Βασιλειάδης. Βλέπουμε εδώ ότι ο κ. Βασιλειάδης υιοθετεί ως αποδεδειγμένη πλέον και ισχύουσα την αντιευαγγελική θέση Λαρεντζάκη, την οποία είναι επόμενο να χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα για την «ένωση των Εκκλησιων» (το 2025, όπως τα πράγματα δείχνουν)].

https://amethystosbooks.blogspot.com/2022/05/blog-post_46.html

Παλαιότερα είχαμε δημοσιεύσει τὴν ὁμιλία τοῦ καθηγητοῦ κ. Γρηγορίου Λαρεντζάκη στὸ Θεολογικὸ Συνέδριο τῶν Οἰκουμενιστῶν καθηγητῶν ποὺ πραγματοποιήθηκε στὸ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (Ἀπρίλιος 2018) καὶ δώσαμε μιὰ πρώτη ἀπάντηση στὴν παραπλανητικὴ καὶ κακόδοξη εἰσήγηση τοῦ κ. Λαρεντζάκη (30 Μαΐου 2018, ἐδῶ https://paterikiparadosi.blogspot.com/2018/05/blog-post_548.html). Τώρα, που οι Οικουμενιστές χρησιμοποιούν την θέση Λαρεντζάκη ως επιχείρημα για την «ένωση των Εκκλησιων», είναι αναγκαία η παρουσίαση ἀποσπασμάτων ἀπὸ βιβλίο τοῦ ὁμότιμου καθηγητῆ τῆς Θεολογικῆς Ἀθηνῶν Μπούμη Π., διὰ τῶν ὁποίων καταδεικνύεται ὁ ἀντιεπιστημονικὸς τρόπος –καὶ βέβαια ἀντιπατερικὸς καὶ κακόδοξος– μὲ τὸν ὁποῖον ὁ κ. Γρηγόριος Λαρεντζάκης (Γ.Λ.) παρουσιάζει τὰ γεγονότα.

Ἡ σύγχυση, οἱ ἀνακρίβειες καὶ τὰ οὐσιαστικὰ κανονικὰ λάθη ποὺ ἐπισημαίνει ὁ Λαρεντζάκης, ὅτι ὑπῆρχαν στὸ κείμενο τοῦ ἀφορισμοῦ ποὺ κατέθεσε ὁ Οὑμβέρτος στὴν Ἁγία Τράπεζα τῆς Ἁγίας Σοφίας τὸ 1054, δὲν ἐλαφρύνει τὴν κατάσταση, ἀντίθετα τὴν ἐπιβαρύνει, γιατὶ καταδεικνύει, ὅτι οἱ Πάπες μᾶς εἶχαν καταδικάσει καὶ συνέχιζαν τοὺς ἑπόμενους αἰῶνες νὰ μᾶς καταδικάζουν χωρὶς θεολογικὰ ἐπιχειρήματα, χωρὶς λόγο, μὲ μόνο σκοπὸ κάποτε νὰ μᾶς ὑποτάξουν.

Ἀτυχῶς, τὴν ἴδια μέθοδο τῆς ἀνευθυνότητος σὲ τόσο σοβαρὰ θέματα, χρησιμοποιεῖ καὶ ὁ Γ.Λ., ἀφοῦ καταπιάνεται μὲ ἕνα τόσο μεγάλο θέμα καί, ἐνῶ θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ὀρθόδοξο καὶ μιλᾶ ἐξ ὀρθοδόξου πλευρᾶς, στηρίζεται ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον σέ …παπικὲς πηγὲς καὶ χρησιμοποιεῖ ἀπόψεις συγχρόνων ρωμαιοκαθολικῶν καθηγητῶν, ὅπως τοῦ τότε καθηγητὴ καὶ μετέπειτα Πάπα Josef Ratzinger, ἀλλὰ καὶ Ἑλλήνων Οἰκουμενιστῶν, γιὰ νὰ ἀποδείξει ὅτι «ἡ πράξη τοῦ Οὑμβέρτου μέ τόν Ἀναθεματισμό εὑρίσκετο ἐκτός ἐντολῆς τοῦ Πάπα» ἢ ἦταν ἄκυρη καὶ ἄρα, ὁ θόρυβος ποὺ τόσους αἰῶνες γίνεται, ἦταν γιὰ τὸ τίποτε! Θέλει νὰ μᾶς πείσει ὁ Γ.Λ. ὅτι χωριστήκαμε ἀπὸ τοὺς «ἀδελφούς» μας Ρωμαιοκαθολικοὺς γιὰ πράγματα ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ εἶχαν διευθετηθεῖ, ἂν ξεπερνούσαμε κάποιες ἐντάσεις! Οὐδεμία ἀναφορὰ γιὰ τὴν ἀπὸ τόσους Ἁγίους ἀποδεδειγμένη μεγίστη αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καὶ τὸ δαιμονικὸ πεῖσμα τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῶν ἐνοίκων του νὰ παραμένει καὶ νὰ πολλαπλασιάζει τὶς κακοδοξίες του!

Νά, λοιπόν, ποὺ ὁ Γ.Λ. ἀναδεικνύεται μιὰ ἄλλη …Ρεπούση στὸ θεολογικὸ χῶρο, ποὺ βλέπει συνωστισμὸ ἐκεῖ ποὺ ὑπῆρξαν σφαγές! Μάλιστα καταχωρεῖ τὴν θέση τοῦ Peter Neuner ὅτι «βάσει τῆς ρωμαιοκαθολικῆς ἀπόψεως, ἔπαυσε νά ἰσχύει ὁ Ἀναθεματισμός ἐκεῖνος τοῦ Οὑμβέρτου μετά τόν θάνατο τοῦ ἀναθεματισθέντος»! Καὶ συνεχίζει:  «Ἄρα, καθώς ἀναφέρει καί ὁ Καρδινάλιος Alfons M. Stickler, ὁ ὁποῖος ἦταν μέλος τῆς ρωμαιοκαθολικῆς ἐπιτροπῆς γιά τήν “ἄρση” τῶν ἀναθεμάτων, ἡ ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία δέν εἶχε τίποτα νά ἄρη, βάσει τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τῆς Ἐκκλησίας του»! Ἐπικαλούμενος αὐτὲς τὶς παπικὲς θέσεις, ὁ Γ.Λ προσπαθεῖ νὰ ὁδηγήσει τοὺς ὀρθόδοξους πιστοὺς νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν παπικὴ προπαγάνδα γιὰ τὴν ἄρση τῶν Ἀναθεμάτων τοῦ 1965. Συνθηματολογεῖ: «Ἡ Ἐκκλησία δέν ἀσκεῖ δικαιοδοσία σέ νεκρούς». Καὶ ἀναλώνεται νὰ ἀποδείξει ὅτι καὶ «ἐάν ἀκόμη ἐπρόκειτο περί ἄκυρου Ἀναθεματισμοῦ, ἔχομεν ἀναθεματισμόν μόνον προσωπικόν καί ὄχι μιᾶς Ἐκκλησίας ἐναντίον μιᾶς ἄλλης Ἐκκλησίας».

Καὶ νομίζοντας ὅτι μιλᾶ σὲ μικρὰ παιδιά, μὲ μιὰ ἀρχοντοχωριάτικη πονηρία ἀποφαίνεται –χρησιμοποιώντας ὡς βοήθεια πάντα γνῶμες Παπικῶν– ὅτι: «Οἱ Ἀναθεματισμοί αὐτοί τοῦ 1054 δέν εἶχαν εἰσέλθει στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας. Δέν ἀναφέρθηκαν οἱ Ἀναθεματισμοί αὐτοί τοῦ 1054 ὡς δημιουργοί ὁριστικοῦ σχίσματος καί ποτέ δέν ἐζητήθη μία τυχόν “ἄρση” αὐτῶν ὡς ὅρος τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας. Ἡ ἔρευνα γιά τό ἀνατολικό σχίσμα εἶναι σύμφωνη, ὅτι οἱ ἐκκλησιαστικές ἐντάσεις τοῦ 11ου αἰῶνος δέν ἄλλαξαν τήν πεποίθηση τῶν λαῶν ὅτι ὑπάρχει ἕνας κοινός χριστιανισμός».

Ὁ κ. Γ.Λ. ἀποκρύπτει ἀντιεπιστημονικῶς καὶ δολίως τόσες καὶ τόσες ἱστορικὲς πηγὲς ποὺ ἀποδεικνύουν, ὅτι οἱ παπικοὶ μᾶς θεωροῦσαν ἀπὸ τὸν 11^ο αἰῶνα (οἱ Φράγκοι ἀπὸ τὸν 9^ο) καὶ μετὰ ὡς αἱρετικοὺς χειρίστου εἴδους (graeci schismatici, graeculi haeretici). Παράλληλα καμώνεται πὼς ἀγνοεῖ ὁ κ. καθηγητής, πὼς τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας οὐδόλως ἐνδιέφεραν οἱ …ἀναθεματισμοὶ τῶν αἱρετικῶν! Οἱ Ἅγιοι –ὅπως θὰ φανεῖ στὴν συνέχεια– ἐνδιαφέροντο γιὰ κάτι περισσότερο καὶ οὐσιαστικό. Τὸ ἐνδιαφέρον τους ἦταν α) νὰ μὴν ἀλλοιωθεί «ἡ ἅπαξ παραδοθεῖσα πίστις», β) νὰ μὴν παρασυρθοῦν ἢ μολυνθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καὶ γ) ἐνδιαφέροντο ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς νὰ ἐπαναφέρουν τοὺς πλανεμένους στὴν Μία Ἐκκλησία, μὲ τοὺς τρόπους ποὺ ἡ ἁγιοπατερικὴ σοφία τῶν Ἁγίων λειτούργησε ἐπὶ αἰῶνες.

Ἐξ ἀρχῆς, λοιπόν, ὁ Γ.Λ. δείχνει τὶς προθέσεις του. Ἀντὶ νὰ γράψει τὴν ἀλήθεια, πὼς οἱ Δυτικοὶ ξέπεσαν στὴν αἵρεση, γράφει: «Ἡ Δύση ἀπεμακρύνθη καί σέ πολλά σημεῖα ἐλησμόνησε τήν κοινή θεολογική ἐκκλησιολογική καί θεσμική βάση Ἀνατολῆς καί Δύσεως».

Ἡ αἵρεση ως λέξη καὶ σὰν πραγματικότητα γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστὲς δὲν ὑπάρχει, ὅπως ἀκριβῶς δὲν ὑπάρχει καὶ στὰ κείμενα τῆς Κολυμπάριας Συνόδου τῆς Κρήτης. Ἔτσι ἀνατρέπουν ὅλην τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων διαγράφοντας τὴν Ἱερή μας Παράδοση μὲ μιὰ μονοκονδυλιά!

Ὁ καθηγητὴς Μπούμης Παναγιώτης (Μ.Π.), τώρα (ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ὁποίου θὰ χρησιμοποιήσουμε κάποια κείμενα), ἂν καὶ ἐπιτηδείως «ἐξυπηρετοῦσε» τὸν πρώιμο Οἰκουμενισμό (τὴν δεκαετία τοῦ 1970), δὲν κατάφερε (γιατὶ δὲν τοῦ ἐπέτρεπε τὸ ἀκόμα ὀρθόδοξο κλίμα τῆς ἐποχῆς) νὰ ἀποκρύψει τελείως τὴν ἀλήθεια ποὺ ἐξέφρασαν μὲ δυναμικὸ τρόπο πρόσωπα διαφόρων τοπικῶν Ἐκκλησίων. Ἔτσι ὑποχρεώθηκε –τὴν ἀνάγκη φιλοτιμία ποιούμενος καὶ παρουσιάζοντάς την ὡς ἀντικειμενικότητα– νὰ παραθέσει ἀρκετὰ κείμενα ποὺ ἀποκαλύπτουν ξεκάθαρα τὴν πραγματικὴ ἀλήθεια· καὶ ἡ ἀλήθεια ἦταν ὅτι τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀντέδρασε –στὴν πρωτοφανῆ στὰ ἐκκλησιαστικὰ χρονικά– κακόδοξη ἐνέργεια τοῦ Ἀθηναγόρα νὰ ἄρει τὰ ἀναθέματα.

         [Ἕνα ἐκτεταμένο ἀπόσπασμα τῶν κυριότερων ἀποπροσανατολιστικῶν θέσεων τοῦ Λαρεντζάκη παραθέτουμε στὸ τέλος].

Καὶ πρῶτα-πρῶτα παραθέτουμε ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μ.Π. τὶς θέσεις τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Β΄ ὁ ὁποῖος ἔγραφε:

 «Ὅσον δ’ ἀφορᾶ εἰς τὴν αὐθαιρέτως καὶ κωμικῶς ἐν τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριαρχείῳ γενομένην δῆθεν ἄρσιν τοῦ κατὰ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ἀναθέματος, εἶναι αὕτη πρᾶξις ἄκυρος… καὶ διότι μόνος ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ἄνευ Συνόδου τελείας ἁπάντων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν ἀρχηγῶν τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ἐπ’ οὐδενὶ λόγῳ ἐπιτρέπεται νὰ προβῇ εἰς τοιαύτην βαρυσήμαντον ἀπόφασιν… Ἐν ἐπιλόγῳ δέον ὅμως νὰ σημειωθῇ, ὅτι ἡ πρᾶξις τῆς ἄρσεως τοῦ ἀφορισμοῦ ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου οὐδεμίαν ἰσχὺν ἔχει διὰ τὴν Οἰκουμενικὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ὁ ἀφορισμὸς τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας (ὅμως) ὡς αἱρετικῆς τυγχάνει πρᾶξις πανορθόδοξος ὡς ἐπικυρωθεῖσα κατὰ τοὺς κανόνας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας παρὰ πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, καὶ ἑπομένως οὗτος μόνον διὰ Συνόδου Πανορθοδόξου δύναται νὰ ἀρθῇ» (Εἰς Μπούμη Π., Τὰ Ἀναθέματα Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως καὶ Κανονικότης τῆς Ἄρσεως αὐτῶν, σελ. 210).

«Ἐπίσης ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος, πρόεδρος τῆς Ἀρχιερατικῆς Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου ὑπερορίου Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, εἰς ἐπιστολήν του πρὸς τὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν, ἔγραφεν:  “Ἂν τὸ σχίσμα μας μὲ τὴν Ρώμην πρωταρχικῶς ἔγινεν εἰς τὴν Κων/πολιν, ἐν συνεχείᾳ ὅμως τὸ ἀπεδέχθη ὁλόκληρος ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ κατέστη ὑπόθεσις ὁλοκλήρου τοῦ ὀρθοδόξου κόσμου. Καμμία Τοπικὴ Ἐκκλησία κεχωρισμένως, καὶ ἰδιαιτέρως ἡ ὑφ΄ ὅλων ἡμῶν ἀνέκαθεν ἐκτιμωμένη Ἐκκλησία τῆς Κων/πόλεως… δὲν δύναται νὰ μεταβάλῃ οὐδὲν εἰς τὸ ζήτημα αὐτὸ ἄνευ προηγουμένης συγκαταθέσεως ὅλων… Ἡμεῖς… θεωροῦμε χρέος μας νὰ διαμαρτυρηθῶμεν ἀποφασιστικῶς ἐναντίον τῆς πράξεως τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος σχετικῶς μὲ τὴν πανηγυρικὴν δήλωσιν ταυτοχρόνως μετὰ τοῦ Πάπα Ρώμης περὶ ἄρσεως τοῦ ἀφορισμοῦ, τοῦ κηρυχθέντος ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου Μιχαὴν Κηρουλάριου τὸ 1054… Διὰ τοῦτο θεωροῦμεν ἀπαραίτητον νὰ δηλώσωμεν, ὅτι ἡ ἡμετέρα ὑπερόριος Ρωσικὴ Ἐκκλησία… ἀπορρίπτει πᾶσαν σχετικὴν συμφωνίαν μετ’ αὐτῶν (τῶν ἄλλων ὁμολογιῶν), ἀναγνωρίζουσα τὴν δυνατότητα ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος μετ’ αὐτῶν μόνον ἐὰν αὗται ἀποδεχθοῦν πλήρως τὴν ὀρθόδοξον διδασκαλίαν… Ἕως ὅτου δὲν συμβῇ τοῦτο, οἱ ἀναθεματισμοὶ τοῦ Πατριάρχου Μιχαὴλ Κηρουλαρίου διατηροῦν ὅλην τὴν ἰσχύν των καὶ ἡ ἄρσις τῶν ὑπὸ τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος ἀποτελεῖ πρᾶξιν παράνομον καὶ ἄκυρον”» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 211).

«Ἐξ ἄλλου ὁ Ἀρχιμ. Σπυρίδων Μπιλάλης, ἔγραφε: “Αἱ ἐπεξηγήσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐπὶ τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων τοῦ 1054 κρίνονται θεολογικῶς ὅλως ἀνεπαρκεῖς, διότι καὶ ὁλόκληρος ἡ Ὀρθόδοξος Ἱεραρχία δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ ἄρη τὰ ἀναθέματα κατὰ τῶν ἐμμενόντων εἰς τὰς πλάνας των καὶ νὰ ἔλθῃ εἰς ἀντίθεσιν πρὸς τὸν “Ὅρον τῆς πίστεως” τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διὰ τοῦ ὁποίου καθαιροῦνται πάντες οἱ κληρικοὶ καὶ ἀναθεματίζονται πάντες οἱ λαϊκοί, οἱ τολμῶντες συντιθέναι πίστιν ἑτέραν”» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 211-212).

Τέλος ὁ Μητροπολίτης Λένινγκραντ Νικόδημος, ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας ἔγραψε: «Ἡ ἄρσις “ὑπῆρξε χειρονομία ἀπευθυνθεῖσα πρὸς τὴν Ρωμαϊκὴν Ἐκκλησία ὑπὸ μιᾶς μόνον τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι ὑπὸ τοῦ συνόλου τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδοξίας”» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 209).

Ἐκ τούτων ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Γ.Λ. ἀκρωτηριάζει τὴν πραγματικότητα. Ἀπομονώνει τὴν προϊστορία καὶ τὰ γενεσιουργὰ αἴτια ποὺ ὁδήγησαν στὰ ἀναθέματα, ἀπὸ τὸ ἴδιο, τὸ συγκεκριμενὸ γεγονὸς τοῦ ἀναθέματος, ὅπως καὶ ἀπὸ ὅσα ἀκολούθησαν· τὴν καταδίκη δηλαδὴ ἀπὸ σύνολη τὴν Ἐκκλησία τῶν αἱρετικῶν προσθηκῶν στὴν πίστη, ποὺ ἐτόλμησαν οἱ Παπικοί. Καὶ στηριζόμενος –χωρὶς νὰ τὸν ἐλέγχει ἡ ἐπιστημονικὴ ἢ ἡ χριστιανική του συνείδηση– στὶς θέσεις καὶ τὰ συμπεράσματα τῶν ἐμπνευστῶν καὶ τῶν ἀποδεχομένων τὴν καταδικαστέα πράξη τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων, ἀποφαίνεται ὅτι τἀ ἀναθέματα παρέμειναν στὰ ἐλάχιστα πρόσωπα ποὺ δι’ αὐτοῦ καταδικάστηκαν κι ὄχι στὶς Ἐκκλησίες. Ἄρα οὔτε …σχίσμα υπήρξε, ούτε …διακοπή κοινωνίας!!! Χρησιμοποιεῖ μάλιστα καὶ μιὰ φράση τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ποὺ ἰσχύει γιὰ τὸ λόγο ποὺ ὁ Ἅγιος τὴν ἔγραψε, δὲν ἔχει ὅμως καμιὰ σχέση μὲ τὰ ἐξαγόμενα συμπεράσματα ἀπὸ τὸν Γ.Λ. καὶ τὶς σκοπιμότητες ποὺ αὐτὸς ἐξυπηρετεῖ.

Περαιτέρω, στηριζόμενος πάντα σὲ παπικὲς πηγές –ὡσὰν οἱ Παπικοὶ ἢ οἱ Οἰκουμενιστὲς νὰ εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ ὑποστηρίξουν τὴν ὀρθόδοξη ἀλήθεια!– φτάνει στὸ σημεῖο νὰ ὑποστηρίξει τὴν τερατωδεία ὅτι «οἱ ἐκκλησιαστικές ἐντάσεις τοῦ 11^ου αἰῶνος δέν ἄλλαξαν τήν πεποίθηση τῶν λαῶν ὅτι ὑπάρχει ἕνας κοινός χριστιανισμός» ἢ ὅτι «οἱ Ἀναθεματισμοί τοῦ 1054 δέν εἶχαν εἰσέλθει στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας»!!! Καὶ ἀκόμα ὅτι εἶναι ἀμφίβολο «ἐάν οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ Πάπα εἶχαν πληροφορηθεῖ γιά τόν ἀφορισμό τοῦ Πατριάρχου Μιχαήλ Κηρουλαρίου ἐναντίον των»!!!

Ἂς δοῦμε πῶς παρουσιάζει ἐξ ἀντιθέτου τὰ γεγονότα ὁ Παν. Μπούμης γιὰ νὰ καταφανεῖ ἡ σκόπιμη ἐξαπάτηση τοῦ Γ.Λ. καὶ ὅλων τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Γράφει ὁ Μπούμης: «Ὁ Πατριάρχης Σέργιος ὁ Β΄ (1000-1019) διέγραψε κατὰ τὰ ἔτη 1009-1014 τὰ ὀνόματα τῶν Παπῶν Σεργίου Δ΄ (1009-1012) καὶ Βενεδίκτου Η΄ (1012-1024) ἐκ τῶν ἱερῶν διπτύχων τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, “…ἵνα συνέλθῃ (ἐκ τῶν πλανῶν της)  ἡ Παλαιὰ Ρώμη καὶ ἀποπτύσσῃ τὸ ψυχοκτόνο δηλητήριον τῆς αἱρέσεως τοῦ Filioque”, ὅπερ εἰσήχθη ὁριστικῶς καὶ ἐπισήμως εἰς τὸ σύμβολον τῆς πίστεως» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 24).

Ἄρα –πρὶν τὰ ἀναθέματα τοῦ 1054– ὁ Ὀρθόδοξος Πατριάρχης κάνει τὸ αὐτονόητο, ἀκολουθώντας τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ προσπαθώντας νὰ συνετίσει τοὺς αἱρετικοὺς Πάπες. Ὁ Πατριάρχης Σέργιος λοιπόν, «διέκοψε τὸ μνημόσυνον τοῦ Πάπα –τουλάχιστον ἐμφανῶς– ἐπειδὴ ὁ τελευταῖος εἰσήγαγε εἰς τὸ σύμβολον τῆς πίστεως τὸ Filioque. Ὡς δὲ ἀποδεικνύουν τὰ πράγματα, ἔπραξε τοῦτο ἄνευ συγκλήσεως γενικῆς συνόδου, προφανῶς στηριζόμενος ἀφ’ ἑνὸς μὲν καὶ γενικῶς εἰς τοὺς κανόνας λα΄ ἀποστ.  καὶ ια΄ Καρθαγένης, ἀφ’ ἑτέρου δὲ καὶ εἰδικώτερον εἰς τὸν ιε΄ καν. τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου (861 μ.Χ.)». Δηλαδή, χρησιμοποίησε (αὐτὸ ποὺ δὲν πράττουν σήμερα οἱ Ἀρχιερεῖς) τὴν ἁγιοπατερικὴ Παράδοση, τὸ μέτρο τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου-Ἀποτειχίσεως.

«Ἐπειδή, λοιπόν, καὶ οἱ πάπαι Σέργιος ὁ Δ΄ καὶ Βενέδικτος ὁ Η΄ υἱοθέτησαν ἐπισήμως τὸ Filioque, τὸ ὁποῖον ὡς προσθήκη εἶχε καταδικασθῆ ὑπὸ προγενεστέρων οἰκουμενικῶν καὶ γενικῶν συνόδων (πρβλ. τὸν ὅρον ἢ ζ΄ καν. τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, α΄ καν. τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τὸν ὅρον τῆς ἐν Ἁγίᾳ Σοφίᾳ [879-880] συνελθούσης συνόδου) ὁ Πατριάρχης Σέργιος …ἔκρινεν, ὅτι εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ διακόψῃ τὴν μετ’ αὐτοῦ κοινωνίαν καὶ νὰ διαγράψῃ τὸ ὄνομα αὐτῶν ἐκ τῶν διπτύχων»  (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 27-28).

«Ὁ Πατριάρχης Σέργιος δὲν κατεδίκασε τὸν Πάπαν, ἀλλὰ ἁπλῶς διέκοψε τὸ μνημόσυνον αὐτοῦ. Ἑπομένως δὲν ἦτο ἀπαραίτητος ἡ σύγκλησις οἰκουμενικῆς ἢ γενικῆς συνόδου καὶ ὁπωσδήποτε δὲν ἐνήργησε ἀντικανονικῶς, ἀφοῦ οἱ κανόνες ὄχι μόνον ἐπιτρέπουν, ἀλλὰ καὶ ἐπαινοῦν ἐμμέσως τοιαύτην διακοπὴν τῆς ἀναφορᾶς τοῦ ὀνόματος αἱρετικοῦ τινος Πατριάρχου» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 32).

«Ἄλλως τε καὶ κατὰ τὸν ιε΄ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας αὐτὴ αὕτη ἡ ἐνέργεια τοῦ Πατριάρχου Σεργίου δὲν ἀπέβλεπε εἰς τὴν δημιουργίαν σχίσματος τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ τὴν πρόληψιν καὶ ἀποτροπὴν τοιούτου δυσαρέστου ἀποτελέσματος ἕνεκα τῶν παπικῶν παρεκκλίσεων. Πράγματι ὁ ἐν λόγῳ κανὼν διακηρύσσει (ἐν κατακλεῖδι):  “Οἱ γὰρ δι᾿ αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες …πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως… τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι”» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 33).

Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ γιατί ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Πέτρος μνημόνευε ἀκόμα τὸν Πάπα. Διότι ἀγνοοῦσε –ἀφοῦ δὲν εἶχε γίνει γενικὴ σύνοδος– ὅτι ὁ Πατριάρχης Σέργιος εἶχε κάνει διακοπὴ μνημονεύσεως τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 33).

Ὁ Μιχαὴλ Κηρουλάριος εἶχε διαπιστώσει ὅτι ὁ Οὑμβέρτος καὶ οἱ ἐκ Ρώμης συνοδοί του εἶχαν μεταβεῖ στὴν Κων/πολη μὲ δόλιο σκοπό· «δὲν ἦλθον εἰς τὴν Πόλιν “διδαχθησόμενοι ἢ διαλεχθησόμενοι… ἀλλὰ διδάξαντες μᾶλλον καὶ πείσοντες κρατεῖν ἡμᾶς τὰ δόγματα τούτων· καὶ ταῦτα μετ’ ἐξουσίας καὶ ἀναισχυντίας ὑπερβαλλούσης”. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Πατριάρχης Κηρουλάριος καὶ ὁ ὑπόλοιπος κλῆρος τῆς Κωνσταντινουπόλεως δὲν συνεμορφώθησαν πρὸς τὰς ὑποδείξεις αὐτῶν, οὔτε κἂν ἠθέλησαν νὰ συνεχίσουν τὴν μετ’ αὐτῶν ἐπικοινωνίαν καὶ συζήτησιν, ἐν τέλει… προέβησαν (οἱ Λατῖνοι) εἰς τὴν ἀνόσιον, ἀξιοθρήνητον καὶ τραγικὴν διὰ τὴν πορείαν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων ἐνέργειαν» τοῦ ἀφορισμοῦ (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 40).

Τὸ «ὅτι ἦσαν ἐκ τῶν προτέρων διατεθειμένοι νὰ καταλήξουν εἰς τὸν ἀφορισμὸν ὑποδηλοῦται καὶ ἐκ τῆς “Accusationis (=ἐγκλήσεως-κατηγορίας)” τοῦ καγκελλάριου Φρειδερίκου von Lothrihgen», ὅπως σχετικῶς περὶ αὐτῆς γράφει ὁ A. Michel (Die “Accusatio”, σελ. 203-203)  (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 40, ὑποσ. 7).

Ὅπως λοιπόν διαπιστώνει καὶ ὁ Π. Μπούμης εἰς τὴν μελέτην του, ἔχουν μὲν τεθεῖ ἐρωτήματα γιὰ τὸ ἂν τὰ ἀναθέματα ἦσαν ἔγκυρα, ἂν εἶχαν δηλαδὴ τὴν ἐξουσιοδότηση τοῦ Πάπα Λέοντα τοῦ Θ΄ (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 41-44)· παρὰ ταῦτα ὅμως παρατηροῦμε, ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ ἄραντες τὰ ἀναθέματα δὲν ἀρνοῦνται ὅτι αὐτὰ πράγματι ὑπῆρξαν καὶ εἶχαν ἰσχὺ μέχρι τὴν ἐποχή τους! Διότι πῶς θὰ ἄρεις κάτι ποὺ δὲν ὑπῆρξε ἢ κάτι ποὺ δὲν εἶχε ἰσχύ;!!!  Ὁ Πάπας Παῦλος ὁ Στ΄, δηλαδή, καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ὁ Α΄, εἰς τὴν “Κοινὴν Δήλωσίν” τους λέγουν ὅτι «“τὸ κατὰ τοῦ Πατριάρχου Μιχαὴλ Κηρουλαρίου καὶ δύο ἑτέρων προσώπων ἀνάθεμα” ἐξηνέχθη “ὑπὸ τῶν ἀπεσταλμένων τοῦ Ρωμαϊκοῦ Θρόνου, ὑπὸ τὴν “ἡγεσίαν τοῦ Καρδιναλίου Οὑμβέρτου”…» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 44, ὑποσ. 1).

Ἐπίσης, ὁ Μ.Π. (στηριζόμενος πάντα σὲ κείμενα) μᾶς δίνει διαφορετικὴ εἰκόνα γιὰ τὴν γνώμην ποὺ ἔχουν οἱ Παπικοὶ γιὰ τὸ θέμα τῶν Ἀναθεμάτων· οἱ ἴδιοι οἱ Παπικοί, δηλαδή, δὲν συμφωνοῦν μεταξύ τους, ὅπως παραπλανητικῶς ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ ὁ Γ.Λ.

Γράφει ὁ Μπούμης:  «Βεβαίως, ὁ Α. Michel ὑποστηρίζει τὴν θέσιν, ὅτι ἡ ἐξουσιοδότησις (Vollmacht) τῶν παπικῶν ἀπεσταλμένων δὲν ᾔρετο μὲ τὸν θάνατο τοῦ Πάπα Λέοντος. Ἀλλ’ ἕτερος Ρωμαιοκαθολικός, ὁ Μ. Jugie διατηρεῖ τὰς σχετικὰς ἐπιφυλάξεις, λέγων: “Ὁ Καρδινάλιος Οὑμβέρτος καὶ οἱ συνοδοί του εὑρίσκοντο τώρα (μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Πάπα) εἰς μίαν πολὺ περίεργον θέσιν. Ἀπὸ κανονικῆς ἀπόψεως ἦτο δυνατὸν νὰ ὀνομάζωνται ἀκόμη ἀντιπρόσωποι τῆς Ἁγίας Ἕδρας, ἀφοῦ ὁ Πάπας, ὁ ὁποῖος τοὺς εἶχεν ἀποστείλει, δὲν ἦτο πλέον εἰς τὴν ζωήν; Ἐν πάσῃ περιπτώσει δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν, ὅτι αἱ σοβαραὶ πρωτοβουλίαι, τὰς ὁποίας θὰ ἐλάμβανον, αἱ ἀδεξιότητες, τὰς ὁποίας θὰ διέπραττον, εἶχον προέλθει ἀπὸ τὴν ἐν λευκῷ ἐξουσιοδότησιν (blanc-seing) τοῦ ἀποθανόντος Πάπα”» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 45).

 «Ὅπως καὶ νὰ ἔχουν ὅμως τὰ πράγματα, νομίζομεν, ὅτι παραμερίζεται πᾶσα ἀμφιβολία ἰδίᾳ ἀπὸ ρωμαιοκαθολικῆς πλευρᾶς σήμερον περὶ τῆς ἐγκυρότητος τοῦ παπικοῦ ἀναθέματος ἐξ ἐπόψεως τυπικῆς, ἀφ’ ὅσον τοῦτο υἱοθετήθη ἢ ἐπεκυρώθη μετὰ ταῦτα ὑπὸ τῶν διαδόχων τοῦ Πάπα Λέοντος Θ΄… Ἀπὸ ἀπόψεως δὲ οὐσίας εἶναι ἀνίσχυρον παρὰ Θεῷ, ἐκτὸς τῶν ἄλλων λόγων καὶ διότι ὁ Κηρουλάριος καὶ οἱ ἑπόμενοι αὐτῷ ἀντέστησαν κατὰ τῆς νοθεύσεως τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς ἀληθείας καὶ κατὰ τῆς διαταράξεως τῆς κανονικῆς τάξεως»  (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 46 καὶ ὑποσ. 3).

«Ἂν καὶ δὲν δύναταί της νὰ παραθεωρήσῃ τὸ γεγονός, ὅτι ἐκ μέρους τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως κατὰ κανόνα ὁ καρδινάλιος Οὑμβέρτος θεωρεῖται μέχρι σήμερον ὡς “ἀπεσταλμένος τοῦ Ρωμαϊκοῦ Θρόνου” (Πρβλ. «Κοινὴν Δήλωσιν» Πάπα Παύλου Στ΄ καὶ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ἐν “Τόμος Ἀγάπης”, ἀριθμ. 127, σελ. 278-279), σημασίαν ἔχει τὸ γεγονὸς ὅτι …ὁ Πάπας Βίκτωρ ὁ Β΄, διάδοχος τοῦ Λέοντος Θ΄ καὶ προϊστάμενος τοῦ Οὑμβέρτου, “δὲν ἀπεδοκίμασε τὸ ἀνόσιον τοῦ Οὑμβέρτου πραξικόπημα”, ἀντίθετα “ἐτίμησε τὸν Οὑμβέρτον καὶ διὰ τὰς προγενεστέρας του ὑπηρεσίας μὲ ἓν σημαντικὸν προνόμιον”… Ἐξ ἄλλου ὁ Οὑμβέρτος “μέχρι τοῦ θανάτου του τῷ 1061 ἐξήσκει μεγάλην ἐπίδρασιν εἰς τὴν Κουρίαν” (St. Runciman)» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 98).

«Ἀλλ’ ἐκτὸς τούτου ἔχομεν καὶ ἓν ἕτερον εἶδος ἐμμέσου ἐπικυρώσεως τοῦ ἀναθέματος τοῦ Οὑμβέρτου κατὰ τοῦ Κηρουλάριου. Εἷς δηλονότι ἐκ τῶν μετεχόντων εἰς τὴν συνοδείαν τοῦ Οὑμβέρτου καὶ τὴν ἀποστολὴν αὐτοῦ εἰς τὴν Κων/πολιν ἦτο καὶ ὁ καρδινάλιος διάκονος Φρειδερῖκος von Lothringen (Λωθαριγγίας), ὅστις μετέπειτα ἐγένετο Πάπας Ρώμης μὲ τὸ ὄνομα Στέφανος ὁ Θ΄ (1057-1058). Οὗτος ἀσφαλῶς ἐγνώριζε καλῶς τὰ διατρέξαντα ἐν Κων/πολει, ὡς καὶ τὸ ἐὰν ὁ ἀφορισμὸς ἐγένετο τῇ ἐξουσιοδοτήσει τοῦ Πάπα Λέοντος, ἢ ἔστω ἐὰν ἐπεβλήθη κανονικῶς. Οὗτος, λοιπόν, δὲν ἠκύρωσεν οὔτε ἀπεκήρυξε τὰ γενόμενα καὶ τὸν ἀναθεματισμόν, ὅπερ σημαίνει ὅτι τὰ ἐπεκύρωσεν ἐμμέσως. Τὰ αὐτὰ περίπου ἰσχύουν καὶ διὰ τὸν στενὸν φίλον τοῦ Οὑμβέρτου Hildebrant, ὁ ὁποῖος ἐγένετο μετὰ ταῦτα Πάπας Ρώμης ὑπὸ τὸ ὄνομα Γρηγόριος ὁ Ζ΄ (1073-1085).

»Περαιτέρω θὰ ἠδύνατό τις νὰ ἰσχυρισθῇ καὶ τὸ ἑξῆς: Ὅ,τι συνέβη μὲ τὸν Βίκτωρα, τὸν Στέφανον καὶ τὸν Γρηγόριον, συνέβη κατά τινα ἀνάλογον τρόπον καὶ μὲ τοὺς ἐν συνεχείᾳ Πάπας Ρώμης, οἱ ὁποῖοι ἠνέχθησαν καὶ ἐδέχθησαν τὸν ἀφορισμόν. Σχετικῶς ἔχει διατυπωθῆ ἡ ὀρθὴ παρατήρησις, ὅτι “ἀφοῦ ὁ Πάπας εἶχεν ἀποθάνει πλείονας μῆνας πρὶν ἢ ὁ Καρδινάλιος Οὑμβέρτος θέσῃ τὴν βοῦλλαν τοῦ ἀφορισμοῦ ἐπὶ τῆς Ἁγίας Τραπέζης τῆς Ἁγίας Σοφίας, ἠδύνατο (ἡ Ρώμη) νὰ θέσῃ ἀκόμα καὶ τὸ ζήτημα τῆς κανονικῆς ἰσχύος τῆς χειροτονίας του”. Ἐκτὸς δὲ τούτου ἠδύνατο ἡ Ρώμη “νὰ ἀκυρώσῃ αὐτόν (τὸν ἀναθεματισμόν) ἐπισήμως ἐν γενικῇ Συνόδῳ”. Ἀλλὰ οὔτε τὸ ἓν ἔπραξεν, οὔτε τὸ ἄλλο. Ἄρα ἐμμέσως υἱοθέτησεν, “ἐνέκρινε” καὶ ἐπεκύρωσεν αὐτόν» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 98-99).

Παρατηροῦμε, λοιπόν, ὅτι ἐξ ὅλων αὐτῶν τῶν συντριπτικῶν στοιχείων ποὺ παραθέτει ὁ Μπούμης (καὶ ποὺ γνωρίζει πλὴν τὰ ἀποκρύπτει ὁ Λαρεντζάκης ὡς γνήσιος Οἰκουμενιστής), παραποιεῖται ἀλήθεια καὶ διαστρέφεται ἡ πραγματικότητα. Σὲ ὁποιοδήποτε σοβαρὸ πανεπιστήμιο θὰ εἶχαν ἀπορρίψει τὴν μελέτη τοῦ Γ.Λ. ὡς ἐλλειματική, μονόπλευρη καὶ λανθασμένη. Ὄχι ὅμως στὶς αὐλικὲς ἑλληνικὲς οἰκουμενιστικὲς θεολογικὲς σχολές.

Εἴδαμε μἀλιστα παραπάνω ὅτι ὁ Γ.Λ. χρησιμοποιεῖ καὶ τὸν ἅγιο Νεκτάριο, μὲ τρόπο ποὺ τὸν βοηθεῖ νὰ ἐξαγάγει τὰ συμπεράσματα ποὺ θέλει, ἀλλὰ βέβαια δὲν χρησιμοποιεῖ καὶ τὸ παρακάτω τμῆμα ἀπὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου, ἀφοῦ ἔτσι θὰ ἀποδεικνυόταν ἡ ἀπάτη του! Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπιστημοσύνη καὶ ἡ ἐντιμότητα τῶν Οἰκουμενιστῶν! Ἀντιγράφω ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μπούμη:

«Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως γράφει χαρακτηριστικῶς: “Ὁ τοῦ Λέοντος διάδοχος Πάπας Βίκτωρ οὐ μόνον δὲν ἀπεδοκίμασε, δὲν κατεψήφισε,  δὲν ἠκύρωσε τὸν ἀνόσιον τῶν ληγάτων ἀφορισμόν, ἀλλὰ καὶ ἐπεδοκίμασε καὶ ἐπεκύρωσε. Τοσούτῳ δὲ ἐφάνη τῷ Πάπα καὶ τοῖς διαδόχοις αὐτοῦ τὸ τῶν ληγάτων κατόρθωμα μέγα, ὥστε ἔδοξεν αὐτοῖς καλὸν καὶ νὰ διαιωνίσωσιν αὐτὸ καὶ διαδοχικῶς νὰ ἐπικυρώσωσιν αὐτό”. Καὶ ὁ St. Runciman σημειοῖ τὰ ἑξῆς: “Ἡ Ρώμη οὐδέποτε ἐσκέφθη (dreamed) νὰ ἀποκηρύξῃ τὴν πρᾶξιν τῶν λεγάτων, ἀλλ’ ἀντ’ αὐτοῦ ἔδωσε ἔμφασιν εἰς τὴν δικαίωσίν της, μέχρις ὅτου τελικῶς ἐπιστεύθη εἰς τὴν Δύσιν, ὅτι ἡ ἀπρόκλητος ἐπίθεσις ἑνὸς ἀπειθοῦς Ἐπισκόπου (τοῦ Κηρουλάριου) εἶχε τιμωρηθεῖ ἐπαξίως μὲ ἀφορισμὸν ἐντὸς τῶν νομίμων πλαισίων”. Ἑπομένως μετὰ τὰ ἀνωτέρω, θὰ ἔλεγέ τις, ὅτι τὸ ἀνάθεμα τοῦ Οὑμβέρτου εἶναι τυπικῶς ἔγκυρον καὶ ἰσχυρὸν ἀπὸ τῆς πλευρᾶς τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν»  (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 98-100).

Τὰ ἀκοῦτε ἐντιμότατε κ. Λαρεντζάκη; Τὰ ἀκοῦτε ἐντιμότατοι καθηγητὲς τῆς Θεολογικῆς Θεσσαλονίκης;

Συνεχίζουμε τὴν παράθεση ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μπούμη:

«Ἡ ἐπέκτασις τοῦ παπικοῦ ἀναθέματος.

Μετὰ τὰ ἀνωτέρω ἴσως θὰ ἔπρεπε νὰ ἐρευνήσωμεν, ἔστω δι’ ὀλίγων, καὶ ἄλλα τινὰ συναφῆ θέματα, λαμβάνοντας ἀφορμὴν καὶ κάμνοντες ἀρχὴν ἀπὸ τὸ ἑξῆς ἐρώτημα: Μήπως πέρα τῆς τοιαύτης παπικῆς ἐπικυρώσεως τοῦ ἀναθέματος τοῦ Οὑμβέρτου ἔχομεν καί τινα γενικωτέραν (π.χ. συνοδικήν)  ὑπὸ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ἐπικύρωσιν τοῦ ἀναθέματος; Ἤδη ὡς σημειοῖ ὁ ἀρχιμ. Σπυρ. Μπιλάλης “ἡ ἐν Bari (τῆς Ν. Ἰταλίας) λατινικὴ σύνοδος, τῷ 1098, ἐπικυρώσασα τὸν ὑπὸ τοῦ καρδινάλιου Οὑμβέρτου ἀφορισμὸν τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ὡς αἱρετικῆς, ἅτε μὴ ἀποδεξαμένης τὸ λατινικὸν Filioque, ἀπετόλμησε καὶ κατεδίκασεν ὡς αἱρετικούς, τοὺς μὴ δεχομένους τὴν αἵρεσιν τοῦ Filioque”. Καὶ ὁ Βασ. Στεφανίδης ἱστορεῖ ὡσαύτως, ὅτι κατ’ αὐτὴν τὴν σύνοδον ὁ Ρώμης Οὑρβανὸς ὁ Β΄ (1088-1099) “ἀνεθεμάτισε πάντα μὴ ἀποδεχόμενον τὴν διδασκαλίαν ταύτην (περὶ Filioque)”…

»Ἐν πάσῃ περιπτώσει μετὰ τὰ ἀνωτέρω, νομίζομεν, δὲν ἔχει μεγάλην σημασίαν τὸ ζήτημα, ἐὰν ἐπεκυρώθη καὶ συνοδικῶς τὸ ἀνάθεμα τοῦ Οὑμβέρτου. Ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἐνδιαφέρον καὶ βαρύτητα ἀποκτᾷ τὸ γεγονός, ὅτι ἔχομεν ἐκ νέου καταδίκας τῶν Ὀρθοδόξων καὶ ἀναθεματισμοὺς αὐτῶν ἐκ μέρους συνόδων τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας, ἐνεργείας, αἱ ὁποῖαι ἀποτελοῦν μίαν συνέχειαν οὕτως εἰπεῖν τοῦ ἀναθέματος τοῦ Οὑμβέρτου» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 101).

Ὁπότε ἡ ἑστίαση τῶν συζητήσεων καὶ τῶν συνεδρίων τῶν Οἰκουμενιστῶν στὰ ἀναθέματα, ἀποτελεῖ μιὰ παραπλάνηση καὶ κοροϊδία, φοβερὸ ἀποπροσανατολισμὸ καὶ μιὰ πρωτοφανῆ ἀπάτη ἐκ μέρους τῶν Παπικῶν καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν· διότι ἑστιάζουν τὴν προσοχήν τους, καὶ στρέφουν τεχνηέντως τὴν προσοχήν μας, σὲ ἕναν ἀφορισμὸ ἐσπευσμένο καὶ προβληματικό –κατὰ τὰ λεγόμενά τους– καὶ ταυτόχρονα κρύπτουν ἄλλες ξεκάθαρες καταδίκες μας καὶ ἀφορισμούς μας ἀπὸ τοὺς Πάπες ποὺ ἔγιναν στὴ συνέχεια! Κι αὐτὸ τὸ τολμοῦν, παρότι ἔχουν μελετήσει/“ξεσκονίσει” κάθε προσφερόμενη πηγή, στοὺς ἐν τῷ μεταξὺ καὶ ἐπὶ αἰῶνες διεξαχθέντας διαλόγους, ποὺ πραγματοποιήθηκαν μεταξὺ τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν Ὀρθοδόξων, καὶ οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα, ἀντὶ τῆς μετανοίας, τὴν σκλήρυνση τῶν καρδιῶν τῶν αἱρετικῶν· ἀντί ἐπιστροφῆς στὴν Πίστη, τὴν μανιώδη προσπάθεια νὰ μεταστρέψουν τοὺς Ὀρθοδοξους πληθυσμοὺς στὴν δική τους παπικὴ πλάνη!

Ἂν ἡ αἰτία τῶν ἀναθεμάτων καὶ τῆς διαιρέσεως ἦταν τάχα κάποια «κακιὰ» στιγμή, (ὅπως μᾶς τὸ παρουσιάζει ὁ Γ.Λ.), λόγῳ τῆς ἀγνοίας τῆς γλῶσσας, ἢ λόγῳ κάποιων παρεξηγήσεων και ὀξύνσεως τῶν πραγμάτων, αὐτὴ ἡ “παρεξήγηση” στοὺς ἑπομένους αἰῶνες (ἕως καὶ σήμερα) θὰ ἐλύετο! Ἂν οἱ Παπικοὶ εἶχαν “πνεῦμα Θεοῦ”, θὰ ἔβλεπαν τὴν ἀλήθεια. Ἀλλὰ δὲν συνέβη δυστυχῶς αὐτό, ἀλλὰ ὅπως ἡ καρδία τοῦ Φαραὼ μετὰ ἀπὸ κάθε πληγὴ ἐσκληρύνετο ἔτι περισσότερο, ἔτσι καὶ οἱ Παπικοί (τώρα δὲ καὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ ὅσοι τοὺς σιγοντάρουν) παθαίνουν τὸ ἴδιο πρᾶγμα! Γιατί δὲν ἦραν ὅλα τὰ ἀναθέματα ποὺ μᾶς ἔχουν ἐπιβάλει οἱ Παπικοί, τὰ σίγουρα καὶ ἐξακριβωμένα, καὶ ἀσχολοῦνται μὲ ἐκεῖνο, γιὰ τὸ ὁποῖο ὑπάρχουν –κατ’ αὐτούς–ἀμφιβολίες γιὰ τὸν τρόπο ἐπιβολῆς του; Μήπως γιατὶ ἡ διάθεσή τους ἦταν καὶ εἶναι νὰ ἐπιφέρουν σύγχυση στὸ λαό; Μήπως δὲν τὰ ξέρει αὐτὰ ὁ κ. Λαρεντζάκης καὶ οἱ περὶ αὐτόν; Γιατί μᾶς κοροϊδεύουν;

Διαβάζουμε στὴ συνέχεια στὸ βιβλίο τοῦ Π. Μπούμη:

 «Ἐκτὸς τῆς ἐν Bari Συνόδου, ἡ ὁποία ὡς εἴδομεν, ἀναθεμάτισε τοὺς μὴ δεχομένους τὴν περὶ Filioque διδασκαλίαν τῆς Ρώμης, ἔχομεν καὶ τὴν ἐν Λατερανῷ (κατὰ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς ΙΒ΄ Οἰκουμενικήν) Σύνοδον τοῦ 1215, ἥτις ἔψεξε (δ΄ κανών) τοὺς ὀρθοδόξους Ἕλληνας, διότι ἀνεβάπτιζον τοὺς προσερχομένους ἐκ τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν… Ἐπίσης ἡ ἐν Λυῶνι (1274) ἐπὶ Πάπα Γρηγορίου Ι΄ λατινικὴ Σύνοδος κατεδίκασε πάντας τοὺς μὴ ἀποδεχομένους καὶ μὴ θέλοντας νὰ ὁμολογήσουν ὅτι τὸ ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀιδίως ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ»  (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 99-101).

 «…Δὲν ἀποκλείεται αἱ μετὰ τὸ 1054 λατινικαὶ σύνοδοι διὰ τῶν τοιούτων ἀποφάσεων νὰ μὴ ἐπεκύρωνον τὸν ὑπὸ τοῦ Οὑμβέρτου ἀφορισμόν, ἀλλὰ νὰ ἔθετον ἐξ ὑπαρχῆς νέον. Ὅμως καὶ τοῦτο ἐγίνετο, ἐπειδὴ ἤδη εἶχε προηγηθῆ ὁ τοῦ Οὑμβέρτου. Εἶχε γίνει ἡ ἀρχὴ καὶ ἑπομένως δὲν ἦτο δύσκολον νὰ ἐπαναληφθῇ ἡ πρᾶξις καὶ νὰ ἐπιβληθῇ εἷς νέος ἀφορισμός, ὅμοιος μὲ τὸν προηγούμενον… Διὰ τῆς τοιαύτης θεωρήσεως τῶν πραγμάτων, δυνάμεθα νὰ κατανοήσωμεν, διατὶ ἔφθασαν …πολλοὶ τῶν Παπῶν νὰ χαρακτηρίζουν τοὺς Ὀρθοδόξους ὡς σχισματικοὺς ἢ αἱρετικούς, ἢ τὸ χειρότερον, καὶ ὡς συναγωγὴ τοῦ σατανᾶ»!  (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 102-103).

Ὅ,τι συνέβη, τώρα, ἀπὸ πλευρᾶς τῶν Παπικῶν, οἱ ὁποῖοι εἴτε ἀμέσως, εἴτε ἐμμέσως ἀποδέχτηκαν καὶ ἐπεκύρωσαν τὸν ἀφορισμὸ τοῦ Οὑμβέρτου, τὸ αὐτὸ συνέβη καὶ ἀπὸ Ὀρθοδόξου πλευρᾶς, ἀφοῦ κατὰ τὸν καθηγητὴ Μπούμη «κατὰ πᾶσαν πιθανότητα τὸ ἐπιβληθὲν εἰς τὸν καρδινάλιον Οὑμβέρτον καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ, …ἀνεγνώσθη ἐκ νέου μετ’ ὀλίγας ἡμέρας καὶ ἐνώπιον τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 105).

Ἔχομεν ἐπίσης μαρτυρία ὅτι «οἱ Πατριάρχαι “Ἀλεξανδρείας καὶ Ἱεροσολύμων… τὰ πραχθέντα (ὑπὸ τοῦ Κηρουλάριου) προσεπῄνεσαν καὶ ἐπεψηφίσαντο καὶ τῆς σφῶν αὐτῶν κοινωνίας καὶ αὐτὸν τὸν πάπαν ἀπώσαντο”. Καὶ ὁ Α. Δ. Κυριακὸς γράφει ὅτι ὅλοι οἱ Πατριάρχαι τῆς Ἀνατολῆς “ἐπεδοκίμασαν δι’ ἐπιστολῶν αὐτῶν τὰ δόξαντα τῇ συνόδῳ ταύτῃ (τῇ ἐνδυμούσῃ Κων/πόλεως τοῦ 1054”» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 107).

 «Ἐὰν ὅμως δὲν ἔχωμεν ρητὰς καὶ ἐπισήμους ἐπιδοκιμασίας ἢ ἐπικυρώσεις τοῦ ἐπιβληθέντος ἀναθέματος, ἢ ἀκόμη, ἐὰν ἔχωμεν τὴν διατύπωσιν ὡρισμένων ἐπιφυλάξεων τοὐλάχιστον κατ’ ἀρχὰς ἐκ μέρους τοῦ Πατριάρχου Ἀντιοχείας Πέτρου ἢ ἄλλου τινὸς Πατριάρχου τῆς Ἀνατολῆς, ὡς πρὸς τὴν ἐπιβολὴν αὐτοῦ, τοῦτο δὲν σημαίνει, ὅτι τελικῶς δὲν ἔχομεν ἀποδοχὴν αὐτοῦ ἐκ μέρους τῶν Πατριαρχῶν τούτων, ἔστω σιωπηρῶς εἰς τὴν πρᾶξιν (de facto). Τὸ γεγονὸς καὶ μόνον, ὅτι καὶ ὁ Ἀντιοχείας καὶ οἱ ἄλλοι Πατριάρχαι τῆς Ἀνατολῆς ἠκολούθησαν τὸ Πατριαρχεῖο Κων/πόλεως καὶ διέκοψαν ὁριστικῶς τὴν ἀναφορὰν τοῦ ὀνόματος τοῦ Πάπα ἐκ τῶν διπτύχων, μαρτυρεῖ περὶ τούτου. Ὁ A. Vasiliev παρατηρεῖ χαρακτηριστικῶς: “Παρὰ τὴν ἀνεπάρκειαν τῶν σχετικῶν μὲ τὸ ζήτημα αὐτὸ πληροφοριῶν μπορεῖ νὰ λεχθῇ μὲ βεβαιότητα, ὅτι οἱ τρεῖς Πατριάρχαι τῆς Ἀνατολῆς ἔμειναν πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία ὑποστηρίζοντας τὸν Πατριάρχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως”. Καὶ προσθέτει ὁ St. Runciman, ὅτι ἠκολούθησαν τὸν Κηρουλάριο, διότι τὸν ἐθεώρουν ὑπέρμαχον τῆς ἀπόψεως, τὴν ὁποίαν συνεμερίζοντο καὶ αὐτοί» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 108).

 «Ὀρθῶς (καί) ὁ καθηγητὴς Β. Στεφανίδης παρατηρεῖ: “Οἱ λοιποὶ Πατριάρχαι τῆς Ἀνατολῆς ἐδέχθησαν τὰς ἀποφάσεις ταύτας” τῆς Ἐνδημούσης συνόδου Κων/πόλεως. Ἡ ἔκφρασις αὕτη ἀποδίδει τὰ πράγματα καλλίτερον καὶ κυριολεκτικώτερον. Ἔχομεν, λοιπόν, υἱοθέτησιν καὶ ἀποδοχὴν τελικῶς τῆς ἐπιβολῆς τοῦ ἀναθέματος ἐκ μέρους τῶν ἄλλων Πατριαρχῶν, ἢ μᾶλλον τῶν Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς». Καὶ τοῦτο ὀφείλεται καὶ «εἰς τὸ γεγονός, ὅτι οὗτοι (οἱ Ρωμαιοκαθολικοί) ἐνέμενον εἰς τὴν αἱρετικὴν περὶ Filioque διδασκαλίαν των». Τοῦτο σημαίνει ὅτι δὲν περιορίστηκαν μόνο στὸν ἀναθεματισμό, ἀλλὰ τὸν ἐπεξέτειναν καὶ σὲ ὅλους τοὺς ἔχοντας τὶς ἴδιες αἱρετικὲς δοξασίες, ἀφοῦ «αἰτία-βάσις τῆς ἀποδοχῆς τοῦ ἐπιβληθέντος ἀναθέματος τώρα πλέον ἐτίθετο ἡ αἱρετική των δοξασία» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 110).

 «Οἱ ἡγέται τῶν ἐκκλησιῶν καὶ αἱ συνελθοῦσαι σύνοδοί των, δὲν ἐπεκύρωσαν μὲν ρητῶς καὶ εἰδικῶς, ἀλλ’ εἰς τὴν πρᾶξιν υἱοθέτησαν καὶ ἐδέχθησαν τὸν ὑπὸ τοῦ Κηρουλαρίου ἐπιβληθέντα ἀναθεματισμόν, ὅπως ἐπίσης τὸν ἐδέχθη καὶ ὁλόκληρον τὸ πλήρωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τελικῶς» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 110).

 «Τὸν συναποδέχθησαν μετ’ ἄλλων σχετικῶν ἀναθεματισμῶν, ὡς ἓν μέρος τοῦ ὅλου ἀγῶνος τῆς Ἐκκλησίας ἐναντίον τῶν κακοδοξιῶν καὶ τῆς παραχαράξεως τῆς ἀληθείας ὑπὸ τῶν παπικῶν… καὶ ἐτοποθέτησαν τὸν ἀναθεματισμόν… εἰς ἓν πλαίσιον καὶ μέτωπον ἀμύνης τῆς Ἐκκλησίας» (Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 111).

(Μπούμη Π., ὅπ. παρ., σελ. 111-112).

Προσθέτουμε καὶ κάποιες θέσεις τοῦ ἁγίου Μάρκου καὶ Ἁγίου Νικοδήμου:

Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός, δέχεται ἀπὸ ἀγάπη καὶ πόθο γιὰ τὴν Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν νὰ συμμετάσχει στὴν Σύνοδο Φερράρας, καὶ μιλάει ἐπαινετικὰ στὴν ἀρχὴ γιὰ τὸν Πάπα, μήπως ἔτσι τὸν κερδίσει·ὅταν ὅμως ἀντιλαμβάνεται τὸ ἀμετανόητο τῶν Παπικῶν καὶ τὴν ἐμμονή τους στὴν αἵρεση, συνιστᾶ νὰ τοὺς ἀποφεύγουμε. «Ἔφη οὖν ὁ Ἐφέσου, ὅτι· Αἵρεσίς ἐστι καὶ οὕτω εἶχον αὐτὴν καὶ οἱ πρὸ ἡμῶν, πλὴν οὐκ ἠθέλησαν θριαμβεύειν (=δημοσιεύειν) τοὺς Λατίνους ὡς αἱρετικούς, τὴν ἐπιστροφὴν αὐτῶν ἐκδεχόμενοι» (=ἀναμένοντες). S. Syropuli, Vera historia unionis non verae…, 9, 5, σελ. 256 (ἀπὸ κείμενο τοῦ γέροντος Νικόδημου Μπιλάλη). ‒«…Εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς σημασίας ποὺ ἔδινε ὁ Ἅγιος Μᾶρκος στὴν μὲ κάθε τρόπο ἀποκοπὴ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἡ στάση ποὺ ἐτήρησε καὶ πρὸς τοὺς φιλοπαπικούς, στοὺς ὁποίους πρὶν πεθάνει κάνει γνωστό, πὼς δὲν θέλει νὰ παραστοῦν οὔτε στὴν κηδεία του οὔτε στὸ μνημόσυνό του. Γράφει:

«Ἐξορκῶν ἐντέλλομαι, ἵνα μηδεὶς ἐξ αὐτῶν προσεγγίσῃ ἢ ἐν τῇ ἐμῇ κηδείᾳ ἢ τοῖς μνημοσύνοις μου, ὥστε …ἐπιχειρῆσαι συλλειτουργεῖν τοῖς ἡμετέροις· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ ἅμα τὰ ἄμικτα μίγνυσθαι». Καὶ τοῦτο γιὰ νὰ δείξω ὅτι «ἀποστρέφομαι τὴν αὐτῶν κοινωνίαν καὶ ἕνωσιν». Διότι «πέπεισμαι ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταμαι τούτου (τοῦ Πατριάρχη) καὶ τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς Ἁγίοις»  (“Λόγος ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐν ᾗ μετέστη πρὸς τὸν Θεόν”, εἰς Ζήση Θ., πρωτοπρ., Ὑπακοή, Διακριτικὴ ἢ ἀδιάκριτη;).

Τέλος θὰ ἀναφέρω καὶ τὴ γνώμη τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου: Δέχεται ὁ Ἅγιος Νικόδημος «ὅτι καλῶς οἱ πρὸ ἡμῶν Πατέρες οἰκονόμησαν καὶ ἀποδέχθησαν μὲ Θεῖο Μῦρο τοὺς Λατίνους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, διότι ὁ παπισμός τότε ἤκμαζε καὶ κατεῖχε ὅλες τὶς δυνάμεις τῶν Βασιλείων τῆς Εὐρώπης, τὸ δὲ δικό μας Βασίλειο ἔπνεε τὰ λοίσθια. Ἦταν τότε ἀνάγκη νὰ γίνη αὐτὴ ἡ οἰκονομία, γιὰ νὰ μὴ ἐξεγείρη ὁ πάπας τὰ λατινικὰ γένη ἐναντίον τῶν Ἀνατολικῶν, ὥστε νὰ αἰχμαλωτίζουν καὶ νὰ φονεύουν καὶ μύρια ἄλλα κακὰ καὶ δεινὰ νὰ πράττουν. Τώρα ὅμως (συνεχίζει) ποὺ ἡ λύσσα τοῦ παπισμοῦ δὲν ἰσχύει καὶ ἡ Θεία Πρόνοια κατέβαλε τὴν ἐπηρμένην ὀφρὺν τῶν παπικῶν,  τί χρειάζεται πλέον ἡ οἰκονομία; Ἡ οἰκονομία ἔχει μέτρα καὶ ὅρια, καὶ δὲν εἶναι παντοτινὴ καὶ ἀόριστη. Ὥστε τώρα “τῆς οἰκονομίας παρελθούσης, ἡ ἀκρίβεια καὶ οἱ ἀποστολικοὶ κανόνες πρέπει νὰ ἔχωσιν τὸν τόπον τους”» (Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς 46ον Ἀποστολικὸν κανόνα). Μετὰ λοιπὸν τόσους αἰῶνες «ποὺ στὸν παπισμὸ συνεχίζει νὰ ὑπάρχει ἀνυποχώρητη καὶ σατανικὴ ἐπιμονὴ στὴν αἵρεση» εἶναι ἄμεση καὶ ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ προβληθεῖ ἡ “ἀκρίβεια”» (Ἡ μετάφραση ἀπὸ τὸν Ἡγούμενο π. Μάξιμο τῆς Ἱ.Μ.Ἁγ. Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ.).

Kαὶ ὁ Ρωμανίδης: «Σημειωτέον ὅτι ἡ Η’ Οἰκουμ. Σύνοδος ἀναθεματίζει 1) τοὺς μὴ ἀποδεχομένους τὴν Ζ’ Οἰκουμ. Σύνοδον καὶ 2) τοὺς προσθέσαντας ἢ ἀφαιρέσαντάς τι εἰς τὸ Σύμβολον, χωρὶς ὅμως νὰ κατονομάζωνται οἱ ἐν λόγῳ αἱρετικοί, πράγμα πρωτοφανὲς ἐν τοῖς πρακτικοῖς καὶ ὅροις Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων. Τὸ φαινόμενον τοῦτο ἐξηγεῖται μόνον βάσει τῆς ἀνωτέρω περιγραφείσης γενικῆς καταστάσεως τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Κάτω Ἰταλίας καὶ τῆς ἰσχύος τοῦ Πάπα μεταξὺ τῶν ἡγεμόνων καὶ τοῦ κλήρου τῆς Εὐρώπης. Φαίνεται ὅτι πράγματι ὑπῆρχεν, ἢ ὁ Ἰωάννης ἐνόμιζεν ὅτι ὑπῆρχε, δυνατότης ἀφαιρέσεως τοῦ Filioque ἀπὸ τὸ Σύμβολον τῶν Φράγκων καὶ τῶν Λογγοβάρδων» (Ρωμανίδη Ἰω., Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία, τόμ. Α΄, σελ. 372-373).

Μετὰ τὴν παρουσίαση τῶν κειμένων ἐκ τοῦ καθηγητῆ Μπούμη, τὶς θέσεις τοῦ ἁγίου Μάρκου καὶ Ἁγίου Νικοδήμου, διαβάστε ἕνα ἐκτεταμένο ἀπόσπασμα τῶν κυριότερων ἀποπροσανατολιστικῶν θέσεων τοῦ Λαρεντζάκη:

Στήν Κοινή Δήλωση τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ΄καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου τῆς 7^ης Δεκεμβρίου 1965 γίνεται ἀποδεκτόν καί ἀπό τούς Ἀρχηγούς τῶν δύο Ἐκκλησιῶν τό συμπέρασμα τῶν ἐρευνῶν τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς, ὅτι δηλ. «αἱ καταδίκαι ἀνεφέροντο εἰς τά ὑπ’ ὄψιν πρόσωπα καί οὐχί εἰς Ἐκκλησίας, δέν ἀπεσκόπουν δέ εἰς τήν διακοπήν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μεταξύ τῶν Θρόνων Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως».

Δέν χαρακτηρίζει, λοιπόν, ὁ Πάπας τά γεγονότα ἐκεῖνα τοῦ 1054 ὡς σχίσμα, οὔτε ὡς διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, ἀλλά ὡς «ἀξιοθρήνητα γεγονότα» καί ὡς «σοβαράν διαφοράν» μεταξύ Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως, τόν Ἀναθεματισμόν δέ τοῦ Πατριάρχου Μιχαήλ Κηρουλαρίου καί τῆς Συνόδου του κατά τοῦ Καρδιναλίου, ὡς «επιτίμηση» πρός τόν Καρδινάλιο! Ὁ καθηγητής Βλάσιος Φειδᾶς διαπιστώνει μάλιστα, ὅτι ὁ Πατριάρχης Μιχαήλ Κηρουλάριος δέν ἐθεώρει κἄν τήν ἀντιπροσωπεία αὐτή τοῦ Πάπα Ρώμης ὡς γνήσια, ἀλλά τοῦ προσωπικοῦ του ἐχθροῦ Ἀργυροῦ. Καί τά γράμματα τοῦ Πάπα ἐθεώρει νόθα».

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως διαπιστώνει ἐπίσης γιά τόν Ἀναθεματισμό τοῦ Πατριάρχου Κηρουλαρίου κατά τοῦ Καρδιναλίου, ὅτι «οὔτε Οἰκουμενική συνεκροτήθη σύνοδος, οὔτε πολυπληθής ἦτο, οὔτε τόν πάπαν ἀνεθεμάτισεν, οὔτε οἱ πατριάρχαι βεβαιοῦται ὅτι ἐπεψηφίσαντο».

Ὁ Axel Bayer τονίζει, ὅτι «ἡ ἔρευνα γιά τό ἀνατολικό σχίσμα εἶναι σύμφωνη, ὅτι οἱ ἐκκλησιαστικές ἐντάσεις τοῦ 11^ου αἰῶνος δέν ἄλλαξαν τήν πεποίθηση τῶν λαῶν ὅτι ὑπάρχει ἕνας κοινός χριστιανισμός». Ἐξετάζων δέ στήν μονογραφία του καί τήν στάση τῶν Παπῶν, διαδόχων τοῦ Λέοντος τοῦ Γ΄ καί μέ ἀναφορά καί στον Georg Denzler, διαπιστώνει, ὅτι «κανείς ἀπό αὐτούς δέν ἀναφερόταν στήν σύγκρουση τοῦ 1054.  Σχετικές ἀναφορές γιά τήν ἔναρξη τοῦ σχίσματος παρέμεναν γενικές, χωρίς νά ἀναφερθεῖ κάποια συγκεκριμένη ἡμερομηνία».

Καί οἱ κανονολόγοι τῆς Δύσεως δέν ἀναφέρουν κἄν τά γεγονότα τοῦ 1054. Ἐπίσης διαπιστώνει ὁ Axel Bayer, ὅτι σε κανένα ντοκουμέντο δέν ἀναφέρεται μάλιστα, ἐάν οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ Πάπα εἶχαν πληροφορηθεῖ γιά τόν ἀφορισμό τοῦ Πατριάρχου Μιχαήλ Κηρουλαρίου ἐναντίον των. Καί ὁ Καρδινάλιος Alfons M. Stickler διαπιστώνει, ὅτι τόσον στήν Ἀνατολική ὅσον καί στήν Δυτική Ἐκκλησία δέν ὑπῆρχεν ἡ ἄποψη ὅτι μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν το 1054 ἐδημιουργήθη ὁριστικό σχίσμα.

Βέβαια κανείς δέν ἀρνεῖται, ὅτι εἶχαν ταραχθεῖ οἱ ἐκκλησιαστικές σχέσεις Ἀνατολῆς καί Δύσεως τήν ἐποχή ἐκείνη.

Ὁ καθηγητής Josef Ratzinger καί μετέπειτα Πάπας παραπέμπει και στόν γνωστό ὀρθόδοξο θεολόγο, καθηγητή Johannes Meyendorff, ὁ ὁποῖος ἐξέτασε τά κείμενα ἐκεῖνα καί τά τῆς ἄρσεως τῶν Ἀναθεμάτων καί ἔχει καταλήξει στά ἴδια συμπεράσματα, δηλ. ὅτι ἡ πράξη ἐκείνη ἀπό ρωμαϊκῆς σκοπιᾶς δέν εἶχε ἀποκτήσει ποτέ ἐκκλησιαστικο-κανονική ἀξία καί ὅτι τελικά τό ἔτος 1054 δεν δύναται νά χαρακτηρισθῆ ὡς ἔτος τοῦ σχίσματος.

Ὁ Βλάσιος Φειδᾶς ἀναφέρεται καί στή στάση τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νικολάου τοῦ Γ΄ Γραμματικοῦ, μέ τήν ὁποία καταφαίνεται, ὅτι οἱ Ἀναθεματισμοί τοῦ 1054 δέν εἶχαν εἰσέλθει στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁπωσδήποτε ὅμως πρέπει νά διαπιστωθῆ, ὅτι καί κατά τούς μετέπειτα αἰῶνες καί πιό συγκεκριμένα σέ ὅλες τίς ἑνωτικές προσπάθειες εἴτε μεμονωμένων θεολόγων, κληρικῶν καί αὐτοκρατόρων, εἴτε συνοδικῶν διαδικασιῶν, ὅπως εἶναι π.χ. οἱ Σύνοδοι Λυῶνος, 1274, καί Φερράρας-Φλωρεντίας, 1438-1439, δέν ἀναφέρθηκαν οἱ Ἀναθεματισμοί αὐτοί τοῦ 1054 ὡς δημιουργοί ὁριστικοῦ σχίσματος καί ποτέ δέν ἐζητήθη μία τυχόν «ἄρση» αὐτῶν ὡς ὅρος τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἤ ὡς ὅρος ἐνάρξεως τῶν διαφόρων θεολογικῶν διαλόγων, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν κατά διαστήματα, ὅμως, ὡς γνωστόν, χωρίς θετικά ἀποτελέσματα.

«Τό 1054 δέν ὑπῆρξεν ἀναθεματισμός τῆς λατινικῆς κατά τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καί κανείς ἀναθεματισμός τῆς ἑλληνικῆς κατά τῆς λατινικῆς Ἐκκλησίας. Μόνο σέ μεμονωμένα πρόσωπα ἀναφερόταν οἱ ἀναθεματισμοί». Καί ὁ Ἀριστείδης Πανώτης συμπεραίνει: «Ἑπομένως σφάλλονται ὅσοι ἀπό ἄγνοιαν ἤ ἀρνητική διάθεσιν ἰσχυρίζονται ὅτι διά τῆς ἐνδημούσης συνόδου τελεσιδίκως καί ὁριστικῶς ἀπεκόπη ἡ Ρωμαϊκή Ἕδρα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὀρθῶς, λοιπόν, στήν Κοινή Δήλωση τῆς ἄρσεως τῶν Ἀναθεμάτων αὐτῶν τό 1965 τοποθετοῦνται τά Ἀναθέματα αὐτά μεταξύ τῶν ἀρνητικῶν γεγονότων, τά ὁποῖα προηγήθησαν καί μετά ἀκολούθησαν, «ἅτινα ὑπὸ τὴν ἐπίδρασιν διαφόρων παραγόντων, ἐν οἷς καὶ ἡ ἀμοιβαία ἔλλειψις κατανοήσεως καὶ ἐμπιστοσύνης, ὡδήγησαν τελικῶς εἰς τὴν πλήρη διάσπασιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας».

Τά Ἀναθέματα τοῦ 1054 δημιούργησαν ὁριστικό Σχίσμα;

Συνεπῶς, ὁπωσδήποτε δέν ἔγινε μέ τούς Ἀναθεματισμούς ἐκείνους τοῦ 1054 τό ὁριστικόν Μέγα Σχίσμα οὔτε μεταξύ τῶν Θρόνων Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλά προφανῶς καί κατ’ ἐπέκτασιν, οὔτε καί μεταξύ τῆς καθόλου Ἀνατολικῆς καί τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας ὡσάν πρίν ἀπό τό 1054 νά ὑπῆρχε πλήρης ἐκκλησιαστική κοινωνία καί μετά τό 1054 δηλ. τό δῆθεν μέγα καί ὁριστικόν σχίσμα, πλήρης διακοπή τῆς κοινωνίας καί πλήρης ἀπόρριψη καί τῆς ἐκκλησιαστικότητας ἑκατέρωθεν. Ἡ ἱστορική αὐτή πραγματικότητα πρέπει νά συνειδητοποιηθεῖ καί να μήν χαρακτηρίζονται πλέον τά λυπηρά ἐκεῖνα γεγονότα τοῦ 1054 ὡς τό Μέγα ἤ τό ὁριστικό Σχίσμα μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, διότι ἁπλά δέν ἀνταποκρίνεται πρός τήν ἱστορική πραγματικότητα.

Ποιός εἶναι ὁ χρόνος τοῦ ὁριστικοῦ Μεγάλου Σχίσματος τῶν δύο Ἐκκλησιῶν; Ὑπάρχει συγκεκριμένη ἀναμφισβήτητη ἡμερομηνία, ἤ συγκεκριμένο γεγονός; Καθώς φαίνεται ἀπό τίς ἔρευνες καί τήν ἱστορική πραγματικότητα τῶν σχέσεων Ἀνατολῆς καί Δύσεως, τό Μεγάλο αὐτό Σχίσμα δέν ἔγινε σέ μιά συγκεκριμένη στιγμή, οὔτε σέ μιά συγκεκριμένη ἡμερομηνία, γιά ἕνα συγκεκριμένο γεγονός, ἤ μέ μιά συγκεκριμένη νομοκανονική ἤ γενικώτερα ἐκκλησιαστική πράξη. Οὔτε το 1054, ἀλλά οὔτε καί κάποια ἄλλη ἡμερομηνία μέ τόσο ἀπὀλυτο χαρακτῆρα. Ἀντιθέτως διαπιστώνεται, ὅτι ἡ ἀποξένωση τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ἔγινε βαθμηδόν καί κατ’ ὀλίγον σέ διάστημα ὄχι μόνο πολλῶν ἐτῶν, ἀλλά θά μποροῦσε νά λεχθῆ πολλῶν αἰώνων καί μάλιστα ὄχι μέ τόν ἴδιο τρόπο καί γιά τούς ἴδιους λόγους.

Εἶναι δηλαδή γνωστόν καί ἱστορικά ἀναντίρρητον, ὅτι καί πρίν ἀπό τό 1054, δηλ. κατά τήν διάρκεια τῆς πρώτης χιλιετίας, δέν ὑπῆρχε πλήρης καί ἀδιάκοπος ἐκκλησιαστική ἀγάπη καί μυστηριακή κοινωνία τῶν Ἐκκλησιῶν Ἀνατολῆς καί Δύσεως, ἀλλά ἀρκετά ἐκκλησιαστικά προβλήματα καί διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας.

Ὅμως καί πάλιν ἀποκαθίστατο ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία. Π. χ. κατά τήν ἐποχή τοῦ ἁγίου Φωτίου καί τοῦ Πάπα Ρώμης Νικολάου ὑπῆρξεν ὀξεία διάσταση καί διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας Ἀνατολικῆς καί Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ὅμως ἀποκαταστήθηκε ἡ πλήρης κοινωνία μάλιστα μέ συνοδική πράξη στην ἑνωτική Σύνοδο τοῦ 879-880, στήν Κωνσταντινούπολη, ὑπό τήν προεδρία τοῦ Ἁγίου Φωτίου καί μέ τήν συμμετοχή καί συμφωνία τῶν παπικῶν ἀπεσταλμένων καί ἀποδοχή ἀπό τόν ἴδιο τόν Πάπα. Ὁ Πατριάρχης Φώτιος ἀπέθανε σέ πλήρη κοινωνία μέ τήν Δυτική Ἐκκλησία. Ἡ Σύνοδος αὐτή πρέπει νά ἀναγνωρισθεῖ ἀπό κοινοῦ καί ἀπό τήν Ἀνατολική, ἀλλά καί ἀπό τήν Δυτική Ἐκκλησία ὡς ἡ 8η Οἰκουμενική Σύνοδος τῶν Ἐκκλησιῶν μας. Ἄρα ἡ ἑνωτική αὐτή Σύνοδος δέν ἦταν «ἀντιπαπική» καί προφανῶς οὔτε καδίκασε τήν Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία!

Τό σύνολο τῆς κατά διαστήματα διακοπῆς τῆς κοινωνίας μεταξύ τῆς Ἀνατολικῆς καί Δυτικῆς Ἐκκλησίας κατά τήν πρώτη χιλιετία ἀνέρχεται, βάσει ἱστορικῶν ἐρευνῶν, σέ πάνω ἀπό 200 ἔτη, καθώς συμπεραίνουν δυτικοί καί ἀνατολικοί ἐρευνητές.

Καί μετά τό 1054 δέν δημιουργήθηκε πλήρης καί ἀπόλυτη διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί μυστηριακῆς κοινωνίας μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως. Ὑπάρχουν ἀδιαμφισβήτητα ἱστορικά γεγονότα καί πλεῖστες ὅσες περιπτώσεις πραγματοποιήσεως ἐκκλησιαστικῆς καί μυστηριακῆς κοινωνίας, τίς ὁποῖες θά ἔπρεπε νά ἐπαναφέρομε στήν μνήμη μας.

Γιά τήν κατάσταση στά Ἱεροσόλυμα τήν ἐποχή μάλιστα τῶν Σταυροφόρων ἀναφέρει ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος τά ἑξῆς: «…ἀλλ’ ἐπειδή, καθ’ ὅν χρόνον ἐγκαθιδρύθησαν ἐν Ἱερουσαλήμ οἱ σταυροφόροι, παρά τά ἐν Κ/πόλει συμβάντα τοῦ 1054, δέν εἶχε παντελῶς διακοπῆ ἡ ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μεταξύ Ἑλλήνων καί λατίνων, οἱ Ἕλληνες τῆς Ἱερουσαλήμ, κατά λατινικάς εἰδήσεις, συμπροσηύχοντο, ἐνίοτε, ἐν τῷ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως, ἄλλως τε ἐν αὐτῷ, κατά τάς αὐτάς εἰδήσεις, τ’ ἀναγνώσματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἐγίνοντο κατ’ ἀρχάς λατινιστί, ὑπό λατίνου, ὕστερον δ’ ἑλληνιστί, ὑπό ἕλληνος ἱερέως, χάριν τοῦ λαοῦ…».

Οἱ διαπιστώσεις αὐτές ἔχουν μεγάλη σημασία τόσο γιά τήν ἑρμηνεία τῶν γεγονότων τότε, δηλαδή γιά τό τί συνέβη μέ τούς Ἀναθεματισμούς ἐκείνους το 1054, ἀλλά καί τί ἐπετεύχθη μέ τήν «ἄρση» τῶν παλαιῶν αὐτῶν Ἀναθεμάτων το 1965.

Διαπιστώνομε, λοιπόν, ἀλληλουχία γεγονότων θετικῶν ἤ ἀρνητικῶν, τά ὁποῖα ὁπωσδήποτε ἐπηρέαζαν καί τίς ἐκκλησιαστικές σχέσεις, ἀκόμη καί τήν ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματος ἤ ὄχι καί γενικώτερα τῶν Μυστηρίων ἑκατέρωθεν. Ὅμως, παρόλα ταῦτα, δέν ἔχαναν οἱ χριστιανοί τό συναίσθημα καί τήν πεποίθηση, ὅτι ἀνήκουν στήν ἴδια Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἔστω καί ἐάν εὑρίσκοντο σέ διάσταση, ἤ πολεμική, ἤ διακοπή τῆς κοινωνίας, ὅπως συμβαίνει πολλές φορές καί σέ μία οἰκογένεια μέ δραματικές συνέπειες, χωρίς νά ἐξαφανίζεται ἡ ἐξ αἵματος συγγένεια.

Εἶναι ἀναγκαία, ἡ λεπτομερής καί ἀκριβής ἔρευνα καί ἔκθεση τῆς κοινῆς μας διαχρονικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας τῶν σχέσεων τῶν Ἐκκλησιῶν μας, τῶν θετικῶν, ἀλλά καί τῶν ἀρνητικῶν γεγονότων κάτω ἀπό αὐτό τό πρῖσμα μέχρι καί σήμερα.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος μάλιστα μεταφέρει τό σχίσμα τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ἀκριβῶς στό γεγονός τῆς Συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας τό 1438-1439.

Ὅμως στήν Σύνοδο ἐκείνη συμμετεῖχαν οἱ ἀνατολικοί καί οἱ δυτικοί συνοδικοί ὡς ἰσότιμα μέλη τῆς Ἀνατολικῆς καί Δυτικῆς Ἐκκλησίας καί διεξήχθη πράγματι σοβαρός Θεολογικός Διάλογος, στόν ὁποῖο τό μεγαλύτερο βάρος ἐσήκωσε στούς ὤμους του ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός.

Δυστυχῶς χωρίς ἀποτελέσματα. Ὅμως: Ἡ Σύνοδος ἐκείνη ὑπῆρξεν μία «κοινή Σύνοδος»,  παρά τό ὅτι καί τότε, ὅπως καί τόν 19^ο καί 20^ο αἰῶνα μεταξύ τῶν Λατίνων καί τῶν Ἑλλήνων ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρχαν βαθειά ἀποξένωση καί σοβαρές δογματικές διαφορές.

Τό 1553, ἄρχισε ἡ Ρώμη νά ἐφαρμόζει τήν θεωρία τῆς ὑποταγῆς τῶν ἐκπτώτων σχισματικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς. Ἐξελίσσεται καί κυριαρχεῖ πλέον ἡ ἐκκλησιολογική καί σωτηριολογική ἀποκλειστικότητα καί μοναδικότητα τῆς Δυτικῆς καί πιό συγκεκριμένα τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Σό 1622 ἱδρύεται ἡ Congregatio de Propaganda Fidei, μέ τήν ἐντολή τῆς ἱεραποστολῆς καί στήν Ἀνατολή καί τήν ἐπίτευξη τῆς ἐπιστροφῆς τῶν πεπτωκότων στή δῆθεν μοναδική καί πραγματική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ γιά νά μπορέσουν νά τύχουν τῆς σωτηρίας των. Τήν 5^η Ἰουλίου τοῦ 1729 ἀπαγόρευσε ἡ Congregatio de Propaganda Fidei, ὄχι ὁ Πάπας, κάθε λειτουργική καί μυστηριακή κοινωνία μέ τούς Ὀρθοδόξους (Mansi 46, 99-104). Ἀποτελεῖ αὐτή ἡ ἀπαγόρευση τήν πραγματοποίηση τοῦ ὁριστικοῦ σχίσματος; Ἡ ἀντίδραση τῶν Ὀρθοδόξων πραγματοποιήθηκε 20 χρόνια ἀργότερα τό 1755 μέ τήν συνοδική ἀπόφαση τῆς μή ἀναγνωρίσεως τῶν Μυστηρίων τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ καθηγητής Ernst Christoph Suttner διαπιστώνει, ὅτι μόλις ἀπό τόν 18^ο αἰῶνα ἀρχίζουν οἱ Ἐκκλησίες μας νά θεωροῦν ἑαυτές ὡς τίς μοναδικές Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ, μόνον καί ἀποκλειστικά ἐντός τῶν ὁποίων εἶναι δυνατή σωτηρία, ἐνῶ ἀρνοῦντο καί τήν ἐκκλησιαστικότητα τῆς ἄλλης ἑκατέρωθεν. Μέχρι σήμερα ἀναγνωρίζεται τό Βάπτισμά των καί δέν ἐπαναλαμβάνεται ὅταν ρωμαιοκαθολικοί ἐπιθυμοῦν νά γίνουν μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἄρα ἀναγνωρίζεται τό Βάπτισμα αὐτῶν καί ἄλλα Μυστήρια. Ἐπ’ αὐτοῦ ἀπήντησε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας τό 1903 στήν Ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1902, τά ἑξῆς: «Πιστεύομεν ἐπί τήν εἰλικρίνειαν τῆς πίστεως αὐτῶν (δηλ. τῶν Λατίνων καί τῶν διαμαρτυρομένων) εἰς τήν παναγίαν καί ζωαρχικήν Τριάδα, διό καί δεχόμεθα τό βάπτισμα τούτων τε καί ἐκείνων». Γιά τήν ἀναγνώριση τῆς ἱερωσύνης καί τῆς ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ἀνάφερε: «Τιμῶμεν τήν ἀποστολικήν διαδοχήν τῆς λατινικῆς ἱεραρχίας καί τούς εἰς τήν ἡμετέραν Ἐκκλησίαν ἐρχομένους ἐξ αὐτῆς κληρικούς παραδεχόμεθα ἐν τῷ ὅν φέρουσι βαθμῷ (ὡς παραδεχόμεθα καί τούς Ἀρμενίους, Κόπτας, Νεστοριανούς κλπ. τούς μή ἀπολέσαντας τήν ἀποστολικήν διαδοχήν)». Οὐδείς λόγος περί αἱρέσεων! Καί ἡ Ἐκκλησία Μαυροβουνίου ἔδωσε ἀκριβῶς τήν ἴδια ἀπάντηση.

Τοῦτο σημαίνει, ὅτι ἡ πίστη στήν Ἁγία Τριάδα καί τό Βάπτισμα εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀποτελοῦν τό κύριο συστατικό στοιχεῖο τῆς ἀποκτήσεως τῆς χριστιανικῆς ταυτότητος ὑπαρξιακά καί ὄχι ἐπιφανειακά, δημιουργεῖται ἡ προϋπόθεση τῆς «ἐνδύσεως τοῦ Χριστοῦ» καί τῆς εἰσόδου στήν χριστιανική οἰκογένεια. Οἱ βαπτισθέντες χριστιανοί καθίστανται ὅμαιμοι. Καί εἶναι γνωστόν, ὅτι ἡ ἐξ αἵματος συγγένεια μιᾶς οἰκογενείας δέν καταστρέφεται σέ ὁποιαδήποτε δραματική καί ὀδυνηρά ἐξέλιξη καταντήσουν οἱ σχέσεις τῶν μελῶν της, ἀκόμη καί μέ φόνους! Τό 1969 ἀποφάσισε ἐπίσης ἡ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καί ἐπέτρεψε τήν Μυστηριακή κοινωνία μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς, ἀπόφαση, τήν ὁποία ἀργότερα ἀνακάλεσε.

Πάντως ἐπίσημη καταδίκη τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει, καθώς τονίζουν ὁ καθηγητής Γεώργιος Γαλίτης καί Βλάσιος Φειδᾶς, ὁ ὁποῖος ἐπί λέξει τονίζει: «…οἱ ρωμαιοκαθολικοί, οἱ παλαιοκαθολικοί, οἱ ἀγγλικανοί καί οἱ προτεστάντες δέν ἔχουν καταδικασθεῖ ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δι’ ἐπισήμου ἐκκλησιαστικῆς πράξεως ὡς αἱρετικοί, κατά προφανή ἐφαρμογήν τῆς ἀρχῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας καί ἐπ’ ἐλπίδι ἀποκαταστάσεως τῆς μετ’ αὐτῶν ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, διό καί εἶναι ἀβάσιμοι οἱ ὑπό τινων ἀποδιδόμενοι εἰς αὐτούς χαρακτηρισμοί ὡς αἱρετικῶν, ἀφοῦ μόνον ἡ Ἐκκλησία δύναται νά χαρακτηρίζει δι’ ἐπισήμου ἐκκλησιαστικῆς πράξεως τά ἐκτός τῶν ὁρίων αὐτῆς χριστιανικά σώματα ὡς αἱρετικά ἤ ὡς σχισματικά».

Τοῦτο σημαίνει, ὅτι ἡ πίστη στήν Ἁγία Τριάδα καί τό Βάπτισμα εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀποτελοῦν τό κύριο συστατικό στοιχεῖο τῆς ἀποκτήσεως τῆς χριστιανικῆς ταυτότητος ὑπαρξιακά καί ὄχι ἐπιφανειακά, δημιουργεῖται ἡ προϋπόθεση τῆς «ἐνδύσεως τοῦ Χριστοῦ» καί τῆς εἰσόδου στήν χριστιανική οἰκογένεια. Οἱ βαπτισθέντες χριστιανοί καθίστανται ὅμαιμοι. Καί εἶναι γνωστόν, ὅτι ἡ ἐξ αἵματος συγγένεια μιᾶς οἰκογενείας δέν καταστρέφεται σέ ὁποιαδήποτε δραματική καί ὀδυνηρά ἐξέλιξη καταντήσουν οἱ σχέσεις τῶν μελῶν της, ἀκόμη καί μέ φόνους!

Καί ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία δέν ἔχει καταδικάσει ἤ ἀναθεματίσει τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. Ἀπεναντίας ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία μέ τήν Β΄ Βατικανή Σύνοδο ἀναγνωρίζει τήν ἐκκλησιαστικότητα καθώς ἐπίσης καί τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Τέλος πρέπει νά ἐπανεξετασθεῖ, ἐάν καί κατά πόσον σήμερα εἶναι δυνατόν νά χρησιμοποιοῦνται γενικά καί ἀδιάκριτα οἱ ὅροι αἵρεσις καί σχίσμα. Θεωρῶ ὅτι εἶναι ἀναγκαῖο καί δυνατόν νά ἀναθεωρήσομε τήν χρήση τῶν ὅρων αὐτῶν καί νά χρησιμοποιοῦμε τόν χαρακτηρισμό ἑτερόδοξοι ἀδελφοί ἤ ἑτερόδοξες Ἐκκλησίες, ἤ ἀκόμα καί τόν χαρακτηρισμό ἑτερόδοξες ἀδελφές Ἐκκλησίες, ἐφ’ ὅσον τά κοινά σημεῖα τῆς πίστεώς μας εἶναι πολύ περισσότερα ἀπό τίς διαφορές μας ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι σήμερα, οἱ ὁποῖες βέβαια διαφορές εἶναι σοβαρές καί πρέπει ἀπό κοινοῦ νά λυθοῦν. Ἐκτός τούτου τόν χαρακτηρισμό γιά τούς ἑτεροδόξους «ἀδελφοί» καί «Ἐκκλησίες», ἤ καί «ἀδελφές ἐκκλησίες» ἔχουν χρησιμοποιήσει ἀρκετοί ὀρθόδοξοι Θεολόγοι, ἀρκετοί Ἰεράρχες καί ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, Πανορθόδοξες Διασκέψεις, ἀλλά καί ἄλλες Ὀρθόδοξες Σύνοδοι καί τῆς Β΄ χιλιετίας, τίς ὁποῖες δέν θέλω ἐδῶ νά ἐπαναλάβω. Μεταξύ ἄλλων, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος, ὁ ἅγιος Νεκτάριος κ.ἄ.

Ἡ Σύνοδος τοῦ 1404 στήν Κύπρο ὑπό τήν προεδρία Ἰωσήφ Βρυενίου, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως τό 1484, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας ὁ Β΄συνοδικῶς ἀποφανόμενος, ἡ Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1848. Πρβλ. Θεοδώρου Γιάγκου, http://www.amen.gr/article/ptyxes-pou-aposiopithikan-ston-dimosio-dialogo-peri-tis-agias-kai-megalis-synodou-a-meros. Πρβλ. καί Γρηγορίου Λαρεντζάκη, Ἐκκλησία καί Ἐκκλησίες, Σέ σχέση μέ τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Μαρτυρία, Ἱ. Μητρόπολις Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου, Φανιά, Μάϊος-Ἰούνιος , 2016 Σεῦχος 36, 81-92. Καί http://www.amen.gr/article/ekklisia-kai-ekklisies.

Β΄) Ἡ «ἄρση» τῶν Ἀναθεμάτων καί ἡ σημασία της

Τήν 7^ην Δεκεμβρίου 1965 ἔγινε ἡ ἐπίσημη τελετή τῆς «ἄρσεως» τῶν Ἀναθεμάτων συγχρόνως στό Βατικανό καί στό Φανάρι, ὅπου εὑρισκόταν οἱ Ἀντιπροσωπεῖες τῶν δύο Ἐκκλησιῶν μέ ἐνθουσιασμό καί δάκρυα στά μάτια. Μετά τά ἀνωτέρω διερωτᾶται ὅμως κανείς, ποιά εἶναι ἡ σημασία τῆς «ἄρσεως» τῶν Ἀναθεμάτων; Πολλοί ἀνέμεναν τήν «ἄρση» καί τοῦ σχίσματος καί τήν ἀποκατάσταση τῆς πλήρους κοινωνίας. Τοῦτο προφανῶς δέν μποροῦσε οὔτε καί προβλεπόταν νά γίνει, διότι μέ τά Ἀναθέματα ἐκεῖνα δέν εἶχε δημιουργηθεῖ τό Σχίσμα. Ὅμως μέ τήν πρωτοβουλία αὐτή ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καί μέ τήν σύμφωνη ἐνέργεια καί τῆς Παλαιᾶς Ρώμης, ἐπαναδελφοποιήσεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων τονίζει στήν ὁμιλία του πρός τόν Πάπα Παῦλο τόν Στ΄ την 7^η Δεκεμβρίου 1965 στήν Ρώμη, ὅτι οἱ δύο Θρόνοι προέβησαν σ’ αὐτήν τήν πράξη «καταργοῦντες τό ἀπ’αὐτῶν προελθόν ἀνάθεμα, τό σύμβολο τοῦτο τοῦ σχίσματος, καί ἀντ’ αὐτοῦ ὑψοῦντες τήν ἀγάπην, σύμβολον τῆς ἐπανασυναντήσεως αὐτῶν».

Τά Ἀναθέματα λοιπόν ἐκεῖνα εἶχαν γίνει πράγματι τό σύμβολο τοῦ σχίσματος, ὅπως τά ἐχαρακτήριζε καί ὁ Καθηγητής Joseph Ratzinger, ὁ μετέπειτα Πάπας Βενέδικτος ὁ ΙΣΤ΄, ὁ ὁποῖος διαπιστώνει, ὅτι ἡ πράξη αὐτή τῆς «ἄρσεως» τῶν Ἀναθεμάτων ἀποσκοποῦσε στήν ἀποκατάσταση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀγάπης μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν.

Διαπιστώνομε, λοιπόν, ὅτι δέν πρόκειται πρώτιστα περί ἄρσεως ἤ ἀπαλείψεως ἤ ἀκυρώσεως ἑκατέρωθεν νομικῆς ἐκκλησιαστικῆς καταδίκης τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, πρᾶγμα, τό ὁποῖον τότε δέν εἶχε συμβεῖ, ἀλλά περί δημιουργίας μιᾶς νέας ἐποχῆς τῆς καταλλαγῆς, τῆς ἀγάπης καί τῆς ποικιλοτρόπως βελτιώσεως τῶν ἀδελφικῶν σχέσεων, μέχρι καί τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς κοινῆς πίστεως καί τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία τό γε νῦν ἔχει διακοπεῖ καί εὑρισκόμεθα σέ κατάσταση ἀκοινωνησίας. Ὁ Εὐάγγελος Θεοδώρου ἀξιολογώντας τήν «ἄρση» τῶν Ἀναθεμάτων στήν ὁμιλία του στο Graz τόν Ἰανουάριο τοῦ 1976. 10 χρόνια μετά τήν ἄρση τῶν Ἀναθεμάτων, διεπίστωσε τά ἑξῆς: «Κατά τήν προσωπική μου ἄποψη, μέ τήν πανηγυρική ἄρση τῶν Ἀναθεμάτων ἀποκατεστάθη δυνάμει ἡ πλήρης ἐκκλησιαστική κοινωνία μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Μετά τήν ἀποκατάσταση τῆς ἀγάπης δέν ὑφίσταται οὐσιαστικός χωρισμός μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Γιά τό λόγο αὐτό στό πλαίσιο τῆς νομίμου πλουραλιστικῆς ἑνότητος δέν ὑπάρχει κανένα ποιοτικό καί ἀντικειμενικό ἐμπόδιο γιά τήν μυστηριακή κοινωνία, τό ὁποῖον δέν εἶναι δυνατόν νά λυθεῖ». Καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας Στυλιανός τονίζει ὅτι «τό γεγονός αὐτό τῆς ἄρσεως τῆς Ἀναθεμάτων ἀποτελεῖ πράγματι θεολογικῶς καί ἐκκλησιολογικῶςτό ὕψιστο σημεῖο τοῦ Διαλόγου τῆς ἀγάπης».

Ἀλλά καί ἐάν ὑπῆρχεν κανονικόν θέμα, διεπίστωσε ὁ Βλάσιος Φειδᾶς, ὅτι μέ τήν ἄρση αὐτή τῶν Ἀναθεμάτων ἤρθησαν τά κανονικά πλαίσια τῆς καταδίκης καί εὑρισκόμεθα πλέον σέ μία κατάσταση ἀκοινωνησίας μέχρι νά λυθοῦν καί οἱ ὑπάρχουσες δογματικές καί ἄλλες διαφορές.

Καί τίθεται τό ἐρώτημα: Τί συνέβη ὅμως μετά ταῦτα, μετά τήν «ἄρσιν» τῶν Ἀναθεμάτων;

Ἡ Κοινή Διακήρυξη τοῦ Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ μέ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαῖο

Τό ἐρώτημα αὐτό ἐπανῆλθε στήν ἄμεση ἐπικαιρότητα καί κατά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Βενεδίκτου τοῦ ΙΣΤ΄ στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τήν 29^η καί 30^ή Νοεμβρίου 2006.  Σχετικά μέ τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ἐτόνισαν ἀπό κοινοῦ ὁ Πάπας Βενέδικτος καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στήν Κοινή Διακήρυξή των τά ἑξῆς: «Καθ’ ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὰς σχέσεις μεταξὺ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, δὲν δυνάμεθα νὰ λησμονήσωμεν τὴν ἐπίσημον ἐκκλησιαστικὴν πρᾶξιν, δι’ ἧς παρεδόθησαν εἰς τὴν λήθην τὰ παλαιὰ ἀναθέματα, τὰ ὁποῖα ἐπηρέασαν ἀνὰ τοὺς αἰῶνας τὰς σχέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν κατὰ τρόπον ἀρνητικόν. Δὲν ἠντλήσαμεν εἰσέτι ἐκ τῆς πράξεως ταύτης πάσας τὰς θετικὰς συνεπείας, αἵτινες δύνανται νὰ προκύψουν ἐξ αὐτῆς διὰ τὴν πορείαν ἡμῶν πρὸς τὴν πλήρη ἑνότητα, πρὸς ἣν καλεῖται ἡ Μικτὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου ὅπως προσφέρῃ μίαν σημαντικὴν συμβολήν. Προτρεπόμεθα τοὺς πιστοὺς ἡμῶν νὰ ἀναλάβουν ἐνεργὸν ρόλον εἰς τὴν διαδικασίαν ταύτην διὰ τῆς προσευχῆς καὶ διὰ σημαντικῶν ἐνεργειῶν».

Δυστυχῶς ὅμως μέχρι καί σήμερα δέν ἔχουν πραγματοποιηθεῖ οἱ ἀπαραίτητες ἐνέργειες πρός τόν σκοπόν αὐτόν.

Καί ἀκριβῶς στό σημεῖο αὐτό ἐπιβάλλεται τό καθῆκον καί τῶν ἁρμοδίων διδασκάλων καί καθηγητῶν τῶν Θεολογικῶν μας Σχολῶν, ὅπως ἀφοῦ συνειδητοποιήσουν οἱ ἴδιοι τό γεγονός καί τή βαρύτητα τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, ἐνημερώσουν καταλλήλως ὅλους τούς ὑφισταμένους των καί ὅλους τούς διδασκομένους των γιά νά ἐπιτευχθῆ ὄχι μόνο μία ἀντικειμενική καί πλήρης ἐνημέρωση, ἀλλά καί παρότρυνση πρός γενική συνειδητοποίηση (Rezeptio) καί συγκεκριμένες ἐνέργειες μέ σοβαρότητα καί συνέπειες. Καί τό σημερινό συνέδριο ἀποτελεῖ μιά πολύτιμη συμβολή πρός τόν σκοπό αὐτό.

2^ον) Παπικόν πρωτεῖον

Ἡ πλήρης κοινωνία δέν εἶναι δυνατόν, λοιπόν, νά πραγματοποιηθεῖ, ἐάν δέν λυθοῦν καί τά σοβαρά δογματικά καί ἄλλα προβλήματα, τά ὁποῖα ἀκόμη ὑπάρχουν. Καί ἀναμφιβόλως ἕνα ἀπό τά δυσκολώτερα εἶναι καί τό πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα Ρώμης…

Ὅλο τὸ κείμενο Λαρεντζάκη ἐδῶ:

Σύντομη ιστορική θεώρηση του εκκλησιαστικού προβλήματος των Σκοπίων

Του Μιχαήλ Γ. Τρίτου στην Romfea.gr
Καθηγητού Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

---

Οι ορθόδοξες επαρχίες της Π.Γ.Δ.Μ. μέχρι το 1767 υπάγονταν στην Αρχιεπισκοπή Αχρίδος. Μετά την κατάργησή της, εντάχθηκαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Το 1920 το Οικουμενικό Πατριαρχείο τις παραχώρησε στη σερβική Εκκλησία. Η επισημοποίηση αυτής της αποφάσεως έγινε την 19η Φεβρουαρίου 1922 με την έκδοση πατριαρχικού και συνοδικού Τόμου.

Με την κατάληψη της Νοτίου Σερβίας από τους Βουλγάρους τον Απρίλιο του 1941 εκδιώχθηκαν ο Μητροπολίτης Σκοπίων Ιωσήφ, ο Επίσκοπος Ζλετόβου και Στρωμνίτσης Βικέντιος και μαζί με αυτούς οι ιερείς και ο λαός. Στις κενές θέσεις τοποθετήθηκαν Βούλγαροι επίσκοποι και ιερείς.

Όταν μετά τον πόλεμο η περιοχή επανήλθε στα χέρια των Σέρβων, οι αρχές δεν επέτρεψαν στους διωγμένους από τους Βουλγάρους ιεράρχες να επανέλθουν στις θέσεις τους.

Ήταν το πρώτο βήμα για την απόσπαση της περιοχής από τον κορμό της σερβικής Εκκλησίας.

Το 1945 συνήλθε στα Σκόπια κληρικολαϊκή συνέλευση, η οποία απεφάσισε την απόσχιση της περιοχής από το σερβικό Πατριαρχείο και την ανασύσταση της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος.

Την ενέργεια αυτή καταδίκασε το σερβικό Πατριαρχείο ως αυθαίρετη και αντικανονική.

Οι εκπρόσωποι των επαρχιών αυτών συγκάλεσαν στην Αχρίδα τον Οκτώβριο του 1958 τη β’ κληρικολαϊκή συνέλευση, η οποία απεφάσισε τη δημιουργία της «μακεδονικής» ορθοδόξου Εκκλησίας, με προκαθήμενο τον μοναδικό μέχρι τότε «Μακεδόνα» Επίσκοπο Δοσίθεο.

Παρά τη φαινομενική διευθέτηση των σχέσεων με τη Σερβία, αφού ο Πατριάρχης των Σέρβων Γερμανός μετέβη το 1959 στα Σκόπια όπου χειροτόνησε μαζί με άλλους επισκόπους τον Κλήμη Επίσκοπο Πρεσπών και Βιτωλίων και τον Ναούμ Επίσκοπο Ζλετόβου και Στρωμνίτσης, η απαίτηση το 1966 της Εκκλησίας των Σκοπίων για «αυτοκεφαλία» βρήκε ριζικά αντίθετη τη σερβική Εκκλησία.

Έτσι το 1967 η «Μακεδονική» Εκκλησία ανεκήρυξε παράνομα το αυτοκέφαλό της. Τότε η σερβική Εκκλησία απεφάσισε τη διακοπή κάθε λειτουργικής και κανονικής σχέσης με τη σχισματική Εκκλησία της «Μακεδονίας».

Όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες, πρωτοστατούντος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, καταδίκασαν το αυτοκέφαλο της «μακεδονικής» Εκκλησίας και χαρακτήρισαν την Εκκλησία αυτή ως σχισματική, γιατί περιφρόνησε βασικές αρχές της ορθοδόξου εκκλησιολογίας και προέταξε εθνοφυλετικές σκοπιμότητες.

Η σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων, η οποία περιλαμβάνει στους κόλπους 1.600.000 πιστούς, αποτελείται από 10 Μητροπόλεις.

Είναι χωρισμένη από το κράτος. Πρόκειται για φιλικό χωρισμό, αφού το κράτος της επέστρεψε την εκκλησιαστική περιουσία και την ενισχύει ποικιλότροπα.

Οι κληρικοί της ανέρχονται στους τετρακόσιους. Συντηρούνται από τις εισφορές των πιστών και εκπαιδεύονται στη Θεολογική Σχολή του αγίου Κλήμεντος Σκοπίων.

Για την επίλυση αυτού του ακανθώδους προβλήματος πραγματοποιήθηκαν από το 1999 μέχρι το 2002 πέντε διμερείς επαφές μεταξύ εκπροσώπων του Πατριαρχείου της Σερβίας και της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.

Στην προσπάθεια ανεύρεσης λύσεως παρενεβλήθη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που διεμήνυσε στη σχισματική εκκλησία ότι η έξοδος από την απομόνωση περνάει από το σερβικό Πατριαρχείο.

Την 17η Μαΐου 2002 με πρωτοβουλία του Οικουμενικού Πατριαρχείου έγινε συνάντηση των δύο μερών στην πόλη Νις της Σερβίας.

Τα δύο μέρη υπέγραψαν προσχέδιο συμφωνίας με το οποίο λύνονταν δύο βασικά προβλήματα , το όνομα και το καθεστώς στην Π.Γ.Δ.Μ.

Συγκεκριμένα, αποφασίστηκε η Εκκλησία των Σκοπίων να ονομαστεί Αρχιεπισκοπή Αχρίδος και να της δοθεί ευρεία αυτονομία.

Δυστυχώς το σχέδιο αυτό απορρίφθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας των Σκοπίων στη συνεδρίαση της 21ης Ιουνίου 2002, ύστερα από έντονες πιέσεις των εθνικιστικών κύκλων της χώρας.

Ο Μητροπολίτης Βελεσσών και Παραβαρδαρίου Ιωάννης διεφώνησε με την απόφαση αυτή και επανέφερε τη Μητρόπολή του στους κόλπους της Μητρός Εκκλησίας της Σερβίας, η οποία τον δέχθηκε σε πλήρη εκκλησιαστική κοινωνία.

Αντίθετα, η Εκκλησία των Σκοπίων τον κήρυξε έκπτωτο και τον εξέβαλε βίαια από το μητροπολιτικό μέγαρο και τη μονή αγίου Γεωργίου Νεγότινο, όπου είχε εγκατασταθεί προσωρινά με τους μοναχούς του.

Η Εκκλησία της Σερβίας σε αντιπερισπασμό όρισε τον Ιωάννη Έξαρχο του Πατριαρχείου της Σερβίας στα Σκόπια και κήρυξε άκυρη την απόφαση της Εκκλησίας των Σκοπίων.

Η πράξη αυτή του Πατριαρχείου της Σερβίας προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών στα Σκόπια.

Νέα κρίση προέκυψε την 20ή Ιουλίου 2003 όταν ο Ιωάννης τέλεσε το μυστήριο του βαπτίσματος στο ναό αγίου Δημητρίου Βιτωλίων.

Η Αστυνομία τον συνέλαβε και τον προφυλάκισε για πέντε μέρες. Στη δίκη, που έγινε την 31ή Οκτωβρίου 2003, του επεβλήθη η ποινή ενός έτους φυλακίσεως με αναστολή δύο ετών.

Η Εκκλησία της Σερβίας στην προσπάθειά της να βοηθήσει στην επίλυση του εκκλησιαστικού προβλήματος των Σκοπίων σε κανονικές εκκλησιολογικές βάσεις εξέλεξε τον Μάϊο του 2003 τρεις βοηθούς επισκόπους, τους αρχιμανδρίτες Ιωακείμ, Μάρκο και Δαβίδ.

Όμως η κατάσταση αντί να εκτονωθεί, επιδεινώθηκε επικίνδυνα. Την Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2004 κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας οι αστυνομικοί συνέλαβαν όλους του παρευρισκομένους και τους οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα, χωρίς να τους ανακοινωθεί η αιτία της συλλήψεώς τους.

Όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι πλην του Ιωάννου, ο οποίος προφυλακίσθηκε για τριάντα μέρες με την κατηγορία αναζωπυρώσεως θρησκευτικού και εθνικού μίσους.

Ακολούθησαν επιστολές διαμαρτυρίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των άλλων προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών για την ανάμιξη της κρατικής εξουσίας στις θρησκευτικές διαφορές. Έτσι ο Ιωάννης αφέθη ελεύθερος τον Ιανουάριο του 2004.

Σοβαρή εμπλοκή στό όλο ζήτημα είχαμε τον Φεβρουάριο του 2004, όταν πέντε τρομοκράτες αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος. Επειδή δεν μπόρεσαν να βρουν τους Επισκόπους, κακοποίησαν τις μοναχές, έκλεψαν ιερά αντικείμενα και πυρπόλησαν τη Μονή του Ιωάννου του Χρυσοστόμου στη Νιζόπολη.

Τον Ιούλιο 2005 το Εφετείο της πόλεως Βιτωλίων επικύρωσε πρωτόδικη απόφαση του Ιανουαρίου 2004 για 18μηνη φυλάκιση του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου με την κατηγορία «υποδαυλίσεως θρησκευτικού και εθνικού μίσους».

Έμεινε οκτώ μήνες στις φυλακές «IDRIZOVO» των Σκοπίων. Απηλλάγη του υπολοίπου της ποινής χάρη στις διαμαρτυρίες των εκκλησιαστικών αρχών και των διεθνών οργανισμών.

Και ενώ όλοι πίστευαν ότι το μαρτύριο του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου τελείωσε, άρχισε νέος κύκλος διώξεων με στόχο τώρα να πλήξει την ηθική του υπόσταση.

Το δικαστήριο των Σκοπίων τον κατηγόρησε για κατάχρηση χρημάτων. Κατηγορία ψευδής, άδικη και άριστα σκηνοθετημένη.

Ο Αρχιεπίσκοπος οδηγήθηκε πάλι στη φυλακή. Με την παρέμβαση του Οικουμενικού Πατριάρχη την 21η Φεβρουαρίου 2007 μειώνεται η ποινή από δώδεκα σε εννέα μήνες φυλάκιση.

Το 2010 καταδικάζεται ερήμην σε φυλάκιση. Έτσι την 12 Δεκεμβρίου 2011, μετά την ανακήρυξή του σε διδάκτορα από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και την επιστροφή του στη χώρα, συλλαμβάνεται στο μεθοριακό σταθμό της Νίκης και με ταχύτατες διαδικασίες καταδικάζεται σε δυόμιση χρόνια φυλάκιση.

Τον Ιούλιο του 2013 το ποινικό δικαστήριο των Σκοπίων τον καταδικάζει σε τρία χρόνια φυλάκιση με την ψευδή κατηγορία παράνομης αγοραπωλησίας ακινήτου. Επρόκειτο για προειλημμένη πολιτική απόφαση, την οποία το δικαστήριο απλώς δημοσιοποίησε.

Ο Αρχιεπίσκοπος της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων Στέφανος, αντί να βοηθήσει στην επίλυση του προβλήματος, την πυροδότησε επικίνδυνα. Με έγγραφό του στους Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος, που έφερε τον τίτλο «Μακεδονική» Ορθόδοξη Εκκλησία και ημερομηνία 25-7-2014, συνεχίζει τον πόλεμο φθοράς εναντίον του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου, δίδοντας πληροφορίες για δήθεν εγκληματικές και παράνομες πράξεις του.

Στο κατάπτυστο και συκοφαντικό αυτό κείμενο απάντησε ο ίδιος ο Πατριάρχης της Σερβίας Ειρηναίος, ο οποίος με στοιχεία αναίρεσε τις άδικες κατηγορίες εναντίον του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου.

Πρέπει να σημειωθεί ότι όλοι οι Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος επέστρεψαν ως απαράδεκτη την επιστολή του Στεφάνου, δηλώνοντας ότι δεν αποδέχονται επιστολή που φέρει τον τίτλο «Μακεδονική» Ορθόδοξη Εκκλησία.

Χάρη στη μεσολάβηση της Εκκλησίας της Ρωσίας ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης είναι σήμερα ελεύθερος.

Τελευταία η Εκκλησία της Βουλγαρίας εξέφρασε την επιθυμία να γίνει Μητέρα Εκκλησία για τη σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων.

Ελπίζουμε να ανακαλέσει αυτή την απόφαση, γιατί είναι ενέργεια αντικανονική και αποτελεί εισπήδηση σε άλλη εκκλησιαστική δικαιοδοσία.

Θεωρούμε ότι η επίλυση του εκκλησιαστικού ζητήματος των Σκοπίων υπό τας παρούσας συνθήκας εμφανίζει μεγάλες δυσχέρειες λόγω του ασφυκτικού εναγκαλισμού αυτής της Εκκλησίας από το Κράτος, αλλά και της χρησιμοποιήσεώς της ως κρατικής υπηρεσίας για ξένους προς την πνευματική της αποστολή σκοπούς.

Για να υπάρξει κάποια θετική εξέλιξη πρέπει να τηρηθούν οι εξής προϋποθέσεις:

1. Το επίσημο κράτος να αφήσει ελεύθερη την Εκκλησία να επιτελεί το πνευματικό της έργο

2. Η σχισματική Εκκλησία να αναγνωρίσει ως αντικανονικές τις ενέργειές της από το το 1968 μέχρι σήμερα και να ζητήσει συγγνώμη από τη Μητέρα Εκκλησία της Σερβίας για όσα άτοπα μέχρι σήμερα έπραξε σε βάρος της

3. Να δεχθεί την ονομασία της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης περίπυστης Αρχιεπισκοπής Αχρίδος και όχι Μακεδονίας.

4. Να παύσουν οι διώξεις κατά του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος Ιωάννου και να προσέλθουν αμφότερες οι πλευρές σε διάλογο για την εξεύρεση δίκαιης και εκκλησιολογικά ορθής λύσης.

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις είναι δυνατή η χορήγηση αρχικά αυτονομίας, κατά το προηγούμενο της Φινλανδίας, Εσθονίας και μέχρι πρότινος Τσεχίας και Σλοβακίας και αργότερα αυτοκεφαλίας, αφού διαθέτει στους κόλπους της 1.600.000 πιστούς.

Έτσι θα κλείσει μία χαίνουσα πληγή στο σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και θα έλθει η γαλήνη και η ηρεμία στην ταραγμένη αυτή περιοχή.

---

Οικουμενικό Πατριαρχείο: Αναγνωρίζει την Εκκλησία της Αχρίδος στη Β. Μακεδονία

Δεν μπορούν να φέρουν τον όρο «μακεδονική»

SHARE

OT.gr Newsroom

09.05.2022 | 21:30

Με απόφασή της η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου έδωσε τέλος στην πολυετή περιπέτεια της έως σήμερα σχισματικής Εκκλησίας της Βόρειας Μακεδονίας, την οποία επανένταξε στους κόλπους της Κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Όπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση που εξεδόθη, η Αγία και Ιερά Σύνοδος, η οποία συνήλθε υπό την προεδρεία της Α.Θ.Π., του Οικουμενικού  Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου συζήτησε «διεξοδικώς το εκκλησιαστικό θέμα των Σκοπίων» και αφού αξιολόγησε την προσφυγή που υπεβλήθη στην Μητέρα Εκκλησία αλλά και τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις της Πολιτείας της Βορείου Μακεδονίας, αποφάσισε τα εξής:

1) Δέχεται σε ευχαριστιακή κοινωνία την Ιεραρχία, τον κλήρο και τον λαό της υπό τον Αρχιεπίσκοπο κ. Στέφανο Εκκλησίας ταύτης, «θεραπεύουσα την πληγήν του σχίσματος»

2)  Επαφίει στην Εκκλησία της Σερβίας να ρυθμίσει τα διοικητικά θέματα που υπάρχουν μεταξύ των δύο Εκκλησιών στο πλαίσιο «της ιεροκανονικής τάξεως και εκκλησιαστικής παραδόσεως».

3) Αναγνωρίζει ως όνομα της Εκκλησίας αυτή το «Αχρίδος» (νοουμένης της περιοχής της δικαιοδοσίας αυτής μόνον εντός των ορίων της επικρατείας του κράτους της Βορείου Μακεδονίας), όπως υποσχέθηκε εγγράφως προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ο Προκαθήμενος αυτής. Παράλληλα αποκλείει τον όρο «Μακεδονική» και οποιοδήποτε  άλλο παράγωγο της λέξης «Μακεδονία».

Αποφάσεις της Αγίας και Ιεράς Συνόδου σχετικά με το εκκλησιαστικό θέμα του Κράτους της Βορείου Μακεδονίας

Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος, συνελθοῦσα σήμερον, Δευτέραν, 9ην Μαΐου 2022, ὑπό τήν προεδρείαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, συνεζήτησε διεξοδικῶς τό ἐκκλησιαστικόν θέμα τῶν Σκοπίων, καί, ἀξιολογήσασα εἰς τελικήν φάσιν τήν ὑποβληθεῖσαν τῇ Μητρί Ἐκκλησίᾳ ἔκκλητον προσφυγήν τῆς ἐκεῖσε Ἐκκλησίας, ὡς καί τάς ἀλλεπαλλήλους ἐκκλήσεις τῆς Πολιτείας τῆς Βορείου Μακεδονίας, ἀπεφάσισε τά ἑξῆς:

1) Δέχεται εἰς εὐχαριστιακήν κοινωνίαν τήν Ἱεραρχίαν, τόν κλῆρον καί τόν λαόν τῆς ὑπό τόν Ἀρχιεπίσκοπον κ. Στέφανον Ἐκκλησίας ταύτης, θεραπεύουσα τήν πληγήν τοῦ σχίσματος, καί ἐπιχέουσα εἰς τό τραῦμα τῶν ἐκεῖσε ἀδελφῶν ἡμῶν Ὀρθοδόξων “ἔλαιον καί οἶνον”. Πρός τοῦτο ἐκδίδεται καί ἡ σχετική Πατριαρχική καί Συνοδική Πρᾶξις.

2) Ἐπαφίησιν εἰς τήν Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῆς Σερβίας τήν ρύθμισιν τῶν μεταξύ αὐτῆς καί τῆς ἐν Βορείῳ Μακεδονίᾳ Ἐκκλησίας διοικητικῶν θεμάτων, ἐν τῷ πλαισίῳ ἀσφαλῶς τῆς ἱεροκανονικῆς τάξεως καί ἐκκλησιαστι-κῆς παραδόσεως.

3) Ἀναγνωρίζει ὡς ὄνομα τῆς Ἐκκλησίας ταύτης τό “Ἀχρίδος” (νοουμένης τῆς περιοχῆς τῆς δικαιοδοσίας αὐτῆς μόνον ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ἐπικρατείας τοῦ κράτους τῆς Βορείου Μακεδονίας), ὡς ὑπεσχέθη ἐγγράφως πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ὁ Προκαθήμενος αὐτῆς, ἀποκλείουσα τόν ὅρον “Μακεδονική” καί οἱοδήτι ἄλλο παράγωγον τῆς λέξεως “Μακεδονία”.

Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον συνεχίζει νά ἐνδιαφέρεται διά τήν αὔξησιν, πρόοδον καί εὐστάθειαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ταύτης ὀντότητος τῆς Ἀχρίδος, ὡς ἔπραξε διά μέσου τῶν αἰώνων δι᾿ ὅλας τάς κατά τόπους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, ὡς “τό πανδοχεῖον τῆς ἀγάπης, ἡ πηγή τῆς εὐσεβείας τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν” (Δράμας Παῦλος).

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 9ῃ Μαΐου 2022

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου

Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΝΟΣΟΣ ΜΟΛΥΣΜΑΤΙΚΗ και ΔΥΣΘΕΡΑΠΕΥΤΗ

10. Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΝΟΣΟΣ ΜΟΛΥΣΜΑΤΙΚΗ καὶ ΔΥΣΘΕΡΑΠΕΥΤΗ

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ Πατερικὴ στάση στοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ ὁ Οἰκουμ. Πατριάρχης Βαρθολομαῖος», σελ. 90-96, 118-130, Σημάτη Παναγιώτη).

Ὅπως ὅλα τὰ πάθη χρήζουν θεραπείας, ἔτσι καὶ ἡ αἵρεση. Καὶ ὅπως ἕνας πνευματικὸς Πατέρας θὰ ἐγκληματοῦσε ἐναντίον μας, θὰ μᾶς καταδίκαζε δηλαδὴ σὲ πνευματικὸ θάνατο, ἂν δὲν ὑπεδείκνυε τὴ σωστὴ θεραπευτικὴ μέθοδο καὶ δὲν φρόντιζε γιὰ τὴν ἐκρίζωση τῶν παθῶν μας, ἀλλὰ τὰ ἄφηνε νὰ ριζώνουν βαθύτερα μέσα μας καὶ νὰ πληθαίνουν, καὶ τὸ χειρότερο, ἂν μᾶς ἐπαινοῦσε καὶ μᾶς κολάκευε γι’ αὐτά, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ἐγκληματοῦν κατὰ τῶν νοσούντων αἱρετικῶν οἱ ἁρμόδιοι ὀρθόδοξοι ποιμένες, ὅταν δὲν λαμβάνουν τὰ κατάλληλα μέτρα, σύμφωνα μὲ τὴν θεραπευτικὴ ἀγωγὴ τῶν Πατέρων. Καὶ ἡ συγκεκριμένη Ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἐντάσσεται στὴ θεραπευτικὴ ποιμαντικὴ μέθοδο τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ἔγκλημα καθίσταται μεγαλύτερο, ἐπειδὴ ἡ νόσος τῆς αἱρέσεως δὲν εἶναι μιὰ ἁπλῆ νόσος, ἀλλ’ εἶναι νόσος μολυσματική.

Γράφουν συγκεκριμένα οἱ Πατέρες, πὼς οἱ αἱρετικοὶ εἶναι νοσοῦντες. Ἡ νόσος τους δέ, ὅσο περισσότερο χρόνο παραμένουν στὴν αἵρεση, γίνεται δυσθεράπευτη καὶ ἀθεράπευτη. Τὸ νὰ συζητᾶ κανεὶς μαζί τους χωρὶς νὰ ἐπισημαίνει τὴν ἀρρώστια τους καὶ νὰ ἀποκόπτει τὰ σεσηπότα μέλη τῆς αἱρέσεως, μοιάζει σὰν κάποιο πονηρὸ γιατρό, ποὺ κάνει πὼς δὲν βλέπει τὰ σάπια μέλη τοῦ ἀρρώστου καὶ συζητᾶ γιὰ τὰ ὑγιῆ. Μ’ αὐτή του τὴ στάση δὲν δείχνει ἀγάπη, ἀφοῦ συντελεῖ στὸ νὰ χειροτερεύει ὁ ἀσθενής. Καὶ ἐπιπλέον ἐκθέτει σὲ κίνδυνο τὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς ἄλλους νὰ μολυνθοῦν, ὄχι μόνο γιατὶ ἡ ἀσθένεια εἶναι μεταδοτική, ἀλλὰ καὶ γιατὶ μὴ λαμβάνοντάς την ὑπ‘ ὄψιν, ἀψηφώντας τὶς Ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων, χάνει καὶ τὴ θεία Χάρη.

Ὑπ’ ὄψιν δέ, ὅτι κατὰ τοὺς Πατέρες ἡ αἵρεση, θὰ συμβάλει μὲ τὸν τρόπο της στοὺς ἐσχάτους καιρούς, ὥστε ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν νὰ «ψυγῇ». Ἀκόμα καὶ οἱ χριστιανοὶ θὰ σιωποῦν, μὴ ὑπερασπιζόμενοι τὴν σώζουσα ἀλήθεια, ἀπὸ ἀδιαφορία ἢ σκοπιμότητα. Νὰ πῶς οἱ Πατέρες μᾶς τὸ παρουσιάζουν σὲ δυὸ ἀντιπροσωπευτικὰ κείμενα. Τὸ ἕνα προέρχεται ἀπὸ ἕνα Πατέρα τῶν τελευταίων αἰώνων καὶ τὸ ἄλλο ἀπὸ ἕνα τῶν πρώτων αἰώνων:

«Ὅταν θὰ ἔλθουν οἱ ψευδοπροφῆτες καὶ οἱ ψευδόχριστοι, καὶ ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν θὰ «ψυγῆ», καὶ ἡ ἀνομία θὰ πληθυνθῆ, καὶ μαζὶ μὲ τοὺς Ἑβραίους θὰ σιωποῦν ἀκόμη καὶ οἱ χριστιανοί, τότε θὰ ἀρχίσουν νὰ φωνάζουν τὰ οὐράνια σώματα. Θὰ φωνάζουν μὲ τὸ δικό τους τρόπο. Μὲ τὴ δική τους γλῶσσα. Καὶ θὰ ἀναγγέλλουν τὸν ἐρχομὸ τῆς δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ» (Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος).

Καὶ σὲ ἕνα ἀρχαῖο κείμενο: «Οὗτοι γάρ εἰσι ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ ψευδαπόστολοι, πλάνοι καὶ φθορεῖς…,  δι’ οὓς  ψυγήσεται  ἡ τῶν πολλῶν ἀγάπη· ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος ἀδιαστρόφως, οὗτος σωθήσεται· περὶ ὧν ἀσφαλιζόμενος ἡμᾶς ὁ Κύριος παρήγγειλεν λέγων· “Ἐλεύσονται πρὸς ὑμᾶς ἄνθρωποι ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσιν λύκοι ἅρπαγες· ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς, προσέχετε ἀπ’ αὐτῶν· ἀναστήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ πλανήσουσι πολλούς”» (ΔΙΑΤΑΓΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΔΙΑ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ).

Ὑπάρχουν, ὅμως, καὶ πάρα πολλὰ ἄλλα κείμενα ποὺ ἀναφερόμενα στοὺς αἱρετικοὺς καὶ τὴν αἵρεση ἐκφράζουν τὴν ἴδια θέση: ἡ αἵρεση εἶναι νόσος δυσθεράπευτη ἢ ἀνίατη καὶ μολυσματική. «Εἰς ὅλας τὰς Συνόδους οἱ αἱρετικοὶ κατεκρίθησαν κατὰ κύριον λόγον ὡς ἀνιάτως νοσοῦντες, ἀπὸ ἐγωϊσμὸν καὶ αὐτοπεποίθησιν. Ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ ἐξέπεσαν ἀπὸ τὰς πνευματικὰς ἀρετάς, καὶ εἶτα ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξον πίστιν. Ὀρθόδοξος πίστις εἶναι ἡ πνευματικὴ πορεία τῶν ταπεινῶν τοῦ Ἰησοῦ, ποὺ ὄχι μόνον δὲν “κατακυριεύουν τῆς πίστεως”, ἀλλὰ θυσιάζουν πρὸς χάριν της τὰ πάντα» (Μελετίου Νικοπόλεως, Ἡ Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, σελ. 23-24).

Γράφει ὁ ἅγιος καὶ θεοφόρος Ἰγνάτιος: «Εἰώθασί τινες δόλῳ πονηρῷ τὸ ὄνομα Χριστοῦ περιφέρειν, ἄλλα τινὰ πράσσοντες ἀνάξια Θεοῦ, οὓς δεῖ ὑμᾶς ὡς θηρία ἐκκλίνειν. Εἰσὶ γὰρ κύνες λυσσῶντες λαθροδῆκται· οὓς δεῖ ὑμᾶς φυλάσσεσθαι ὄντας δυσθεραπεύτους…. Μὴ πλανᾶσθε, ἀδελφοί μου· οἰκοφθόροι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν. Εἰ οὖν οἱ κατὰ σάρκα ταῦτα πάσχοντες ἀπέθνησκον, πόσῳ μᾶλλον ἐὰν πίστιν ἐν κακοδιδασκαλίᾳ φθερεῖ, ὑπὲρ ἧς Ἰησοῦς Χριστὸς ἐσταυρώθη; Ὅτι οὗτος ρυπαρὸς γενόμενος, εἰς τὸ πῦρ τὸ ἄσβεστον χωρήσει, ὁμοίως καὶ ὁ ἀκούων αὐτοῦ».

 «Ταῦτα ὁ τοῦ Θεοῦ θεράπων Νικηφόρος … παρεκάλει τῇ ζύμῃ μὴ συμφύρεσθαι τῶν αἱρετιζόντων, ἀπέτρεπεν ὡς ἰὸν καὶ ὡς κύημα ἐχιδνῶν τὰ τῆς διδασκαλίας αὐτῶν ἀλλόφυλα προφεύγειν ἀμβλώματα. «οὐ γάρ», ἔλεγε, «σωματικὸν ἐπάγουσι μώλωπα φαρμάκοις ἰατρικῆς ὑπείκειν δυνάμενον· τοῖς τῆς ψυχῆς δὲ μυχοῖς ἐνιεῖσι τὸν κίνδυνον, τὴν ἐξ ἐπιπολῆς ἀναινόμενα μότωσιν…»».

 «Μηδέποτε συμφιλιάσῃς μετὰ αἱρετικῶν. Μὴ συμφάγῃς, μὴ συμπίῃς, μὴ συνοδοιπορήσῃς. Μὴ εἰσέλθῃς εἰς οἶκον αὐτῶν, μηδὲ εἰς ἐκκλησίαν· πάντα γὰρ ὅσα εἰσίν, ἀκάθαρτα εἰσίν, καθὼς λέγει ὁ Παῦλος, ὅτι τοῖς μεμιασμένοις καὶ ἀπίστοις οὐδὲν καθαρόν, ἀλλὰ μεμίανται αὐτῶν ὁ νοῦς καὶ ἡ συνείδησις. Ἀσφαλίζου οὖν τὴν ψυχήν σου, ἀγαπητέ. Μὴ συμφιλιάζῃς αἱρετικοῖς, ἵνα μὴ συγκοινωνήσῃς τῇ κοινωνίᾳ αὐτῶν· ὅτι γάρ, καθὼς εἶπεν ὁ Κύριος, οὐκ ἔχουσιν ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, οὐδὲ ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, οὐδὲ ἐν τῷ μέλλοντι· δηλονότι οὐδὲ οἱ συμμιαινόμενοι αὐτοῖς· ἕκαστος γὰρ θερίσει ὃ ἔσπειρε» (Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Περὶ μετανοίας καὶ κατανύξεως).

Στὰ Πρακτικὰ τῆς Ε’ Οἰκ. Συνόδου ὑπάρχει ἕνα περιστατικό, ποὺ ἀποδεικνύει περίτρανα  πόσο μεγάλη εἶναι ἡ βλάβη ποὺ ἐπιφέρουν οἱ ἐπαμφοτερίζοντες ἢ οἱ αἱρετίζοντες Ποιμένες στὸ ποίμνιο.
Μᾶς λέγει συγκεκριμένα, πὼς οἱ πιστοὶ τῆς Ἀντιοχείας, ἀντέδρασαν δυναμικά, ὅταν ἀντελήφθησαν τὴν αἵρεση στὰ κήρυγματα τοῦ Θεοδώρου Μοψουεστίας. Ἦταν –σχολιάζει ὁ Νικοπόλεως Μελέτιος– ἡ ὑγιὴς «ἀντίδρασις τοῦ ἀδιαστρόφου ὀρθοδόξου φρονήματος. Σὺν τῷ χρόνῳ ὅμως τὸ ὀρθόδοξον αὐτὸ φρόνημα διέστρεψαν αἱ αἱρετίζουσαι διδασκαλίαι τῶν “ποιμένων” τους» (Μελετίου Νικοπόλεως, Ἡ Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, σελ. 355, ὑποσ. 77).

Νὰ πῶς παρουσιάζει τὸ γεγονὸς ὁ ἅγιος Κύριλλος: οἱ προσκείμενοι στὸν Θεόδωρο, διηγεῖται, μὲ συμβούλευαν νὰ μὴ κατηγορῶ τὶς αἱρετικές του διδασκαλίες, γιατὶ ἔτσι διαβάλλω τοὺς Μ. Ἀθανάσιο, Μ. Βασίλειο καὶ ἅγιο Γρηγόριο, ἀφοῦ κι αὐτοὶ τὰ ἴδια μὲ τὸν Θεόδωρο κήρυτταν. Ἐγὼ ὅμως, ποὺ γνώριζα τὴν ἁγιότητα τῶν διαπρεπῶν αὐτῶν διδασκάλων, μὲ παρρησία καυτηρίαζα τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες τοῦ Θεόδωρου. Στὴν συνέχεια, οἱ αἱρετίζοντες ποιμένες τῶν Ὀρθοδόξων ἐπηρέασαν τόσο τοὺς πιστούς –αὐτοὺς τοὺς πιστούς, ποὺ κάποτε παραλίγο νὰ λιθοβολήσουν τὸν Θεόδωρο γιὰ τὰ αἱρετικά του φρονήματα–, ὥστε τοὺς ἔπεισαν νὰ πάρουν, τώρα, τὸ μέρος τοῦ αἱρετικοῦ Θεοδώρου. Κι αὐτό, γιατὶ ἡ ἰσχυρὴ προσωπικότητα ἑνὸς φιλο-αἱρετικοῦ ποιμένος, παρασύρει στὰ φρονήματά του τοὺς πιστούς, γιὰ τοῦτο εἶναι καὶ ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνος (Μελετίου Νικοπόλεως, ὅπ. παρ. σελ. 355).

Καὶ ὁ Μ. Ἀθανάσιος θεωρεῖ τὴν αἵρεση ὡς νόσο μολυσματική: «Νῦν δὲ κἀκεῖνα κρύπτουσι καὶ περὶ ἄλλων προσποιούμενοι γράφουσιν· ὥσπερ οἱ τῶν σεσηπότων μελῶν παρατρέχοντες ἰατροὶ περὶ τῶν ὑγιαινόντων διαλέγονται, ἢ ἀγνοοῦντες ἢ τέχνῃ πανούργως χρώμενοι».

[Ὑπ’ ὄψιν ὅτι, ὅταν ἔγραφε ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ἡ αἵρεση τοῦ Μακεδονίου δὲν εἶχε καταδικασθεῖ. Καταδικάσθηκε ἀργότερα. Ἄρα ἦταν μιὰ αἵρεση κηρυττόμενη, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Οἰκουμενισμὸς σήμερα! Καὶ ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ὅπως καὶ ὁ Μ. Βασίλειος διδάσκουν νὰ φεύγουμε ἀπὸ τοὺς μὴ καταδικασμένους εἰσέτι ἀπὸ Σύνοδο αἱρετικούς, διότι μολύνουν!].

 Οἱ αἱρετικοὶ «γράφουσιν…, πρὸς ἀπάτην τῶν ἀνθρώπων, ἵνα…ἔχωσι χώραν ἐπεκτεῖναι τὴν αἵρεσιν, ὡς γάγγραιναν, ἔχουσαν νομὴν πανταχοῦ» (Μ. Ἀθανασίου, Ἐπιστολή πρὸς Ἐπισκόπους Αἰγύπτου καὶ Λιβύης, Κατὰ Ἀρειανῶν).

Ἄλλο ἕνα κείμενο (ἀπὸ τὰ πολλά) τοῦ Μ. Βασιλείου τώρα, ποὺ ἀπαντᾶ στὴν ἐρώτηση: «Εἰ χρὴ τὸν ἐν ἁμαρτίαις ἐξετασθέντα φεύγειν τὴν πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους κοινωνίαν, ἢ καὶ πρὸς τοὺς κακῶς ζῶντας διακρίνεσθαι». Γράφει: Γενικὰ εἶναι ἐπιβλαβὲς καὶ ἐπικίνδυνο γιὰ κάθε ἄνθρωπο κάθε σχέση μὲ ἀπαγορευμένα πράγματα. Αὐτοὶ ὅμως, ποὺ ἔζησαν ἐν ἁμαρτίαις, πρέπει νὰ εἶναι περισσότερο προσεκτικοί, γιατί, ἐφ’ ὅσον ἡ ψυχή τους ἐσυνήθισε στὴν ἁμαρτία, εἶναι περισσότερον ἐπιρρεπεῖς πρὸς αὐτὴν καὶ ἡ ἐπικοινωνία μὲ ἁμαρτωλοὺς τοὺς βλάπτει. Ἐὰν λοιπόν, εἶναι τόσο μεγάλη ἡ βλάβη ποὺ προκαλεῖ ἡ κοινωνία μὲ ἁμαρτωλοὺς στὰ ἠθικά, τί πρέπει νὰ ποῦμε γιὰ τὴν  βλάβη ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία μὲ αἱρετικούς;

Καὶ στὴ συνέχεια τονίζει, πὼς πράγματι, ἡ μεγαλύτερη βλάβη προέρχεται ὄχι τόσο ἀπὸ κάποιες ἁμαρτίες ἠθικῆς ὑφῆς, ὅσο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τῆς αἱρέσεως, τῆς κατὰ πρόσωπον δηλαδὴ ἐναντιώσεως πρὸς τὸν Θεὸν τῶν κακοδοξούντων: «Εἰ δὲ ἐπὶ τῶν ἐν τοῖς ἠθικοῖς σφαλλομένων τοσαύτη ἐστὶν ἡ βλάβη, τί χρὴ λέγειν περὶ τῶν περὶ Θεοῦ κακοδοξούντων, οὓς ἡ κακοδοξία οὐδὲ ἐν τοῖς ἄλλοις ὑγιαίνειν ἐᾷ, παραδιδομένους ἅπαξ δι’ αὐτὴν τοῖς τῆς ἀτιμίας πάθεσιν;» (Μ. Βασιλείου, Ὅροι κατ’ Ἐπιτομήν, Ἐρώτησις κʹ).

Αὐτὰ ὅμως, ἴσχυαν γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς ἐκείνων τῶν ἐποχῶν ἢ ἰσχύουν καὶ γιὰ τοὺς σύγχρονους αἱρετικούς; Ἀσφαλῶς ἰσχύουν καὶ γιὰ τοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες, καὶ μάλιστα σὲ μεγαλύτερο βαθμὸ ἀπ’ ὅ,τι τότε, καὶ λόγο τοῦ μεγάλου ἀριθμοῦ τους καὶ λόγῳ τῆς μεγάλης “Ἀποστασίας” (2 Θεσ. 2, 7) ποὺ διακρίνει τὶς σύγχρονες “χριστιανικὲς” κοινωνίες καί, ἀκόμα, γιατὶ οἱ σύγχρονοι αἱρετικοί, ἐνῶ δικαιολογοῦν (ἢ κρύβουν) τὶς ἴδιες ἢ παρόμοιες αἱρετικὲς δοξασίες, παρουσιάζονται –μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν ποιμένων μας– μὲ καλλωπισμένο καὶ εὐγενικό προσωπεῖο, ὡς μὴ ἔχοντες τίποτα φοβερό, ἁπλῶς ὡς ἐκφράζοντες τὴν ἴδια πίστη μὲ διαφορετικὸ τρόπο∙ καὶ ἔτσι μᾶς ἐξαπατοῦν καὶ μεταδίδουν τὴν αἵρεση εὐκολότερα, ὄχι ἀπαραίτητα στὸ θεωρητικὸ ἐπίπεδο, ἀλλὰ ὡς στάση ζωῆς.

Ἂς δοῦμε τί λέγουν καὶ Σύνοδοι καὶ Πατέρες τοῦ 19^ου αἰῶνος:

Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τῆς ἐν Κων/πόλει Συνόδου τοῦ 1838 κατεδίκασε δριμύτατα «τὰς ἑτεροδιδασκαλίας τοῦ Παπισμοῦ, ὡς “βλασφημίας καιρίας κατὰ τῆς Ὑπερθέου Τριάδος”, ὡς “ἑωσφορικὴν πλάνην”, ὡς “ἀπομάκρυνσιν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ”, ὡς “βάραθρα αἱρέσεων”…» καὶ παραγγέλλει: «…μὴ ἀπατᾶσθε τοῦ λοιποῦ ἀπὸ τὰ σοφίσματα καὶ κενοφωνίας τῶν ψυχοφθόρων τούτων αἱρετικῶν, οἵτινες …ἐκτρεπόμενοι εἰς βεβήλους καινοφωνίαις καὶ ἀντιθέσεις ψευδωνύμων γνώσεων, ἠστόχησαν …περὶ τὴν πίστιν, καὶ ἀγωνίζονται ὅλαις δυνάμεσι καὶ ἑτέροις συνεφελκύσαι εἰς τὸ ἴδιον βάραθρον… τῆς σατανικῆς τούτων αἱρέσεως» (Εἰς Ρωμανίδη Ἰω., Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία, τ. 2^ος, σελ. 533 ἑξ.).

Καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος σχολιάζων το 2Τιμ. 2 17, ”Καὶ ὁ λόγος αὐτῶν ὡς γάγγραινα νομὴν ἕξει”, γράφει:

«Ἀκράτητον, λέγει, εἶναι τὸ κακὸν καὶ πλέον ἰατρείαν δὲν δέχεται· ἐπειδὴ οἱ τῶν αἱρετικῶν λόγοι βλάπτουσι καὶ διαφθείρουσι τὸ περισσότερον μέρος τῆς εὐσεβείας, ὡσὰν ἡ γάγγραινα καὶ εἶναι ἀδιόρθωτοι· γάγγραινα δὲ εἶναι ἕνα πάθος καὶ μία πληγή, ὅπου προξενεῖ σαπήλαν εἰς τὸ σῶμα…, καὶ κατατρώγει τὰ ὑγιεινὰ μέρη τοῦ σώματος». Καὶ «τῶν αἱρετικῶν ἡ κακοδοξία, πάντοτε πηγαίνει εἰς τὸ χειρότερον καὶ γίνεται μεγαλυτέρα πληγή… Διὰ τοῦτο πρέπουν νὰ ἀποφεύγουν οἱ Χριστιανοὶ τούτους καὶ πάντας τοὺς αἱρετικοὺς ὡσὰν λοιμοὺς καὶ πανούκλας, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ μὲ αὐτούς… ἀπωλεσθοῦν· διὰ τοῦτο παραγγέλει ὁ Σολομών· “ἔκβαλε ἐκ συνεδρίου λοιμόν”…, καὶ ὁ Δαβὶδ ὁ πατήρ του, μακαρίζει ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον, ὁποῦ δὲν ἐκάθισε μαζὶ μὲ τοὺς λοιμούς· ”μακάριος ἀνήρ, ὃς ἐπὶ καθέδρα λοιμῶν οὐκ ἐκάθισε” (Ψαλμ. α΄ 1)».

Ὁ Εὐγένιος Βούλγαρις πάλι, ποὺ ἔζησε τὴν δολιότητα τῶν Παπικῶν καὶ διελέχθη μετὰ Παπικῶν, γράφει: «Ὁ Ἀπόστολος ἐπαράγγειλεν εἰς τοὺς Κορινθίους μὴ συναμίγνυσθαι τοῖς τοιούτοις, μηδὲ συνεσθίειν· ἡ συναναστροφὴ καὶ ἡ συνανατροφὴ καθ’ ἑαυτὰ ἀδιάφορα, ἀλλ’ ἐκ τούτων κατὰ μικρὸν ἐνδέχεται νὰ γεννηθῇ ἡ διαστροφὴ καὶ ἡ καταστροφή. Λοιπὸν ἡ ἐξωτερικὴ ἀκοινωνησία διασώζει τὴν ἐσωτερικὴν ἀλλοτριότητα. ”Εἰ γὰρ κοινῆς τροφῆς τοῖς τοιούτοις οὐ δεῖ κοινωνεῖν, ἤπουγε μυστικῆς καὶ θείας”, Θεοδώρ. Εἰς τὴν Α΄ πρὸς Κορ. Κεφ. Ε΄» (Σχεδίασμα περὶ τῆς Ἀνεξιθρησκείας, σ. 47, Ἐκδ. Στάχυ, 2001).

Καὶ εἰς τὴν  Φιλοκαλίαν: «Ἐὰν ἕξεις φιλίαν μετά τινος, καὶ συμβῇ αὐτὸν εἰς πειρασμὸν πορνείας ἐμπεσεῖν, ἐὰν δύνασαι δὸς αὐτῷ χεῖρα καὶ ἕλκυσον αὐτὸν ἄνω. Ἐὰν δὲ εἰς αἵρεσιν ἐμπέσῃ καὶ μὴ πεισθῇ σοι ἀποστραφῆναι, ταχέως κόψον αὐτὸν ἀπὸ σοῦ, μήποτε βραδύνων συγκασπασθῇς αὐτῷ εἰς τὸν βόθρον».

Ἕνας ἀκόμα παλαιοτέρων χρόνων ἐκκλησιαστικὸς Πατήρ, ὁ Ἐφραὶμ ὁ Σῦρος, γράφει πὼς πρέπει νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ ὁμάδες αἱρετικῶν καὶ φιληδόνων, γιατὶ διαστρέφουν μὲ τοὺς λόγους τους τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν. Ὅποιος νοσεῖ ὡς πρὸς τὴν πίστη, ἔχει τόσο ἐλαστικὴ συνείδηση, ὥστε παραβλέποντας τὶς Ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας νὰ λέγει (ὅπως καὶ οἱ σύγχρονοι οἰκουμενιστές: τί πειράζει αὐτὸ καὶ ἐκεῖνο; ἀγάπη χρειάζεται νὰ δείχνουμε), καὶ σὲ τί θὰ μᾶς βλάψει ἡ συναναστροφὴ μὲ τοὺς αἱρετικούς;

Γράφει ὁ Ἅγιος: «Παραιτοῦ συγκάθισμα ἀνδρῶν αἱρετικῶν καὶ φιληδόνων λαλούντων μηδὲν πιστόν· δίκην γὰρ τοξευμάτων τιτρώσκουσι τὰς καρδίας οἱ λόγοι αὐτῶν. Εἶδόν τινας διαστρέφοντας τὰς ψυχὰς ἐν λόγοις. Τοὺς τοιούτους τάχα διὰ συμβόλων γονορρύεις ἢ λεπροὺς ὁ λόγος καλεῖ… Καὶ ὁ μὲν περὶ πίστεως νοσῶν λέγει· τί γὰρ βλάψει τὸ συμπεριφέρεσθαι παντὶ ἀνθρώπῳ, εἴτε ὀρθῶς πιστεύοντι, εἴτε κακῶς φρονοῦντι, τὸ ὑγιὲς τῆς πίστεως περιοδεύοντες; Οἱ δὲ περὶ τὴν γαστέρα ἀνασχολούμενοι καὶ περὶ τὰς ὑπογαστρίους ἡδονὰς ἐροῦσι· τί γὰρ βλάψει τὸ ἐσθίειν καὶ πίνειν καὶ τρυφᾶν» (Περὶ ἀρετῆς κεφάλαια δέκα, κεφ. ηʹ,).

Ὅτι ἡ ἐπικοινωνία μὲ καλοὺς ἢ κακοὺς ἀνθρώπους μᾶς ἐπηρεάζει ἀναλόγως, εἶναι κοινὸς τόπος στοὺς Ἁγίους Πατέρες. Γι’ αὐτὴ τὴν καλὴ ἢ κακὴ ἐπίδραση μιλᾶ καὶ ὁ ἅγιος Κύριλλος: «Χρῆναι δέ φημι τοὺς ἑδραῖον ἔχειν ἐθέλοντας φρόνημα καὶ τῆς ὀρθῆς πίστεως τὴν παράδοσιν καθάπερ τινὰ μαργαρίτην τηροῦντας εἰς νοῦν μηδεμίαν διδόναι παρείσδυσιν ἤγουν παρρησίας τόπον τοῖς ἐθέλουσι δεισιδαιμονεῖν· γέγραπται γάρ· “Μετὰ ὁσίου ὅσιος ἔσῃ, καὶ μετὰ ἀνδρὸς ἀθῴου ἀθῷος ἔσῃ, καὶ μετὰ ἐκλεκτοῦ ἐκλεκτὸς ἔσῃ, καὶ μετὰ στρεβλοῦ διαστρέψεις”» (Contra Julianum (lib. 1-2).

Καὶ ἕνα κείμενο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ: «Βλαβεραὶ αἱ πρὸς τοὺς κακοὺς συνουσίαι, ἐπειδὴ νόμος αὐτὸς φιλίας, δι’ ὁμοιότητος πεφυκέναι τοῖς συναπτομένοις ἐγγίνεσθαι. Ὡς γὰρ ἐν τοῖς νοσοποιοῖς χωρίοις, ὁ κατὰ μέρος ἀναπεμπόμενος ἀήρ, λανθάνουσαν νόσον τοῖς ἐνδιαιτωμένοις ἐναποτίθεται, οὕτως ἡ πρὸς τοὺς φαύλους συνήθεια μεγάλα κακὰ ταῖς ψυχαῖς ἐναφίησιν, κἂν τὴν παραυτίκα αἴσθησιν τὸ βλαβερὸν διαφεύγῃ. Φασὶ τὸν λοιμὸν οἱ περὶ ταῦτα δεινοί, ἐπειδὰν ἑνὸς ἀνθρώπου, ἢ κτήνους ἅψηται, κατανέμεσθαι ἐπὶ πάντας τοὺς ἐγγίζοντας. Φύσιν γὰρ εἶναι τῆς νόσου ταύτης, τὸ ἐξ ἀλλήλων πάντας ἀναπιμπλάναι τῆς ἀρρωστίας. Τοιοῦτοι δή τινές εἰσι καὶ οἱ ἐργάται τῆς ἀδικίας. Ἄλλος γὰρ ἄλλῳ τῆς νόσου μεταδιδόντες, συννοσοῦσιν ἀλλήλοις καὶ συναπόλλυνται. Φεῦγε τὰς μιμήσεις τῶν κατεγνωσμένων. Ρᾷον κακίας μεταλαβεῖν, ἢ ἀρετῆς μεταδοῦναι· ἐπεὶ καὶ νόσου μετασχεῖν μᾶλλον ἢ ὑγείαν χαρίσασθαι» (Δαμασκηνοῦ Ἰω., Εἰς τὰ ἱερὰ παράλληλα).

Ὅπως λοιπόν, οἱ ψυχικὰ μολυσμένοι μᾶς ἐπηρεάζουν καὶ μᾶς μολύνουν, ἔτσι καὶ οἱ ψυχικὰ ὑγιεῖς, οἱ κατὰ Θεὸν πορευόμενοι καὶ τὶς Ἐντολὲς τηροῦντες, οἱ ἅγιοι μᾶς παιδαγωγοῦν, μᾶς καθοδηγοῦν καὶ μᾶς ἁγιάζουν, ὅπως στὸ βίο ἄλλου ἁγίου διαβάζουμε: «Εἰ δέ τις σχήματι ἢ λόγοις τὸν Χριστὸν φιλοσοφεῖ, μὴ προσέχετε αὐτῷ. …Εἴ τις εὑρεθῇ πόθῳ τὰς ἐντολὰς τοῦ Χριστοῦ ἐργαζόμενος καὶ τὰ ἔργα αὐτοῦ συμφωνῇ τοῖς ἀγαθοῖς αὐτοῦ λόγοις, πάντοτε ἔχων καρδίαν συντετριμμένην κατευτελίζει ἑαυτὸν νυκτὸς καὶ ἡμέρας. Καὶ ὁ τοιαῦτα ποιῶν, οὗτος ἐν ἀληθείᾳ στήκει, καὶ τῷ τοιούτῳ προσκολληθήσεσθε καὶ ὡς πατέρα καὶ διδάσκαλον καὶ ἀδελφόν …ἑαυτοῖς προσλαμβανώμεθα … Ὁ γὰρ κολλώμενος ἁγίοις ἁγιασθήσεται.  Καὶ πάλιν· “Μετὰ ἀνδρὸς θυμώδους μὴ συναυλίζου, μήποτε μάθῃς τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ καὶ λάβῃς βρόχους τῇ ψυχῇ σου”· “φθείρουσι γὰρ ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί”.  Ἐὰν δὲ προσκολλᾶσαι, τῷ ἀγαθῷ καὶ συνετῷ προσκολλοῦ» (Callinicus Biogr., ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΥΠΑΤΙΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΡΟΥΦΙΝΙΑΝΑΙΣ).

Εἶναι φανερὸ λοιπόν, ὅτι αὐτὰ δὲν εἶναι διδασκαλία μεμονωμένων μόνον Πατέρων, ἀλλὰ ἡ καθολικὴ στάση τῆς Ἐκκλησίας. Διαβάζουμε στὰ Πρακτικὰ τῆς Ε’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τὴν ἔκδοση τῶν ὁποίων ἐπιμελήθηκε ὁ Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος: «Ὥσπερ γὰρ τὰ χρονιώτερα τῶν παθῶν δυσχερέστατά πώς ἐστι πρὸς τὸ θεραπεῦσαι, ἢ τάχα που καὶ εἰς ἅπαν ἀρνεῖται τοῦτο, οὕτω καὶ ψυχὴ διεστραμμένων ἐννοιῶν καὶ δογμάτων σηπεδόνι ἀρρωστήσασα, δυσαπόβλητον ἔχει τὸ πάθος» (Μελετίου Νικοπόλεως, Ἡ Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, σελ. 358).

Αὐτὴ τὴ διδασκαλία ὅλων τῶν Πατέρων, πὼς ἡ ἐπικοινωνία μὲ διεφθαρμένους ἀνθρώπους καὶ αἱρετικοὺς μολύνουν καὶ τοὺς ὑγιεῖς στὴν πίστη χριστιανούς, παραδόξως τὴν ξεχνοῦν ὁλοτελῶς οἱ σύγχρονοι οἰκουμενιστές. Γιατί, ἂν ἤθελαν νὰ εἶναι συνεπεῖς μὲ ὅσα διακηρύττουν, ἔπρεπε πρῶτα νὰ ἐργαστοῦν στὸ χῶρο τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν, νὰ τοὺς κατηχήσουν καὶ νὰ τοὺς ἐνισχύσουν στὴν πίστη (βασικὰ στοιχεῖα τῆς ὁποίας οἱ περισσότεροι ἀγνοοῦν), νὰ τοὺς ἐνημερώσουν καταλλήλως, νὰ συζητήσουν μαζί τους γιὰ τοὺς Διαλόγους, νὰ ἄρουν τὶς παρεξηγήσεις καὶ κατόπιν, ἔχοντας σύμφωνο ὅλο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, νὰ προχωρήσουν σὲ «Διαλόγους» καὶ σὲ κάποιες «οἰκονομίες», ἂν χρειαστεῖ. Τώρα ὅμως, ὄχι μόνο δὲν ἔχουν κάνει αὐτό, ἀλλὰ ὑποτιμοῦν τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὑβρίζουν τοὺς πιστοὺς –ποὺ ἀντιδροῦν μὲ τὸν δικό τους τρόπος– ὡς φανταμενταλιστὲς καὶ ταλιμπάν, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ τοὺς αἱρετικοὺς τοὺς ὑποδέχονται μὲ τιμές, «ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνοις». Δὲν εἶναι, βέβαια, πάντα οἱ ἀντιδράσεις τῶν ἁπλῶν πιστῶν ἄμοιρες ἀκροτήτων, ἀλλὰ ἀσφαλῶς οἱ ἀκρότητες αὐτὲς τοῦ ἀποίμαντου λαοῦ εἶναι εὐλογημένες, ὅταν μὲ τὸν τρόπο του ὑπερασπίζεται τὴν πίστη ποὺ οἱ ποιμένες προδίδουν.

Ἕνα τελευταῖο κείμενο (σ’ αὐτὴ τὴν ἑνότητα εἶναι) τοῦ ἁγίου Κύριλλου, ὁ ὁποῖος διὰ πολλῶν διδάσκει ὅτι εἶναι πνευματικὸς νόμος, πὼς οἱ ψυχικὰ ἀκάθαρτοι,  μολύνουν ὅσους τοὺς ἐγγίζουν (καὶ κυρίως τοὺς ἀσθενέστερους στὴν πίστη καὶ ὅσους τοὺς πλησιάζουν θεληματικὰ καὶ ἄφοβα). Γράφει:  «Συγκαταμιαίνονται δὲ αὐτοῖς καὶ οἱ θιγγάνοντες, ἤτοι κολλώμενοι, κατὰ σχέσιν δὲ δηλονότι τῆς ταυτοβουλίας, ἤγουν ταυτοεργίας·  “Φθείρουσι γὰρ ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί”· καί, “Μερὶς μὲν οὐδεμία πιστῷ μετὰ ἀπίστου”· πολέμιον δὲ καὶ ἀσύμβατον τῷ σκότῳ τὸ φῶς. Καὶ ἀληθές, ὅτι “Μετὰ ὁσίου ὁσιωθήσῃ, καὶ μετὰ ἀνδρὸς ἀθώου ἀθῶος ἔσῃ, καὶ μετὰ ἐκλεκτοῦ ἐκλεκτὸς ἔσῃ, καὶ μετὰ στρεβλοῦ διαστρέψεις”…». Οἱ συναναστροφές, λοιπόν, μὲ ἀνθρώπους κακούς, τοὺς ὁποίους χαρακτηρίζει «ἑρπετὰ πικρὰ καὶ ἰοβόλα… ὧν τὸ στόμα ἀρᾶς καὶ πικρίας γέμει»  μολύνει «κατὰ πᾶσαν ἀκαθαρσίαν (κάθε)  ψυχή, ἥτις ἂν ἅψηται αὐτῶν». Καὶ τέτοιοι ἄνθρωποι εἶναι «πρό γε τῶν ἄλλων οἱ τὰ ὀρθὰ διαστρέφοντες καὶ τοῖς ἁπλουστέροις τὸν ὀλέθρου πρόξενον ἐνηχοῦντες λόγον» (Περὶ τῆς ἐν Πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ προσκυνήσεως καὶ λατρείας).

Ἂν οἱ αἱρετικοὶ προβάλλουν «πολυτρόπως τὴν οἰκείαν νόσον» καὶ διαφθείρουν «τὸ πλεῖστον τῆς Ἐκκλησίας» (ὅπως διδάσκουν οἱ Πατέρες), γιατί σήμερα ἐκλαμβάνονται ὡς ἀδελφὲς Ἐκκλησίες; Σήμερα δὲν μολύνουν; Ἢ ἀντίθετα, ἐπειδὴ ἀκριβῶς σήμερα ὄχι μόνο δὲν ἐλέγχονται, ἀλλ’ ἀντίθετα ἐπαινοῦνται καὶ τιμοῦνται στὰ συνέδρια, τὰ συμπόσια καὶ τὶς ἄλλες εἴτε διαχριστιανικὲς εἴτε ὀρθόδοξες συναντήσεις, καὶ κάθονται ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατριάρχου καὶ τῶν ἄλλων Ἱεραρχῶν, μήπως σήμερα ἐξαπατοῦν περισσότερο καὶ μεταδίδουν εὐκολότερα τὸν μολυσμὸ στοὺς ἀγνοοῦντες ὀρθόδοξους πιστούς; Μήπως ἐπίσης αὐτὴ ἡ σύγχυση εἶναι αἰτία, ὥστε νὰ ἐπαναπαύονται καὶ οἱ ἑτεροδόξοι καὶ νὰ στρέφονται στὰ ἀνατολικὰ θρησκεύματα, στὴν ἀθεΐα καὶ τὴν ἀδιαφορία;

Διαφωτιστικότατο γιὰ τὸ θέμα μας καὶ τὸ παρακάτω κείμενο ἀπὸ τὶς «Διαταγὲς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων διά Κλήμεντος):

 «Τοὺς μετανοοῦντας προσδέχεσθε, τοῦτο γὰρ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ· …τοὺς ἀθέους αἱρεσιώτας ἀμετανοήτως ἔχοντας διαστείλαντες ἀφορίσατε ἀπὸ τῶν πιστῶν καὶ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ ἐκκηρύκτους ποιήσατε, καὶ παραγγείλατε τοῖς πιστοῖς παντοίως αὐτῶν ἀπέχεσθαι καὶ μήτε λόγῳ μήτε προσευχαῖς κοινωνεῖν αὐτοῖς. Οὗτοι γάρ εἰσιν ἀντίδικοι καὶ ἐπίβουλοι τῆς Ἐκκλησίας, οἱ διαφθείροντες τὸ ποίμνιον καὶ μολύνοντες τὴν κληρονομίαν, οἱ δοξόσοφοι καὶ παμπόνηροι … Οὗτοί εἰσιν, περὶ ὧν ὁ Κύριος πικρῶς καὶ ἀποτόμως ἀπεφήνατο λέγων, ὅτι εἰσὶν ψευδόχριστοι καὶ ψευδοδιδάσκαλοι…, οἱ Θεὸν τὸν ἐπὶ πάντων βλασφημοῦντες καὶ τὸν Υἱὸν αὐτοῦ καταπατοῦντες καὶ τὴν διδασκαλίαν τοῦ Πνεύματος διαπτύοντες, οἱ τοὺς θείους λόγους ἀρνούμενοι ἢ μεθ’ ὑποκρίσεως προσποιούμενοι δέχεσθαι, ἐφ’ ὕβρει Θεοῦ καὶ ἀπάτῃ τῶν προσιόντων αὐτοῖς, οἱ τὰς ἱερὰς γραφὰς ἐνυβρίζοντες…

Φεύγετε οὖν τῆς κοινωνίας αὐτῶν καὶ τῆς πρὸς αὐτοὺς εἰρήνης ἀλλότριοι τυγχάνετε· περὶ αὐτῶν γὰρ ὁ προφήτης ἀπεφήνατο, λέγων, ὅτι “Οὐκ ἔστιν χαίρειν τοῖς ἀσεβέσιν, λέγει Κύριος”. Οὗτοι γάρ εἰσιν οἱ κρύφιοι λύκοι, οἱ ἐνεοὶ κύνες οἱ οὐ δυνάμενοι ὑλακτεῖν, οἳ νῦν μὲν εἰσὶν ὀλίγοι, προκόψαντος δὲ τοῦ χρόνου καὶ τῆς συντελείας ἐγγιζούσης πλείονες καὶ χαλεπώτεροι ἔσονται, περὶ ὧν ὁ Κύριος ἔλεγεν, ὅτι “Ἆρα ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;”. Καί· “Διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν, καὶ ἐλεύσονται ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα ἐν τῷ οὐρανῷ, ὥστε εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτοὺς ἀπατῆσαι”. … Καὶ γὰρ καὶ ἡμεῖς, διερχόμενοι τὰ ἔθνη καὶ ἐπιστηρίζοντες τὰς Ἐκκλησίας, τοὺς μὲν ἐν πολλῇ νουθεσίᾳ καὶ λόγῳ ἰατικῷ ὑγιάσαντες ἐπανηγάγομεν μέλλοντας ὅσον οὐδέπω θνήσκειν ἀπάτῃ, τοὺς δὲ ἀνιάτως ἔχοντας ἐξεβάλομεν τῆς ποίμνης, ἵνα μὴ ψωραλέας νόσου μεταδῶσιν καὶ τοῖς ὑγιαίνουσιν ἀρνίοις, ἀλλὰ καθαρὰ καὶ ἄχραντα, ὑγιῆ καὶ ἄσπιλα διαμείνῃ Κυρίῳ τῷ Θεῷ».

Κατὰ τὸν ἅγιο Συμεὼν Θεσσαλονίκης ἀπαγορεύεται καὶ ὁ συνεκκλησιασμὸς μὲ τοὺς αἱρετικούς (ἑρμην. Περὶ τοῦ θείου ναοῦ, κεφ. κη΄).

Τὸ μνημόσυνο τοῦ αἱρετικοῦ εἶναι μολυσμός: «…Εἴτε πατὴρ εἴτε μήτηρ εἴτε ἀδελφὸς ἢ ὁστισοῦν ἄλλος κατελείφθη μέχρι θανάτου κοινωνῶν τῇ αἱρέσει, …μὴ μνημονεύεσθαι ἐν τῇ λειτουργίᾳ…· πῶς γὰρ ἂν ὁ ἔτι ζῶν μετέχων τε τῆς αἱρετικῆς κοινωνίας καὶ οὕτως ἐκκομισθεὶς ληφθήσεται ἐν μνημοσύνοις κατὰ τὴν μυσταγωγίαν τῶν ὀρθοδόξων; οὐδαμῶς» (Θ. Στουδίτου, Ἐπιστολαί, 552, Λύσεις διαφόρων κεφαλαίων).

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνὸς παραγγέλλει νὰ μὴ δίνουμε τὴν Θ. Μετάληψη στοὺς αἱρετικούς, οὔτε νὰ λαμβάνουμε τὴ δική τους: «Πάσῃ δυνάμει τοίνυν φυλαξώμεθα, μὴ λαμβάνειν μετάληψιν αἱρετικῶν μήτε διδόναι. “Μὴ δῶτε γὰρ τὰ ἅγια τοῖς κυσίν”, φησὶν ὁ Κύριος, “μηδὲ ρίπτετε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων”, ἵνα μὴ μέτοχοι τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς αὐτῶν γενώμεθα κατακρίσεως» (Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, Περὶ τῶν ἁγίων καὶ ἀχράντων…μυστηρίων, κεφ. ιγ΄). Ὁ ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης πάλι, λέγει ὅτι ἡ μετάληψη τῶν αἱρετικῶν εἶναι φάρμακο «μελαῖνον καὶ σκοτίζον» τὴν ψυχή: «ἡ παρὰ τῶν αἱρετικῶν κοινωνία οὐ κοινὸς ἄρτος, ἀλλὰ φάρμακον, οὐ σῶμα βλάπτον, ἀλλὰ ψυχὴν μελαῖνον καὶ σκοτίζον» (Ἐπιστ. κδ΄, Ἰγνατίῳ τέκνῳ, l. 9-10).

Γράφει ὀδυρόμενος ὁ Μ. Βασίλειος τὰ παρακάτω, καὶ εἶναι σὰν νὰ περιγράφει τὴν σύγχυση ποὺ ἐπικρατεῖ στὶς ἡμέρες μας καὶ τὴν ἐκκοσμικευμένη σύγχρονη νοοτροπία:

«Γίνεται ἄρνησις (τῆς Θεότητος) τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἀπομακρύνεται (σ.σ. διώκεται) ὅποιος δύναται νὰ ἀποδείξῃ ψευδῆ τὴν ἄρνησιν… Ἀλλὰ ”ποιός θὰ δώσῃ εἰς τὰ βλέφαρά μου πηγὴν δακρύων, διὰ νὰ κλαύσω” ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας τὸν λαόν, ὁ ὁποῖος μαζὶ μὲ αὐτὰς τὰς πονηρὰς διδασκαλίας σπρώχνεται εἰς τὴν καταστροφήν; Παρασύρονται (καὶ τείνονται εὐήκοα) τὰ ὦτα τῶν ἁπλουστέρων. Ἤδη πλέον ἔχει ἐξοικειωθεῖ (ὁ λαός) μὲ τὴν αἱρετικὴν δυσσέβειαν. Τὰ μικρὰ παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας (ἀπὸ νήπια) ἐκπαιδεύονται (καὶ μεγαλώνουν)  μὲ τὰ ἀσεβῆ λόγια (τῆς αἱρέσεως). Ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς τελοῦνται οἱ βαπτίσεις, οἱ κηδεῖες τῶν νεκρῶν, οἱ ἐπισκέψεις τῶν ἀσθενῶν, ἡ παρηγορία τῶν θλιβομένων, ἡ βοήθεια τῶν ταλαιπωρουμένων… Καθὼς ὅλα αὐτὰ τελοῦνται ἀπ’ αὐτούς, γίνονται μέσο συνδέσεως τῶν λαῶν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ὥστε νὰ ἔχουν ὅλοι τὸ ἴδιο φρόνημα. Συνεπῶς ἔπειτα ἀπὸ λίγο καιρό –καὶ ἂν ἀκόμα ἐπικρατήσῃ κάποια ἐλευθερία– δὲν θὰ ὑπάρχῃ πλέον ἐλπίδα νὰ ἐπιστρέψουν στὴν ἐπίγνωσι τῆς ἀληθείας, ὅσοι ἔχουν κυριευθῆ ἀπὸ τὴν πολυχρόνια αὐτὴ ἀπάτη» (Πρὸς Ἰταλοὺς καὶ Γάλλους Ἐπισκόπους περὶ τῆς καταστάσεως καὶ συγχύσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐπιστ. σμγ΄).

Καὶ ὅπως λέγει ὁ Εὐγένιος Βούλγαρις γιὰ τὸν αἱρετικό: «Τὸν τοιοῦτον, ἀφ’ οὗ τοιουτοτρόπως ἐξέστραπται, καὶ ἀνιάτως οὕτως ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος, …ὅσον εἶναι δυνατόν, τὸν ἀποστρεφόμεθα· καὶ τοῦτο διὰ δύο αἰτίας: πρῶτον, διὰ νὰ μὴ δίδωμεν εἰς αὐτὸν εὐκολίαν μὲ τὴν ἀδιάφορον καὶ ἀπαραφύλακτον συναναστροφὴν νὰ διαστρέφῃ τὰς ψυχὰς τῶν ἁπλούστερων, καὶ νὰ διαδίδῃ τὴν κακὴν ζύμην εἰς τὸ λοιπὸν εἰλικρινὲς φύραμα· καὶ δεύτερον, διὰ νὰ τόν… συστείλωμεν μὲ τὴν τοιαύτην ἀποστροφήν, ἥτις ἐνδέχεται νὰ γένη ἐπιστροφῆς ἀφορμὴ καὶ ἀνανήψεως, γίνεται δὲ πάντως (ἂν ἐκεῖνο δὲν ἀκολουθήση) μία ποινὴ πρὸς αὐτὸν τῆς ἀποστασίας δικαία καὶ πρέπουσα.

»Ἔχομεν περὶ τούτου σαφῆ τὴν Δεσποτικὴν παραγγελίαν. “Εἰ ἡ χείρ σου…σκανδαλίζει σε, ἔκκοψον αὐτά, καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ” (Ματθ. ΙΗ΄ 8)… Ἔχομεν τὴν Ἀποστολικὴν διαταγήν. “Αἱρετικὸν ἄνθρωπον…παραιτοῦ”…”Δεῖ τῶν πονηρῶν ἀπέχεσθαι, ὡς σεσηπότα μέλη ἀφ’ ἑαυτῶν ἐκβαλεῖν”(Χρυσοστόμου ἐκ τῆς Σειρ. εἰς Ματθ.).  Ἔστω ἀπόβλητος, ἵνα μὴ τῆς ἰδίας κακίας μεταδῷ καὶ τοῖς ἄλλοις” (Θεοφύλ. Ὑπόμν. εἰς τὸ Ματθ. ΙΗ΄). Καὶ τὸ αὐτὸ πάντοτε οἱ θεοφιλεῖς ἄνδρες, καὶ τὴν εὐσέβειαν ἀκριβῶς  τηροῦντες ἔπραττον» (Σχεδίασμα περὶ τῆς Ἀνεξιθρησκείας, σελ. 43-44).

Σχετικὰ γράφει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας (στὸ Περὶ τῆς ἐν Πνεύματι καὶ Ἀληθείᾳ προσκυνήσεως, τ. 2^ος, Λόγος Η΄, ὅπ. παρ., σελ. 212).: «Τοῦτό τοι δρᾷν ἔθος τοῖς ἀπαιδεύτοις αἱρετικοῖς. Πεπλάνηνται μὲν γὰρ ὁμολογουμένως, οἱ τῆς ἐνούσης αὐτοῖς ἀμαθίας γεγονότες καθηγηταί· λείψανα δὲ ὥσπερ τῆς ἑαυτῶν δυσσεβείας τοῖς ἰδίοις παρακατέθεντο μαθηταῖς· οἱ δέ, καὶ λίαν ἀσμένως προσίενταί τε καὶ εἰσοικίζονται κατὰ νοῦν, καὶ δυσαπόνιπτον ἔχουσι μολυσμόν, θνησιμαίων ὥσπερ κρεῶν ἐπαφώμενοι, ἃ δυσωδίας ἐστὶ τῆς ἐσχάτης καὶ ἀκαθαρσίας ἔμπλεω». Μτφρ.: «Αὐτὸ συνηθίζουν νὰ τὸ κάνουν οἱ ἀπαίδευτοι αἱρετικοί. Ὁμολογουμένως βρίσκονται σὲ πλάνη αὐτοὶ ποὺ ἔγιναν καθηγητὲς τῆς ἀμαθείας ποὺ ὑπάρχει σ’ αὐτούς, καὶ ποὺ ἔχουν ἀφήσει κάποια λείψανα τῆς ἀσεβείας τους ὡς παρακαταθήκη στοὺς μαθητές τους… Καὶ οἱ μαθητὲς τὰ δέχονται μὲ μεγάλη εὐχαρίστηση καὶ τὰ ἐγκαθιστοῦν μέσα στὸ νοῦ τους, ἀπαντώντας ἔτσι στὸ μολυσμὸ ποὺ δύσκολα μποροῦν νὰ τὸν καθαρίσουν, σὰν νὰ ἔχουν ἀγγίξει κρέατα θνησιμαῖα».

Ἀπαντώντας ὁ Μ. Βασίλειος, στὴν ἐρώτηση «πῶς χρὴ διακεῖσθαι τοὺς πάντας περὶ τὸν ἀπειθῆ» μᾶς λέγει,πὼς «πρῶτον μὲν συμπάσχειν πάντας χρὴ ὡς νενοσηκότι μέλει»· ἕπειτα πρέπει νὰ προσπαθήσει ὁ Ἐπίσκοπος ἢ ὁ ἱερέας «αὐτοῦ τὴν ἀρρωστίαν ἐπανορθοῦσθαι», ἀρχικὰ κατ’ ἰδίαν. Ἂν δὲν διορθωθεῖ ὁ ἔλεγχος νὰ γίνεται ἐνώπιον τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν ὅμως ὁ ἀπειθεὶς ἀρνεῖται τὴν θεραπεία καὶ τὴν διόρθωση ποὺ ἡ Ἐκκλησία τοῦ προσφέρει, («τῷ μέντοι ὀκνηρῶς διακειμένῳ πρὸς τὴν ὑπακοὴν τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου») πρέπει ὁ Ἐπίσκοπος (ἢ ὁ ἱερέας) μὲ αὐστηρότερο τρόπο νὰ τὸν ἐλέγχει μπροστὰ σὲ ὅλους· «μὴ ἐντρεπόμενον δὲ μετὰ πολλὴν νουθεσίαν», καὶ μὴ ἀποδεικνύοντα ὅτι θεραπεύεται «ἐν τοῖς ἔργοις, ὡς αὐτὸν ἑαυτοῦ λυμεῶνα ὄντα, κατὰ τὴν παροιμίαν, μετὰ πολλῶν μὲν δακρύων καὶ θρήνων, ὅμως δ’ οὖν ὡς διεφθαρμένον μέλος καὶ παντελῶς ἄχρηστον, κατὰ τὴν τῶν ἰατρῶν μίμησιν, τοῦ κοινοῦ σώματος ἀποκόπτειν… ὡς μὴ ἐπὶ πολὺ χυθῆναι τὴν βλάβην κατὰ τὸ συνεχὲς τὰ παρακείμενα διαφθείρουσαν…

» Ὅπερ καὶ ἡμῖν ἐπὶ τῶν ἐχθραινόντων ἢ ἐμποδιζόντων ταῖς ἐντολαῖς τοῦ Κυρίου ἐξ ἀνάγκης ἐστὶ ποιεῖν, κατὰ τὸ πρόσταγμα αὐτοῦ τοῦ Κυρίου εἰπόντος· Ἐὰν ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιὸς σκανδαλίζῃ σε, ἔξελε αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· Ἡ γὰρ ἐπὶ τῶν τοιούτων φιλανθρωπία παραπλησία ἐστὶ τῇ ἀπαιδεύτῳ χρηστότητι τοῦ Ἠλεί, ᾗπερ ἐπὶ τῶν υἱῶν παρὰ τὸ ἀρέσκον τῷ Θεῷ χρησάμενος ἐλέγχεται. Προδοσία οὖν ἐστι τῆς ἀληθείας, καὶ ἐπιβουλὴ τοῦ κοινοῦ καὶ ἐθισμὸςπρὸς ἀδιαφορίαν κακῶν, ἡ πρὸς τοὺςπονηρευομένουςἐσχηματισμένηχρηστότης, μηκέτι μὲν γινομένου τοῦ γεγραμμένου· Διὰ τί οὐχὶ μᾶλλον ἐπενθήσατε, ἵνα ἐξαρθῇ ἐκ μέσου ὑμῶν ὁ τὸ ἔργον τοῦτο ποιήσας; συμβαίνοντος δὲ ἐξ ἀνάγκης τοῦ ἐπιφερομένου, ὅτι Μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ. Τοὺς δὲ ἁμαρτάνοντας, φησὶν ὁ Ἀπόστολος, ἐνώπιον πάντων ἔλεγχε· καὶ τὴν αἰτίαν εὐθὺς ἐπάγει, λέγων· Ἵνα καὶ οἱ λοιποὶ φόβον ἔχωσι» (Κεφαλ. τῶν κατὰ Πλάτος Ὅρων, Ἐρώτ. κηʹ).

 γ) Ὁ συμφυρμὸς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς μᾶς ΣΤΕΡΕΙ

          τῆς παρρησίας ἐνώπιον Χριστοῦ

 Ὁ Μ. Βασίλειος λέγει, ὅτι ὁ συμφυρμὸς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἡ ἀδιαφορία στὰ θέματα ἐπικοινωνίας μαζί τους «μᾶς στερεῖ τὴν παρρησία ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ»:

«Ἐπειδὴ ὅμως ἔφθασε ἕως ἐμὲ ἡ διάδοσις ὅτι μερικοὶ ἐξ ἐκείνων οἱ ὁποῖοι μένουν μαζί μὲ τὴν ἀγάπην σου εὑρίσκονται εἰς αὐτὴν τὴν ἀσθένειαν τῶν λογισμῶν, καὶ οἱ ὁποῖοι παραχαράσσουν τὸ ὀρθὸν δόγμα περὶ τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου μὲ διεστραμμένας γνώμας (των), ἔκρινα ἀναγκαῖον νά… περιέχῃ ἡ ἐπιστολή μας κάτι σχετικόν, τὸ ὁποῖον θὰ δύναται καὶ νὰ οἰκοδομήσῃ τὰς ψυχάς… Διὰ τοῦτο λοιπὸν παρακαλοῦμεν ἀφ’ ἑνὸς αἱ ἰδέαι αὐταὶ νὰ τύχουν ἐκκλησιαστικῆς διορθώσεως καὶ ἀφ’ ἑτέρου νὰ ἀπέχετε ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνίαν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀφοῦ γνωρίζετε ὅτι ἡ εἰς αὐτὰ ἀδιαφορία μᾶς στερεῖ τὴν παρρησίαν ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ» [Ταῦτα οὖν παρακαλοῦμεν διορθώσεώς τε τυχεῖν ἐκκλησιαστικῆς καὶ τῆς πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς κοινωνίας ὑμᾶς ἀπέχεσθαι, εἰδότας ὅτι τὸ ἐν τούτοις ἀδιαφορεῖν τὴν ἐπὶ Χριστοῦ παρρησίαν ἡμῶν ἀφαιρεῖται] (Οὐρβικίῳ μονάζοντι, ἐπιστ. σξβ΄).

Στὸ ἴδιο πνεῦμα κινεῖται καὶ ὁ ἅγιος Κύριλλος: «Οὗτοι τὴν πρὸς Χριστὸν οἰκειότητα παρωθούμενοι, γεγόνασι κατὰ τὸ ἀληθὲς ἀνθρώποις ἀλλογενέσι, καὶ σπερμάτων ἠνέσχοντο διαβολικῶν, καρποφοροῦντες ἐν πλάνῃ τὰ πλάνης ἔργα καὶ ἀπωλείας» ( Περὶ τῆς ἐν Πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ προσκυνήσεως καὶ λατρείας).

Ὁ ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης συνιστοῦσε οἱ πιστοί  –ἰδιαιτέρως δὲ οἱ ἱερεῖς– νὰ μὴ “κοινωνοῦν” μὲ τοὺς αἱρετικούς: «προσοχὴν περὶ τοῦ μὴ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις καὶ μάλιστα τῶν ἄλλων οἱ ἱερεῖς» (Ἑρμηνεία περί τε τοῦ θείου ναοῦ…, κεφ. ογ΄, P.G. 155, 725B).

◊ ◊ ◊

Ἔτσι, ἡ φροντίδα τῶν Πατέρων ἦταν μήπως οἱ ἁπλοὶ χριστιανοὶ ἐπηρεάζονταν καὶ βλέποντας τοὺς ποιμένες νὰ συγχρωτίζονται μὲ αἱρετικούς (οἱ ὁποῖοι θὰ τὸ ἐχρησιμοποίουν αὐτὸ προπαγανδιστικά), ἔκαναν κι αὐτοὶ τὸ ἴδιο. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔλεγαν αὐτὰ τὰ ἀποτρεπτικά.

Γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦμε πόση μεγάλη σημασία δίνουν οἱ Πατέρες στὶς μετὰ τῶν αἱρετικῶν σχέσεις μας, ἂς ἀναθυμηθοῦμε –ποιμένες καὶ ποιμενόμενοι– ὅτι οἱ ἅγιοι ἀποφεύγουν διὰ τῆς “παραιτήσεως”, ὄχι μόνο τοὺς ζώντας αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς τεθνεώτας! Τοῦτο μάλιστα ἀποτέλεσε καὶ θέμα τῆς Ε΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Γράφει ὁ Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος: «Ἀκριβῶς δὲ ἐπειδὴ ὁ ἁγίας μνήμης Κύριλλος ἠκολούθησε τὰ ἀποστολικὰ λόγια, “αἱρετικὸν ἄνθρωπον..παραιτοῦ”, διετύπωσε τὴν διδασκαλίαν, ὅτι ”φευκτέοι εἰσὶν οἱ τοιοῦτοι, εἴτε ἐν τοῖς ζῶσίν εἰσιν, εἴτε μή”». Εἰς δὲ τὸ «ἐρώτημα, πῶς δεῖ ”φεύγειν τοιούτους”», ἡ Σύνοδος ἀπαντᾷ διὰ τῆς ”παραιτήσεως”, δηλαδὴ διὰ πλήρους ἀποκοπῆς τους ἀπὸ κάθε Ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν» (Ἡ Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, σ. 342 καὶ ὑποσ. 56^α).

Ἂς παραχωρήσουμε, ἐδῶ, τὸ λόγο σ’ ἕνα σύγχρονο θεολόγο νὰ συνοψίσει: «Ἡ αἵρεσις καὶ οἱ αἱρετικοὶ συνιστοῦν μέγαν κίνδυνον, δι’ ὃ καὶ δέον νὰ διασφαλιστοῦν ἔναντι αὐτῶν οἱ πιστοί, ἰδίᾳ διὰ τῆς ἀποφυγῆς οἱασδήποτε μετ’ αὐτῶν ἐπικοινωνίας, ἐπιτρεπομένης μόνον εἰς τοὺς ἔχοντας τὰς προϋποθέσεις ἀναλήψεως τοῦ κατὰ τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς ἐπιστροφῆς τῶν αἱρετικῶν ἀγῶνος καὶ τέλος καταπολεμήσεως δι’ ὅλων τῶν μέσων τῆς αἱρέσεως ὡς καὶ ἀσκήσεως δι’ ὅλων τῶν δυνάμεων ἰδίᾳ δὲ διὰ τῆς πρὸς αὐτοὺς ἀγάπης τοῦ ἔργου τῆς ἐπαναφορᾶς τους» στὴν ΜΙΑ Ἐκκλησία.

Καὶ κατακλείει: Ὅμως «ἀποκλειστικὸς καὶ μοναδικὸς δεσπόζων παράγων εἰς τὴν ρύθμισιν τῶν σχέσεων τῶν ὀρθοδόξων πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι ἡ ἐπαναφορὰ εἰς τὴν ὀρθοδοξίαν» (Μουρατίδου Κ., Οἰκουμενικὴ Κίνησις, σελ. 66-67).

Κατανοοῦμε ἐξ αὐτῶν, ὅτι οἱ Πατέρες γνώριζαν καλὰ τὸ κίνδυνο ἐκ τῶν αἱρετικῶν. Ἡ ἀγάπη τους ἀπέβλεπε στὴ διαφύλαξη τῶν πιστῶν ἀπὸ τὴν κακὴ ἐπίδραση ποὺ ἐξασκεῖ πάντα τὸ κακὸ στὸν ἄνθρωπο, χωρὶς νὰ ἀρνοῦνται τὴν προσπάθεια γιὰ ἐπάνοδο καὶ τῶν αἱρετικῶν στὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴ σωτηρία, ἀλλὰ μὲ τρόπο καὶ μέθοδο ἀσφαλῆ.

Πληροφορεῖ κάποιο πνευματικό του παιδὶ ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, πὼς καὶ τὰ ὀρθόδοξα κείμενα οἱ αἱρετικοί, τὰ παρουσιάζουν διαστρεβλωμένα καὶ γι’ αὐτὸ ἀποτρέπει τὴν ἐπικοινωνία μαζί τους, στηριζόμενος στὴν προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ὧν οὐ δεῖ ὡς ἔτυχεν προσίεσθαι φωνὴν οὔτε μὴν συναίρειν λόγον αἱρετικοῖς παρὰ τὴν ἀποστολικὴν νομοθεσίαν. Τὸ λοιπὸν σῴζοιο, τέκνον, καί με σῴζεσθαι προσεύχου» (Ἐπιστολαί, Ναυκρατίῳ τέκνῳ, P.G. 99, 1224Β).

Καὶ ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός: «Ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ διδάσκαλοι τῆς ἐκκλησίας, ὅλες οἱ θεῖες γραφές, μᾶς προτρέπουν νὰ φεύγουμε τοὺς ἑτερόφρονες καὶ νὰ μὴ ἔχουμε κοινωνία μὲ αὐτούς» (P.G. 160, 1097AB, 105C).

 Καὶ στὰ παρακάτω κείμενα ὁ Μ. Ἀθανάσιος μιλάει γιὰ αἱρετικοὺς ποὺ διαστρέφουν τὶς Γραφές, διαβάλλουν καὶ συκοφαντοῦν τοὺς ἁγίους, χρησιμοποιοῦν ἀπάτη γιὰ τὴν ἐπέκταση καὶ ἑδραίωση τῆς κακοδοξίας τους, ἡ ὁποία εἶναι  πνευματικὴ ἀσθένεια μολυσματική.

«Οἱ γὰρ τολμῶντες διαβάλλειν τὰ καλῶς ὁρισθέντα, καὶ γράφειν ἐπιχειροῦντες ἄλλα παρ’ ἐκεῖνα, τί ἕτερον ποιοῦσιν ἢ κατηγοροῦσι μὲν τῶν Πατέρων, προΐστανται δὲ τῆς αἱρέσεως, καθ’ ἧς ἐκεῖνοι γεγόνασί τε καὶ ἀπεφήναντο; Καὶ γὰρ καὶ νῦν ἃ γράφουσιν, οὐκ ἀληθείας φροντίζοντες γράφουσι, καθὰ προεῖπον, ἀλλὰ μᾶλλον παίζοντες καὶ τέχνῃ τοῦτο ποιοῦντες, πρὸς ἀπάτην τῶν ἀνθρώπων, ἵν’ ἐν τῷ διαπέμπεσθαι τὰς ἐπιστολάς, τὰς μὲν τῶν λαῶν ἀκοὰς ἀπασχολεῖσθαι περὶ ταῦτα ποιήσωσι, κερδάνωσι δὲ τὸν χρόνον τοῦ κατηγορεῖσθαι αὐτοί, καὶ λαθόντες ὡς ἀσεβοῦντες, ἔχωσι χώραν ἐπεκτεῖναι τὴν αἵρεσιν, ὡς γάγγραιναν, ἔχουσαν νομὴν πανταχοῦ» (Ἐπιστολή πρὸς Ἐπισκόπους Αἰγύπτου καὶ Λιβύης, Κατὰ Ἀρειανῶν, κεφ. 5,).

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνὸς χαρακτηρίζει συμμορία τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τὴν αἵρεση νόσο τῆς διανοίας: «Ἔτι δὲ Διόσκορος καὶ Σεβῆρος καὶ ἡ πολυπληθὴς ἀμφοτέρων συμμορία μίαν τινὰ καὶ τὴν αὐτὴν ὑπόστασιν ἀπεδέξαντο, ὁρίσαντες ὁμοίως μίαν καὶ τὴν φύσιν εἶναι, «μὴ εἰδότες ἃ λέγουσι μήτε νοοῦντες περὶ τίνων διαβεβαιοῦνται». Νόσος δέ τις ἢ πλάνη τῆς διανοίας αὐτῶν ἐν τούτῳ ἦν, ὅτι ταὐτὸν εἶναι φύσιν καὶ ὑπόστασιν ἐννόησαν» (Εἶναι οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι Ὀρθόδοξοι, Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους).

◊ ◊ ◊

Συμπληρώνουμε τὸ θέμα, μὲ κάποια κείμενα καὶ τὴν ἀποσπάσμα ἀπὸ τὴν ἀνάλυση ποὺ κάνει σὲ μία ἀπὸ τὶς μελέτες του, ὁ ἱερομόναχος π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς:

Στήν Δευτέρα, ὁμιλία του «Περί Ἀκαταλήπτου» ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Ταῦτα πρὸς τοὺς ἰσχυροτέρους λέγω καὶ ἀνεπηρεάστους καὶ δυναμένους ἐκ τῆς ἐκείνων ὁμιλίας μηδεμίαν παραδέξασθαι βλάβην· ὡς εἴ τις ἀσθενέστερος εἴη, φευγέτω τούτων τὰς συνουσίας, ἀποπηδάτω τοὺς συλλόγους, ὥστε μὴ τὴν τῆς φιλίας ὑπόθεσιν ἀφορμὴν ἀσεβείας γενέσθαι. Οὕτω καὶ Παῦλος ποιεῖ, αὐτὸς μὲν τοῖς ἀρρωστοῦσιν ἀναμίγνυται καὶ λέγει· “Ἐγενόμην τοῖς Ἰουδαίοις ὡς Ἰουδαῖος, τοῖς ἀνόμοις ὡς ἄνομος”, τοὺς δὲ μαθητὰς καὶ ἀσθενέστερον διακειμένους ἀπάγει παραινῶν οὕτω καὶ διδάσκων· “Φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί”. Καὶ πάλιν· “Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος”.

»Ὁ μὲν γὰρ ἰατρός, ἐὰν ἔλθῃ πρὸς τὸν κάμνοντα, κἀκεῖνον καὶ ἑαυτὸν πολλάκις ὠφέλησεν· ὁ δὲ ἀσθενέστερος καὶ ἑαυτὸν καὶ τὸν ἀρρωστοῦντα παρέβλαψε, τοῖς νοσοῦσιν ἀναμιγνύμενος· ἐκεῖνόν τε γὰρ οὐδὲν ὠφελῆσαι δυνήσεται, καὶ αὐτὸς ἐπισπάσεται πολλὴν ἀπὸ τῆς ἀρρωστίας τὴν βλάβην. Καὶ ὅπερ οἱ πρὸς τοὺς ὀφθαλμιῶντας ὁρῶντες πάσχουσιν, ἐφελκόμενοί τι τῆς ἀρρωστίας ἐκείνης, τοῦτο καὶ οἱ τοῖς βλασφήμοις συναναμιγνύμενοι τούτοις ὑπομένουσιν, ἂν ὦσιν ἀσθενέστεροι, πολὺ τῆς ἀσεβείας πρὸς ἑαυτοὺς ἐπισπώμενοι μέρος» (ΕΠΕ 35,74).

Ἐδῶ ὁ ἅγιος διδάσκει ὅτι, οἱ ἀσθενέστεροι κατά τήν πίστι, πρέπει ἀμέσως νά ἀπομακρύνωνται ἀπό κάθε αἱρετικό, διότι αὐτοί θά ὑποστοῦν μεγαλυτέρα βλάβη, ἐπηρεαζόμενοι προφανῶς ἀπό τήν αἵρεσι. Δυστυχῶς ἐσεῖς, πατέρες, διδάσκετε τά ἐντελῶς ἀντίθετα.

 Οἱ Ἀποστολικές ὅμως Διαταγές τά ξεχωρίζουν καί, μάλιστα, διδάσκουν τήν προσωπική εὐθύνη τοῦ κάθε πιστοῦ καί τόν ἄμεσο κίνδυνο πού διατρέχει, ὅταν δέν ἀπομακρύνεται ἀμέσως ἀπό ἕναν αἱρετικό Ἐπίσκοπο.

Εἰς τό σημεῖο αὐτό, πατέρες, εἶναι ξεκάθαρη ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί δέν θά ἔπρεπε τόσο πρόχειρα καί ἀβασάνιστα νά γράφετε αὐτά τά πράγματα. Ἀναφέρουν λοιπόν τά ἑξῆς: «ἵνα μήποτε εἴπῃ ὁ λαϊκός, ὅτι ἐγώ πρόβατόν εἰμι καί οὐ ποιμήν καί οὐδένα λόγον ἐμαυτοῦ πεποίημαι· ὁ ποιμήν ὄψεται, καί αὐτός μόνος εἰσπραχθήσεται τήν ὑπέρ ἐμοῦ δίκην ὥσπερ γάρ τῷ καλῷ ποιμένι τό μή ἀκολουθοῦν πρόβατον λύκοις ἔκειται εἰς διαφθοράν, οὕτῳ τῷ πονηρῷ ποιμένι τό ἀκολουθοῦν πρόδηλον ἔχει τόν θάνατον, ὅτι κατατρώξεται αὐτό! διό φευκτέον ἀπό τῶν φθορέων ποιμένων».

Δηλαδή, τονίζουν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, ὅτι δέν ὑπάρχει καμμία δικαιολογία, ὅταν ὁ λαϊκός δέν ἀπομακρυνθῆ ἀμέσως ἀπό τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο. Οἱ δικαιολογίες πού θά προβάλλουν οἱ λαϊκοί, ἀναφέρουν οἱ Διαταγές, εἶναι ὅτι ἐγώ εἶμαι πρόβατο καί ὄχι ποιμένας, καί δέν ἔχω καμμία εὐθύνη εἰς αὐτήν τήν ὑπόθεσι∙ ὁ ποιμένας θά φέρη τήν εὐθύνη καί αὐτός θά τιμωρηθῆ γιά τήν ἰδική μου ζημία. Οἱ δικαιολογίες τίς ὁποῖες ἀναφέρετε ἐσεῖς, πατέρες, ὑπερασπιζόμενοι τήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος εἶναι παρόμοιες.

Ἀναφέρετε ἀμέσως κατωτέρω τά ἑξῆς: «Ὅπως τονίσαμε παραπάνω στό κεφάλαιο τῆς ἑρμηνείας τοῦ Κανόνος, δέν εἶναι ἱκανό καί ἁρμόδιο τό κάθε πιστό μέλος τῆς Ἐκκλησίας νά διαγνώσει μέ ἀσφάλεια τίς αἱρετικές διδασκαλίες τοῦ ἐπισκόπου, πού κατηγορεῖται γιά αἵρεση». Ἀναφέρατε σέ ἄλλα σημεῖα τῆς κριτικῆς μελέτης σας καί ἄλλες δικαιολογίες, ὅτι δηλαδή δέν ὑπάρχει Κανόνας πού νά τιμωρῆ ὅσους δέν ἀποτειχίστηκαν, ὅτι οἱ ἀποτειχισμένοι προαρπάζουν τήν κρίσι τῆς Συνόδου, ὅτι τό ἔργο τῆς διαγνώσεως τῆς αἱρέσεως εἶναι ἔργο τῶν Ἐπισκόπων καί δή τῆς Συνόδου κλπ.

Ὁ σκοπός λοιπόν τῶν Ἀποστολικῶν Διαταγῶν εἶναι νά δηλώση τήν εὐθύνη πού ἔχει ὁ κάθε πιστός λαϊκός· εὐθύνη τόσο μεγάλη πού νά κινδυνεύη ἡ σωτηρία του, ἐάν ἀκολουθῆ τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο καὶ γιὰ νὰ ἀπομακρυνθῆ ἀπό αὐτόν, ἀναμένει τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφασι τῆς Συνόδου. Ἐνῶ ἐσεῖς, ἐκ τοῦ ἀντιθέτου, τόν ἀποκοιμίζετε καί τοῦ συνιστᾶτε ἀναμονή στήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου∙ τόν καθησυχάζετε ὅτι δέν πρόκειται νά βλαφθῆ ἀκολουθώντας αὐτόν τόν Ἐπίσκοπο∙ τόν φοβίζετε ὅτι θά κάνη σχίσμα, θά βγῆ ἐκτός Ἐκκλησίας κλπ., καί στήν καλύτερη περίπτωσι τοῦ συνιστᾶτε πόλεμο μέ χαρτοπόλεμο. Πόσο ἀλήθεια διαφέρει ἡ διδασκαλία σας ἀπό αὐτή τῶν ἁγ. Ἀποστόλων καί ὅλων τῶν Ἁγίων! 

Οἱ Ἀποστολικές Διαταγές διδάσκουν ὅτι ὁ αἱρετικός Ἐπίσκοπος εἶναι λύκος καί θά κατασπαράξη τόν πιστό, κι ἐσεῖς διδάσκετε: «δέν εἶναι ἱκανό καί ἁρμόδιο τό κάθε πιστό μέλος τῆς Ἐκκλησίας νά διαγνώσει μέ ἀσφάλεια τίς αἱρετικές διδασκαλίες τοῦ ἐπισκόπου». Οἱ Ἀποστολικές Διαταγές ἐπιτάσσουν «Διό φευκτέον ἀπό τῶν φθορέων ποιμένων» κι ἐσεῖς τά ἐντελῶς ἀντίθετα: «Τό ἔργο τῆς διαγνώσεως καί τῆς κρίσεως ἀνήκει στούς ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι καλοῦνται Συνοδικῶς νά κρίνουν τόν κατηγορούμενο ἐπίσκοπο».

Τελικῶς, φθάνετε εἰς τό σημεῖο, νά κακοποιήσετε τελείως τό κείμενο αὐτό τῶν Ἀποστολικῶν Διαταγῶν καί νά τό φέρετε στά μέτρα τῆς δυνητικῆς ἑρμηνείας τοῦ Κανόνος. Γράφετε τά ἑξῆς: «Ἑπομένως τήν φράση τοῦ χωρίου τῶν Ἀποστολικῶν Διαταγῶν, “…διό φευκταῖον ἀπό τῶν φθορέων ποιμένων”, θά πρέπει νά τήν ἑρμηνεύσουμε ὡς ἑξῆς: “Φευκταῖον ἀπό τῶν φθορέων ποιμένων, τῶν ὁποίων τά διεφθαρμένα ἔργα ἤ ἡ διεφθαρμένη διδασκαλία, ἔχουν διαγνωσθεῖ καί κατακριθεῖ ἀπό Σύνοδο ἐπισκόπων». Προφανῶς, πατέρες, μόλις γίνει ἡ διάγνωσις τῆς Συνόδου, μεταμορφώνεται ὁ Ἐπίσκοπος σέ λύκο, ἀποκτᾶ δόντια κοφτερά καί εἶναι ἐπικίνδυνος γιά τούς πιστούς. Ἐνῶ, πρίν καταδικασθῆ –κατὰ τὴν κρίση σας– ἦταν ἀρνάκι ἄκακο! Τώρα, τί πειράζει, ἐάν αὐτό δέν τό διδάσκει ἡ ἁγ. Γραφή, οἱ Ἀποστολικές Διαταγές καί ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ Ἅγιοι; Ἀρκεῖ πού προσαρμόζεται στήν δυνητική ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος.

 (σελ. 71-72).

Μερικὰ ἀκόμα κείμενα, γιὰ τὸ πῶς ἐξηγεῖ ἡ ὀρθόδοξη Παράδοση τὸ ἀποστολικὸ χωρίο:

«Μετὰ τὴν ἄφιξίν μου, ἐλεύσονται εἰς ὑμᾶς λύκοι βαρεῖς, μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου, λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν… Οἵτινες εἰσελεύσονται ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ὑπάρχοντες αὐτοὶ λύκοι ἅρπαγες. Τὰ μὲν ρήματα γλυκέα ἔχοντες, τὴν δὲ καρδίαν μεστὴν χολῆς καὶ πικρίας. Καὶ ἐσθῆτα μὲν κατηφῆ περικείμενοι, μαθηταὶ δὲ ὑπάρχοντες τοῦ ἀπ’ ἀρχῆς βασκαίνοντος ἡμᾶς Διαβόλου· διὸ δὴ καὶ τῶν ἐκείνου τυγχάνουσι ζιζανίων σπορά…

Μὴ οὖν καθεσθῆτε μετὰ συνεδρίου ματαιότητος αὐτῶν, καὶ μὴ ἰχνηλατήσητε τρίβον διανοίας αὐτῶν. Οὐ διαφέρει γὰρ δαίμονι συνοικῆσαι, ἢ μετὰ ἀποστάτου ἀνδρὸς παρανόμου· ἐφορκιζόμενος γὰρ ὁ δαίμων, ὑποσταλεὶς φεύξεται, μὴ ἰσχύων μεῖναι ἔνθα Χριστὸς κατ’ αὐτοῦ ὀνομάζεται» (Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Τοῦ ὁσίου Ἐφραῒμ διαθήκη).

«ηʹ. Καὶ μὴ θαυμάσῃς, ἐὰν οἱ ποιμένες λύκοι γίνωνται. Πρὸς γὰρ ἐπισκόπους καὶ πρεσβυτέρους διαλεγόμενος Παῦλος ὁ ἀπόστολος ἔλεγεν, ὅτι Ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα. Ὥστε μηδεὶς πλανάτω ὑμᾶς, ἔχων ἔξωθεν σχῆμα ἀγγελικόν, καὶ ἔσωθεν διαβολικόν. Διὰ τοῦτο ὁ Ἰησοῦς ἔλεγεν· Βλέπετε, μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ. Κἀγὼ δὲ πάλιν τὰ ὅμοια ἐρῶ· βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ, μήτε ἀπὸ τῶν ἔσωθεν, μήτε ἀπὸ τῶν ἔξωθεν, μὴ ἐπίσκοπος, μὴ πρεσβύτερος, μὴ διάκονος, μὴ ἀναγνώστης, ἤ τις ἐὰν ᾖ λαλῶν διεστραμμένα· Οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες· οἵτινες ἔχουσιν μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι» (Χρυσοστόμου Ἰω., Λόγος περὶ ψευδοπροφητῶν, καὶ ψευδοδιδασκάλων, καὶ ἀθέων αἱρετικῶν…).

«Οἶδα ὅτι μετὰ τὴν ἄφιξίν μου εἰσελεύσονται πρὸς ὑμᾶς λύκοι βαρεῖς, καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα. Τριπλοῦς ὁ πόλεμος, ἡ φύσις τῶν θηρίων, ἡ χαλεπότης τοῦ πολέμου, τὸ μὴ ἀλλοτρίους, ἀλλὰ καὶ οἰκείους εἶναι τοὺς πολεμοῦντας· διὰ τοῦτο χαλεπώτερος· εἰκότως. Ἂν μὲν γὰρ ἔξωθέν μέ τις βάλλῃ καὶ πολεμῇ, ῥᾳδίως αὐτοῦ περιγενέσθαι δυνήσομαι· ἂν δὲ ἔνδοθεν ἀπὸ τοῦ σώματος φύῃ τὸ ἕλκος, δυσίατον γίνεται τὸ κακόν· ὃ δὴ καὶ τότε ἐγένετο» (Χρυσοστόμου Ἰω., Εἰς τὸν ἐν ἁγίοις πατέρα ἡμῶν Εὐστάθιον ἀρχιεπίσκοπον Ἀντιοχείας τῆς μεγάλης).

«γʹ. Καὶ ὅρα· οὐχ ἁπλῶς εἶπε, Λύκοι, ἀλλὰ προσέθηκε, Βαρεῖς, τὸ σφοδρὸν αὐτῶν καὶ ἰταμὸν αἰνιττόμενος· καὶ τὸ χαλεπώτερον, ὅτι αὐτοὺς τούτους ἐξ αὐτῶν ἀναστήσεσθαι λέγει· ὃ καὶ σφόδρα ἐστὶ βαρὺ, ὅταν καὶ ἐμφύλιος ὁ πόλεμος ᾖ. Καὶ καλῶς εἶπε, Προσέχετε, δεικνὺς περισπούδαστον σφόδρα τὸ πρᾶγμα (Ἐκκλησία γάρ ἐστι), καὶ ὅτι μέγας ὁ κίνδυνος (αἵματι γὰρ αὐτὴν ἐλυτρώσατο), καὶ ὅτι πολὺς ὁ πόλεμος καὶ διπλοῦς. Ταῦτα τοίνυν ἐδήλωσεν, εἰπών· Καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα, τοῦ ἀποσπᾷν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν (Χρυσοστόμου Ἰω., Ὑπόμνημα εἰς τὰς Πράξεις…).

«Παραφυλακτέον δὲ καὶ ἡμῖν αὐτοῖς, τοῖς ἐν Χριστῷ δεδικαιωμένοις καὶ διὰ τῆς εἰς αὐτὸν πίστεως τὴν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λαχοῦσι μέθεξιν, τὸ ἐπιμίσγεσθαί τισιν, οἵπερ ἂν εἶεν διεστραμμένοι τὸν νοῦν, βέβηλοί τε τὰς φρένας, καὶ τὴν πίστιν ἔχοντες οὐκ ὀρθήν. ἀλλογενεῖς γὰρ οὗτοι καὶ βαρβαρόφωνοι καὶ «λαλοῦντες διεστραμμένα·» οἷς εἰ ἐπιμίσγεταί τις, πάντη τε καὶ πάντως καταμιανθήσεται. γέγραπται γὰρ «Ὁ ἁπτόμενος πίσσης μολυνθήσεται.» ἐξὸν οὖν ἄρα καρποφορεῖν νοητῶς ἐν Ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ, τίς ἂν γένοιτο λόγος τοῦ θέλειν ἑτέραις οἱονείπως συνάπτεσθαι, καὶ κοινωνεῖν βεβήλοις συναγωγαῖς, καὶ καταθήγειν ἐφ’ ἑαυτοῖς τὸν τῶν ὅλων Θεόν;» (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Ἐξήγησις Ὑπομνηματικὴ εἰς τὸν προφήτην Ὠσηέ).

«Πολλήν τινα καὶ ὑπερβάλλουσαν τήν τε πρὸς ἀλλήλους καὶ τὴν πρὸς τὰς θείας Γραφὰς διαφωνίαν τῶν πολλῶν ἐθεώρουν· καὶ τὸ φρικωδέστατον, αὐτοὺς τοὺς προεστῶτας αὐτῆς ἐν τοσαύτῃ μὲν τῇ πρὸς ἀλλήλους διαφορᾷ γνώμης τε καὶ δόξης καθεστῶτας, τοσαύτῃ δὲ τῇ πρὸς τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐναντιότητι χρωμένους, καὶ διασπῶντας μὲν ἀνηλεῶς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ἐκταράσσοντας δὲ ἀφειδῶς τὸ ποίμνιον αὐτοῦ, ὡς καὶ ἐν αὐτοῖς πληροῦσθαι νῦν, εἴπερ ποτὲ, τῶν Ἀνομοίων ἐπιφυέντων τὸ ὅτι, Ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα, τοῦ ἀποσπᾷν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν» (Μ. Βασιλείου,  Περὶ κρίματος Θεοῦ).

Θεολόγοι μάχονται το Άγιον Φως!

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

__________________

Ο πόλεμος που γίνεται από βαπτισμένους Ορθόδοξους Χριστιανούς, δεδηλωμένους όμως αθέους, για το θαύμα του Αγίου Φωτός, που κατ’ έτος γίνεται στον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, επαυξάνει με την παραφωνία ολίγιστων Κληρικών και λαϊκών θεολόγων, οι οποίοι ισοφωνούν στην αμφισβήτηση τούτη.

Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό έρχεται η αθεϊστική μάνητα παντοιοτρόπως δια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, να αμφισβητήσει το θαύμα του Αγίου Φωτός.   Δυστυχώς κάποιοι Κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι επαυξάνουν με τον τρόπο τους τούτη την αμφισβήτηση.  Δεν αντιλαμβάνονται ότι με τη στάση τους συμβάλλουν στην γενικότερη αθεϊστική εμμονή;  Δεν αντιλαμβάνονται ότι αμφισβητούν αυτά που κατέγραψε η Παράδοση της Εκκλησίας μας, τα οποία με θαυμαστό τρόπο συνεχίζονται έως την σήμερον;  

Διαψεύδουν αυτό που καταγράφεται την ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, όπου αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι, ‘’μετά το πέρας της ευχής τοποθετεί το βαμβάκιον εις τον Πανάγιον Τάφον και με θαυμαστόν τρόπον ανάβει’’;   Είναι λυπηρό, να υπάρχουν Κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, οι οποίοι να αμφισβητούν το θαύμα τούτο του Αγίου Φωτός και διαφοροτρόπως να ειρωνεύονται τη συντριπτική πλειοψηφία των Ορθοδόξων Χριστιανών που πιστεύουν στο θαύμα τούτο. Δεν λυπούνται να διαλαλούν τούτη την αντιεκκλησιαστική   δυσπιστία τους; 

Οι αμφισβητούντες Κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι το θαυμαστό τούτο γεγονός του Αγίου Φωτός, συνεπακόλουθα αμφισβητούν και  το ότι το έτος 1579 μ. Χ.  το  Άγιο Φως εξήλθε από την εξωτερική κολώνα  του Ναού της Αναστάσεως. Όταν το έτος αυτό κατάφεραν οι  Αρμένιοι μονοφυσίτες να πάρουν άδεια από τους Τούρκους, για να εισέλθουν στον Πανάγιο Τάφο, για να πάρουν αυτοί το Άγιο Φως, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Σωφρόνιος και οι Ορθόδοξοι πιστοί, μαζεύτηκαν  στην Αγία Αυλή του Ιερού Ναού της Αναστάσεως.  Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων προσευχόταν μπροστά από τη μεγάλη εξωτερική αριστερή κολώνα του Ναού.  Αίφνης η κολώνα εσχίσθη και εξήλθε από εκεί το Άγιο Φως.  Ο εμίρης Τούνομ εκείνη τη στιγμή βρισκόταν ψηλά στον απέναντι μιναρέ. Μόλις είδε το θαύμα του Αγίου Φωτός, αρνήθηκε την μωαμεθανική πλάνη και ομολογώντας τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν ως αληθινόν Θεόν,  έπεσε από τον  μιναρέ και δεν έπαθε τίποτε.  Η ομολογία του στον Χριστό τον οδήγησε στον δια πυρός θάνατο από τους ομοεθνείς του.

Τι ήταν εκείνο που οδήγησε τον εμίρη Τούνομ μαρτυρήσει για τον Χριστό;  Δεν ήταν το γεγονός ότι είδε το Άγιο Φως, το οποίο εξήλθε από την εξωτερική κολώνα  του Ναού της Αναστάσεως;  Κατ’ ουσίαν και αυτό το γεγονός αμφισβητούν οι ισοφωνούντες στην αθεϊστική μάνητα στο θέμα τούτο, Κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι.  Το θαύμα που είδε ο εμίρης Τούνομ από τον μιναρέ, τον έκανε να πέσει από τον  μιναρέ. 

Συνεπακόλουθα οι αμφισβητούντες Κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, αμφισβητούν και τον Άγιο Μάρτυρα Τούνομ. Στην Ιερά Μονή της Μεγάλης Παναγίας στα Ιεροσόλυμα, την καλουμένη και Μονή των ‘’Σπουδαίων Μοναχών’’, η οποία είναι κτισμένη εκεί που σύμφωνα με την παράδοση στάθηκε η Υπεραγία Θεοτόκος και είδε  τη Σταύρωση του Χριστού, εκεί σ’ αυτή την Ιερά Μονή, φυλάσσονται ανάμεσα στα λείψανα άλλων Αγίων και τα λείψανα του Αγίου Μάρτυρος Τούνομ του εμίρη, ο οποίος μαρτύρησε από τους Τούρκους, επειδή ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό.  Αυτόν το Μάρτυρα εορτάζει η Εκκλησία μας στις 18 Απριλίου.  Αμφισβητούν και τον Άγιο Μάρτυρα Τούνομ, οι διαλαλούντες την αντιεκκλησιαστική δυσπιστία για το θαύμα του Αγίου Φωτός;  Για τους ολίγιστους αυτούς Κληρικούς και λαϊκούς αυτά είναι ψεύδη;

Κάθε χρόνο πάμπολλοι Χριστιανοί γίνονται μάρτυρες του θαυμαστού αυτού γεγονότος.  Αυτό που αναφέρεται στην ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, όπου παρατίθεται συνοπτική παρουσίαση για το Άγιον Φως, ότι ‘’το σπουδαίον είναι ότι το Άγιον Φως, δια ολίγα λεπτά δεν έχει πυράδα’’, δυστυχώς προσπαθούν να το διαψεύσουν, ισοφωνώντας  στην αθεϊστική μάνητα στο θέμα τούτο. Το ότι το Άγιον Φως  ‘’δια ολίγα λεπτά δεν έχει πυράδα’’ είναι ολοφάνερο, γι’ αυτό παρατηρούμε Ιερείς και μοναχούς που παρευρίσκονται εκείνη την ημέρα στον Ναό της Αναστάσεως, να πλησιάζουν τη δέσμη των 33 κεριών που άναψαν από τη λαμπάδα του Πατριάρχη στη γενειάδα τους και αυτή να μην καίγεται. 

Ας τολμήσουν και οι αμφισβητούντες το θαύμα του Αγίου Φωτός Κληρικοί, να το πράξουν με συνηθισμένο άναμμα δέσμης 33 κεριών πλησιάζοντάς το στη γενειάδα τους.  Τότε σίγουρο είναι,  ότι θα πάψουν να ισοφωνούν στην αθεϊστική μάνητα στο θέμα τούτο.

Υγειονομικοί σε αναστολή: Όταν η αναλγησία αποτελεί φρόνημα.

Γέρων Παΐσιος Καρεώτης
Επιφάνιος Μοναχός Καψαλιώτης

Ο “Πολιτισμένος Δυτικός Κόσμος” συγκλονίζεται γενικώς… Συγκλονίζεται πχ από το δράμα των προσφύγων από Αφρική και Ασία (που τους δημιουργεί, με τους αποικιοκρατικούς πολέμους που προκαλεί, και κατόπιν ανενδοίαστα εργαλειοποιεί). Εσχάτως συγκλονίζεται από την εισβολή των κακών Ρώσων κατά των “μαρτυρικών” νεοναζί –ευρωνατοϊκού εξοπλισμού και εκπαίδευσης– Ουκρανών (που έβαλαν από το 2014 την όμορφη αυτή χώρα και τον πολύπαθο λαό της, στον “γύψο”). Επιπλέον ο αυτός προοδευτικός Κόσμος, αγωνίζεται έως θανάτου ενάντια της καταπάτησης των πάσης φύσεως “δικαιωμάτων” σεξουαλικών κλπ “μειονοτήτων“, όπως αυτές εφευρίσκονται και υπερασπίζονται από πρόθυμες ΜΚΟ γνωστών “φιλανθρώπων”, που έχουν αναγάγει τον δικαιωματισμό στην πεμπτουσία (και το αποκλειστικό περιεχόμενο) της δυτικού τύπου “Δημοκρατίας”. Ο κατάλογος βεβαίως δεν έχει τέλος…

Παράλληλα, οι “χριστιανοί” ηγέτες των εκκλησιών, στα πλαίσια του αναβαθμισμένου ρόλου της θρησκευτικής διπλωματίας (χαρακτηριζόμενης ως “ήπιας δύναμης”–soft power), πιστοί στις σχέσεις διαπλοκής που περιγράφουν τον ορίζοντα δράσης τους, συναινούν ολόθυμα προσφέροντας “ιδεολογική κάλυψη”, σε ότι κελεύει το εκάστοτε κεντρικά προβαλλόμενο “αφήγημα”, ακολουθώντας κατά γράμμα και πιστά ό,τι τους διατάσσουν: όπως πχ κατά την μεταναστευτική κρίση, παρ΄ ότι αυτή είναι κομμένη και ραμμένη στις επιταγές της Παγκοσμιοποίησης και των ΜΚΟ του Σόρρος και των λοιπών “φιλανθρώπων” (θυμίζουμε ότι ο Αρχ. Αθηνών Ιερώνυμος έφτασε στο σημείο να αφαιρέσει το αρχιερατικό του εγκόλπιο, ώστε να μην θίξει την μωαμεθανική πίστη των προσφύγων). Ακολούθησε αθεολόγητος εκφοβισμός και εμβολιολαγνεία στην περίπτωση του Covid–19, εσχάτως δε, ρωσοφοβική ρητορική μίσους και άκρατος νεοταξικός φιλοδυτικισμός, ένεκα της Ουκρανικής κρίσης.

Τα όσα επί τροχάδην αναφέραμε σκοπό έχουν να αναδείξουν έναν κοινό παρανομαστή που χαρακτηρίζει όλους τους υποτακτικούς θεσμούς του “ελεύθερου κόσμου”, που δεν είναι άλλος από την απέραντη υποκρισία, τα κροκοδείλια δάκρυα, και την ακατάσχετη οσφυοκαμψία, σε αρχές και εξουσίες του “Αιώνος τούτου”.

Υπάρχουν όμως και οι αντιστεκόμενοι. Με αξιοπρέπεια. Με αγάπη και σεβασμό στο λειτούργημα που υπηρετούν. Με αίσθημα ευθύνης για το μέλλον όλων μας, κυρίως δε των παιδιών. Αναφερόμαστε στους ήρωες αγωνιστές υγειονομικούς υπαλλήλους, που βρίσκονται σε αναστολή εργασίας, ένεκα της άρνησής τους να δεχθούν τον παράτυπο και παράνομο εμβολιασμό, με αδοκίμαστα σκευάσματα, ύποπτα ως προς τις συνέπειες που προκαλούν.

Δεν έκαναν παρά το αυτονόητο: βάσει του αυτεξουσίου της προσωπικότητας και της συνταγματικής έννοιας της ελευθερίας, και σε συμφωνία με Διεθνείς συνθήκες που απαγορεύουν την στανική εφαρμογή ιατρικών πράξεων στον Άνθρωπο, αποφάσισαν να αρνηθούν τον –εγκληματικά επιβληθέντα– υποχρεωτικό εμβολιασμό. Να προστεθεί, ότι δεν τους δόθηκε καν η εναλλακτική εμβολιασμού (έστω) με “παραδοσιακής” τεχνολογίας εμβόλια, όπως πχ το Κινεζικό… Η μόνη προοπτική ήταν τα “εμβόλια” των δυτικών Big Pharma, των υπερκερδοσκοπικών ομίλων, τα οποία προωθεί το πρόθυμο πολιτικό προσωπικό.

Γιατί όμως η στοχοποίηση και ο παραδειγματικός εξευτελισμός τους, καθώς και η διαδικασία εσχάτης φτωχοποίησής τους;

Η απάντηση κρύβει το διακύβευμα της περιόδου που διανύουμε, και αφορά τους πάντες. Ο αγώνας αυτών των ανθρώπων, είναι αγώνας όλων μας· η νίκη τους, είναι νίκη μας, η δε ήττα τους, καταστροφική για όλους. Ως προς το διακύβευμα, αυτό δεν είναι άλλο παρά η πλήρης αναμόρφωση του κόσμου, όπως τον ξέραμε. Αυτή συγκροτείται από την επιβολή νέων κανονικοτήτων, που ενισχύουν και στερεώνουν την υποταγή στα (άθλιας έμπνευσης και υλοποίησης) νομοθετικά πραξικοπήματα που συνέβησαν και συνεχίζουν καθημερινά να συμβαίνουν και που αναμορφώνουν τις οικονομικές–κοινωνικές σχέσεις στο αναδυόμενο πρότυπο της νέας φεουδαρχίας (ή όπως εναλλακτικά ονομάστηκε τεχνο–φεουδαρχίας).

Το δε όνομα του νέου ολοκληρωτισμού, και της συγκρότησης της ολιγαρχικής τεχνο–φεουδαρχικής τάξης είναι, Μεγάλη Επανεκκίνηση, και στόχο έχει την μετάβαση του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού στο νέο πρότυπο.

Επιστρέφοντας στο ερώτημα, περί του γιατί έχουν στοχοποιηθεί οι υγειονομικοί, η απάντηση είναι ότι η Ελληνική(;) Κυβέρνηση (αλλά και όλες οι κυβερνήσεις του Δυτικού Κόσμου, στον οποίο ανήκουμε, δίχως να έχουμε ερωτηθεί), ακολουθεί το παράδειγμα της Βρετανής Πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ (Margaret Thatcher, 1925–2013), η οποία ονομαζόταν η “Σιδηρά Κυρία” του νεοφιλελευθερισμού. Στα χρόνια της πρωθυπουργίας της (1979–1990) συγκρούστηκε με το σύνολο της Βρετανικής κοινωνίας, ιδιαίτερα με τα φτωχά στρώματα, επιβάλλοντας το νέο αντικοινωνικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού, καταπατώντας κεκτημένα δικαιώματα των ασθενεστέρων, και επιτυγχάνοντας του όρους ώστε να προκύψουν ανεξέλεγκτες (και ανεξάντλητες) κερδοφορίες στο ανήθικο και αδηφάγο (υπερεθνικό) κεφάλαιο.

Ο συστηματικός κατεδαφισμός, από την κυβέρνηση Θάτσερ, του Βρετανικού κοινωνικού κράτους (που τότε συνέβαινε για πρώτη φορά στην Ευρώπη, ενώ παράλληλα εξελισσόταν το ίδιο πείραμα στις ΗΠΑ, από τον τότε Πρόεδρο Ρήγκαν), βρήκε ως αναπάντεχο εμπόδιο το πανίσχυρο συνδικάτο των ανθρακωρύχων, το οποίο εμπόδιζε το κερδοσκοπικού χαρακτήρα κλείσιμο των ανθρακωρυχείων. Η διαμάχη εκτυλίχθηκε κατά τα έτη 1984–85, με σφοδρές συγκρούσεις και έντονη πολιτική αστάθεια, ενώ οι εξελίξεις κυριαρχούσαν στα τότε διεθνή ΜΜΕ (φυσικά και στα ελληνικά, όπως θυμόμαστε οι παλαιότεροι). Όμως, προκειμένου το πείραμα του νεοφιλελευθερισμού να πετύχαινε, χρειαζόταν μια ισοπεδωτική συμβολική νίκη των δυνάμεών του (που τις εκπροσωπούσε η Κυβέρνηση Θάτσερ), επί αυτών που εκπροσωπούσαν το “παλιό” που έπρεπε να ηττηθεί. Ιστορική παραμένει η επιμονή της Θάτσερ έναντι των δικαίων αιτημάτων των ανθρακωρύχων, καθώς και το μένος της εναντίον τους. Τελικά νίκησε, και άνοιξε τον δρόμο για την επικράτηση του εθνο–κατεδαφιστικού και πατριδο–μηδενιστικού νεοφιλελευθερισμού, σε όλη την Ευρώπη…

Ιδού ο λόγος που οι αξιοπρεπείς οικογενειάρχες βιοπαλαιστές υγειονομικοί πρέπει να παταχθούν: ώστε να αποτελέσουν παράδειγμα ισοπεδωτικής εξόντωσης από πλευράς του Συστήματος της νέας Ηγεμονίας, η οποία καταβάλλοντας την αξιοπρέπεια, εθίζει στον υποχωρητισμό και τον ραγιαδισμό. Το κυριότερο: παρουσιάζει στους υπολοίπους το τι θα πάθουν, αν αντιδράσουν, “προς τας εντολάς”. Ο οδοστρωτήρας του νέου αυταρχισμού πρέπει να περάσει πάνω από τους ήρωες αυτούς…

Η δε Εκκλησία, που είναι;

Γνωστή τυγχάνει τοις πάσι, η στάση που η ποιμένουσα Εκκλησία, στην θεσμική της έκφραση, αυτή της ΔΙΣ, εξέφρασε ως προς τα ζητήματα που ανεφύησαν λόγω του Covid–19. Αθεολόγητες θέσεις, κατ΄ ευθείαν σε αντιγραφή από τις αντίστοιχες του Βατικανού, που έφθασαν έως και την εικονομαχία και την αμαύρωση της τιμητικής προσκυνήσεως των ιερών λειψάνων, την απαγόρευση των ιερών λιτανειών, που ανέκαθεν αποτελούσαν θραύστη των λοιμικών νόσων, εν τέλει δε, την πλήρη απεμπόλιση του υπέρλογου της πίστεως και των μυστηρίων, καθώς και της υπερλόγου υπέρβασης του φόβου του θανάτου, που οφείλεται στην νικοποιό Ζωή του Κόσμου, τον Σωτήρα Ιησού Χριστό.

Αντί της “εκτός του αιώνος τούτου” πίστεως και της απελευθερωτικής αναζωογόνησης του αυτεξουσίου απ΄ αυτήν, γίναμε μάρτυρες συνοδικών κειμένων, όπου απουσίαζε ο ευαγγελικός λόγος, και είχε αντικατασταθεί από επιλεκτική και αποσπασματική “επιστήμη”, όπως κανοναρχούσαν οι μεγάλοι Φαρμακευτικοί κολοσσοί και τα θεσμικά εργαλεία τους. Παράλληλα κυριάρχησε ρητορική μίσους, απαξίωση και τρομοκρατία προς τους “αρνητές”. Αυτό κατέληξε στις παραδειγματικές (μας θυμίζει κάτι;) τιμωρίες ιερέων, όπου κλιμακώθηκαν σε απειλές καθαίρεσης(!) έως και επισκόπων. Άλλωστε, και αυτή η διάλυση της Μητροπόλεως Αιτωλοακαρνανίας, αποτελεί ουσιαστικά τρόπαιο κατά του αγωνιστού Ιεράρχη Κοσμά, και του διακριτικού αγώνα του εναντίον της αντι–εκκλησιαστικής λαίλαπας των περιοριστικών μέτρων και της εμβολιο–λατρείας…

Ενώ λοιπόν, οι ηγεσίες της Εκκλησίας (αναφερόμαστε συγκεκριμένα στις ηγεσίες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και της Εκκλησίας της Ελλάδος, από κοινού ή χωριστά), βρέθηκαν δίπλα στους πρόσφυγες, νοιάστηκαν για μαύρους μαθητές να πάρουν την Ελληνική υπηκοότητα, κατεδίκασαν τον “ναζισμό” των “αρνητών” των εμβολίων, αναγνωρίζοντας και στηρίζοντας παράλληλα τους σχισματικούς αχειροτόνητους της Ουκρανίας, ενώ παράλληλα ουδέποτε αποτόλμησαν να καταδικάσουν τον αποτρόπαιο Ουκρανικό νεοναζισμό, επέλεξαν δε να αναπέμψουν (οικουμενιστικές) προσευχές (με την παρουσία παπικού “αρχιεπισκόπου”) για τους Ουκρανούς πρόσφυγες, στα σύνορα Πολωνίας–Ουκρανίας…

…ενώ λοιπόν έπραξαν έτσι, ουδέποτε στάθηκαν αυτές οι ηγεσίες, στα σύνορα της Σερβίας, του Ιράκ ή της Συρίας να προσευχηθούν για τους εκεί υποφέροντας από τον πόλεμο. Βέβαια, εκεί ο πόλεμος διεξαγόταν από την “καλή” Δύση και τους εκλεκτούς της, οπότε περιττά τα δάκρυα… Ομοίως, ουδέποτε στάθηκαν -ως όφειλαν- στον Ελληνικό λαό που υπέφερε από την ανέχεια των Μνημονίων, προσφέροντας ηθικό στήριγμα, στην πλέον κρίσιμη ιστορική στιγμή για την μετέπειτα πορεία της Ελλάδος, το δημοψήφισμα του 2015, όπου επέλεξαν (η Ελλαδική ΔΙΣ) την κατάπτυστη στάση του “Ναι”. Τέλος, στην ενταύθα περίπτωση των αγωνιζομένων υγειονομικών, ουδείς (ειδικά) εκ της Ελλαδικής Ιεραρχίας έσκυψε στον πόνο τους, να συμπαρασταθεί. Και όμως, οι ίδιοι Ιεράρχες ετοιμάζονται να υμνήσουν το κοσμοσωτήριο Πάθος του Χριστού, ενώ στην πράξη προσπερνούν, φοβούμενοι να μην λερώσουν τα κράσπεδα των βαρυτίμων ιματίων τους, ως άλλοι “Λευίτες”, τους υγειονομικούς “Σαμαρείτες”, οι οποίοι πληγωμένοι από τους ληστές κείτονται στην άκρη του δρόμου (δηλαδή στο περιθώριο και στην εξουθένωση)…

Αγωνιστές υγειονομικοί, σας ευχαριστούμε! Είθε ο Κύριος και η έφορος του Αγίου Όρους, Υπεραγία Θεοτόκος να ευοδώσει τον τίμιο αγώνα σας!

ΠΗΓΗ.ΟΜΟΛΟΓΙΑ