Επιτρέπεται οι Λαϊκοί να αναμειγνύονται στα θέματα της Πίστεως ελέγχοντας ακόμη και επισκόπους;

 “Είναι σαφές το δικαίωμα ή μάλλον η υποχρέωση των πιστών για την υπεράσπιση της Πίστεως”…

Εισαγωγή

       Μπορούν οι λαΐκοί, τα μέλη της Εκκλησίας που δεν έχουν την Ιερωσύνη, να ασχολούνται με θέματα Πίστεως; Δύνανται οι λαΐκοί, παρ’ όλο που δεν έχουν κανένα αξίωμα μυστηριακής διακονίας στην Εκκλησία, να ελέγξουν Επισκόπους, όταν εκείνοι παρεκτρέπονται από την αλήθεια; Είναι δικαιολογημένοι όσοι πίσω από τους Ιερείς και τους Πνευματικούς τους Πατέρες τηρούν στάση αδιαφορίας, όταν παραχαράσσονται το κήρυγμα και η Πίστη της Εκκλησίας, επειδή παρομοίως και οι Προεστώτες και Πνευματικοί τους Πατέρες, «αφού έπαθαν κάτι ανθρώπινο» δεν μαρτυρούν και δεν ομολογούν την αλήθεια της Ορθοδοξίας;

1) Η Θεολογία μάς είναι απαραίτητη για να προχωρήσουμε στην ορθοπραξία

         Ό,τι είναι απαραίτητο για τη σωτηρία μας, έχει παραδοθεί στην Εκκλησία από τους θεωμένους διδασκάλους Της, δηλαδή τους αγίους Προφήτες, Πατριάρχες, Αποστόλους και Πατέρες και ευρίσκεται στην Αγία Γραφή, στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων περί των δογμάτων («Όροι») και περί του βίου («ιεροί Κανόνες»), και στα έργα των Αγίων Πατέρων, ώστε να είναι εύληπτο και κατανοητό από τον απλό πιστό, με σκοπό από την Ορθοδοξία να περάσει στην ορθοπραξία, αποφεύγοντας το σκόπελο των αιρέσεων. Οι αιρέσεις μέσω της αλλοιωμένης πίστεως (αιρετικής πλάνης) καταστρέφουν την ορθοπραξία και απομακρύνουν «οντολογικώς» από το Σώμα του Χριστού, διότι αποκόπτονται από την ενότητα της Εκκλησίας περί τον Επίσκοπο και τη Θεία Ευχαριστία.

           Σύμφωνα με μία από τις «αρχές» της ορθής θεολογίας, η ορθόδοξη θεολογία δεν είναι φιλοσοφικό σύστημα, είναι προσπάθεια για τη σωτηρία και τη θέωση. Στις θεολογικές διαμάχες αυτό που ενδιαφέρει τους Πατέρες δεν είναι η νίκη επί του αντιπάλου, αλλά το να μη θιγεί η δυνατότητα της θεώσεως και της σωτηρίας1.

       Τα δογματικά και θεολογικά έργα των Αγίων Πατέρων σε μεγάλο βαθμό απευθύνονται σε λαϊκούς, στους απλούς πιστούς, με σκοπό να τους μυήσουν βαθύτερα στην πίστη και πράξη της Εκκλησίας και να τους προφυλάξουν από τις αιρέσεις. Αυτό δεν το υπενθυμίζει σχεδόν κανείς σήμερα, διότι το θεολογικό – δογματικό κήρυγμα έχει εν πολλοίς εκλείψει.

 (Για τις συνέπειες της αιρέσεως στη πνευματική ζωή των ανθρώπων θα γράψουμε ξεχωριστά σε άλλη ενότητα).

2) Το «ασφαλώς θεολογείν» δεν είναι μεν για όλους, αλλά το «φιλοσόφως θεολογείν» και το «ομολογείν» την αποδεδειγμένη Θεολογία της Εκκλησίας, είναι για όλους τους ευλαβείς.

α. Η Θεολογία

         Είναι αλήθεια, ότι οι Άγιοι Πατέρες θεωρούν τη Θεολογία ως κάτι πολύ βαθύ και συνάμα υψηλό και τονίζουν ότι η ενασχολήση με αυτήν αρμόζει μόνον σε όσους έχουν προοδεύσει στην κατά Θεόν ζωή, και ευρίσκονται σε κατάσταση τουλάχιστον «καθάρσεως» από τα πάθη, αν όχι στα ανώτερα στάδια του «φωτισμού» και της «θεώσεως», καθώς λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Δεν είναι για τον καθένα, αγαπητοί, το να φιλοσοφή περί Θεού, δεν είναι για τον καθένα· δεν είναι το πράγμα αυτό τόσο φθηνό και όσων πορεύονται στα χαμηλά» αλλά είναι για όσους «έχουν εξετασθή και περάσει στη θεωρία [δηλ. στη θέα του Θεού] και είναι κεκαθαρμένοι στην ψυχή και το σώμα ή τουλάχιστον καθαίρονται» 2.

           Η ενασχόληση κατ’ εξοχήν των Επισκόπων και λοιπών Κληρικών με τη Θεολογία, νοείται υπό την έννοια, ότι οι Κληρικοί πληρούν περισσότερο τις προϋποθέσεις για να φθάσουν στο στάδιο του φωτισμού και της θεώσεως, επειδή είναι επίλεκτοι, χάρις στην καθαρή τους ζωή. Οι Ιεροί Κανόνες καθορίζουν την ευθύνη πρωτίστως των Αρχιερέων για την ενασχόληση με τα δόγματα.

           Όμως αυτό δεν σημαίνει, ότι οι Κληρικοί αποτελούν χωριστό σώμα εκτός του Σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας, στην Οποία ενώνονται οργανικώς με όλους τους πιστούς. Δια τούτο και έχει επισημανθεί, ότι «οι συνήθως λοιπόν φερόμενοι όροι “επίσημος Εκκλησία”, “διοικούσα Εκκλησία”, “διδάσκουσα Εκκλησία”, χρησιμοποιούνται κατά συνθήκη και καταχρηστικώς, ενώ από δογματική άποψη με βάση την ακρίβεια παρουσιάζονται ως αδόκιμοι»3.

           Ενώ, λοιπόν, η κατ’ εξοχήν Θεολογία ανήκει σε όσους ενώθηκαν με τον Θεό δια της θεώσεως και της ελλάμψεως του ακτίστου φωτός, ωστόσο, σύμφωνα με την διδασκαλία των  Αγίων Πατέρων «ημπορούμε και οι άλλοι να θεολογούμε, αλλά σε άλλα, κατώτερα στάδια, κυρίως όμως με το να ακολουθούμε τους αληθείς θεολόγους»4. Ασφαλής οδός είναι η εμπιστοσύνη σε όσα μας απεκάλυψε το Άγιον Πνεύμα δια των Αγίων. Γράφει δια τούτο ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ότι μπορούν να θεολογούν και αυτοί που δεν είναι άγιοι, και μάλιστα μπορούν να θεολογούν με βεβαιότητα, «όχι ακολουθώντας στοχασμούς, αλλά θεόλεκτα λόγια [δηλ. τα λόγια που ελέχθησαν από το Θεό]5 ».

           Λοιπόν, βάσει της διδασκαλίας του Αγίου Παλαμά και των προγενεστέρων Αγίων, των οποίων τη διδασκαλία αυτός συνοψίζει, υπάρχουν τρία είδη θεολογίας:

           (α) η ασφαλής και μυστική θεολογία όσων έφθασαν σε θεοπτία (θέα  Θεού) οι οποίοι ομιλούν από προσωπική εμπειρία και κοινωνία με τον Θεόν,

        (β) η φιλόσοφος θεολογία, όσων δεν έχουν μεν προσωπική εμπειρία θεοπτίας, αλλά με ταπείνωση δέχονται τις εμπειρίες και θεοπτίες των θεοπτών και θεολογούν σύμφωνα με αυτές και

      (γ) η καινή (καινούργια-καινοτόμος) θεολογία των θρασέων θεολόγων, όσων θεολογούν διαλεκτικώς με βάση τις δικές τους φιλοσοφικές αρχές και απορρίπτουν τις εμπειρίες των Αγίων6.

    Η μέση οδός, της φιλοσόφου θεολογίας, βάσει των δογμάτων της Εκκλησίας μας, βασίζεται στον «αποδεικτικό συλλογισμό». Επειδή δια των Αγίων Πατέρων (Προφητών, Αποστόλων, Ομολογητών, Ιεραρχών κ.λπ.) έχουμε διδαχθή από το Άγιον Πνεύμα τις δογματικές αλήθειες, δια τούτο είμαστε βέβαιοι με αποδείξεις για το τί πιστεύει η Εκκλησία και δεν περιπίπτουμε σε «διαλεκτικό συλλογισμό» ή αγνωστικισμό (ότι δηλ. μπορούμε δήθεν να συλλογιζόμαστε διαλεκτικά για τα θεία πράγματα, ή ότι δεν μπορούμε να προσκομίσουμε βέβαιες θέσεις και αποδείξεις γι’ αυτά). Τούτο ήταν και ένα βασικό σημείο της αντιπαραθέσεως του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά προς τον φιλοσοφούντα ψευδο-μοναχό, ανθρωπιστή και αγνωστικιστή Βαρλαάμ τον Καλαβρό.

      Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς υπεστήριξε ότι δεν είναι δυνατόν να εφαρμόσουμε στη θεολογία τον διαλεκτικό συλλογισμό, ο οποίος πραγματεύεται σχετικώς με το «νομιζόμενο και πιθανό και που εκ φύσεως άλλοτε είναι αλλιώς και άλλοτε αλλιώς, και άλλοτε υπάρχει, αλλά άλλοτε δεν υπάρχει, και κάποτε είναι αληθές, και κάποτε δεν είναι». Αυτό έπρατταν οι Έλληνες φιλόσοφοι στους οποίους η θεολογία κατήντησε πιθανολογία. Αντιθέτως, ο αποδεικτικός συλλογισμός, ο οποίος πραγματεύεται  «για το αναγκαίο, και εκείνο που πάντοτε υπάρχει και πάντα είναι αληθινό και πάντοτε είναι το ίδιο», είναι απαραίτητος στα θεολογικά προβλήματα, αλλά και αποτελεσματικός, διότι υπάρχουν πλευρές του θεολογικού προβλήματος που επιδέχονται απόδειξη. Η απόδειξη στηρίζεται αφ’ ενός στις αποκαλυμμένες από τον Θεό «αυτόπιστες αρχές», αφ’ ετέρου στις «κοινές έννοιες» και τα «αξιώματα»7.

    Συνεπώς, ως Ορθόδοξοι μπορούμε πάντοτε να προσάγουμε «αποδείξεις» για την καθολική αλήθεια περί Θεού, ανθρώπου και κόσμου, αν όχι βάσει της (ίσως ανύπαρκτης) προσωπικής μας μεθέξεως στον Θεόν, αλλά βάσει (α) της θεολογικής διδασκαλίας των Αγίων μας, οι οποίοι ήλθαν σε ένωση με τον Θεόν και (β) της κοινής λογικής, η οποία εφαρμόζει τις διδασκαλίες αυτές στα νέα προβλήματα που ανακύπτουν.

β. Η ομολογία

       Όπως θα δούμε και παρακάτω σε ιστορικά συμβάντα, όταν κινδυνεύει η Πίστη, τότε η υπεράσπιση της Ορθοδοξίας, η «ομολογία» της αληθείας από τους ορθοδόξους πιστούς, δεν είναι θέμα φιλοσοφήσεως ή συζητήσεως, κατά τον «διαλεκτικό συλλογισμό» που προαναφέραμε, αλλά είναι θέμα εμμονής στη θεολογία που έχει απ’ αρχής παραδοθεί από την Εκκλησία στους πιστούς, ως θεολογία αλάθητη. Στην εμμονή αυτή, την ομολογία, δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις προϊσταμένων και υφισταμένων, κληρικών και λαϊκών.

           Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης είναι κατηγορηματικός: «Είναι εντολή Κυρίου να μη σιωπά κάποιος σε περίσταση που κινδυνεύει η Πίστη. Διότι λέγει “Λάλει και μη σιωπήσης” [Πράξ. 18, 9]. Και “Εάν υποχωρήση δεν ευδοκεί η ψυχή μου σ’ αυτόν” [Εβρ. 10,38]. Kαί “Αν αυτοί σιωπήσουν, οι λίθοι θα κράξουν” [Λουκ. 19, 40]. Ώστε όταν πρόκειται περί πίστεως, δεν είναι δυνατόν να πη κανείς “Εγώ ποιός είμαι;”» 8.

        Και αλλού γράφει: «Kατά τον καιρό τούτο που διώκεται ο Χριστός μέσω της Εικόνος του, οφείλει κάποιος να αγωνίζεται, όχι μόνον αν είναι υπέρτερος στο αξίωμα και τη γνώση, ομιλώντας και διδάσκοντας τον λόγον της Ορθοδοξίας, αλλά κι αν ακόμη ευρίσκεται σε θέση μαθητού, έχει χρέος να φανερώνει με θάρρος την αλήθεια και να ομιλή με ελευθερία. Δεν είναι λόγος εμού του αμαρτωλού, αλλά του θείου Χρυσοστόμου μαζί με άλλους Πατέρας»9.

    Ας ιδούμε, λοιπόν μόνον μερικά από τα πολλά ιστορικά συμβάντα για την προάσπιση της Ορθοδοξίας από λαϊκούς.  

3) Ιστορικές μαρτυρίες για την ενασχόληση του λαού της Εκκλησίας με τα θέματα Πίστεως

α. Ο Ευσέβιος, που μεταγενεστέρως έγινεν Επίσκοπος του Δορυλαίου

      Ένας εκ των πρώτων που αντέδρασαν κατά του αιρετικού Πατριάρχου Νεστορίου, ο λαΐκός άνθρωπος Ευσέβιος, μετέπειτα επίσκοπος Δορυλαίου, δικαιώθηκε τελικώς από την Εκκλησία κατά την καταδίκην του Νεστορίου. Ο Ευσέβιος (όντας λαϊκός) είχεν αντιδράσει αμέσως (το 429), αντικρούοντας τον αιρετικό Πατριάρχη εντός της Εκκλησίας. Σύμφωνα με τον Άγιο Κύριλλο, «Επειδή αυτός [ο Νεστόριος] στη μέση της Εκκλησίας παρουσίαζε καινούργιες και βέβηλες διδασκαλίες, κάποιος άνδρας από τους πολύ επιεικείς, και όντας ακόμη μεταξύ των λαϊκών, αλλά έχοντας συγκεντρώσει μέσα του θαυμαστή παιδεία, κινημένος από θερμό και φιλόθεο ζήλο, φωνάζοντας εντόνως είπεν, ότι ο Ίδιος ο προαιώνιος Λόγος υπέμεινε και δεύτερη γέννηση, δηλαδή, κατά την ανθρώπινη φύση, και από γυναίκα· και ενώ στα πλήθη γινόταν θόρυβος γι΄ αυτά και οι μεν περισσότεροι και συνετοί τον ετιμούσαν με μεγάλους επαίνους, ως ευσεβή και συνετώτατο και γνώστην της ορθότητος των δογμάτων, ενώ οι άλλοι ήταν λυσσασμένοι εναντίον του, αυτός [ο Νεστόριος] διακόπτει και αμέσως αποδέχεται εκείνους τους οποίους και κατέστρεψε με τη διδασκαλία του, στρέφει δε την γλώσσα του εναντίον εκείνου [του Ευσεβίου], που  δεν ανέχθηκε τα λόγια του, αλλά και εναντίον των Αγίων Πατέρων, οι οποίοι μας θεσμοθέτησαν τον ευσεβή Όρο της Πίστεως, την οποίαν έχομεν ως άγκυρα της ψυχής ασφαλή και βεβαία, καθώς έχει γραφή [ Εβρ. 6, 19]»10.

        Αμέσως μετά ο Ευσέβιος τοιχοκόλλησε στο Ναό της Αγίας Σοφίας και διέδωσε δημόσιο γραπτό λίβελλο – έλεγχο της αιρέσεως του Πατριάρχη με την παρακίνηση: «Ορκίζω στην Αγίαν Τριάδα αυτόν που λαμβάνει αυτό το χαρτί, να το παρουσιάση σε επισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους, αναγνώστες, λαϊκούς που κατοικούν την Κωνσταντινούπολι, κι ακόμη να τούς δώση και αντίγραφο, προς έλεγχο του αιρετικού Νεστορίου, ότι είναι ομόφρων του Παύλου του Σαμοσατέως που αναθεματίσθηκε πριν από εκατόν εξήκοντα έτη από τους ορθοδόξους Πατέρες Επισκόπους. Και αυτά που λέχθηκαν και από τις δύο πλευρές έχουν ως εξής…»11.

          Αργότερα, ο ίδιος αυτός Ευσέβιος, ως Επίσκοπος πλέον του Δορυλαίου, πρωτοστάτησε μαζί με τον Άγιον Φλαβιανόν Πατριάρχην ΚΠόλεως και στην αντιμετώπιση του αιρεσιάρχη Ευτυχούς, ο οποίος πρώτος εισήγαγε τον μονοφυσιτισμό, και μαζί με τον Άγιον Φλαβιανόν υπέστη διωγμούς μετά τη μονοφυσιτική και ληστρική σύνοδο της Εφέσου (449 μ.Χ.). Γράφει σχετικώς ο Θεοφάνης ο Ομολογητής και Χρονογράφος: «ο προαναφερθείς Ευσέβιος ο σχολαστικός, που πρώτος αντιμετώπισε τον Νεστόριο, αφού προήχθη στην Επισκοπή του Δορυλαίου, συζητώντας με τον Ευτυχή τον Αρχιμανδρίτη σχετικώς με την πίστη, τον ευρήκε να μη φρονή ορθώς. Και αφού τον παρεκάλεσε πολύ και τον παρήνεσε, δεν μπόρεσε να τον ωφελήση. Τότε ο Ευσέβιος ανέφερε τα σχετικά με αυτόν στον Επίσκοπο Φλαβιανό» 12 κ.λπ.

β. Λαϊκοί που ομολόγησαν και εδιώχθησαν από τον αιρεσιάρχη Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριο.

     Από επιστολή του Πάπα Ρώμης Κελεστίνου προς τον Νεστόριο πληροφορούμαστε, ότι πολλοί Κωνσταντινουπολίτες, οι οποίοι -όπως είπαμε-αντέδρασαν στην αίρεση του Πατριάρχη τους Νεστορίου, υπέστησαν διωγμούς και ακοινωνησία από τον αιρετικό Πατριάρχη. Γράφει ο Πάπας προς τον αιρεσιάρχη Πατριάρχη Νεστόριο: «Ακούω, ότι οι κληρικοί εκείνοι που φρονούν όπως η Καθολική [Ορθόδοξος] Εκκλησία, με τους οποίους εμείς κοινωνούμε, υπομένουν βία μεγίστη, τόσον ώστε να λέγεται ότι έχουν αποκλεισθή και έξω από την Πόλη. Χαίρομεν, διότι εκέρδισαν το έπαθλο της ομολογίας, αλλά λυπούμεθα που ο διώκτης είναι Επίσκοπος. Ο μακάριος απόστολος Παύλος από διώκτης μετηλλάγη σε κήρυκα· τώρα είναι μέγιστο ασέβημα από κήρυκα να μεταλλαγή κανείς σε διώκτη»13.

    Μετά από τοπική Σύνοδο της Αλεξανδρείας όπου καταδικάστηκε η καινοφανής διδασκαλία του Νεστορίου ως αίρεση (430 μ.Χ.), ο Άγιος Κύριλλος έγραψε γράμμα στους απλούς πιστούς της ΚΠόλεως, ενθαρρύνοντάς τους να απόσχουν από την κοινωνία με τον Νεστόριο, αν αυτός δεν μετανοήσει· εκείνους που αυτός (ο Νεστόριος) είχε αποκόψει από την κοινωνία μαζί του, ο Άγιος Κύριλλος τους θεωρούσε ως κανονικώς ευρισκομένους σε κοινωνία με την Εκκλησία. Γράφει ο Άγιος σε επιστολή του στους Κωνσταντινουπολίτες «διατηρήστε τους εαυτούς σας ασπίλους και αμώμους, μήτε κοινωνώντας με τον προαναφερόμενο, μήτε προσέχοντάς τον ως διδάσκαλον, αν παραμείνη λύκος αντί ποιμένος και προτιμήση και μετά από αυτήν μας την υπόμνησι να φρονή τα διεστραμμένα. Εμείς δε κοινωνούμε με τους κληρικούς ή λαϊκούς οι οποίοι χάριν της ορθής Πίστεως χωρίσθηκαν ή καθαιρέθηκαν από αυτόν, και δεν επικυρώνουμε την άδικη ψήφο εκείνου, αλλά μάλλον επαινούμε τους πάσχοντας, λέγοντας προς αυτούς εκείνο “εάν ονειδίζεσθε εν Κυρίω, είσθε μακάριοι, διότι το Πνεύμα της δυνάμεως και του Θεού έχει αναπαυθή πάνω σας” [Α΄ Πέτρου 4, 14]»14.

γ. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός

         Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ων ακόμη αξιωματούχος στο Χαλιφάτο της Δαμασκού, και ενώ είχε εκσπάσει η εικονομαχία στην ΚΠολη, έγραψε περί το 730 μ.Χ. λόγους κατά της Εικονομαχίας, οι οποίοι έκαναν πολλή ζημία στην αίρεση. Καθώς λέγει ο Βίος του, αφού ο άγιος Ιωάννης επλήσθη με ζήλο, ως ο Προφήτης Ηλίας, «στους Ορθοδόξους εκείνους που τον εγνώριζαν αποστέλλει λόγους σε μορφή επιστολών υπέρ της προσκυνήσεως των σεβασμίων Εικόνων, αποδεικνύοντας στο έπακρο, με πολλή σοφία, ότι είναι απαραίτητη η προσκύνηση των θείων εκτυπωμάτων [Εικόνων]. Και παρήγγειλε σε εκείνους να λέγουν τα παρόμοια και προς άλλους και να δείχνουν τις επιστολές του. Και με όλους τους τρόπους έσπευδε ο νέος αθλητής της αληθείας, σαν μέσω κάποιου κύκλου, να κυκλοφορούν οι επιστολές του από χέρι σε χέρι στους πιστούς, και να δυναμώνη η Ορθοδοξία». Έτσι εξυφάνθηκε από τον αιρετικό Αυτοκράτορα της ΚΠόλεως Λέοντα Γ’ συκοφαντία κατά του Αγίου Ιωάνου με αποτέλεσμα ο Ιωάννης να τιμωρηθή αδίκως από τον Χαλίφη, ως επίδοξος στασιαστής και επίβουλος της αραβικής κυριαρχίας και να του αποκοπή η δεξιά χείρα. Μετά τη θαυματουργό θεραπεία του από την ιερά Εικόνα της Παναγίας ο Άγιος εγκατέλειψε τη θέση του και εμόνασε στη Μονή του Αγίου Σάββα στα Ιεροσόλυμα15.

δ. Οι Δέκα Μάρτυρες της Χαλκής Πύλης εναντίον της Εικονομαχίας, εορταζόμενοι στις 9  Αυγούστου.

       Το Συναξάριον της 9ης Αυγούστου, μνημονεύει την εορτή των Αγίων Δέκα Μαρτύρων, οι οποίοι υπέστησαν Μαρτύριον χάριν της Εικόνος του Σωτήρος Χριστού της τοποθετημένης στην Χαλκή Πύλη της Κωνσταντινουπόλεως. Οι εννέα πρώτοι από τους δέκα αυτούς Αγίους, Ιουλιανόν, Μαρκιανόν, Ιωάννην, Ιάκωβον, Αλέξιον, Δημήτριον, Φώτιον, Πέτρον, Λεόντιον και Μαρίαν την Πατρικίαν, έλαβαν μέρος στην αντίστασι που το πλήθος εκδήλωσε εναντίον του Στρατού, όταν ένας αξιωματικός (σπαθάριος) προσπάθησε να κατεβάσει την ιερά Εικόνα του Χριστού από την Χαλκή Πύλη, επί Λέοντος Γ΄ του Ισαύρου το έτος 730 μ.Χ. μετά την υπογραφή εικονομαχικού διατάγματος16. Μετά από οκτώ μήνες φυλάκιση και φρικτές βασάνους οι Άγιοι εκτελέστηκαν χάριν της Ορθοδοξίας μαζί με την αγία Μαρία την Πατρικία17.

4) Οι ιεροί Κανόνες  επιτρέπουν και ενθαρρύνουν  την αντίδραση των λαϊκών σε αιρετικούς (ψευδο)-ποιμένες

         Το πλέον εύλαλο κείμενο για το δικαίωμα προασπίσεως της Πίστεως από τους πιστούς, ακόμη και εναντίον των Επισκόπων, όταν οι Επίσκοποι μέσω της αιρέσεως αποκαλύπτονται ως «ψευδ-επίσκοποι» και «ψευδο-ποιμένες», αποτελεί ο περιώνυμος 15ος ιερός Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου (Α΄ Φωτιανής) του έτους 861 μ.Χ. η οποία Σύνοδος θεωρείται ισόκυρος με τις Οικουμενικές Συνόδους. Ο ιερός αυτός Κανών, αφού επισημάνει πώς πρέπει οι Χριστιανοί να αντιδρούν σε ενδεχόμενες παρεκτροπές του Επισκόπου της περιοχής τους, τελειώνει με την εξής διευκρίνηση: «Όποιοι λόγω κάποιας αιρέσεως κατηγορημένης από τις Άγιες Συνόδους ή τους Πατέρες χωρίζουν τους εαυτούς τους από τον Πρόεδρο (της Εκκλησίας, τον Επίσκοπο), δηλαδή όταν εκείνος κηρύττη δημοσίως την αίρεσι και τη διδάσκει στην Εκκλησία «με γυμνήν την κεφαλήν», αυτοί όχι μόνον δεν υπόκεινται σε κανονικά επιτίμια προ συνοδικής διαγνώμης, επειδή αποτειχίζουν τον εαυτό τους από την κοινωνία προς τον καλούμενον Επίσκοπο, αλλά θα αξιωθούν και της αρμοζούσης τιμής από τους Ορθοδόξους. Διότι κατηγόρησαν όχι Επισκόπους, αλλά ψευδ-επισκόπους και ψευδο-διδασκάλους, και δεν κατακομμάτιασαν την ένωσι της Εκκλησίας με σχίσμα, αλλά εμερίμνησαν να ελευθερώσουν την Εκκλησίαν από σχίσματα και διαμερισμούς» 18.          

Υπάρχουν και άλλοι σχετικοί Κανόνες και ερμηνείες κανονολόγων (θα τους δούμε σε ειδική ενότητα).

5) Η επιβεβαίωση της Πίστεως του Επισκόπου από τους λαϊκούς

    Πολύ ορθώς επισημαίνει ο πολύς θεολόγος Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, ότι ναί μεν ο Επίσκοπος δεν διδάσκει την Πίστη βάσει εξουσιοδοτήσεως και υποδείξεων του ποιμνίου του, δηλ. του πιστού λαού, αλλά ούτε πάλι μπορεί να λέγει ο,τιδήποτε θέλει, διότι «μέσα στην Εκκλησία, «προσωπικές γνώμες» δεν πρέπει ούτε και μπορεί να υπάρχουν»19. Λοιπόν ο Επίσκοπος καλείται και περιορίζεται στο να εκφράσει την δια των αιώνων καθολική εμπειρία της Εκκλησίας. Αν δεν έχη «συσσωματωθεί» εν Αγίω Πνεύματι σ’ αυτήν την εμπειρία, πράγμα που φαίνεται και στη διδασκαλία του, Ιδού, θα υποστή πρεπόντως και δικαίως την αντίδραση του Ποιμνίου. Πώς έχουν ακριβώς τα λόγια του π. Γ. Φλωρόφσκυ: «… ο επίσκοπος πρέπει ν΄ αγκαλιάση μέσα του όλη του την Εκκλησία· πρέπει να εκδηλώση, να φανερώση την εμπειρία και την πίστι της. Δεν πρέπει να ομιλή αφ’ εαυτού αλλά εν ονόματι της Εκκλησίας, «ex consensu ecclesiae». […] Την πλήρη ικανότητα να διδάσκη δεν την έχει λάβει ο επίσκοπος από το ποίμνιό του, αλλά από το Χριστό, μέσω της Αποστολικής διαδοχής. Αλλ’ η πλήρης αυτή ικανότης, που έχει δοθή σ’ αυτόν, είναι ικανότης του να φέρη τη μαρτυρία της καθολικής εμπειρίας της Εκκλησίας. Περιορίζεται από την εμπειρία αυτήν. Επομένως, σε ερωτήματα περί πίστεως, ο λαός πρέπει να κρίνη ανάλογα με τη διδασκαλία του. Το καθήκον της υπακοής παύει να ισχύη, όταν ο επίσκοπος ξεφεύγη από το καθολικό πρότυπο, οπότε ο λαός έχει το δικαίωμα να τον κατηγορήση ακόμη και να τον καθαιρέση»20.

        Για το λόγο τούτο η απάντηση των Πατριαρχών της Ανατολής στον Πάπα Πίο τον 9ο, το 1848, διεκήρυξε τη σημασία του ρόλου των λαϊκών στην διατήρηση της Πίστεως της Εκκλησίας: «σε μας, ούτε Πατριάρχες, ούτε Σύνοδοι μπόρεσαν ποτέ να εισαγάγουν νέα [δόγματα και έθη], διότι ο υπερασπιστής της θρησκείας είναι το ίδιο το σώμα της Εκκλησίας, δηλαδή ο ίδιος ο λαός, ο οποίος θέλει το θρήσκευμά του αιωνίως αμετάβλητο και ομοειδές με αυτό των πατέρων του»21.

      Ερμηνεύοντας αυτή την απάντηση των Ορθοδόξων Πατριαρχών προς τον Πάπα Πίο Θ΄ το 1848, όπου επισημαίνεται ο ρόλος των λαϊκών στη διαφύλαξη της πίστεως, ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ παρατηρεί «Το όλο σώμα της Εκκλησίας έχει το δικαίωμα να επαληθεύη, η, για να είμαστε περισσότερο ακριβείς, το δικαίωμα, και όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά το καθήκον της «επιβεβαιώσεως». Μ’ αυτήν την έννοια οι Πατριάρχες της Ανατολής έγραφαν στη γνωστή Εγκύκλιο επιστολή του 1848 ότι «ο λαός ο ίδιος από μόνος του υπήρξεν ο υπερασπιστής της θρησκείας»»22.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

α. Έπαινος μιας ομολογητρίας από τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη.

     Κατά την διάρκεια της εικονομαχίας ανεδείχθησαν μάρτυρες και ομολογητές της Πίστεως μεταξύ των ορθοδόξων λαϊκών. Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφοντας επιστολή στη διωκομένη αξιωματούχο (Πατρικία) Ειρήνη, την παρηγορεί και την ενθαρρύνει με τα εξής λόγια:

        «Ποιός δεν γνωρίζει από τους ομολογητές ότι και συ συν-ομολόγησες; Πού δεν ακούστηκε, ότι υπάρχει και μια συγκλητική μεταξύ των μαρτύρων; Σε εθαύμασαν τα τάγματα των Μοναχών και σε επήνεσαν οι συνάξεις των λαϊκών. Αλλά, τί αξία τάχα έχουν αυτά; Τα ίδια τα τάγματα των αγγέλων και των αγίων ευφράνθηκαν χάρις εις σε. Και μη νομίσης, ότι είναι κολακεία τα λόγια μου. Βλέπε, μάρτυς Χριστού, πόσον έχεις τιμηθή, πόσον έχεις υψωθή: σύγκρινέ  μου πηλό και χρυσό: τόσο πιο μεγάλο και πολύ περισσότερον είναι από το επίγειο αξίωμα που εγκατέλειψες, το επουράνιο αξίωμα που σού δωρήθηκε τώρα από τον Θεόν, δηλαδή το να αποκαλείσαι μάρτυς του Χριστού, ομολογητής της αληθείας».

        «Δια τούτο σού υπενθυμίζω να μη ξεφύγης καθόλου από την ένστασι, συ που έχεις στηριχθή πάνω στην ασάλευτη πέτρα της Ορθοδοξίας, μήτε να γίνης ευκολο-πτόητη και διχόγνωμη, εξ αιτίας των πτώσεων [στην αίρεσι] είτε λαϊκών είτε μοναστών και όσων νομίζουν ότι είναι κάτι, η γενικώς οποιουδήποτε άλλου. Αυτοί είναι ψευδάδελφοι, ψευδαπόστολοι, που έχουν μόρφωσιν  ευσεβείας, αλλά έχουν αρνηθή τη δύναμί της [Β΄Τιμ. 3, 5]. Πολλοί δοκησίσοφοι και «αρχιεροφανείς» [φαινομενικοί αρχιερείς] και «αγιόδοκοι» [φαινομενικοί άγιοι] νικήθηκαν  στις παλαιές γενεές· αντιθέτως, έλαμψαν ως φωστήρες εν τω κόσμω [Φιλιπ. 2, 15] ολίγοι και αληθινοί σοφοί, οι οποίοι διαβιούν με φόβο Θεού, επειδή αρχή σοφίας είναι το να βοβήται κάποιος τον Κύριο [Ψαλμ. 110, 10], μολονότι δεν έχουν θεωρηθή και σπουδαίοι, επειδή ο άνθρωπος βλέπει στο πρόσωπο, αλλά ο Θεός στην καρδιά»23.

β. Η αγωνιστική ομολογία των λαϊκών μέσα στους διωγμούς από τους αιρετικούς ελέγχει και κατακρίνει την απραξία πολλών Μοναχών

      Πολλά θα μπορούσε κανείς να πεί και εδώ. Εμείς εκλέγουμε μόνο κάτι ενδεικτικό από τον Άγιο Θεόδωρο το Στουδίτη, προς τον φίλο του Ηγούμενο Θεόφιλο σχετικά με τη «μοιχειανική αίρεση», δηλ. την εκκλησιαστική ανοχή προς τον παράνομο (μοιχικό) γάμο του Βασιλέως Κωνσταντίνου ΣΤ΄ και την μετά ταύτα συνοδική αθώωση του («μοιχοζεύκτου») Ηγουμένου Ιωσήφ που ετέλεσε τον παράνομο (μοιχικό) γάμο.

      «Επειδή λοιπόν εξήλθε με Σύνοδο εις το εμφανές η αιρετική ασέβεια, πρέπει και η ευλάβειά σου μαζί με όλους τους Ορθοδόξους να εκφράζεται με θάρρος, με το να μη κοινωνή με τους κακοδόξους, μήτε να μνημονεύη κανένα από αυτούς που παρευρέθησαν στη μοιχοσύνοδο ή ομοφρονούν με αυτήν. Και βεβαίως είναι δίκαιον, όσιε πάτερ, αφού είσαι σε όλα θεόφιλος, όπως δηλώνει και το όνομά σου, να αγαπάς τον Θεόν και σ’ αυτό. Διότι ο Χρυσόστομος με έντονη και εκτενή  φωνή εχαρακτήρισε ως εχθρούς του Θεού, όχι μόνον τους αιρετικούς, αλλά και όσους κοινωνούν μ’ αυτούς. Και εάν η δική σου σταθερότης δεν διασφαλισθή, ποιός λοιπόν θα σωθή; Και αυτός που με τη δύναμι του Θεού ωμολόγησε με παρρησία σαν άγιος πλήν ολοκληρωθή η αίρεσι, εάν τώρα, μετά την αίρεσι υποχωρήση, πώς κάποιος άλλος θα τολμήσει να πη «γρύ»;  

    «Και εάν το μοναχικόν τάγμα δεν θα τα θεωρήση όλα σκύβαλα [σκουπίδια], εννοώ τα μοναστήρια και όλα τα γύρω από αυτά, πώς ο λαϊκός θα καταφρονήση την γυναίκα, τα τέκνα και τα λοιπά;»24.

       Είναι σαφές το δικαίωμα ή μάλλον η υποχρέωση των πιστών για την υπεράσπιση της Πίστεως. Σε άλλη ενότητα, Θεού θέλοντος, θα διαπραγματευθούμε και το θέμα της συμβολής των Μοναχών στα θέματα Πίστεως.

απο την Κατανυξι

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Πρβλ. Πρωτοπρεσβ. Θεοδώρου Ζήση, Επόμενοι τοις Θείοις Πατράσι-Αρχές και κριτήρια της Πατερικής Θεολογίας, Πατερικά 1, εκδ. Βρυέννιος, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 44.

2.  Λόγος 27, Θεολογικός 1, 3, PG 36, 13ε. (μεταγλώττιση).

3. Π. Ν. Τρεμπέλα, Δογματική, τόμ. Β΄,  εκδ. «Σωτήρ», Αθήναι 2003, σελ. 376 (μεταγλώττιση).

4. Πρωτοπρεσβ. Θεοδώρου Ζήση, ένθ’ ανωτ., σελ. 43.

5. Λόγος αποδεικτικός δεύτερος 18 και 28, εκδ. Π. Χρήστου τόμ. 1, 94. 103.

6. Αρχιμανδριτου Γεωργίου, Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς διδάσκαλος της θεώσεως, εκδ. Ι.Μ. Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2000, σελ. 54.

7. Μοναχου Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, εκδ. Σπηλιώτη, Θεσσαλονίκη (α.χ.), σελ. 61.

8. Επιστολή (81) Παντολέοντι Λογοθέτη,  PG 99, 1321Α.Β (μεταγλώττιση).

9. Επιστολή (2) Μονάζουσι, PG 99, 1120Β (μεταγλώττιση).

10. Πεντάβιβλος Αντίρρησις κατά των Νεστορίου δυσφημιών 1, 5, PG 76, 41ε. (μεταγλώττιση).

11. ACO Ι, 1, 1, 101 (μεταγλώττιση).

12. Θεοφάνους, Χρονογραφία Α.Μ. 5940, PG 108, 260B.261Β (μεταγλώττιση).

13. Επιστολή Κελεστίνου Νεστορίω ACO 1,1,1,81 (μεταγλώττιση).

14. ACO Ι, 1, 1, 113-114 (μεταγλώττιση).

15. Ολόκληρος ο Βίος εν Ιωαννου Πατριαρχου Ιεροσολυμων, Βίος του Οσίου Πατρός ημών Ιωάννου του Δαμασκηνού, PG 94, 429-489. Το συγκεκριμένο περιστατικό, από την παράγραφο ΙΔ΄ (PG 94, 449Β) και εξής.

16. Βλ. Ιω. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμ. Α΄, Αθήναι 1994, σελ. 774.

17. Μηναίον του Αυγούστου, εν Εκκλησιαστική Βιβλιοθήκη «ΦΩΣ», εκδ. «ΦΩΣ», Αθήναι 19702, σελ. 101.

18. Αγαπίου  Ιερομονάχου και Νικοδημου Μοναχου, Πηδάλιον της νοητής νηός της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, σελ. 292 (μετγαλώττιση).

19. π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ, Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας, εκδ. «Άρτος Ζωής», Αθήναι 1973, σελ. 208.

20. Αυτόθι,σελ. 207.208.

21. (§17), εν ΙΩ. ΚΑΡΜΙΡΗ, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τόμ. Β΄, εν Αθήναις 1953, σελ. 920.

22. π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ  ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ, ένθ’ ανωτ., σελ. 207.

23. Επιστολή (156) Ειρήνη Πατρικία, εν Theodori Studitae Epistulae, τόμ. Β΄,  εκδ. De Gruyter, Corpus Fontium Historiae Byzantinae, Series Berolinensis 31, Berlin 1992, σελ. 276.277 (μεταγλώττιση).

24. Επιστολή (39) Θεοφίλω Ηγουμένω, PG 99, 1049Α.Β (μεταγλώττιση).

ΠΗΓΗ.ΟΜΟΛΟΓΙΑ-ΚΑΤΑΝΥΞΗ

Προς τις Κατακόμβες…

Νικολάου Μάννη, εκπαιδευτικού

---

Σε μια από τις τελευταίες συζητήσεις που είχαμε με τον πολύ αγαπητό, μακαριστό πλέον, π. Γεώργιο Μεταλληνό, μου είχε επισημάνει πως η εμφάνιση και αλματώδης ανάπτυξη του Μοναχισμού κατά τις αρχές του Δ΄ αιώνος, οφειλόταν στην αναγνώριση της Εκκλησίας από την Πολιτεία επί Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Οι Μοναχοί θέλησαν δηλαδή με την αναχώρησή τους να διαφυλάξουν την μυστηριακή ουσία της Εκκλησίας, η Οποία ανδρώθηκε στις Κατακόμβες και ποτίστηκε με τα αίματα των –  ανυπάκουων στους αντιχριστιανικούς νόμους της ειδωλολατρικής Πολιτείας – Μαρτύρων.

Και αν ιστορικά ο θεσμός της συναλληλίας Εκκλησίας-Πολιτείας διατηρήθηκε επί αιώνες, λόγω του σεβασμού που έτρεφε η δεύτερη προς την πρώτη (ακόμη και σε περιόδους υποδουλώσεως) και του διακριτού, γενικώς, των ρόλων τους, όμως πολλοί Πατέρες και Διδάσκαλοι των τελευταίων ετών, με αφορμή τόσο την αποχριστιανοποίηση της Πολιτείας, όσο και την υποδούλωση της Εκκλησίας σε αυτήν, εξέφρασαν την άποψη πως η επαναεπιστροφή της τελευταίας στις Κατακόμβες θα είναι αναπόφευκτη. 

Με την μόνη διαφορά πως όταν αυτό συμβεί, θα υφίστανται πλέον δύο ειδών Εκκλησίες· από τη μία, θα έχουμε τις φαινομενικές «Εκκλησίες», δηλαδή τους επίσημους και αναγνωρισμένους από την – κατ’ όνομα χριστιανική, κατ’ ουσία όμως νεοειδωλολατρική – Πολιτεία, «εκκλησιαστικούς οργανισμούς», που θα συναποτελούν μια ψεύτικη και πλήρως εκκοσμικευμένη «Εκκλησία», ενώ από την άλλη, θα υπάρχει η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, μη αναγνωρισμένη, μη οργανωμένη, αλλά διωκόμενη και ευρισκόμενη στην έρημο [1].

Για να μη νομίσει κανείς ότι τα παραπάνω αποτελούν «φαντασιώσεις», ή και αυθαίρετη γνώμη του γράφοντος, παραθέτω τα σχετικά τεκμήρια προς επίρρωση αυτής της οπτικής:

α) Ο μακαριστός, και τιμώμενος από πολλούς σε ολόκληρο τον κόσμο ως Άγιος, π. Σεραφείμ Ρόουζ (+1982), έγραφε συνεχώς, αναφερόμενος στο μέλλον της Εκκλησίας, ότι πρέπει οι αληθινοί Χριστιανοί να προετοιμάζονται ώστε να επιβιώσουν πνευματικά στα δύσκολα χρόνια που έρχονται. 

Σε επιστολή του το 1970 έγραφε: «εμείς οι Ορθόδοξοι δεν έχουμε λαμπρό μέλλον, σε κοσμικό επίπεδο· αλλά αυξάνει αυτό που θα μας δώσει την ευκαιρία πραγματικά να ομολογήσουμε την Ορθοδοξία μας υπό δύσκολες συνθήκες.

Οι «επίσημες» δικαιοδοσίες θα μπορούσαν να είναι σε θέση να συνθηκολογήσουν με τις νέες συνθήκες και να «ανθίσουν» σε μια Σοβιετική Εκκλησία ή στην Εκκλησία της Ελλάδας, οπότε εμείς που είμαστε λιγότερο πολιτικά φιλόδοξοι, θα περιοριστούμε σε μια μειονοτική κατακομβική κατάσταση, ακόμη και κάτω από μια δεξιά δικτατορία…» [2].

Προς τον Αλέξανδρο Καλόμοιρο το 1976 έγραφε:  «Εμείς οι ίδιοι έχουμε μια αίσθηση – που δεν βασίζεται σε κάτι πολύ συγκεκριμένο μέχρι τώρα – ότι η καλύτερη ελπίδα για τη διατήρηση της αληθινής Ορθοδοξίας τα επόμενα χρόνια θα βρίσκεται σε τέτοιες μικρές συγκεντρώσεις πιστών, όσο το δυνατόν περισσότερο «εν ενί πνεύματι και μιά καρδία».

Η ιστορία του Κ΄ αιώνος μας έχει δείξει ήδη ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε πάρα πολλά από τον «εκκλησιαστικό οργανισμό». Σε αυτόν, εκτός από αιρέσεις, το πνεύμα του κόσμου έχει γίνει πολύ ισχυρό.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος [3] και ο δικός μας Επίσκοπος Νεκτάριος [4] μας προειδοποίησαν να προετοιμαστούμε για την εποχή των Κατακομβών, όταν η χάρη του Θεού μπορεί ακόμη και να απομακρυνθεί από την «εκκλησιαστική οργάνωση» και θα παραμείνουν μόνο απομονωμένες ομάδες πιστών. Η Σοβιετική Ρωσία μας δίνει ήδη ένα παράδειγμα του τι μπορούμε να περιμένουμε – μόνο χειρότερα, γιατί οι εποχές δεν γίνονται καλύτερες» [5]. 

Σε άλλη επιστολή του, δύο χρόνια αργότερα (1978), γράφει «Νιώθουμε ότι τα σημάδια των εποχών δείχνουν ολοένα και περισσότερο την ύπαρξη μιας επερχόμενης «Κατακόμβης», ανεξάρτητα από τη μορφή που μπορεί να πάρει, και όσο περισσότερο μπορούμε να προετοιμαστούμε γι᾿ αυτό, τόσο το καλύτερο… Κάθε τέτοιο μοναστήρι ή κοινότητα το βλέπουμε ως μέρος του μελλοντικού «δικτύου» κατακομβών που αγωνίζεται για την αληθινή Ορθοδοξία· πιθανώς σε εκείνες τις εποχές (εάν θα είναι πραγματικά τόσο κρίσιμες όσο φαίνονται από εδώ), το ζήτημα των «δικαιοδοσιών» θα τεθεί στο περιθώριο» [6]. 

β) Τις ίδιες εκκλησιολογικές θέσεις διακήρυττε και ο αείμνηστος λόγιος ιατρός Αλέξανδρος Καλόμοιρος (+1990), αλληλογράφος του π. Σεραφείμ. Σε συγκλονιστικό άρθρο του, γραμμένο στα 1982, διαβάζουμε τα εξής: «Γιατί όμως αισθάvovται οι Χριστιανοί τόσο πολύ εvτoνα την ανάγκη να καταφύγουν οπωσδήποτε σε μια διοικητικά οργανωμένη Εκκλησία; Αυτό γίνεται γιατί η Ιστορία έχει μεγάλη δύναμη στη ψυχή μας.

Επειδή την Εκκλησία, μέσα στους αιώνες, την γνωρίσαμε οργανωμένη σε Πατριαρχεία και σε Συνόδoυς, την ταυτίσαμε με την οργάνωσή της αυτήν, ξεχνώντας ότι, κατά την διάρκεια των αιρέσεων, η οργάνωση αυτή χανόταν για τους Ορθοδόξους και γινόταν το όπλο της κακοδοξίας εναντίον τους.

Όμως, στους αποκαλυπτικoύς καιρούς που ζούμε, έχουμε αφήσει πια πίσω την Ιστορία και μπήκαμε στην Εσχατολογία. Η πνευματική μας επιβίωση εξαρτάται από την συνειδητοποίηση αυτoύ του γεγονότος.

Έπεσαν πια όλα τα ιστορικά μας αντερείσματα. Η αποστασία άλλαξε τους ποιμένες σε λύκους και η οργανωμένη Εκκλησία που ξέραμε είναι σήμερα αγέλη λύκων και θάvατος προβάτων.

Ο διάβολος είναι πια λυμένος. Για να επιβιώσoυμε πρέπει να δούμε την Εκκλησία στη μυστική και μυστηριακή της ουσία, γυμνωμένη από την διοικητική της οργάνωση που γνωρίσαμε στην Ιστορία.

Στην αρένα οι μάρτυρες γυμνοί αντιμετώπιζαν τα θηρία. Γυμνή και η στρατευομένη Εκκλησία των εσχάτων καιρών θα παλέψει μαζί τους, χωρίς Συνόδους, χωρίς Πατριαρχεία, χωρίς σύνδεσμο των κατά τόπους μικρών Εκκλησιών άλλον από τον Χριστόν και την κοινωνία τους με την θριαμβεύουσα Εκκλησία… 

Η λεγόμενη «Εκκλησία των Κατακομβών» δεν έχει καμμιά εξωτερική ομοιότητα με τις οργανωμένες Εκκλησίες που ξέρουμε, και μόνον με τις Εκκλησίες της εποχής των μεγάλων διωγμών ομοιάζει. Η κατάσταση που επικρατεί τώρα στη Ρωσία, σιγά-σιγά θα γενικευθεί παvτού.

Ορθόδοξοι επίσκοποι ελάχιστοι, διάσπαρτοι στον κόσμο, κρυμμένοι και άγνωστοι στους πολλούς. Ιερείς μετρημένοι θα εκτελούν αποστολικές περιοδείες από πόλη σε πόλη, από ενορία σε ενορία, από χώρα σε χώρα, ανακουφίζοντας τις πνευματικές ανάγκες των πιστών και ενώνοντάς τους όλoυς, γνωστούς και αγνώστους μεταξύ τους, με τούς άφθαρτους δεσμούς του αναστημένου Σώματος και Αίματος του Χριστού. Μνημονεύοντας «πάσης επισκοπής Ορθοδόξων» για να μη προδίδεται ο πλησιέστερος αληθινός Επίσκοπος ή και από πραγματική άγνοια για το που βρίσκεται αληθινός Επίσκοπος.

Και η εποχή του Αντιχρίστου θα προχωρεί προς την αποκορύφωσή της. Το ποίμνιο του Χριστού όλο και θα μικραίνει. Όμως όσο πιο δυνατός ο πόνος των ημερών που έρχονται, τόσο κοντύτερά μας θα είναι ο Κύριος, φθάνει να μείνουμε πιστοί μέχρι το τέλος. Το πλοίο που μας έφερε μέχρι εδώ, η συνοδική, διοικητική οργανωμένη μορφή της Εκκλησίας εξόκειλε στα ρηχά της αποστασίας και διαλύεται από την βία των κυμάτων, όπως τότε εκείνο το άλλο πλοίο στην παραλία της Μάλτας (Πράξ. κζ΄-κη΄ 6).

Όμως, όπως τότε, κανένας από τους επιβαίνοντες δεν θα χαθεί. Θα σωθούν όλα τα αληθινά μέλη της Εκκλησίας, αφού εγκαταλείψουν το καταδικασμένο πλοίο, δύο-δύο, τρεις-τρεις κολυμπώντας σε μικρές ενορίες, βοηθώντας ο ένας τον άλλον, και θα πατήσουν επί τέλους το σίγουρο ακρογιάλι της καινής γης του Παραδείσου. Ας μη φοβηθούμε το πήδημα στα άγρια κύματα. Είναι πήδημα σωτηρίας. Το ταξίδι στο σκοτεινό φουρτουνιασμένο πέλαγος τελειώνει. Ορθρίζει η ατελεύτητη μέρα. Μαραναθά» [7].  

γ) Διαπρύσιος κήρυκας της οπτικής αυτής υπήρξε και μακαριστός εκκλησιαστικός ρήτορας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (+2006). Σε μια ομιλία του έλεγε τα εξής φοβερά: «Καλείται η εν διωγμώ Εκκλησία να δώσει πάλι τις μάχες της με τους αρνητάς και την άρνηση, αφού κατέβει όμως στις κατακόμβες της. Και θα κατέβει, όχι μόνο σαν σχήμα λόγου… Μπορεί να την μειώνουν σήμερα φοβερά την Εκκλησία, να την βάζουν στο περιθώριο, να τη νοθεύουν.

Ό,τι νοθεύεται, θα καταστραφεί. Ό,τι μένει ακέραιο και σωστό, αυτό και «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσι αυτής». Όσο για την άλλη αυτή Εκκλησία, την άλλη, την απέξω, η «έξωθεν αυλή» που την αποτελούν αυτοί οι χλιαροί χριστιανοί που είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή, με μηδαμινό αντάλλαγμα να συνθηκολογήσουν με τον Καίσαρα του κόσμου τούτου, αυτή θα καταπατηθεί υπό των εθνών, δηλαδή θα περιέλθει στην δικαιοδοσία των απίστων και των αθέων» [8].

Αλλού τονίζει ξανά: «Η Εκκλησία θα καταφύγει πάλι στην έρημον εις τους εσχάτους καιρούς, στις ημέρες του Αντιχρίστου. Οι κατακόμβες χρησιμοποιήθηκαν και θα ξαναχρησιμοποιηθούν» [9].

δ) Συχνές αναφορές για το θέμα αυτό έκανε στις ομιλίες και στα κείμενά του και ο μακαριστός πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης (+2010), ο οποίος συχνάκις τόνιζε πως βρισκόμαστε «εις παραμονάς Εκκλησίας κατακομβικής» [10]. Αλλού πάλι διαβάζουμε: «Ε, φεύγουμε και εμείς από το σχήμα αυτό της Εκκλησίας, που απελαμβάναμε ορισμένα προνόμια σε ορισμένας εποχάς και είχε μερική ελευθερία. Φεύγουμε πλέον από το σχήμα αυτό της Εκκλησίας και μπαίνουμε στο σχήμα των κατακομβών. Τότε πλέον, όχι μόνο τροπικώς, αλλά και τοπικώς θα χωριστούμε.

Και η Εκκλησία θα διωχθεί και οι ναοί θα κλείσουν, όν τρόπον έχουν κλείσει στην Αλβανία και σε άλλα μέρη. Διωγμός. Φαίνονται αυτά απίστευτα αλλά όλες οι ενδείξεις φανερώνουν, ότι εκεί βαίνουμε. Λοιπόν, πρέπει και εμείς να προετοιμάσομε τον εαυτό μας δια Εκκλησίαν κατακομβών. Αλλά γεννάται το ερώτημα.

Έχομε εμείς την διάθεσιν αυτήν; Τι λέτε; Μήπως συμβή εκείνο το οποίον είπε ο Χριστός στον Πέτρο «Σίμων Σίμων, ιδού ο σατανάς εξητήσατο υμάς του σινιάσαι ως τον σίτον, (ο σατανάς λέει, ζητάει να σας κοσκινίσει)» εγώ δε εδεήθην περί σου ίνα μη εκλίπη η πίστις σου».

Ο Κύριος εγνώριζε την αδυναμία του Πέτρου και ότι, ναι μεν είχε πόθο ειλικρινή να μείνει κοντά στο Χριστό, αλλά ήταν το πνεύμα του ασθενές. Ο Πέτρος απήντησε: “Εγώ, Κύριε, μαζί σου θα είμαι». Κ’ εσείς τώρα είστε εδώ πέρα, μαζί μου. Αλλά θα είστε πάντα; Θα περάσετε κόσκινο. Δεν θέλω να σας απογοητεύσω. Ωραία είστε τώρα όλες εδώ. Δεν σας πειράζει κανείς, δεν σας καταδιώκει κανείς. Ελεύθερο κατηχητικό σχολείο έχετε, ελεύθερες συγκεντρώσεις κάνετε, ελεύθερα είναι όλα. Ζήτε πάνω σ’ ένα όρος Θαβώρ. «Καλόν εστιν ημάς ώδε είναι…». Έχετε τη συντροφιά σας, το φαγητό σας, τον ύπνο σας, το κέντρο σας, τας ευκολίας σας. Όλα αυτά είναι καλά και ευχάριστα.

Αλλά μετά ο Θεός θα μας δώσει μια κλωτσιά, όπως λέει και ο Χότζνερ, και θα μας πετάξει από το όρος Θαβώρ, θα μας ρίξει κάτω, στην σκληράν πεδιάδα, στο σχήμα αυτό. Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: εμείς είμεθα προετοιμασμένοι για ένα τέτοιο διωγμό;» [11].

ε) Επιθυμώ να κλείσω το παρόν άρθρο – το οποίο ευελπιστώ να προκαλέσει όχι θλίψη ή ταραχή, αλλά καλό προβληματισμό – όπως ακριβώς το άρχισα· με αναφορά στον αλησμόνητο π. Γεώργιο Μεταλληνό.

Αφήνω απλά τον ίδιο να μιλήσει: «Ό,τι έζησαν οι άλλοι Ορθόδοξοι στη σοβιετική-κομμουνιστική τους περίοδο, κινδυνεύουμε να ζήσουμε οι Έλληνες Ορθόδοξοι στην Ενωμένη Ευρώπη και τη Νέα Τάξη. Αυτή η πορεία διαγράφεται.

Η ελευθερία μας περιορίζεται επικίνδυνα και εντελλόμεθα να ενεργούμε και πορευόμεθα «τοις ’κείνων ρήμασι πειθόμενοι» και με βάση την χαραγμένη από δεκαετίες τώρα «γραμμή». Διαφορετικά, δεν θα έχουμε «ευρωπαϊκό πρόσωπο» και δεν θα χωράμε ως ελεύθεροι συν-εταίροι μέσα στην Ευρώπη.

Είναι έτοιμη η Εκκλησιαστική μας Ηγεσία να αντισταθή, προτιμώντας τον «ονειδισμόν του Χριστού, των εν Ευρώπη θησαυρών» (παράβ. Εβρ. 11, 26), όταν πρόκειται, μάλιστα, και για πραγματικούς θησαυρούς ευρωπαϊκών κονδυλίων;

Είναι πρόθυμη και έτοιμη η Εκκλησία μας, αν χρειασθή, να προκρίνη τις κατακόμβες; Εύχομαι να είναι! Αν και θα το δείξη γρήγορα.

Αν όμως δεν είναι, τότε σημαίνει ότι αποκόπτεται από το ευσεβές πλήρωμα, που μένει πιστό στην παράδοση των Αγίων του, και το προδίδει. Συνηθίσαμε να μιλούμε για την υπακοή ως υψίστη αρετή του ασκουμένου ορθοδόξου.

Και είναι αυτό πράγματι παγία. πράξη των Αγίων μας. Αν όμως πάντα η «υπακοή» ίσχυε «εν οις εντολή Θεού ουκ εμποδίζεται», κατά τον Μ. Βασίλειο (P.G. 31, 860), τώρα μόνο η ανυπακοή σώζει!» [12]. 

[1] Βλ. Αποκ. ιβ΄ 6.

[2]  Vyacheslav Marchenko, Letters of Fr. Seraphim Rose: 1961-1982, Letter 49 (μετάφραση αποσπάσματος ημέτερη)

[3] Αρχιεπίσκοπος Συρακουσών (της Εκκλησίας των Ρώσων της Διασποράς) Αβέρκιος Τοσέφ (+1976).

[4] Επίσκοπος Σιάτλ (της Εκκλησίας των Ρώσων της Διασποράς) Νεκτάριος Κόντσεβιτς (+1983).

[5] Letters of Fr. Seraphim Rose, ό.π., Letter 207 (μετάφραση αποσπάσματος ημέτερη).

[6] Αυτόθι, Letter 254 (μετάφραση αποσπάσματος ημέτερη).

[7] Το ταξίδι στη «Μάλτα», Περιοδικό «Οι Ρίζες», Δεκ. 1982 (http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2012/03/blog-post_05.html).

[8] https://www.youtube.com/watch?v=PnqgMTtY9r0&feature=emb_title

[9] https://www.youtube.com/watch?v=illGBGlsVLo

[10] https://www.youtube.com/watch?v=rLoW-sw7v2o

[11] Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 32-34 (http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=34703).

[12] Οι διάλογοι χωρίς προσωπείον (Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών): https://alopsis.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CE%B9-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%80%CF%81/

ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ: https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/36278-pros-tis-katakombes

101

Η ΤΥΡΑNΝΙΑ ΤΗΣ ΚΟΡΩΝΟ-ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

(Έκτακτος υπότιτλος: Eπόμενο μέτρο o Στρατιωτικός Νόμος;)

Κλεάνθης Γρίβας

4 Νοεμβρίου 2020

Αλλά τα στρατόπεδα των σκλάβων που οργανώνονται κάτω από τη σημαία της ελευθερίας και οι σφαγές που γίνονται με κίνητρο την αγάπη για τον άνθρωπο ή το κέφι του υπεράνθρωπου, φέρνουν σε αμηχανία την κρίση. Όταν το έγκλημα ντύνεται με τη φορεσιά της αθωότητας -σε μια παράδοξη αντιστροφή των ρόλων που συμβαίνει συχνά στην εποχή μας- είναι η αθωότητα εκείνη που πρέπει να απολογηθεί».

ΑlbertCamus,Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος

(Αθήνα, Μπουκουμάνης, 1971, σ. 18)

Με το αφιόνι της κορωνο-τρομοκροτίας, οι πολίτες των δημοκρατικών χωρών θα κοιμηθούν φορώντας «αναπνευστικό φίμωτρο» και θα ξυπνήσουν φορώντας ένα «σιδερένιο προσωπείο», απογυμνωμένοι από τις ελευθερίες και τα δικαιώματά τους και μεταλλαγμένοι από τα εμβόλια που περιέχουν γενετικό υλικό (συνθετικό DNA και RNA). Ας μη ξεχνάμε ποτέ  ότι «η προστασία των λαών υπήρξε ανέκαθεν το άλλοθι όλων των τυράννων»…

Η ενατένιση της ατέλειωτης ουράς των ανθρώπων που περίμεναν πολλές ώρες σε όλη την έκταση της παραλίας, προκειμένου να υποβληθούν στα «δωρεάν» αναξιόπιστα τεστ «για» τον κορωνοϊό (που δεν είναι ούτε ειδικά για τον κορωνοϊό και εμφανίζουν ένα μεγάλο ποσοστό ψευδώς θετικών και ψευδώς αρνητικών αποτελεσμάτων), πυροδότησε ένα πλήθος απαισιόδοξων σκέψεων για το παρόν και το μέλλον μας (εάν, φυσικά, υπάρξει).

Άνθρωποι κάθε ηλικίας, αγνοώντας ότι η προδιαγεγραμμένη αύξηση των εντοπιζόμενων «κρουσμάτων» (δεδομένου ότι όσο πιο πολλά τεστ γίνονται τόσο περισσότερα «κρούσματα» εντοπίζονται),θα χρησιμοποιούνταν εναντίον όλων μας σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο:σε ατομικό επίπεδοεπειδή ένα θετικό αποτέλεσμα θα έθετε το «κρούσμα» σε καθεστώς καραντίνας και  σε συλλογικό επίπεδοεπειδή θα χρησιμοποιούνταν εναντίον όλων μας, ως δικαιολογία για την –επαναλαμβανόμενη– καταστροφή της καθημερινότητάς μας μέσω των Lockdown, όταν οι διαχειριστές της εξουσίας θα έκριναν ότι αυτό θα εξυπηρετούσε τις αλλότριες σκοπιμότητές τους.

Μια ατέλειωτη ουρά ανθρώπων που αγόμενοι και φερόμενοι υπό το κράτος της κορωνο-τρομοκρατίας, έβαζαν χαζοχαρούμενα και με τη θέληση τους το κεφάλι τους (αλλά και τα κεφάλια όλων μας) στον πάγκο του χασάπη, αρνούμενοι να σκεφτούν:

• Ότι όλοι οι ολοκληρωτικοί, αλλά μάταιοι, πόλεμοι εναντίον εξουσιαστικά κατασκευασμένων απειλών έχουν ως αποτέλεσμα την περιστολή και, τελικά, την κατάργηση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

• Ότι όλες οι θεωρίες συνομωσίας κατασκευάζονται από αφελείς που δεν έχουν καμιά δυνατότητα να τις υλοποιήσουν, αλλά,παραδόξως χλευάζονται συστηματικά από τους πραγματικούς συνωμότες που έχουν τα μέσα να υλοποιούν τις δικές τους (πραγματικές) συνωμοσίες.

• Ότι ταβοθρολύματα της fake-«επιστήμης» των πρόθυμων συνεργατών ποτέ δεν εξυπηρέτησαν τις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά τα συμφέροντα των εργοδοτών τους.

• Ότι τα βρωμερά «παιχνίδια» του διεφθαρμένου ΠΟΥ και οι κατά τόπους «επιδημιολόγοι» του, εξυπηρετούν πάντοτε τα συμφέροντα του μείζονος εργοδότη τους (της BigPharmaκαι της Κόζα Νόστρα της Πληροφορικής και των Δικτατόρων του διαδικτύου).

• Ότι οι ορδές των ανενδοίαστων συμφεροντολόγων «ζηλωτών» έχουν κηρύξει ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον της Ζωής και της Ελευθερίας των Πολιτών, προκειμένου να τους μετατρέψουν σε ευπειθή ζόμπι – υπηκόους.

• Ότι στο βάθος του (κοντινού μας) ορίζοντα προβάλλει απειλητικός ο εφιάλτης της ΚΙΝΕΖΟΠΟΙΗΣΗΣτης παγκόσμιας εξουσίας, κοινωνίας και οικονομίας,με πρόσχημα κάποιες fake-«απειλές» (όπως αυτή του κορωνοϊού που προκαλεί μια νόσο παρόμοια με μια συνήθη γρίπη), με στόχο ώστε κατατρομοκρατημένοι, να οδηγηθούμε με τη θέλησή μας στον θάνατόμας.

• Ότι η αναβίωση της μεσαιωνικής δεσποτείας με πολύ πιο τρομακτική μορφή εξαιτίας των σύγχρονων τεχνολογικών δυνατοτήτων, είναι προ των θυρών. Και τέλος,

• Ότι για να επιβιώσουμε πρέπει  να αντισταθούμε, όσο υπάρχει καιρός. Γιατί, εάν επιβληθεί τελικά το πραξικόπημα της Χούντας του 21ου αιώνα, θα εξαλειφθεί κάθε περιθώριο αντίστασης.

●●●

ΠΟΥ (11 Μαρτίου 2020):Επιβάλλεται γενική νέκρωση της κοινωνίας και της οικονομίας με την «αιτιολογία» ότι δείκτης θνησιμότητας του κορωνοϊού είναι 3,4%.

ΠΟΥ (5 Οκτωβρίου 2020),Dr. Michael Ryan,επιτελικό στέλεχος του ΠΟΥ: «Καλύτερες εκτιμήσεις μας, έθεσαν το ποσοστό θνησιμότητας στο 0,14%»

[δηλαδή, είναι 23 φορές ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ από το 3,4% που χρησιμοποιήθηκε από τον ΠΟΥ για την κήρυξη της fake-πανδημίας και επιβεβαιώνει –κατά λάθος;– ότιη Covid-19 δεν είναι πιο επικίνδυνη από τη γρίπη και ότι η «πανδημία» ήταν fake].

Σωτήρης Τσιόδρας (δημόσια δήλωση στις 4/5/2020):«Εμείς κάναμε μια ακόμη υπερβολή: οποιοσδήποτε πέθαινε από ή με covid, καταγραφόταν σαν να πέθαινε από covid»

• • •

Σωτήρης Τσιόδρας – Θεόδωρος Λύτρας (26/9/2020):«Στην πραγματικότητα, η ανοσία της αγέλης αποτελεί τον μοναδικό τρόπο να οδηγηθούμε στο τελικό στάδιο της CoViD-19[…] Η πανδημία θα τελειώσει οριστικά μόνο όταν επιτευχθεί η ανοσία της αγέλης».

Θάνος Δημόπουλος – Δημήτριος Παρασκευής (Ιατρική, ΕΚΠΑ):«Οποιαδήποτε στρατηγική πρόληψης της πανδημίας που βασίζεται στην ανάπτυξη ανοσίας από μόλυνση με COVID-19 είναι προβληματική… Μία τέτοια στρατηγική δεν μπορεί να τερματίσει την πανδημία του COVID-19».

[προφανώς επειδή δεν παράγει κέρδη για την Κόζα Νόστρα της BigPharma και τα μίσθαρναόργανά της]

https://esquire.com.gr/epikairotita/12133/h-anosia-tis-agelis-einai-mia-plani-sumfona-me-tous-kathigites-tou-ekpa

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

1. ΣΤΗΝ ΠΑΣΑΡΕΛΛΑ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ένα πλήθος απόμασκοφορεμένους λοιμωξιολόγους, γιατρούς και γιατρούς-συνδικαλιστέςπαντός καιρού (που οι διοικήσεις των καθ’ όλα «επιστημονικών» οργάνων τους εκλέγονται με κομματικά ψηφοδέλτια – έλεος), μας σφυροκοπούν ακατάπαυστα,παρελαύνοντας (με το,πολλαπλώς, αζημίωτο)από τις οθόνες της τηλεόρασης, επαναλαμβάνοντας τονπαραληρηματικό μονόλογό τουςέχονταςεξασφαλισμένη την –ναζιστικώ δικαίω– απουσία κάθε αντιλόγου,παρότι αποδεικνύονται καθημερινά–με τις διαρκείς αλληλοαναιρέσεις και τις αυτοδιαψεύσεις τους– παντελώς άσχετοι με το αντικείμενο που υποτίθεται ότι κατέχουν.(!!) Αλλά γι’ αυτούς, δεν ισχύει η ρήση του Albert Camus ότι «μιλώντας γι’ αυτά που αγνοείς, στο τέλος τα μαθαίνεις», γιατί τους λείπει ο απαραίτητος χρόνος και η εσωτερική ανάγκη για μελέτη και έρευνα της αλήθειας και όχι της διαρπαγής μιας καρέκλας και της αναζήτησης μιας φλέβας του χρυσού.

Αξιολύπητοι «επιστήμονες-συνδικαλιστές» και «επιστήμονες-τηλεοπτικοί αστέρες»(που, ξανατονίζω:όλοι ανεξαιρέτως ελέω «κομματικών ψηφοδελτίων»), ματαίως προσπαθούν συνεχώς να «τετραγωνίσουν» τον προσωπικό τους «κύκλο» για να βγουν απ’ αυτόν, παρόλο που διαισθάνονται ότι ο κύκλος τους δεν έχει διέξοδο.

Κι έτσι, είναι υποχρεωμένοι ναεπαναλαμβάνουν απωθητικά τηνίδια κινδυνολογική «ομολογία πίστης»στην τυραννική θρησκεία της δήθεν «επιστήμης» και στα «μέτρα» που θα μας «σώσουν»από τους…  4 Ιππότεςτης Αποκάλυψης,εναλλασσόμενοι με τα κάθε είδους «αστεράκια» από το χώρο της αξιοθρήνητης show-biz, του θεάτρου και του κινηματογράφου, και πλήθος άλλων «προσωπικοτήτων» (ανάμεσά τους, δυστυχώς, και κάποιοι αξιόλογοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών).

Όλοι τους διεκδικούν, καθένας για λογαριασμό του, τα (προς μεταγενέστερη εξαργύρωση) 9 δευτερόλεπταστα οποία εξαντλείται η εστίαση της προσοχής των απανταχού τρεφόμενων με τα τηλεοπτικά και ιντερνετικά σκουπίδια της συνταγής «βία, αίμα, σπέρμα, τρόμος» (σε διάφορες αναλογίες). 9 δευτερόλεπτα, που σημαίνει μόλις κατά 1 δευτερόλεπτο μεγαλύτερη από τα 8 δευτερόλεπτα που διαρκεί η εστίαση της μνήμης του χρυσόψαρου. (Βλ. BrunoPatino: Ο Πολιτισμός του Χρυσόψαρου.Αθήνα, Καστανιώτης, 2019)

Όπως γράφει ο καθηγητής του Ποινικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Δ.Π.Θ., Κωνσταντίνος Βαθιώτης:

«Εφόσον,οι Έλληνες εξακολουθούν να δέχονται αδιαμαρτύρητα τα εκάστοτε λαμβανόμενα περιοριστικά μέτρα υποκύπτοντας στον υπέρμετρο φόβο […] είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για την εγκαθίδρυση της δυστοπικής κοινωνίας μας, που πολύ φοβάμαι ότι θα στιγματίσει ανεπιστρεπτί τα επόμενα χρόνια την εν τινι μέτρω εφιαλτική ζωή μας».

Κωνσταντίνος Βαθιώτης: «Μόλυνση, επιδημία, κατάσταση εξαίρεσης: Εμβαθύνσεις στα τελευταία κριτικά σημειώματα του Giorgio Agamben». https://emperorsclothes.gr/covid-19/61/

2. Ο ΠΟΥ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ (κατά λάθος;) ΟΤΙ Η COVID-19 ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΙΠΗ

• Στις 11 Μαρτίου 2020, ο ΠΟΥ (Παγκόσμιος Οργανισμός Αρρώστιας και Διαφθοράς, στην πραγματικότητα) κήρυξε άλλη μια ακόμη fake-«πανδημία» της λοίμωξης Covid-19, υποστηρίζοντας ότι εμφάνιζε τον θηριώδη δείκτη θνησιμότητας 3,4%.

• Στις 5 Οκτωβρίου 2020, ο Dr. Michael Ryan, επικεφαλής επιτροπής εκτάκτων αναγκών του ΠΟΥ, αποκάλυψε ότι ο δείκτης θνησιμότητας της λοίμωξης ήταν 0,14%,που είναι 23 φορές μικρότεροαπό το θηριώδες ποσοστό 3,4% που ανακοίνωσε και χρησιμοποίησε ο ΠΟΥ τον Μάρτιο 2020 για να κηρύξει την fake-«πανδημία».

Η αποκάλυψη έγινε από τον Dr. Michael Ryan, κατά τη διάρκεια της Ειδικής Συνόδου του 34μελούς Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΠΟΥ στις 5 Οκτωβρίου 2020:

«Οι τρέχουσες καλύτερες εκτιμήσεις μας, λένε ότι περίπου το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού μπορεί να έχει μολυνθεί από αυτόν τον ιό. [Sars-Cov-2]. Αυτό ποικίλλει ανάλογα με τη χώρα, ποικίλλει από αστικό σε αγροτικό πληθυσμό, διαφέρει μεταξύ διαφορετικών ομάδων».

Αυτή η «καλύτερη εκτίμησή τους»σημαίνει μια τεράστια αύξηση σε σχέση με τον αριθμό των «μολυνθέντων» απόπερίπου 35 εκατομμύρια που αναγνωρίζονται επισήμως σε 780 εκατομμύρια (δηλαδή, υπάρχει μια… αμελητέα διαφορά 745 εκατομμυρίων).

Βεβαίως, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Αρρώστιας και Διαφθοράς (ΠΟΥ)ο οποίος, σημειωτέον, διευθύνεται από τον άσχετο με την ιατρική Tedros Ghebreyesus, Αιθίοπα πρώην τρομοκράτη[που ήταν μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου Trigay – Tigray People’s Liberation Front -TPFL,της τρομοκρατικής οργάνωσης της εθνοτικής μειονότητας Tigray –6% του πληθυσμού της Αιθιοπίας– η οποία εξακολουθεί να περιλαμβάνεται στην «Παγκόσμια βάση δεδομένων για την τρομοκρατία» της Εσωτερικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, βλ. παρακάτω 1-3]  ήταν επόμενο να προβάλλει με τρομοκρατικό τρόπο τη δήλωση του Dr. Ryan ότι «οι τρέχουσες καλύτερες εκτιμήσεις μας, λένε ότι περίπου το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού μπορεί να έχει μολυνθεί από αυτόν τον ιό».

https://www.zougla.gr/kosmos/article/ine-tromokratis-o-dief8intis-tou-pouwho

http://www.grivas.info/emvolia/373-einai-tromokratis-o-diefthyntis-tou-p-o-y

Αλλά, εάν προσεχθεί καλύτερα, αυτή η δήλωση επιβεβαιώνει, για άλλη μια φορά, όλους εκείνους που υποστήριζαν ότιο ιός δεν είναι τόσο θανατηφόρος όσο είχαν «προβλέψει» (!) όσοι επένδυσαν οικονομικά και πολιτικά στην φονικότητά του:

• Ο παγκόσμιος πληθυσμός είναι περίπου 7,8 δισεκατομμύρια άνθρωποι. 

• Το 10%,σημαίνει ότι έχουν «μολυνθεί» 780 εκατομμύρια άνθρωποι.

• Παγκοσμίως, ο αριθμός θανάτων που αποδίδονται στην Covid-19 είναι 1.061.539.

• Συνεπώς,το ποσοστό της θνησιμότητας από τη λοίμωξη είναι περίπου 0,14%. 

• Το 0,14% είναι23 φορές μικρότεροαπό το θηριώδες ποσοστό 3,4% που ανακοίνωσε και χρησιμοποίησε ο ΠΟΥ τον Μάρτιο 2020, για να δικαιολογηθεί η επιβολή της νέκρωση της κοινωνίας και της οικονομίας (lockdown) και των άλλων κατασταλτικών πολιτικών.

[Σημείωση: Με απλή αριθμητική, 1.061539  ΕΠΙ  100  ΔΙΑ  780.000.000 = 0,14]

Στην πραγματικότητα, ο δείκτης θνησιμότητας της Covid-19 είναι πιθανότατα πολύ χαμηλότερος από 0,14%,εάν ληφθεί υπόψη η ομολογημένη σκόπιμη διόγκωση των αναφορών  των υποτιθέμενων θανάτων από την Covid. Πράγμα που σημαίνει η Covid είναι πολύ λιγότερο επικίνδυνη από τη γρίπη.

Κανένα από τα εξαγορασμένα συστημικά Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης δεν αντιλήφθηκε (ή αντιλήφθηκε και αποσιώπησε) τη σημασία αυτής της  δήλωσης  που εμπεριέχεται στην ομιλία του Dr. Ryan,  γιατί ήταν προσηλωμένα στην προσπάθεια να βγάλουν απ’ την ομιλία του όσο πιο δυνατό πιο τρομοκρατικούς τίτλους και να εντείνουν περισσότερο τον πανικό. Το ίδιοι και οι κατά τόπους «εθνικοί λοιμωξιολόγοι» (ή γνήσια, συνωμοσιολόγοι;)
 

Η Dr. Margaret Harris, εκπρόσωπος του ΠΟΥ, επιβεβαίωσε αργότερα αυτό τον αριθμό, δηλώνοντας ότι βασίστηκε στο μέσο όρο των αποτελεσμάτων όλων των μεγάλωνμελετών οροεπιτήρησης που έγιναν σε όλο τον κόσμο. (Βλ. Swiss Policy Reseach:https://swprs.org/studies-on-covid-19-lethality/)

4. ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΑ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ

ΣτηνσκοτεινήΕποχήτηςΠίστης, οιδομινικανοίιεροεξεταστέςSprengerκαιKramerπουέγραψαντοΜalleusMaleficarum, το «ποινικό εγχειρίδιο» της δίωξης της μαγείας και της αίρεσης, αρχίζουν με τον ισχυρισμό ότι «η πίστη στην ύπαρξη των μαγισσών είναι τόσο ουσιαστικό κομμάτι της Καθολικής πίστης ώστε το να εμμένει κανείς στην αντίθετη άποψη, αγγίζει τα όρια της αίρεσης». (J. Sprenger&H. Kramer: MalleusMaleficarum, σ. Xix).

Στην κατασκότεινη Εποχή της Fake-Επιστήμης και ιδιαίτερα της κορωνο-τρομοκρατίας, οι ιεροεξεταστές της ιατρικής συντεχνίας αναδιατυπώνουν τη δήλωση των προκατόχων ομοτέχνων τους, ως εξής: «η πίστη στην υψηλή θνησιμότητα του κορωνοϊού είναι τόσο ουσιαστικό κομμάτι της πίστης στην fake-επιστήμη,ώστε το να την αμφισβητεί κανείς με οποιοδήποτε τρόπο αγγίζει τα όρια της αίρεσης».

Και ενώ η Ιερή Εξέταση φρόντιζε για τη «σωτηρία της ψυχής» των θυμάτων της στον ουρανό, καίγοντας τα σώματά τους στη γη, τα πειθαρχικά όργανα της αργυρώνητης ιατρικής συντεχνίας φροντίζουν για την αποκάθαρση του σώματος της από τους «αιρετικούς» κάνοντας τη ζωή τους κόλαση επί γης, μέσω του εξοστρακισμού και της διαπόμπευσής τους.

Έτσι, ο κάθε fake-επιστήμονας εκπρόσωπός της,μπορεί να απευθύνεται στο συγχυσμένο κοπάδι «από τον άμβωνα» των βεβαιοτήτων της άγνοιάς του, αντιγράφοντας το ντοστογιεφσκικό «Μέγα Ιεροεξεταστή»:

«Εμείς φροντίζουμε και για τον αδύναμο. Όλοι αυτοί είναι αμαρτωλοί και επαναστάτες, αλλά στο τέλος θα γίνουν ευπειθείς. θα μας θαυμάζουν και θα μας ατενίζουν σαν θεούς, γιατί εμείς είμαστε έτοιμοι να υπομείνουμε την ελευθερία που, οι ίδιοι, θεώρησαν τόσο αβάστακτη. Και θα τους κυβερνάμε γατί θα τους φαίνεται φοβερό το να είναι ελεύθεροι. Βέβαια θα τους πούμε πως είμαστε υπηρέτες Σου και πως τους εξουσιάζουμε στο όνομα Σου. Θα τους εξαπατήσουμε και πάλι… Κι αυτή η απάτη θα είναι πολύ οδυνηρή για μας, γιατί θα είμαστε αναγκασμένοι να πούμε ψέματα…» (FyodorDostoyevsky, Αδελφοί Καραμαζόφ)

Κλεάνθης Γρίβας

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ολόκληρο το βίντεο της Ειδικής Συνόδουτου ΠΟΥ διαρκεί 6 ώρες και βρίσκεται στην ιστοσελίδα του. Για να αποφύγει κανείς την πολύωρη παρακολούθηση, μπορεί να μεταβεί στη στην ιστοσελίδα του ΠΟΥ: https://www.who.int/news-room/events/detail/2020/10/05/default-calendar/executive-board-special-session-on-the-covid19-response, να κάνει κλικ στο «Συνεδρία 1»και να μεταβεί στο σημείο 1:01:33 για ακρόαση του ακριβούς αποσπάσματος:«Οι τρέχουσες βέλτιστες εκτιμήσεις μας λένε ότιπερίπου το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού μπορεί να έχει μολυνθεί από αυτόν τον ιό. Αυτό ποικίλλει ανάλογα με τη χώρα, ποικίλλει από αστικό σε αγροτικό, διαφέρει μεταξύ διαφορετικών ομάδων».

Ολόκληρο το βίντεο και στο YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=AVhqJ35QutU

Αποσπάσματα:https://videos.dailymail.co.uk/video/mol/2020/10/05/3029748568336714382/960x540_MP4_3029748568336714382.mp4

Κλεάνθης Γρίβας

πηγη.https://www.zougla.gr/apopseis/article/i-tirania-tis-korono-tromokratias

Ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἀπαγορεύει στούς Ἐπισκόπους νά δέχονται τό κλείσιμο τῶν Ναῶν ὁποιαδήποτε αἰτία κι ἄν ὑφίσταται!

«Οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θείοι Πατέρες» ἀπαντοῦν στὰ περὶ κλεισίματος τῶν Ἱερῶν Ναῶν!

 Γράφει ὁ Ἰωάννης Χατζηδιγενῆς, θεολόγοςἍγιοι ἱεράρχες, γνωρίζετε καλῶς πώς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐνεργοῦσα ἐν τῷ αὐτῷ Ἁγίῳ Πνεύματι «ἔκλεισε καλῶς καί ἀπολύτως» ὅλες τίς ὀπές διαρροῆς καί ὑπεκφυγῆς ἀπό τήν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως, στήν ὁποία περιέχεται καί ἡ κοινή Θεία Λατρεία. Ἕνα εἶναι τό Ἅγιον Πνεῦμα, πού φωτίζει τούς Ἁγίους καί μᾶς ἀποκαλύπτουν ἅπασαν τήν Ἀλήθειαν. Συνεπῶς δέν ὑπάρχει περίπτωση ὑπεκφυγῆς ἀπό αὐτήν, διότι εἶναι καί βεβιωμένη καί καταγεγραμμένη. Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, μέ τό κλείσιμο τῶν ναῶν, καταφεύγουμε καί σήμερα στήν ἀσφαλή πηγή, γιά νά φανεῖ ἡ παρανομία ἡ ὁποία ἐπιτελεῖται, καί ἐσεῖς… ὡς σῶμα ἱεραρχικό τήν ἀποδέχεσθε! Οἱ «λόγοι προστασίας τῆς ὑγείας» εἶναι ἡ δικαιολογία τῶν πολιτικῶν γιά νά λαμβάνουν ὅλα αὐτά τά μέτρα. Προφανῶς καί οἱ περισσότεροι ἐπίσκοποι υἱοθέτησαν τήν λογική τῆς σωματικῆς ὑγείας ὡς ὑπέρτατο ἀγαθό γι΄ αὐτό καί συμφωνοῦν μέ τούς πολιτικούς σέ ὅλα. Εἶναι ὅμως ἡ σωματική ὑγεία ὑπέρτατο ἀγαθό, κρίνοντας τά πράγματα ἁγιοπατερικά; Βέβαια τό σῶμα ὀφείλουμε νά μήν τό καταστρέφουμε ἀλλά ἕως ποιοῦ σημείου; Ὅταν ἡ προστασία του βλάπτει τήν ψυχή; 
Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὡς ἀποκλειστικὸ Πηδάλιο, Πυξίδα καὶ Ὁδηγό, εἶχε καὶ θὰ ἔχει τὴν Ἁγία Γραφή καὶ τὴν Ἱερά Παράδοση. Τὴν Διδασκαλία δηλαδή τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν βιωμένη ἐμπειρία τῆς Διδασκαλίας αὐτῆς ἀπὸ τὸ Κυριακό Σῶμα, τούς Πιστούς. Κανείς ἄλλος δὲν κατηύθυνε, οὔτε μπορεῖ νὰ κατευθύνει τὴν Ἐκκλησία. Συνεπῶς δέν γίνεται νὰ τῆς ἐπιβληθοῦν πρακτικὲς ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή καὶ τὴν Πατερικὴ Διδασκαλία, δηλαδή τὴν Ἱερά Παράδοση. Στό «Πηδάλιο» πού ἔχει συντάξει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, περιέχεται ὁ τέταρτος Κανόνας τῆς ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁ ὁποῖος εἶναι ξεκάθαρος σχετικά μέ τό κλείσιμο τῶν Ἱερῶν Ναῶν. Ἀπαγορεύει ρητῶς στούς Ἐπισκόπους νά ἐπιτρέπουν τό κλείσιμο τῶν Ναῶν, ὁποιαδήποτε αἰτία κι ἄν ὑφίσταται! 

Διαβάστε προσεκτικά τόν κανόνα ἀλλά καί τίς ἐπεξηγήσεις τῶν ἑρμηνευτῶν:Ἀπόσπασμα ἀπό τό «Σύνταγμα Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων», τῶν Ράλλη – Ποτλή, τόμος Β΄, ἐκδόσεις «Γρηγόρη».Κανών Δ΄ τῆς Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Ἑβδόμης (Ζ΄) Συνόδου τῆς ἐν Νικαίᾳ:«…Εἴ τις οὖν δι΄ ἀπαίτησιν χρυσοῦ, ἤ ἑτέρου τινός εἴδους, εἴτε διά τινα ἰδίαν ἐμπάθειαν, εὐρεθείη ἀπείργων τῆς λειτουργίας, καί ἀφορίζων τινά τῶν ὑπ΄ αὐτόν κληρικῶν, ἤ σεπτόν ναόν κλείων, ὡς μή γίνεσθαι ἐν αὐτῷ τάς τοῦ Θεοῦ λειτουργίας, καί εἰς ἀναίσθητον τήν ἑαυτοῦ μανίαν ἐπιπέμπων, ἀναίσθητος ὄντως ἐστί, καί τῇ ταυτοπαθείᾳ ὑποκείσεται, καί ἐπιστρέψει ὁ πόνος αὐτοῦ ἐπί τήν κεφαλήν αὐτοῦ, ὡς παραβάτης ἐντολῆς Θεοῦ καί τῶν Ἀποστολικῶν διατάξεων…».
Ἀπόδοση τοῦ κανόνος στήν νεοελληνική:«…Ἐάν λοιπόν θά μποροῦσε νά εἶχε βρεθεῖ κάποιος ἐπίσκοπος, πού νά ἀπαγορεύσει τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀπαιτώντας χρυσό ἤ κάποιο ἄλλο εἶδος ἤ ἀκόμη γιά λόγους κάποιου προσωπικοῦ πάθους καί μάλιστα νά ἀφορίσει κάποιον ἀπό τούς κληρικούς, πού ὑπάγονται στήν δική του ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία ἤ ἄν κλείσει κάποιον ἱερό ναό, ὥστε νά μήν γίνονται σ΄ αὐτόν οἱ Θεῖες Λειτουργίες τοῦ Θεοῦ καί μέ ἀναισθησία ἐπιρρίψει τήν μανία του μέ τιμωρίες, εἶναι ὄντως ἀναίσθητος καί θά ὑποστεῖ καί αὐτός τά ἴδια πού ἔχει κάνει. Ὁ πόνος πού ἔδωσε, θά ἐπιστρέψει στό δικό του κεφάλι, διότι ὑπῆρξε παραβάτης τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἀποστολικῶν διατάξεων…».
Ἑρμηνεία Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἱερόν «Πηδάλιον», σελίδα 266:«Ὅποιος λοιπόν Ἀρχιερεύς εὑρεθῇ νά ἀργίζῃ ἤ νά ἀφορίζῃ τινά ἱερέα, ἤ Κληρικόν, ἤ νά κλείῃ Ἐκκλησίας διά νά πάρῃ ἄσπρα ἤ διά καμμίαν του ἄλλην ἐμπάθειαν, οὗτος ἄς παθαίνῃ ἐκεῖνο ὁπού κάμνει, ἤτοι ἄς ἀργίζεται, καί ἄς ἀφορίζεται, Ἐπίσκοπος μέν ὤν ἀπό τόν Μητροπολίτην του, Μητροπολίτης δέ ὤν ὧν ἀπό τόν Πατριάρχην του».

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΖΩΝΑΡΑ: «…Εἴ τις ἐπίσκοπος κλείσει ναόν, ὥστε μή γίνεσθαι ἐν αὐτῷ τάς ἱερουργίας, εἰς ἀναίσθητον, τόν ναόν, δηλαδή τήν ὀργήν αὐτοῦ, ἥν μανίαν, διά τό πάνυ σφοδρόν καί παράλογον ὠνόμασεν, ἐπιπέμπων, ἀναίσθητός ἐστί, φησι, καί τῇ ταυτοπαθείᾳ ὑποκείσεται, ἤγουν ἀφορισθήσεται, καί ὃ ἐποίησε πάθη, ὁ μέν ἐπίσκοπος παρά τοῦ μητροπολίτου αὐτοῦ, ὁ δέ μητροπολίτης παρά τοῦ πατριάρχου, οἷς ὑπόκεινται· καί ἐπιστρέψει ὁ πόνος αὐτοῦ εἰς κεφαλήν αὐτοῦ, ὡς παραβάτου ἐντολῆς Θεοῦ, καί τῶν ἀποστολικῶν διατάξεων…».

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΒΑΛΣΑΜΩΝΟΣ: «…ὁ γάρ κλείων ναούς Ἐπίσκοπος ἐξ οἱουδήποτε εὐλόγου, ἤ παραλόγου τρόπου, ὡς ἐμοί δοκεῖ, κολασθήσεται».Ἀπόδοση τοῦ ΒΑΛΣΑΜΩΝΟΣ στήν νεοελληνική:«…ὁ ἐπίσκοπος πού κλείνει ναούς μέ ὁποιαδήποτε λογική ἤ παράλογη ἀφορμή, ἔχω τήν γνώμη πώς θά κολασθεῖ».

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΑΡΙΣΤΗΝΟΥ: «…Εἴ τις οὖν Ἐπίσκοπος… διά τινα ἰδιοπάθειαν, εὐρεθείη ἀπείργων τῆς λειτουργίας, ἤ ἀφορίζων τινά τῶν ὑπ΄ αὐτόν κληρικῶν, ἤ σεπτόν ναόν κλείων, μή γίνεσθαι ἐν αὐτῶ τάς ἱεράς τοῦ Θεοῦ λειτουργίας, τῇ ταυτοπαθείᾳ ὑποκείσεται…».Ἀπόδοση τοῦ ΑΡΙΣΤΗΝΟΥ στήν νεοελληνική:«…Ἐάν θά μποροῦσε νά βρεθεῖ κάποιος ἐπίσκοπος νά ἀπαγορεύσει τήν Λειτουργία… ἐξαιτίας ἰδίου πάθους ἤ ἄν ἀφορίσει κάποιον κληρικό τῆς δικαιοδοσίας του (ἐν. γιά τόν λόγο αὐτό) ἤ κλείσει ἱερό ναό, ὥστε νά μήν γίνονται μέσα οἱ ἱερές Λειτουργίες τοῦ Θεοῦ, θά ὑποστεῖ τίς ἀνάλογες βαριές τιμωρίες».
Ὅσο γιά τήν θεληματική ἤ ὄχι συναίνεση τῶν Ἐπισκόπων, δέν τό λέμε ἀλλά ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι θέλουν τά μέτρα περισσότερο ἀπό τόν Μητσοτάκη γιατί φοβοῦνται μήν κολλήσουν καί, Θεός φυλάξοι, πεθάνουν!Πῶς λοιπὸν μποροῦμε μὲ διάφορες προφάσεις, νὰ ἀποκόπτουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἀκρωτηριάζουμε τὴν ἐκκλησία; Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ κανόνες τῆς ἐκκλησίας εἶναι ἰδιαίτερα αὐστηροί. «Πάντας τοὺς εἰσιόντας πιστοὺς καὶ τῶν γραφῶν ἀκούοντας, μὴ παραμένοντας δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ ἁγίᾳ μεταλήψει, ὡς ἀταξίαν ἐμποιοῦντας τῇ ἐκκλησίᾳ, ἀφορίζεσθη χρή». (9ος Ἀποστολικός Κανών).πηγή

Όταν έλθουν οι διωγμοί και οι πόλεμοι στα έσχατα χρόνια…(Γέροντας Ιουστίνος Πίρβου ο Ομολογητής)

*Ένα συγκλονιστικό κείμενο του σύγχρονου Ομολογητή της Ορθοδοξίας, Γέροντα Ιουστίνου Πίρβου, που αξίζει να το διαβάσετε οπωσδήποτε…

Γέροντας Ιουστίνος Πίρβου ο Ομολογητής

«Σε καιρούς διωγμών οι χριστιανοί πρέπει να συνάζονται γύρω από τους ιερείς… Η Θεία Λειτουργία και τα Τίμια Δώρα θα δίνουν στους χριστιανούς την δύναμη για να υπομείνουν στην πείνα και θα τους διαφυλάσσουν από κάθε κακό, κάτω από την σκέπη και την προστασία της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Επίσης, είναι ανάγκη να λένε την Ευχή στον Ιησού και να προσεύχονται στην Παναγία, λέγοντας: Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς! ή Τη Υπερμάχω Στρατηγώ…. Οι σύντομες αυτές προσευχές μάς ένωσαν μέσα στην φυλακή και έτσι μπορέσαμε να αντέξουμε τον διωγμό του κομμουνιστικού καθεστώτος, χωρίς να υποταχθούμε στο κόκκινο θηρίο.

Όμως αυτά είναι για τους χλιαρούς χριστιανούς, διότι οι ένθερμοι είναι πάντοτε έτοιμοι – δεν περιμένουν τον καιρό του διωγμού ή του πολέμου για να επιμεληθούν τα της ψυχής τους! Για τον αληθινό χριστιανό δεν έχει σημασία πότε θα έλθει ένας πόλεμος ή ένας διωγμός. Ο αληθινός χριστιανός είναι πάντα έτοιμος, προετοιμασμένος με αναμμένη την λαμπάδα της ψυχής του, για να συναντήσει τον Ουράνιο Νυμφίο.

Ο γνήσιος χριστιανός δεν ζει με φόβο και αγωνία για το πότε θα ξεσπάσει ένας πόλεμος ή πότε θα πέσει μία βόμβα στο κεφάλι του. Αναζητεί τρόπους να θυσιάζεται περισσότερο για τον πλησίον του και για τον Θεό. Ο αληθινός χριστιανός αναζητεί μέσα του την Βασιλεία των Ουρανών και δεν φοβάται τίποτε στην εφήμερη τούτη ζωή. Γι’ αυτόν η λύπη είναι χαρά και ο Σταυρός είναι ανάσταση.

Ούτως ή άλλως, η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού και μόνον Εκείνος γνωρίζει το τέλος του ανθρώπου. Επομένως, ας μην φοβόμαστε όταν ακούμε για πολέμους και άλλα φοβερά γεγονότα, διότι όλα αυτά πρέπει να συμβούν, όπως είπε ο Σωτήρας μας (βλ. Ματθ. 24,6 και Μαρκ. 13,7). Φόβο θα έπρεπε να έχουμε για το γεγονός ότι οι ψυχές αν δεν είναι έτοιμες να συναντήσουν τον Χριστό. 

Πηγή.

Εὐσεβεῖς πόθοι: Ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

 Του Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

       Πραγματικὰ μένει κανεὶς ἔκθαμπος, ὅταν βλέπει πῶς λειτουργεῖ ὁ Κύριος γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Παρὰ τὴν ἀποστασία ποὺ σήμερα κυριαρχεῖ, ἐπέτρεψε, ὥστε ἡ τελευταία ἐξέλιξη μὲ τὸν Κορονοϊό, μὲ τὰ ἀπάνθρωπα μέτρα ποὺ ἐπιβάλλονται καὶ μὲ τὶς μάσκες ποὺ φοροῦνται, ἀλλὰ καὶ πέφτουν ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῶν «εὐσεβῶν», νὰ ἀποτελέσει μία, τὴν τελευταία ἴσως εὐκαιρία, νὰ καταλάβουν καὶ νὰ πολεμήσουν οἱ κληρικοί (καὶ μαζί τους οἱ λαϊκοὶ ποὺ αὐτοὺς περιμένουν γιὰ νὰ ἀντιδράσουν, ξεχνώντας δυστυχῶς καὶ αὐτοὶ τὶς εὐθῦνες τους) τὸν Οἰκουμενισμό, τὴν δεσποτοκρατία καὶ τὴν ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας. Διότι ὅλα εἶναι ἀλληλένδετα. Ἂν δὲν ὑπῆρχαν τὰ παραπάνω, ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ εἶχε ὑποταχθεῖ σὲ μία ἄθεη κυβέρνηση, οὔτε θὰ φοβόταν τὸν κάθε δημόσιο κατήγορο θλιβεροῦ τύπου Εὐαγγελάτου καὶ ΣΙΑ, δὲν θὰ εἶχε χάσει τὸν μαρτυρικό Της χαρακτῆρα.

Δυστυχῶς, ὅμως, γιὰ μία ἀκόμα φορὰ οἱ κληρικοὶ ἀπόδειξαν ὅτι δὲν προτίθενται νὰ κάνουν τὸ τελευταῖο καὶ πιὸ σημαντικὸ βῆμα, ἀρκούμενοι μόνο σὲ δηλώσεις καὶ στρακαστροῦκες: Νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Κύριο μὲ ὅποιο κόστος, ὅ,τι κι ἂν αὐτὸ σημαίνει καὶ νὰ ἀποτινάξουν τὰ δεσμὰ ποὺ κρατοῦν τὴν Ἐκκλησία στὸ κελὶ τοῦ κόσμου τούτου, πρὶν τὴν θυσιάσουν στὴν ἀρένα τῆς ἀθεΐας, ποὺ ποτὲ δὲν καταργήθηκε, ἁπλῶς ἄλλαξε ὄνομα.

Ὁ μισθός, ἡ δόξα καὶ ἡ κοινωνικὴ ἀποδοχὴ καὶ ὁ φόβος τῆς δημόσιας διαπόμπευσης ἀποδείχθηκε γιὰ αὐτοὺς πιὸ σημαντικὸς ἀπὸ τὴν λειτουργία τὴν ὁποία ἐκλήθησαν –μᾶλλον ἀποδεικνύεται ὅτι δὲν ἐκλήθησαν, ἀλλὰ διάλεξαν ὡς σίγουρο ἐπάγγελμα– νὰ ἀναλάβουν: Νὰ γίνουν ποιμένες στὴν ὑπηρεσία τοῦ Κυρίου.

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἀποδεικνύεται, ὅτι δὲν εἶναι ποιμένες –σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου. Ἀποδεικνύονται νὰ μεταλλάσσονται σὲ κρατικοδίαιτους ἐπαγγελματίες ποὺ κρατοῦν μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια τὴν θέση τους.

Τὸ ὅτι τὰ λόγια αὐτὰ δὲν ἀποτελοῦν αὐθαίρετες προσωπικὲς ἐξάρσεις καὶ ἐχθρικὴ στὸν κλῆρο γνώμη, ἀλλὰ τὴν τραγικὴ ἀλήθεια, ἀποδεικνύει ἡ παρακάτω ὁμιλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ἡ ὁμιλία αὐτή, περιλαμβάνει, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἀπίστευτα λόγια –ἀκατανόητα φυσικὰ γιὰ τοὺς σημερινοὺς δημοσίους ὑπαλλήλους– γιὰ τὸ ἀκατανίκητο καὶ ἀσυμβίβαστο τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἕνα ἀπόσπασμα ποὺ δείχνει, πῶς ὁ ἅγιος θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του καὶ τὰ καθήκοντά του ὡς ποιμένα καὶ πῶς ἔβλεπε τὸ ποίμνιο. Μία θεώρηση ποὺ συμφωνοῦσε ἀπόλυτα καὶ μὲ τὴν βιωτὴ τοῦ Ἁγίου καὶ δὲν ἦταν ἁπλὰ λόγια. Διότι ὁ Ἅγιος βροντοφώναξε τὸ «οὐκ ἔξεστί σοι» ἐνάντια στὴν αὐτοκράτειρα, στοὺς διαφόρους βάναυσους κρατικοὺς ὑπαλλήλους, στοὺς διαφόρους ἄσπλαχνους πλούσιους, στοὺς διαφόρους ἐκκοσμικευμένους, αἱρετικούς, σιμωνιακοὺς ἐπισκόπους, στὸν ὑποταγμένο κλῆρο καὶ στὸν ἀποστατοῦντα λαό.

Ἂς μοῦ συγχωρέσει ὁ Ἅγιος νὰ προσθέσω ἐλάχιστες λέξεις στοὺς λόγους, ποὺ σίγουρα θὰ διατύπωνε, μὲ τὸ χρυσορρήμονα λόγο του -καὶ ἴσως σὲ αὐστηρότερο τόνο- ἂν ζοῦσε στὶς ἡμέρες μας (τὸ ἀπόσπασμα εἶναι κυρίως ἀπὸ τὴν Ἱ. Χρυσοστόμου, ὁμιλία πρὸ τῆς ἐξορίας 1, ΕΠΕ 33, 186 ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλες ὁμιλίες, οἱ ὁποῖες θὰ ἀναφέρονται ὡς πηγές):

«Αὔριο θὰ τελέσουμε ὅλοι μαζὶ τὴν Θ. Λειτουργία καὶ θὰ βγῶ μαζί σας στὴ Λιτανεία. Ἂς λέει τὸ κράτος ὅ,τι θέλει. Δὲν μπορεῖ ὁ κάθε κυβερνητικὸς ἐκπρόσωπος νὰ ἀπαγορέψει τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ὅπου εἶμαι ἐγώ, ἐκεῖ εἶστε κι ἐσεῖς. Δὲν ἰσχύει αὐτὸ ποὺ πολλοὶ θλιβεροὶ ἐπίσκοποι/λύκοι βαρεῖς διδάσκουν, ὅτι μπορεῖ ὁ ἱερέας νὰ ἱερουργεῖ μοναχός του μὲ κλειστοὺς τοὺς ναούς, ὡς ἀντιπρόσωπος ὅλου τοῦ λαοῦ καὶ ὅτι ἀπαγορεύονται οἱ Λιτανεῖες. Εἴμαστε ἕνα σῶμα· οὔτε χωρίζεται τὸ σῶμα ἀπὸ τὴν κεφαλή, οὔτε ἡ κεφαλὴ ἀπὸ τὸ σῶμα. Ἀκόμα καὶ ὁ θάνατος διὰ ἀσθενείας (ἂν εἶναι θέλημα θεοῦ) ἢ ἡ ὁποιαδήποτε ποινὴ διὰ τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς χωρίσει. Διότι κἂν πεθάνει ἢ φυλακισθεῖ τὸ σῶμα μου, ἡ ψυχή μου ζεῖ καὶ θυμᾶται τὸν λαό.

Εἴσαστε γιὰ μένα πατέρες· Πῶς μπορῶ νὰ σᾶς ξεχάσω; Εἴσαστε γιὰ μένα πατέρες, εἴσαστε ζωή, εἴσαστε εὐδοκίμηση. Ἐὰν ἐσεῖς προκόψετε, ἐγὼ εὐδοκιμῶ· ὥστε γιὰ μένα ὁ πλοῦτος ποὺ ἐναπόθειται στὸν θησαυρό σας σημαίνει ζωή. Ἐὰν ἐσεῖς ὑποφέρετε, ὑποφέρω κι ἐγώ. Ἐὰν ἐσεῖς μένετε ἀλειτούργητοι, μένω καὶ ἐγώ.

Ἀλλὰ καὶ ὡς τέκνα μου σᾶς βλέπω, γι’ αὐτὸ καὶ ὑποφέρω, ἰδιαίτερα γιὰ τὰ παιδιά. Τὰ σχολεῖα κλειστά, οἱ μαθητὲς μὲ μάσκες, ἡ παιδεία καταρρακωμένη. Ἡ παιδεία δὲν εἶναι πιὰ ἡ ὁδός πού ὁδηγεῖ τό νέο, νὰ διαθέτει καθαρὴ ψυχὴ καί σωφρονοῦσα διάνοια, δὲν ὁδηγεῖ πιὰ στὸν καλλωπισμό τῆς βασιλικῆς εἰκόνας πέρα τῶν ἐφήμερων ἐντυπώσεων (βλ. μάσκα καὶ ἀριστερὴ ὑλιστικὴ διανόηση), στήν αἰωνιότητα («Περί κενοδοξίας καί ὅπως δεῖ τους γονέας…», παρ. 19). Οἱ διδάσκαλοι παντὸς εἴδους ξέχασαν τὸν ρόλο τους καὶ τὴν εὐθύνη τους. Τί τό ὄφελος νά στέλνουμε τά παιδιά μας σέ διδασκάλους, ὅπου, ἀντί γιά παιδεία, θά μάθουν τήν κακία, καί, θέλοντας νά κερδίζουν τό κατώτερο, θα χάσουν τό σπουδαιότερο, τή δύναμη τῆς ψυχῆς καί ὅλη της τήν ὑγεία; Θά μοῦ πῆς, τότε, τί λοιπόν, θά γκρεμίσουμε τά σχολεῖα; Δέν σοῦ συνιστῶ κάτι τέτοιο. Ἀλλά νά μή γκρεμίσουμε τό οἰκοδόμημα τῆς ἀρετῆς καί ἀφήσουμε νά ταφῆ μέσα στά ἐρείπια καί ἡ ψυχή μαζί. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ πόλεις εἶναι διεφθαρμένες («Εἰς πιστόν πατέρα», 11, ΕΠΕ, 28, 512, καὶ «περί Ἄννης», ὁμιλ. Δ΄, 1, ΕΠΕ, 8Α, 90).

Ὡς ἐκ τούτου ἐγὼ εἶμαι ἕτοιμος χίλιες φορὲς νὰ σφαγιασθῶ γιὰ ἐσᾶς (καὶ μὲ αὐτὸ δὲν σᾶς κάνω χάρη, ἀλλὰ ἐκπληρώνω τὸ καθῆκον μου· διότι ὁ καλὸς ποιμὴν δίνει τὴν ζωή του γιὰ τὰ πρόβατα), ναί, νὰ σφαγιασθῶ χίλιες φορὲς καὶ νὰ χάσω χίλιες φορὲς τὴν κεφαλή μου. Ἕνας τέτοιος θάνατος σημαίνει γιὰ μένα ὑπόθεση ἀθανασίας, τέτοια χτυπήματα σημαίνουν γιὰ μένα ἀφορμὴ ἀσφαλείας. Δὲν φοβᾶμαι Μοσιάλους, Γεωργιάδες, Εὐαγγελάτους, Χρυσοχοΐδες κλπ. Πόσοι τύραννοι θέλησαν νὰ νικήσουν τὴν Ἐκκλησία; Πόσα τήγανα; Πόσοι κάμινοι, δόντια θηρίων, ξίφη ἀκονισμένα, καὶ δὲν τὸ κατάφεραν; Πού εἶναι οἱ πολεμήσαντες; Κανεὶς δὲν μιλάει πιὰ γι’ αὐτοὺς καὶ παραδόθηκαν στὴν λήθη, ὅπως θὰ παραδοθοῦν οἱ σημερινοὶ ἐχθροί Της. Ποῦ ὅμως εἶναι ἡ Ἐκκλησία; Λάμπει περισσότερο κι ἀπὸ τὸν ἥλιο. Τὰ ἔργα ἐκείνων σβήστηκαν, τὰ ἔργα ὅμως τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αθάνατα («Ὁμιλία πρὸ τῆς ἐξορίας» 2, PG 52, 429).

Μὴν ξεχνᾶτε: Δὲν ὑπάρχει ἐξουσία, παρὰ μόνο ἀπὸ τὸ Θεό, καὶ οἱ ἐξουσίες ποὺ ὑπάρχουν ἔχουν ὁρισθεῖ ἀπὸ τὸ Θεό («Ὁμιλία κδ΄ στὴν Πρὸς Ρωμαίους», 1). Σὲ ὅποια ἐξουσία (πολιτικὴ καὶ κρατική) δὲν τὸ ἔχει ξεχάσει αὐτό, ὑπακοῦμε. Ἡ σημερινὴ ὅμως τὸ ξέχασε. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπακοῦμε. Δὲν προκαλοῦμε διχασμό, ὅπως μᾶς κατηγοροῦν. Ὁ ἱερέας ἐπιτρέπεται μόνο νὰ ἐλέγχει, νὰ ἀντιτάσσει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι νὰ παίρνει ὅπλα καὶ πέτρες. Κι αὐτὸ κάνω καὶ πρέπει νὰ κάνουν ὅλοι οἱ ἱερεῖς ὅταν καταστρατηγοῦνται οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἐπιβάλλεται διὰ βίας καὶ εἰς βάρος τῆς πίστεως ὁ κρατικὸς ἔλεγχος καὶ ἀστυνομικοὶ εἰσβάλλουν στοὺς ναούς· Οἱ λόγοι μου δὲν ἀποτελοῦν ἀνάμειξη, ἀλλὰ ξεκάθαρη ὑπόδειξη τῶν ὁρίων τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, ποὺ νομίζει ὅτι μπορεῖ νὰ ὑποτάξει τὴν Ἐκκλησία, ξεκάθαρη ἐφαρμογὴ τῆς ἀποστολικῆς ἐντολῆς «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» («Εἶδον τὸν Κύριον…» 4, 5, PG 56, 127). Ἐλέγχω καὶ ἀντιδρῶ, γιατὶ τὸ πρώτιστο μέλημά μου ὡς ἐπίσκοπος εἶναι ἡ προστασία τῶν πιστῶν καὶ ἡ προετοιμασία τους γιὰ τὸν οὐρανό («Ὁμιλία εὶς τὴν Β΄ πρὸς Κορινθίους, PG 61, 507). Δὲν φοβᾶμαι ἐκκοσμικευμένες συνόδους, κρατικοδίαιτους αἱρετίζοντες ἐπισκόπους, οἰκουμενιστὲς πατριάρχες. Πολλὲς φορὲς ἀντιτάχθηκα στὶς ἀντιεκκλησιαστικὲς καὶ ἀσεβεῖς ἀποφάσεις τους. Φοβᾶμαι μόνο, τί θὰ πῶ τὴν φοβερὴ ἐκείνη ὥρα μπροστὰ στὸ δίκαιο Κριτή, ποὺ θὰ ζητήσει λόγο γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ καθενὸς ἀπὸ ἐσᾶς. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν φοβᾶμαι τίποτα.

Πάντοτε ἀντιτάχθηκα στὶς κοινωνικὲς ἀδικίες, στὴν καταπίεση καὶ διαφύλαξα τὸν βίο μου καθαρό. Διώκομαι μήπως γιὰ χρήματα, γιὰ νὰ λυπηθῶ, μήπως γιὰ ἁμαρτήματα; Διώκομαι μήπως γιὰ σκάνδαλα κι ἀτασθαλίες; Γιὰ μπίζνες μὲ χρηματοπιστωτικὰ ἱδρύματα; Γιὰ συμφωνίες καὶ ἀποφάσεις γεωπολιτικοῦ χαρακτῆρος; Γιὰ τὸν ἔρωτά μου γιὰ ἐσᾶς διώκομαι· ἐπειδὴ κάνω τὰ πάντα γιὰ νὰ εἶστε ἐσεῖς ἀσφαλεῖς, ὥστε κανεὶς νὰ μὴν εἰσέλθει λαθραῖα στὴν ποίμνη, ὥστε νὰ μείνει ἀκέραιο τὸ ποίμνιο: Κανεὶς αἱρετικὸς οἰκουμενιστής, κανεὶς σιμωνιακὸς ψευδοποιμένας, κανεὶς σχισματικός, κανεὶς ἄθεος πολιτικός, κανεὶς ἐχθρὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Χριστοῦ. Τὸ ἀντικείμενο αὐτῶν τῶν ἀγώνων μοῦ ἀρκεῖ γιὰ στέφανο (βλ. ΠΑΛΛΑΔΙΟΥ, «Διάλογος περὶ βίου καὶ πολιτείας τοῦ μακαρίου Ἰωάννου, PG 47, 30.).

Καὶ τί ἔγινε, ποὺ θὰ ὑποφέρω γιὰ ἐσᾶς; Γιὰ μένα εἶστε συμπολῖτες, εἶστε πατέρες, εἶστε ἀδελφοί, εἶστε παιδιά, εἶστε μέλη τοῦ σώματός μου, εἶστε φῶς καὶ μάλιστα γλυκύτερο ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ ἡλίου. Γιατὶ πῶς θὰ μποροῦσε νὰ μοῦ δώσει ἡ ἀκτῖνα τοῦ ἡλίου, αὐτὸ ποὺ δίνει ἡ ἀγάπη σας; Ἡ ἀκτῖνα μὲ βοηθάει στὸν παρόντα βίο, ἡ ἀγάπη σας ὅμως μοῦ πλέκει στέφανο στὸν μέλλοντα. Ποιά κρατικὴ ποινὴ θὰ μποροῦσε νὰ μοῦ στερήσει αὐτὴ τὴν ἀκτῖνα;

Αὐτὰ τὰ λέω σὲ αὐτιὰ ἀνθρώπων ποὺ ἀκοῦν· Ποιά αὐτιὰ θὰ ἦταν προθυμότερα νὰ ἀκούσουν ἀπὸ τὰ δικά σας; Τόσες μέρες ξαγρυπνήσατε μπροστὰ στοὺς ναούς, καὶ τίποτα δὲν σᾶς ἔκαμψε, οὔτε τὸ μῆκος τοῦ χρόνου, τῶν μέτρων καὶ τῶν ἀπαγορεύσεων σᾶς ἔκανε μαλθακώτερους, οὔτε οἱ φόβοι τῆς κρατικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς τιμωρίας, οὔτε οἱ ἐκ ΜΜΕ ἀπειλές· σὲ ὅλα φανήκατε γενναῖοι. Καὶ τί λέω φανήκατε; Αὐτὸ ποὺ ἤθελα γιὰ ἐσᾶς, τὸ κάνατε: Καταφρονήσατε τὰ βιωτικὰ πράγματα, ἀρνηθήκατε τὴν γῆ, καὶ ἀνεβήκατε στὸν οὐρανό· ἀπαλλαγήκατε ἀπὸ τοὺς συνδέσμους τοῦ σώματος καὶ ἀπὸ τὸν φόβο τῆς λεγομένης πανδημίας, ποὺ καταδυναστεύει καὶ ἐπισκιάζει τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο καὶ ἀνταγωνίζεσθαι πρὸς ἐκείνη τὴν μακάρια φιλοσοφία. Ὅλα αὐτὰ εἶναι γιὰ μένα στέφανος, εἶναι παράκληση, εἶναι παρηγοριά, εἶναι ἀνακούφιση καὶ βάλσαμο, εἶναι ζωή, εἶναι θεμέλιο ἀθανασίας».

Ποιός κληρικός (ἐκτὸς ἀπὸ κάποιους μετρημένους στὰ δάκτυλα) σήμερα μίλησε καὶ ἔπραξε, ὅπως ὁ Ἅγιος; Ποιός ἀψήφησε, ὄχι ἐξορία, ἀλλὰ τουλάχιστον τὴν ἐξασφάλισή του (ἐκτὸς ἀπὸ κάποιους μετρημένους στὰ δάκτυλα) γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ποίμνιο ποὺ Αὐτή, καὶ ὄχι τὸ κράτος ἢ ὁ κάθε Ἐπίσκοπος, τοῦ ἐμπιστεύθηκε;

Καὶ τὸ ποίμνιο, ὅμως, πρέπει νὰ ἀναλάβει τὶς εὐθῦνες του. Πρέπει ὅλοι μας νὰ ἀκολουθήσουμε τοὺς μιμητὲς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ νὰ ἀπορρίψουμε τοὺς ἐμπαῖκτες του. Πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ ὕψος μας καὶ νὰ φανοῦμε γενναῖοι, ὅπως οἱ Χριστιανοὶ ποὺ τὸν ὑπεράσπισαν καὶ μαζὶ μὲ αὐτὸν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

ΠΗΓΗ.https://eugenikos.blogspot.com/

Έως πότε αμετανόητοι;

του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ιστορίας

Συνεχή τα χτυπήματα, απανωτά τα σημάδια. Ιστορικές μονές και θαυματουργές εικόνες αιώνων χάνονται μέσα στις φλόγες, άλλες εικόνες αναβλύζουν εδώ και εβδομάδες ποταμούς δακρύων, τώρα ένας σεισμός καταστρέφει τμήμα ενός μεγάλου ναού. Σημάδια που θα μπορούσαν φυσικά να συνοδεύονται και από πολύ μεγαλύτερες καταστροφές, τρομακτικούς ολέθρους, γεγονότα πολύνεκρα. Ευτυχώς δεν συνοδεύονται, συνάμα όμως – ακόμη κι έτσι – παραμένουν γεγονότα εύγλωττα και τόσο χαρακτηριστικά.

Άξιο ευγνωμοσύνης το πρώτο και συνάμα άξιο προβληματισμού το δεύτερο. Ευγνωμοσύνης που ακόμη μας κρατάει ο Θεός, ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων, και δεν μας αφήνει να καταποντιστούμε οριστικά μέσα στον βούρκο που οι ίδιοι ορύξαμε για τους εαυτούς μας και γεμίσαμε με τα δυσώδη βαλτόνερα της αποστασίας μας. Αλλά και προβληματισμού, γιατί κανείς δεν ξέρει έως πότε θα μας ανέχεται και πόσα δεινά έχουμε να ζήσουμε στον ορίζοντα μπροστά μας. Δεινά, που για την παιδαγωγία μας, τόσο πιο επώδυνα φαίνεται δυστυχώς ότι θα είναι, όσο εμείς θα επιμένουμε εμμονικά στον βόρβορο.

Απανωτά λοιπόν τα σημάδια και πυκνώνουν ολοένα και πιο πολύ. Ελάχιστοι όμως βλέπουν και ακόμη λιγότεροι καταλαβαίνουν. Γιατί πορώθηκε η καρδιά τους και ο λογισμός τους σκοτίστηκε. «Ἵνα βλέποντες βλέπωσι καὶ μὴ ἴδωσι, καὶ ἀκούοντες ἀκούωσι καὶ μὴ συνιῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι καὶ ἀφεθῇ αὐτοῖς τὰ ἁμαρτήματα» (Μαρκ. 4,12). Και βέβαια ο λόγος αυτός δεν είναι μόνο για τους άθεους, τους εκκλησιομάχους, τους συνειδητούς εχθρούς της πίστης. Δεν είναι μόνο και για το μεγάλο κομμάτι του λαού μας που ζει σε πλήρη αποστασία από τον Θεό, βυθισμένο στο απόλυτο σκοτάδι. Είναι και για μας. Και ίσως να είναι κυρίως για μας, τους λεγόμενους «πιστούς». Ποιμένες και ποιμαινόμενοι, που καταλήξαμε απλά πλανώντες και πλανώμενοι, νανουριστές και νανουρισμένοι, να αποκοιμίζουμε εαυτούς και αλλήλους με μεταπατερικά ηρεμιστικά χάπια αφόρητης αγαπολογίας. Νανουριστές που ακόμη και στο κέντρο ενός κόσμου που μανητοκλυδωνίζεται και σείεται συθέμελα, ακόμη και στην κορύφωση της νεοταξικής επίθεσης κατά της πίστης και της πατρίδας μας, ακόμη και στα πρόθυρα πολέμων, λιμών, λοιμών, σεισμών και άλλων θεομηνιών, αυτοί επιμένουν να αιθεροβατούν στο απόλυτο Τίποτε.Επιμένουν, για να θυμηθούμε και τον Άγιο Παΐσιο, να «φασκιώνουν τα πνευματικά τους τέκνα σαν τα μωρά, δήθεν για να μη στενοχωριούνται», με λογάκια επιδερμικά και ανόητα χαδάκια. Με «όλα καλά» και «δεν πειράζει», με χαζοχαρούμενα αγαπουλίστικα ψευτοθεολογικά φληναφήματα, με κενολογίες για ένα Θεό βολικό και στα μέτρα τους, που όλα τα δέχεται και όλα τα επιβραβεύει, με ατέλειωτες προφάσεις εν αμαρτίαις, εσχάτως δε και με όλη αυτή την απερινόητη βλασφημία των δυνητικά μολυσμένων ναών και της νεοβαρλααμικής και νεοεικονομαχικής μασκαράτας. Και αντί για λόγους και έργα μετανοίας (που αυτά είναι το μόνο και τόσο επιτακτικά πλέον απαιτούμενο για τους δαιμονικά μανιασμένους καιρούς μας), αυτοί επιδεινώνουν κι από πάνω την πλάνη του μπερδεμένου κι ακατήχητου λαού, τον σπρώχνουν ακόμη πιο κάτω, αυξάνουν ακόμη περισσότερο την απόσταση από τον Θεό. Βαθαίνουν ακόμη πιο πολύ την αποστασία.

Τα μάτια λοιπόν τυφλώνονται ολοένα και περισσότερο. Και τυφλώνονται αντιστρόφως ανάλογα προς όσα ζούμε – και που θα έπρεπε να είναι κανονικά αιτίες αφύπνισης, αιτίες για να έρθουμε και πάλι «εις εαυτόν». Μάταια όμως. Γιατί «ἐπαχύνθη ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶ βαρέως ἤκουσαν, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι καὶ ἐπιστρέψωσι» (Ματθ. ιγ΄ 15). Τυφλωνόμαστε. Κι ας μας στέλνει συνεχώς ο Θεός σημάδια και προειδοποιήσεις αδιάκοπες. Και οι οποίες είναι τόσο έκδηλες, που κανείς πια δεν έχει άλλοθι, ούτε την παραμικρή δικαιολογία για να τις αγνοεί.

«Ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι»; (Ματθ. ιστ΄ 3). Αλήθεια, σε αυτό το τρομερό Του ερώτημα, εμείς τι τολμάμε να απαντήσουμε; Εμείς έως πότε θα παραμένουμε εσκεμμένα μωροί και τυφλοί, πετώντας στα σκουπίδια τις προειδοποιήσεις και τις ευκαιρίες συνεχίσει να μας στέλνει; Έως πότε άραγε αυτοκαταστροφικοί κι αμετανόητοι;

ΠΗΓΗ.https://www.pentapostagma.gr/apopseis/6972062_eos-pote-ametanoitoi

Ο ΕΚΠΕΙΡΑΖΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΠΕΙΡΑΖΟΜΕΝΟΙ

Γεώργιος Κ. Τζανάκης  Ἀκρωτήρι Χανίων

Στὸ σημερινὸ ἐθνικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ δρᾶμα ποῦ ζοῦμε, στὴν πολιτικὴ, μὲ ὑγειονομικὸ μανδύα , ἐπιλογὴ καὶ  διαδικασία ἐπιβολῆς δικτατορίας πλήρους ἐλέγχου καὶ μετατροπῆς τῶν ἀνθρώπων σὲ ἄβουλα ὄντα, βασικὸ ρόλο παίζει καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ διοίκησις προδίδοντας τὴν ἀποστολή της , ποὺ εἶναι τὸ νὰ ἐμπνεύσῃ ὀδηγήσῃ καὶ διδάξῃ τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία μὲ τὸν λόγο καὶ τὸ παράδειγμά της.

Ἀντὶ γι᾿ αὐτὸ προδίδει ὁλαφάνερα τὴν πίστι, συνεργεῖ στὸν ἐκφοβισμὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ διώκει ὅσους ἐπισημαίνουν αὐτὰ τὰ προφανὴ καὶ σύμφωνα μὲ τὴν ἁγιοπατερικὴ παράδοσι.

Ἕνα ἀπὸ τὰ βλακώδη ἐπιχειρήματα ποὺ ἀκούστηκαν καὶ ἀκούγονται ἀπὸ τοὺς προπαγανδιστὲς τοῦ φόβου (στὴν καλύτερη ἐκδοχή  βλακώδη -στὴν οὺσία, ὅπως ἐλπίζω νὰ φανῇ, δαιμονικά) εἶναι τὸ ἐπιχείρημα ὅτι ὅποιος δὲν δεχθεῖ νὰ ἀκολουθῇ τυφλά τὶς ἐντολὲς τῶν εἰδικῶν (συγκεκριμένα μιλοῦμε γιὰ τὴν ἐντὸς τοῦ ναοῦ ἐπιβολὴ τῆς μάσκας-τὴν μὴ προσκύνησι τῶν εἰκόνων-τήρησι ἀποστάσεων κλπ δηλαδὴ τὴν ἀποϊεροποίησι τοῦ ναοῦ) ἐκπειράζει τὸν Θεό.

Δύο παραδείγματα ποὺ ἔχουν δημοσιευτεῖ, άπλῶς γιὰ νὰ φανεῖ ὅτι δὲν μιλοῦμε γιὰ φανταστικὲς περιπτώσεις. Τὸ ἔνα ἀπὸ ἱεράρχη μὲ εἰδικὲς θεολογικὲς ἱκανότητες (εἶναι καθηγητὴς πανεπιστημίου σὲ Θεολογικὴ σχολή):

«Γι᾽ αὐτό καί ἐκεῖ (στὸν ναό) πρέπει νά φορᾶς τήν μάσκα καί μήν περιμένεις τόν Θεό νά σοῦ κάνει θαῦμα σ᾽ αὐτό πού μπορεῖς μόνος σου νά τό πετύχεις. Στόν Ναό πηγαίνουμε γιά νά δηλώσουμε τήν ἀγάπη μας στόν Θεό μας καί νά πάρουμε τήν Χάρη Του γιά τόν ἀγώνα τῆς ζωῆς μας, καί ὄχι γιά νά Τόν ἐκπειράζουμε νά μᾶς σώσει ἀπό ἕνα κακό, χωρίς ἐμεῖς νά λάβουμε τά μέτρα νά διαφυλαχθοῦμε ἀπό αὐτό». ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2020

Τὸ ἄλλο ἀπὸ ἱερέα μὲ εἰδικὲς διανοητικὲς ἱκανότητες (ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὰ γραφόμενά του):

«Οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου«. Μόνο ο διάβολος προκάλεσε το Χριστό! Διάβολοι γίνονται κι όσοι Τον προκαλούν αγνοώντας τις προσταγές της Εκκλησίας! π.ΗΛΙΑΣ ΣΕΠΕΡΗΣ ἐξ Ἰωαννίνων.

Μὲ ἀπλά λόγια ἄν δὲν φορᾶς μάσκα, ἄν φιλᾶς εἰκόνες, ἄν δὲν φοβᾶσε τὰ πάντα, ἐκπειράζεις τὸν Θεό, κάνεις δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ ἔκανε ὁ διάβολος, ὅταν εἶπε στὸν Κύριο νὰ πέσει κάτω ἀπὸ τὴν ὁροφὴ τοῦ ναοῦ (αὐτὸ κατάλαβε καὶ λέει ὁ ἀγαθὸς παπᾶς).

Ὁ διάβολος ὅταν πείραξε τὸν Χριστὸ δὲν ἤξερε βέβαια ὅτι ἦταν ὁ Θεὸς. Ὅταν τοῦ εἶπε νὰ πέσῃ ἀπὸ τὸν ναὸ  τοῦ εἶπε στὴν οὐσία ὅτι ὁ Θεὸς σὲ ἐξαπάτησε καὶ σὲ εἶπε Υἱό του καὶ ἀπόδειξέ μας ὅτι σὲ προστατεύει ἡ δύναμίς του. Τοῦ μίλησε ἀπὸ τὶς Γραφὲς καὶ παρουσίασε προφητικὴ μαρτυρία.

«Εἰκῆ σε ἐκάλεσεν Υἱὸν, καὶ ἠπάτησε τῇ δωρεᾷ· ἐπεὶ εἰ μὴ τοῦτό ἐστι, παράσχου ἡμῖν ἀπόδειξιν τοῦ τῆς δυνάμεως εἶναι ἐκείνης. Εἶτα, ἐπειδὴ ἀπὸ Γραφῶν αὐτῷ διελέχθη, καὶ αὐτὸς τοῦ προφήτου παράγει μαρτυρίαν». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 57PG 211

Ὁ Χριστὸς δὲν ἤθελε νὰ ἀποκαλυφθῇ ἀλλὰ τοῦ ἀπάντησε σὰν ἄνθρωπος, ὅπως καὶ στὰ ἄλλα ποὺ τοῦ εἶπε ὁ σατανᾶς. Παρουσιάστηκε σὰν ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἀνθρώπους καὶ εἶπε «οὐκ ἐκπειράσῃς Κύριον τὸν θεόν σου».

«Ἀλλ’ ὁ Χριστὸς, καὶ τούτων εἰρημένων, οὐδέπω ἑαυτὸν ἐκκαλύπτει, ἀλλ’ ὡς ἄνθρωπος τέως αὐτῷ διαλέγεται. Τὸ γὰρ εἰπεῖν, Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, καὶ τὸ, Οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου, οὐ σφόδρα ἑαυτὸν ἐκκαλύπτοντος ἦν, ἀλλ’ ἕνα τῶν πολλῶν δεικνύντος». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 57 PG 211

Τὸ προφητικὸ λόγιο «τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖτε περὶ σοῦ» δὲν προτρέπει κανένα νὰ πηγαίνει καὶ νὰ γκρεμίζεται.

«Οὐ γὰρ δὴ τὸ γεγράφθαι, Ὅτι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περὶ σοῦ, παραινεῖ ῥιπτεῖν ἑαυτὸν καὶ κρημνίζειν»· ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 57 PG 212

Τοῦ διαβόλου καὶ τῶν δαιμόνων εἶναι  νὰ ρίχνουν κάτω , τοῦ δὲ Θεοῦ νὰ σηκώνει τοὺς πεσμένους. Ἄν χρειαζόταν νὰ δείξῃ τὴν δύναμί του ὁ Χριστὸς δὲν θὰ τὸ ἔκανε ρίχνοντας στὸ κενὸ τὸν ἑαυτό του καὶ γκρεμίζοντάς τον, ἀλλὰ σώζοντας τοὺς ἄλλους.

«Διαβόλου καὶ δαιμόνων τὸ βάλλειν ἑαυτὸν κάτω·τοῦ Θεοῦ δὲ, καὶ τοὺς κειμένους ἀνιστᾷν. Εἰ γὰρ δύναμιν ἐπιδείξασθαι ἔδει, οὐχ ἑαυτὸν ῥιπτοῦντα εἰκῆ καὶ κρημνίζοντα, ἀλλ’ ἑτέρους σώζοντα». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 57 PG 212

 Καὶ τί ἔκανε ὁ Χριστός; Οὔτε ἀγανάκτησε οὔτε ἐξοργίστηκε , ἀλλὰ μὲ ἐπιείκια πάλι ἀπὸ τὶς γραφὲς τοῦ ἀπάντησε καὶ τοῦ εἶπε: «Μὴν ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεό σου». Μᾶς διδάσκει ὅτι ὄχι  μὲ θαύματα ἀλλὰ μὲ ἀνεξικακία καὶ μακροθυμία πρέπει νὰ ὑπερισχύουμε τοῦ διαβόλου καὶ τίποτε δὲν πρέπει νὰ κάνουμε ἀπλά γιὰ ἐπίδειξι καὶ προβολή.

«Πῶς οὖν ὁ Χριστός; Οὐκ ἠγανάκτησεν, οὐ παρωξύνθη, ἀλλὰ μετὰ πολλῆς τῆς ἐπιεικείας πάλιν ἀπὸ τῶν Γραφῶν αὐτῷ διαλέγεται λέγων· Οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου· παιδεύων ἡμᾶς, ὅτι τοῦ διαβόλου οὐ διὰ σημείων, ἀλλὰ δι’ ἀνεξικακίας καὶ μακροθυμίας περιγίνεσθαι χρὴ, καὶ μηδὲν πρὸς ἐπίδειξιν ποιεῖν καὶ φιλοτιμίαν ἁπλῶς». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 57 PG 211

Βλέπει λοιπὸν καὶ ὁ πλέον ἄσχετος, σὰν ἐμᾶς, ὅτι ὁ διάβολος ὅταν ἐκπειράζει τὸν Κύριο προσπαθεῖ νὰ τοῦ βάλλει ἀμφιβολίες γιὰ τὸν Θεό καὶ τὴν πρόνοιά του. Τοῦ λέει ὅτι «Ὁ Θεὸς σὲ κοροϊδεῦει. Δὲν σὲ προστατεῦει. Γιὰ γκρεμοτσακίσου κάτω νὰ δοῦμε». Σοῦ λέει «Θὰ φοβηθῇ. Δὲν πρόκειται νὰ πέσει κάτω. Ἄρα θὰ ἀποδειχθῇ ἡ ἀδυναμία τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι εἶναι ὁ Θεὸς ἀπατεῶνας». Εἰκῆ σε ἐκάλεσεν Υἱὸν, καὶ ἠπάτησε τῇ δωρεᾷ.

Στὴν τωρινὴ περίπτωσι ποιὸς ἐκπειράζει ποιόν;

Κατ᾿ ἀρχὴν ἐκπειράζεις τὸν Θεὸ ὅταν θέλεις νὰ δοκιμάσῃς τὴν πρόνοιά του καὶ αὐτὸ εἶναι χαρακτηριστικὸ τῶν ἀχαρίστων τῶν ἀγνωμόνων καὶ τῶν ἀβεβαίων (περὶ τὴν πίστι):

 Καὶ αὐτὸ τὸ δοκιμὴν ζητεῖν ἁμάρτημα ἦν· τὸ γὰρ ἐκπειράζειν, καὶ μάλιστα μετὰ τοσαῦτα, ἀχαρίστων ἦν καὶ ἀγνωμόνων καὶ ἀβεβαίων. ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ Σχόλια στην Β΄ πρὸς Κορινθίους σελ.602 (στὸ TLG)

Ἐπίσης ἐκπειράζει τὸν Θεὸ αὐτὸς ποὺ ἀπερίσκεπτα κάνει ριψοκίνδυνες πράξεις , νὰ πάρεις μιὰ μηχανὴ νὰ τρέχεις μὲ 200 σὲ δρόμο ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ πᾶς μὲ 100 καὶ νὰ λὲς ὅτι θὰ σὲ προστατεύσῃ ὁ Θεὸς:

Τοῦ γὰρ διαβόλου εἰρηκότος, «βάλε σεαυτὸν ἄνωθεν κάτω», εἶπεν· «οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου». Ἐκπειράζει δὲ τὸν Θεὸν ὁ δίχα λογισμοῦ ῥιψοκινδύνως τι πράττων. ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΣ ΚΥΡΡΟΥ Ἐρωτήσεις στὴν Ὀκτάτευχο. σελ234 (στὸ TLG)

Ὁ ἄνθρωπος μπαίνει στον ναὸ καὶ πάει νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ γινόταν πάντα ἀπὸ τὴν δημιουργία τῆς ἐκκλησίας μέχρι σήμερα. Νὰ προσκυνήσῃ, νὰ προσευχηθῇ , νὰ παρακαλέσῃ τὸν Θεό, νὰ μεταλάβῃ. Πιστεύω ὅτι κανεὶς σώφρων δὲν σκέφτηκε ποτὲ μέχρι σήμερα ὅτι αὐτὰ εἶναι ἐνέργειες ἀχαρίστων, ἀγνωμώνων ἤ ἀβεβαίων περὶ τὴν πίστι ἤ ἀνθρώπων ποὺ κάνουν ριψοκίνδυνα καὶ παράλογα πράγματα.

 Νὰ ὅμως ποὺ παρουσιάζονται ξαφνικὰ πολλοὶ εἰδικοί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί -λεγεῶνες ὁλόκληρες- καὶ φωνάζουν: «Ὄχι! Εἶναι ἐγκλημα αὐτό. Εἶσαι κτῆνος. Εἶσαι ἀπάνθρωπος. Δὲν σέβεσαι τοὺς ἄλλους. Εἶσαι ἀνεύθυνος. Εἶσαι ἐγωϊστὴς. Εἶσαι ἐπηρμένος». «Γιατὶ βρέ παιδιά; Τί ἔγινε;» «Δὲν πρέπει νὰ φιλᾶς, δὲν πρέπει νὰ μιλᾶς, δὲν πρέπει νὰ μεταλαβαίνῃς, δὲν πρέπει νὰ πλησιάζεις τοὺς ἄλλους διότι φοβερὴ ἀρρώστια τρώει τὸν κόσμο καὶ πρέπει νὰ σώσουμε τοὺς κινδυνεύοντες».  

Καὶ ἔρχονται καὶ οἱ ὑπηρέτες τοῦ Κυρίου καὶ λένε τὰ ἴδια. Βέβαιως, τὰ ἴδια. «Εἶναι χρέος σου. Πρεπει νὰ κάνεις ὑπακοὴ. Τὸ λέμε ἐμεῖς, δηλαδὴ ἡ ἐκκλησία. Ἄν δὲν τὸ κάνεις ἐκπειράζεις τὸν Θεό». Σὰν τὸ διάβολο δηλαδή.

Μὰ τί ἄλλαξε ξαφνικά; Δὲν εἶναι ὁ Κύριος, ὁ κύριος τῆς  ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου; Δὲν λέει «Θὰ εἶμαι μαζί σας ὅλες τὶς ἡμέρες τῆς ζωῆς σας». «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». (Ματθ. κη΄20)Οἱ δικές μας ἡμέρες δὲν εἶναι μέσα στὸν παραπάνω χρόνικὸ ὁρίζοντα; Δὲν νομίζω νὰ λέῃ πουθενά ὅτι ὑπάρχουν ἐξαιρέσεις ὅταν τὸ ἀποφασίζουν οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου.

Λέει ἡ Γραφή: Κύριος φωτισμὸς μου καὶ σωτήρ μου, τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου, ἀπὸ τίνος δειλιάσω; (Ψαλμὸς 26^ος ). Ποιὸν νὰ φοβηθῶ καὶ γιατὶ νὰ δειλιάσω;

Τὸν κορωνοϊὸ νὰ φοβηθῆς καὶ ἀπὸ τὴν ἀρρώστια νὰ δειλιάσῃς. Τὸ λέει τὸ Μητσοτάκι καὶ ὁ Χαρδαλιᾶς κι᾿ ὁ Τσιόδρας καὶ χιλιάδες πληρωμένοι εἰδικοὶ καὶ δημοσιογράφοι, ἀλλὰ  καὶ πατριάρχες καὶ δεσπότες καὶ παπάδες.

Αὐτοὶ ποὺ κάνουν ὅτι γινόταν πάντα, ἀκολουθῶντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ τῶν ἁγίων του ἐκπειράζουν τὸν Κύριο; Μὰ δὲν ζητοῦν σημεία γιὰ νὰ διαπιστώσουν τὴν ἀλήθεια, οὔτε προσπαθοῦν μὲ λογικὲς ἀποδείξεις νὰ τὴν ἐκλογικεύσουν. Δὲν περιμένουν ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τοὺς κάνῃ θαῦμα. Μὲ ἀπλή πίστι πιστεύουν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ δύναμις καὶ ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ.

Τοῖς δὲ πεποιθόσιν ἐπὶ τὸν Κύριον καὶ μὴ ἀποδείξεσι λογικαῖς ὑποβάλλουσι τοῦ κηρύγματος τὴν ἁπλότητα, μήτε διὰ σημείων ἐκπειράζουσι τὴν ἀλήθειαν, Χριστός ἐστι Θεοῦ δύναμις καὶ Θεοῦ σοφία. ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Σχόλιο γιὰ τὸν προφήτη Ἱσαΐα. 8, 215 (στὸ TLG)

Στὸ Θεὸ πιστεύουν, ὄχι ἀπλῶς στὴν ὕπαρξί Του, ἀλλά καὶ στὴν πρόνοιά Του. Ἄς ἀφήσουμε γιὰ λίγο τοὺς ἀπίστους, ἤ τοὺς ὁλιγοπίστους, τοὺς πολλούς. Αὐτοὺς, τοὺς πολλοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ἐπρόσταξε ὁ θεὸς νὰ διοικοῦν διακριτικὰ τὴ ζωή τους καὶ νὰ συγκερνοῦν τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν γνῶσι. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει ἀνάγκη νὰ διοικήσῃ τὴ ζωή του μὲ αὐτὴ τὴν γνῶσι. Γιατὶ ἀντὶ γι᾿ αὐτὴ τὴ γνώσι ἔχει ἀποκτήσει τὴν πίστι μὲ τὴ δύναμι τῆς ὁποίας γκρεμίζει κάθε ὕψωμα ποὺ περηφανεύεται ἐναντίον τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ.

Τοὺς μὲν γὰρ λοιποὺς ἀνθρώπους διακριτικῶς ἐκέλευσεν ὁ Θεὸς διοικεῖν τὰ κατ’ αὐτοὺς καὶ συγκεράσαι τῇ τοῦ Θεοῦ προνοίᾳ τὴν γνῶσιν· ἀλλ’ ὁ δίκαιος, διὰ ταύτης τῆς γνώσεως διοικῆσαι τὰ κατ’ αὐτόν, οὐ δέεται. Ἐκτήσατο γάρ, ἀντὶ ταύτης τῆς γνώσεως, τὴν πίστιν, δι’ ἧς «καθελεῖ πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ» (Β Κορ. ι, 5). ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΥ ΑΣΚΗΤΙΚΑ σελ. 65

Στὴν περίπτωσί μας ἡ πίστις ἔχει ἐξοριστεῖ παντελῶς. Δὲν μιλοῦμε πιὰ γιὰ ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, γιὰ δικαίους ὅπως τοὺς ἀναφέρει ὁ Ἀββάς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος. Ἀλλὰ δὲν μιλοῦμε οὔτε γιὰ τοὺς πολλοὺς ἄνθρώπους ποὺ συγκερνοῦν τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἀνθρώπινη γνώσι. Ἐδὼ μιλοῦμε γιὰ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἔχουν οἱ ἴδιοι  ὑποχωρήσει στὸν ἐκπειρασμὸ τοῦ διαβόλου καὶ ἔχουν γίνει ὑπόδουλοί του καὶ ποὺ ἐκτελοῦν στὸ ἀκέραιο τὶς δαιμονικὲς ἐντολές.

Ὁ διάολος ἔρχεται σὲ ὅλους τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ καὶ τοὺς ἐκπειράζει. Ὅσοι εἶναι γεμάτοι μὲ πίστι καὶ ἀντιστέκονται ἰσχυρῶς καὶ δὲν βρίσκει τόπο γιὰ νὰ μπῇ, τοὺς παρατάει. Ἔρχεται τότε σὲ αὐτοὺς ποὺ βρίσκει κάποιο κενὸ στὴν πίστι τους καὶ ἔχοντας τόπο μπαίνει μέσα καὶ ἐργάζεται μέσα τους αὐτὰ ποὺ θέλει καὶ γίνονται ὑπόδουλοι σ᾿ αὐτόν.

Ὁ διάβολος ἔρχεται ἐπὶ πάντας τοὺς δούλους τοῦ θεοῦ ἐκπειράζων αὐτούς. Ὅσοι οὖν πλήρεις εἰσὶν ἐν τῇ πίστει, ἀνθεστήκασιν αὐτῷ ἰσχυρῶς, κἀκεῖνος ἀποχωρεῖ ἀπ’ αὐτῶν μὴ ἔχων τόπον, ποῦ εἰσέλθῃ. Ἔρχεται οὖν τότε πρὸς τοὺς ἀποκένους καὶ ἔχων τόπον εἰσπορεύεται εἰς αὐτούς, καὶ ὃ δὲ βούλεται ἐν αὐτοῖς ἐργάζεται, καὶ γίνονται αὐτῷ ὑπόδουλοι. Ἁγιου ΕΡΜΑ: ΠΟΙΜΗΝ 48,4(στὸ TLG)

Τοὺς ἔχει ἐκπειράσει, τοὺς ἔχει τρομοκρατήσει, τοὺς ἔχει τρελάνει, τοὺς ἔχει ὑποδουλώσει, τοὺς ἔχει κάνει παραδείγματα ἀπιστίας καὶ συκοφάντησις τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχουν καὶ μούρη καὶ βγαίνουν καὶ λένε ὅτι ἐκπειράζουν τὸν Θεό ὅσοι κακομοίρηδες προσπαθοῦν νὰ κρατήσουν αὐτὰ ποὺ ξέραν, αὐτὰ ποὺ μάθαν ἀπὸ τοὺς ἁγίους πατέρες, αὐτὰ ποὺ λέει ὁ ἵδιος ὁ Θεός.

Γι᾿ αὐτὸ ἀνέλαβαν τὴν διαποίμανσι τῶν πιστῶν. Γιὰ νὰ τοὺς ἐξωθοῦν στὴν ἀπιστία χρησιμοποιῶντας τὶς γραφές, ὅπως ὁ δάσκαλός τους ὁ διάβολος (τὸ εἴδαμε στὴν ἀρχὴ στὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο)

Τὸ πῶς τοὺς ἔχει κάνει ὁ διάβολος παραδείγματα ἀπιστίας καὶ συκοφάντησις τοῦ Θεοῦ νομίζω εἶναι πασιφανές. Μόνο οἱ ἴδιοι δὲν τὸ καταλαβαίνουν. Ὅταν μπαίνουν στὴν ἐκκλησιά μὲ τὶς μουρῖδες μέχρι τὰ μάτια καὶ δὲν προσκυνοῦν εἰκόνες καὶ δὲν φιλοῦν τὸ χέρι τοῦ παπᾶ καὶ τρέμουν μὴν πλησιάσει κανεὶς κοντά, τί ἀλλο δείχνουν;

Αὐτοὶ εἶναι ἡ ἀφορμή γιὰ νὰ κλείνῃ χαιρέκακα  ὁ σατανᾶς τὸ μάτι σ᾿ ὅποιον μπαίνει στὸν ναό καὶ νὰ τοῦ ψυθιρίζει: «Οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ. Ἄν πίστευε στὴν προστασία ἀπὸ τὸν Θεό του καὶ στὴν σωτηρία ἀπ᾿ αὐτὸν δὲν θὰ ἔτρεχε νὰ προστατευτῇ μὲ τὶς μποῦργκες οὔτε θἄταν οἱ πιστοὶ,  καὶ ἐνίοτε οἱ παπάδες, σὰν χανούμισες. Δὲς. Αὐτὸ δὲν βλέπεις;»

Αὐτὸ βλέπει ὅποιος μπορεῖ νὰ δῇ.

Πρὸ καιροῦ, ὅταν πρωτοφορέθηκαν τὰ φίμωτρα κουβέντιαζα μὲ κάποιο πρόσωπο ποὺ δὲν παρακολουθοῦσε τὰ γεγονότα αὐτὰ καὶ στὴν ἐκκλησία πηγαίνει Πάσχα-Χριστούγεννα γιὰ τὸ ἔθιμο. Τοῦ εἶπα λοιπὸν ὅτι ὑπάρχει ζήτημα διότι στοὺς ναοὺς πλέον ἀπαιτοῦν νὰ φοριοῦνται μάσκες, δὲν προσκυνοῦν τὶς εἰκόνες, δὲν φιλοῦν τὸ χέρι τοῦ παπά, φοβοῦνται τὴν θεία Κοινωνία κλπ. Καὶ μοῦ ἀπάντησε ἀπλά, ἀπορῶντας: «Μὰ, τότε δὲν πιστεύουν στὸν Θεό. Ἀφοὺ μπαίνουν στὴν ἐκκλησία καὶ δὲν ἔχουν ἐμπιστοσύνη (δηλαδή πίστι) αὐτὸ ἀποδεικνύουν». Τὸ ἔβλεπε αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει μεγάλη σχέσι, βαπτισμένος ὅμως. Γιατὶ οἱ πιστοὶ δὲν τὸ βλέπουν; Καὶ κυρίως γιατὶ οἱ ποιμένες δὲν τὸ βλέπουν;

Διότι πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅλοι ὅτι ὅσα πολλὲς φορὲς καὶ γιὰ μακρὺ χρόνο ἐμελετούσαμε (λόγια καὶ θεωρίες γιὰ ἀσκήσεις καὶ ὁμιλίες γιὰ θεοπτίες κλπ καὶ περιφερόμενοι κήρυκες καὶ κοσμογυρισμένοι καλόγεροι ἔρχονταν καὶ φεύγαν ἀσταμάτητα) ὅταν ἔρθει ὁ καιρὸς καὶ ἀπαιτεῖται ἡ πείρα (ποὺ δὲν ὑπῆρχε φυσικά,  λόγια ἦταν ὅλα, ὄχι πράξις καὶ πείρα) μόλις λίγος φόβος κατέλαβε τὴν διάνοια ὅλα αὐτὰ, ὅλοι οἱ λογισμοὶ καὶ τὰ ψεύτικα τὰ λόγια τὰ μεγάλα διαλυθήκανε, γιατὶ πτοηθήκαμε γρήγορα ἀπὸ τὴν ἀγωνία.

 Ἵστε γὰρ δήπου, πάντες, ὅτι τὰ πολλάκις ἡμῖν ἐν μακρῷ μελετηθέντα χρόνῳ, παρόντος τοῦ καιροῦ τοῦ τὴν πεῖραν ἀπαιτοῦντος ἡμᾶς, καὶ φόβου μικροῦ τὴν διάνοιαν καταλαβόντος ἅπαντα ἐξεχέαμεν τὰ βουλεύματα ὑπὸ τῆς ἀγωνίας ἀθρόον πτοηθέντες. ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 50 580

 Γι᾿ αὐτὸ βλέπετε μεγάλους καὶ ἐναρέτους καὶ λαλίστατους ἤ καὶ λιγομίλητους πνευματικοὺς ποὺ ἐκήρυτταν τὴν θεία προστασία νὰ φορᾶνε τὴ μασκούλα τους νὰ ἔχουν κλείσῃ τὶς ἐκκλησίες τους, νὰ ἔχουν ἀποκλείσει τὰ στασίδια, νὰ μὴν δίνουν τὸ χεράκι τους, καὶ νὰ κηρύττουν πλέον τὴν νομιμοφροσύνη καὶ τὴν ὑπακοὴ καὶ τὸ νὰ μὴν ἐκπειράζουμε τὸν Θεό.

Ἐπειδὴ πολλοὶ μὲ περισσὴ εὐ-βλάβεια, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος, μπορεῖ νὰ μὴν καταλαβαίνουν τὰ παραπάνω καὶ νὰ μπερδεύονται, γιατὶ θέλουν νὰ μπερδεύονται, γιατὶ εἶναι πιὸ βολικὸ νὰ νοιώθουν ἀσφαλεῖς μέσα στὸ βόλεμα τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς ἀδράνειας καὶ δικαιωμένοι κατηγορῶντας τοὺς ἄλλους ὡς ἐκπειράζοντας τὸν Θεό, οἱ πειραγμένοι ἀπὸ τὸν διάβολο, παραθέτω μιά πολὺ συγκεκριμένη ἐπὶ τοῦ συγκεκριμένου θέματος άπόφανσι τοῦ μεγάλου Ἀββά Ἰσσακ τοῦ Σύρου, ὅπου λέγει γιὰ τὸν πιστό ὅτι «Δὲν φοβάται κανένα ἀπὸ τὰ κακά, ὅπως ἔχει γραφτεῖ ὅτι ὁ δίκαιος σὰν τὸ λιοντάρι ὅλα τὰ τολμᾶ διὰ τῆς πίστεως, ὄχι ὡς πειράζων τον Κύριο, ἀλλὰ ἔχοντας τὸ θᾶρρος του σ᾿ αὐτὸν, ὅπως κάποιος ποὺ ἔχει ὁπλιστεῖ καὶ ἔχει ντυθεῖ τὴν δύναμι τοῦ ἁγίου πνεύματος.

«Καὶ ἀπό τινος τῶν ἀπηριθμημένων οὐ φοβηθήσεται, καθὼς γέγραπται, «δίκαιος, ὡς λέων πέποιθε» (Παρ. κη, 1), κατὰ παντὸς τολμῶν διὰ τῆς πίστεως· οὐχ ὡς πειράζων τὸν Κύριον, ἀλλ’ ὡς θαρρῶν αὐτῷ, ὥσπερ τις καθωπλισμένος καὶ ἐνδεδυμένος τὴν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δύναμιν». ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΥ ΑΣΚΗΤΙΚΑ σελ. 65

Καὶ μὴν θεωρήσει κανεὶς ὅτι αὐτὰ ἀφοροῦν μοναχούς ἤ ἀσκητές. Εἶναι γιὰ τὸν κάθε ἕνα. Εἰπώθηκαν αὐτὰ γιὰ νὰ μάθῃ ὁ κάθε ἕνας ὅτι ὁ Κύριος εἶναι δίπλα σ᾿ αὐτοὺς ποὺ τὸν ἐπικαλοῦνται ἐν ἀληθείᾳ καὶ πόση πρόνοια δείχνει σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν δώσει τοὺς ἑαυτούς τους στὸ νὰ Τὸν εὐαρεστήσουν καὶ μὲ καθαρὴ καρδιὰ τὸν ἀκολουθοῦν.

Εἴρηται δὲ ταῦτα πάντα, ἵνα πᾶς τις μάθῃ, ὅτι, «ἐγγὺς Κύριος πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτὸν ἐν ἀληθείᾳ» (Ψαλμ. ρμδ, 18), καὶ πόσην πρόνοιαν ποιεῖται εἰς τοὺς ἐκδεδωκότας ἑαυτοὺς τῇ αὐτοῦ εὐαρεστήσει, καὶ καθαρᾷ καρδίᾳ αὐτῷ ἀκολουθοῦντας ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΥ ΑΣΚΗΤΙΚΑ σελ. 65

Ἐλπίζω νὰ μὲ συχωρέσουν οἱ ἅγιοι ποὺ πιάνω στὸ στόμα μου τὰ λόγια τους, ἀλλὰ τόσο ἔχω ἀηδιάσει ἀπὸ τὴν κακομοιριά ποὺ βλέπω στὸν λεγόμενο ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, σὲ ποιμένες καὶ ποιμενομένους, ποὺ ἀφήνω γιὰ λίγο τὴ δική μου κακομοιριά, προσπαθῶντας νὰ πῶ στοὺς ἀδελφοὺς μου καὶ ταῖς ἀδελφές μου ὅτι αὐτὰ ποὺ λένε καὶ πράττουν οἱ ποιμένες αὐτοὶ δὲν εἶναι ἡ διδασκαλία καὶ ἡ πράξις τῶν ἀγίων τῆς ἐκκλησίας μας καὶ νὰ μὴν ξεγελιοῦνται, οὔτε νὰ πτοοῦνται, ὅπως λένε οἱ ἅγιοί μας.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης  Ἀκρωτήρι Χανίων.  

Προβληματισμοὶ γύρω ἀπὸ τὰ στατιστικὰ κρουσμάτων καὶ θυμάτων κορωνοϊοῦ.

Γιὰ τὶς στατιστικὲς τῶν κρουσμάτων καὶ θανάτων ἀπὸ κορωνοϊὸ ἂς ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν τοὐλάχιστον τὰ ἑξῆς (τὰ ὑπόλοιπα ἂς τὰ συμπληρώσουν οἱ νουνεχέστεροι), προκειμένου νὰ προσεγγίσουμε ἴσως καλύτερα «τὴν ἀλήθεια τῶν ἀριθμῶν» καὶ νὰ μὴ συμβάλλουμε ἐξ ἀγνοίας μας κι ἐμεῖς στὸν προκληθέντα πανικὸ καὶ τὶς πρωτόγνωρες παγκόσμιες ἀλλαγές:

Α΄. Ἡ δημόσια δήλωσι τοῦ κυρίου Σ. Τσιόδρα ὅτι οἱ καταγραφέντες ὡς θύματα κορωνοϊοῦ δὲν πέθαναν ὅλοι ἀπὸ τὸν κορωνοϊό (εἶναι δὲ μᾶλλον προφανὲς ὅτι τὴν ἰδία λογικὴ ἀκολούθησαν καὶ ἄλλες χῶρες). Ὅταν δὲ τὴν ἑπομένη τῆς δηλώσεως τοῦ κ. Τσιόδρα ἔσπευσε ὁ ἴδιος νὰ διευκρινήσῃ ὅτι ἦσαν «κάποιες» αὐτὲς οἱ περιπτώσεις ποὺ πέθαναν ἀπὸ ἄλλη αἰτία, ἀλλὰ κατεγράφησαν ὡς θύματα covid-19, δὲν εὑρέθη κανεὶς νὰ ρωτήσῃ: Πόσες ἦσαν αὐτὲς οἱ «κάποιες» περιπτώσεις; Μήπως εἶναι ἡ πλειοψηφία; Καὶ· μήπως πρέπει νὰ καταγράφωνται χώρια οἱ (ἀποδεδειγμένως) νεκροὶ ἀπὸ covid-19 καὶ οἱ νεκροὶ μὲ covid-19; Βλ. δήλωσι κ. Τσιόδρα ἐδῶ:

   Στὴν ἴδια συνάφεια ἔχουμε καὶ τὴν ἀκόλουθη εἴδησι ἀπὸ μεγάλα Μέσα Ἐνημερώσεως: «Οι βρετανικές αρχές ανακοίνωσαν σήμερα (18/7/20) ότι θα σταματήσουν την καθημερινή επικαιροποίηση του απολογισμού των θυμάτων από την Covid-19 στο Ηνωμένο Βασίλειο, αφού η κυβέρνηση ζήτησε να επανεξεταστεί ο τρόπος υπολογισμού τους, καθώς εκφράστηκαν ανησυχίες ότι οι αριθμοί αυτοί μπορεί να είναι υπερβολικά διογκωμένοι […] …ακαδημαϊκοί επισήμαναν ότι άνθρωποι που προσβλήθηκαν από τον ιό, θεραπεύτηκαν και μετά πέθαναν από άλλες αιτίες «ακόμη και αν έπαθαν καρδιακή προσβολή ή τους παρέσυρε λεωφορείο τρεις μήνες αργότερα», περιλαμβάνονταν στη λίστα των νεκρών από Covid-19».

https://www.real.gr/kosmos/arthro/h_bretania_stamata_tin_anakoinosi_thymaton_koronoiou_giati_isos_einai_lathos_o_tropos_ypologismou-655347/

Β΄. Δὲν ἔχουν γίνῃ νεκροτομές, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν εἶναι ἀπολύτως βεβαιωμένο-ἀποδεδειγμένο ὅτι οἱ καταγεγραμμένοι ὡς θάνατοι ἀπὸ κορωνοϊὸ προέρχονται πράγματι ἀπὸ τὸν κορωνοϊό. Βλ. τὸν καθ. Φαρμακολογίας κ. Κούβελα ποὺ δηλώνει ὅτι δὲν ἔχουν γίνῃ νεκροψίες ἐδῶ:

   ΓΙΑΤΙ δὲν γίνονται νεκροτομές;

   Ὁ δὲ S. Bhakdi, κορυφαῖος Γερμανὸς μικροβιολόγος-ἐπιδημιολόγος, σὲ μία ἐξαίσια ἐπιστολή του πρὸς τὴν Μέρκελ μὲ βαρυσήμαντα ἐρωτήματα, σημειώνει τὸ ἑξῆς: «γίνεται το λάθος παγκοσμίως να αναφέρονται θάνατοι που σχετίζονται με ιούς μόλις διαπιστωθεί ότι ο ιός υπήρχε τη στιγμή του θανάτου – ανεξάρτητα από άλλους παράγοντες. Αυτό παραβιάζει μια βασική αρχή της μολυσματολογίας: μόνο όταν είναι βέβαιο ότι ένας παράγοντας έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ασθένεια ή στον θάνατο μπορεί να γίνει διάγνωση».

https://swprs.org/?fbclid=IwAR3FshQT58NeR11oJ94Pp1xkrgQEZGxCk5TTKMKX3y8Bja6WGWMDqymkCQU

Γ΄. Πολλοὶ λέγουν ὅτι σὲ διάφορα νοσοκομεῖα καταγράφονται μὲ ἀνταλλάγματα(!) ὡς θύματα κορωνοϊοῦ κάποιοι ποὺ πέθαναν ἀπὸ ἄλλες αἰτίες. Τοῦτο γιὰ τὴν ὥρα δὲν ἔχει ἀποδειχθῆ μὲν (ποῦ εἶναι οἱ δικηγόροι καὶ οἱ εἰσαγγελεῖς ποὺ θὰ ἀναδείξουν τέτοιες περιπτώσεις;), ἀλλὰ ὁμιλοῦν περὶ αὐτοῦ οὐκ ὀλίγοι σοβαροὶ ἄνθρωποι. Π.χ. βλ. καθηγητὴ Πανεπιστημίου Γεώργιο Παύλου σὲ ὁμιλία του ἐδῶ:

https://www.youtube.com/watch?v=PiBmKGbIwbw&feature=youtu.be&fbclid=IwAR1BqnAGKsd1NCWI2djze8YVXaf8YyxW6p2JwD6DPPfW5XsjNQYDraQnKjE , περίπου στὸ 17^ο λεπτό.

Δ΄. Τὸ CDC (κρατικὸς ὀργανισμὸς γιὰ τὴν πρόληψι καὶ ἀντιμετώπισι τῶν ἀσθενειῶν) τῶν Η.Π.Α. ἐδημοσίευσε ὅτι μόνον τὸ 6% τῶν καταγεγραμμένων θυμάτων κορωνοϊοῦ πέθανε πράγματι ἀπὸ τὸν κορωνοϊό, κατεγράφη δηλαδὴ στὸ πιστοποιητικὸ θανάτου ὡς μόνη αἰτία θανάτου (ἦσαν κατὰ τὰ ἄλλα ὑγιεῖς – ἂν καὶ δὲν ἀποκλείεται νὰ εἶχαν ἀδιάγνωστες ἀσθένειες). Οἱ ὑπόλοιποι, τὸ 94%, εἶχαν ἐπιπλέον ἄλλες 2 μὲ 3 σοβαρὲς ἀσθένειες ἢ/καὶ προχωρημένο γῆρας. Αὐτό, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ἔχουν πραγματοποιηθῇ νεκροτομές, μᾶς ὁδηγεῖ στὸ συμπέρασμα ὅτι ὑπάρχουν πιθανότητες νὰ μὴ ἦταν γιὰ αὐτοὺς αἰτία θανάτου ὁ covid-19 (ἀφοῦ εἶχαν ὑποκείμενα νοσήματα, πιθανῶς ὑπεύθυνα γιὰ τὸν θάνατό τους). Ἐπίσης, ἐπειδὴ διάφοροι ἐπιστήμονες ὑποστηρίζουν, καὶ δὲν τοὺς ἀμφισβητοῦμε, ὅτι ὁ sars-cov-2 ἐπετάχυνε τὸν θάνατο τῶν ἀνθρώπων μὲ ὑποκείμενα νοσήματα ἢ/καὶ γῆρας, ἂς μᾶς ποῦνε ἐὰν καὶ πόσο ἐπιταχύνει περισσότερο τὸν θάνατο π.χ. ἀπὸ τὴν κοινὴ γρίππη (διότι καὶ ἡ κοινὴ γρίππη μπορεῖ νὰ ἐπιταχύνῃ τὸν θάνατο), γιὰ νὰ κατανοήσουμε πόσο πράγματι ἐπικίνδυνος εἶναι αὐτὸς ὁ κορωνοϊός.  

https://web.archive.org/web/20200902132426/https://www.zougla.gr/apopseis/article/cdc-mono-to-6-ton-161392-8anaton-prokalounte-apo-ton-io

Ε΄. Σὲ μελέτη ξένων ἐρευνητῶν, ποὺ μάλιστα ἀσπάζονται τὴν ἄποψι ὅτι πρόκειται γιὰ ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνη πανδημία καὶ πρέπει νὰ ἀκολουθοῦνται ὅλα τὰ γνωστὰ ἀνελεύθερα μέτρα, στὸ κεφάλαιο «προβληματισμοὶ ἐπὶ τῆς καταγραφῆς», καταγράφεται ἡ ἑξῆς πιθανότητα: «Είναι επίσης πιθανό ότι ορισμένοι θάνατοι που έχουν χαρακτηριστεί ως προκαλούμενοι από το COVID-19 να μην οφείλονται τελικά σε αυτή την αιτία».

https://www.huffingtonpost.gr/entry/koronoios-gripi-epoxiki-thanatoi-nekroi-sygkrisi-meleti_gr_5ec25918c5b6e0401e97c939

ΣΤ΄. Πρέπει, ἐπίσης, νὰ ληφθῇ ὑπ’ ὄψιν καὶ ἡ ἀπὸ πολλοὺς ἐπιστήμονες ἀμφισβητούμενη διαγνωστικὴ ἱκανότητα τῶν διαγνωστικῶν τὲστ (PCR test). Βλ. π.χ. περὶ αὐτοῦ καὶ στὸ ἑξῆς βίντεο ἑνὸς δικηγόρου, ποὺ κάπου ἀναφέρει καὶ τοὺς ἐπιστήμονες ποὺ ἀμφισβητοῦν τὴν ἀξιοπιστία αὐτῶν τῶν τέστ:

Δῆτε, ἐπίσης, στὴν ἰστοσελίδα:

https://swprs.org/ τὸ ἄρθρο «The Trouble With PCR Tests».

  …καὶ τὸ ἄρθρο ἐδῶ: https://emperorsclothes.gr/covid-19/6627/

     Ἐπίσης, βλ. καὶ στὸ κεφάλαιο «1. Στατιστική» τοῦ κάτωθι link (μὲ τὴν προαναφερθεῖσα ἐπιστολὴ τοῦ S. Bhakdi) τὸ σημαντικὸ ἐρώτημα ἐὰν στὴν καταγραφὴ τῶν κρουσμάτων ἔγινε «διάκριση μεταξύ μολυσμένων ατόμων χωρίς συμπτώματα και πραγματικών ασθενών», καθ’ ὄτι «μόνο οι ασθενείς με συμπτώματα όπως πυρετός ή βήχας πρέπει να περιλαμβάνονται στα στατιστικά στοιχεία ως νέες περιπτώσεις» (σ.σ. καὶ ὄχι ὁ κάθε ἕνας, ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχῃ ἐλάχιστο, ἀμελητέο ἰικὸ φορτίο, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ἐντοπίστηκε ἀπὸ τὸ – ἀναξιόπιστο; – τέστ).

https://swprs.org/?fbclid=IwAR3FshQT58NeR11oJ94Pp1xkrgQEZGxCk5TTKMKX3y8Bja6WGWMDqymkCQU

   Ἀφοῦ δέ, ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν ἀλήθεια τῶν ἀριθμῶν εἶναι ἀξιοσημείωτο τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ πολλὰ κρούσματα ποὺ παρουσιάστηκαν τὸ φθινόπωρο (2020), ὀφείλονται καὶ στὰ πολὺ περισσότερα, σὲ σχέσι μὲ τὴν ἄνοιξι, διενεργούμενα τέστ. Ἐὰν προσέξουμε τὴν δήλωσι τοῦ ἐπιδημιολόγου στὸ ἀκόλουθο link, ἀμέσως θὰ κατανοήσουμε ὅτι τὰ κρούσματα ἔχουν στὴν πραγματικότητα μειωθῆ ποσοστιαίως.

   Στὸ ἀκόλουθο ἄρθρο φανερώνεται ἀναμφίβολα ὅτι ἐντοπίζονται περισσότερα κρούσματα ἐπειδὴ ἀκριβῶς πραγματοποιοῦνται περισσότερα τέστ. «Σημειώνεται πάντως, ότι ταυτόχρονα με τη ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων, έχει αυξηθεί κατά πολύ και ο αριθμός των τεστ που πραγματοποιούνται σε καθημερινή βάση», γράφει ὁ συντάκτης του. Γιατὶ δὲν δημοσιεύονται τὰ ἐντοπισμένα κρούσματα σὲ σχέσι μὲ τὰ τέστ ποὺ διενεργήθησαν, προκειμένου νὰ ὑπολογίζεται ἐὰν ὑφίσταται αὔξησι κρουσμάτων ποσοστιαίως, δηλαδὴ πραγματικὴ αὔξησι κρουσμάτων; Οἱ ἀπόλυτοι ἀριθμοί, ἐὰν εἶναι αὐξημένοι, τρομοκρατοῦν τὸν κόσμο καὶ «δικαιολογοῦν» τὴν ἐφαρμογὴ ὁλοένα καὶ περισσότερο ἀνελευθέρων μέτρων.

https://www.real.gr/koinonia/arthro/anamenetai_neo_rekor_krousmaton_simera_erxontai_nea_metra_kai_tileoptiko_minyma_mitsotaki-681530/

   Καὶ ἕνα παράδειγμα, ποὺ ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι ποσοστιαῖως δὲν αὐξήθηκαν τὰ κρούσματα:

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2020/10/blog-post_97.html

   Ὁ ἐντοπισμὸς δὲ ὁλοένα καὶ περισσοτέρων κρουσμάτων αὐξανομένων τῶν διενεργουμένων τέστ, μᾶς ὁδηγεῖ καὶ στὸ συμπέρασμα (ποὺ καταγράφουμε καὶ παρακάτω) ὅτι εἶναι πολὺ περισσότερα τὰ πραγματικὰ κρούσματα άπὸ τὰ καταγραφέντα, ἄρα πάλι βλέπουμε ὅτι εἶναι λανθασμένα τὰ στατιστικὰ στοιχεῖα κι ἐπομένως δὲν καταγράφουν τὴν πραγματικότητα. Πάντως, τὸ ὅτι εἶναι πολὺ περισσότερα τὰ ἀληθινὰ κρούσματα ἀπὸ τὰ καταγραφέντα εἶναι θετικό. Διότι ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι μικρότερη ἡ θνητότητα τοῦ ἰοῦ, ὅτι εἶναι λιγώτερο ἐπικίνδυνος ἀπ’ ὅσο θεωροῦν πολλοί. Τὸ ἐξηγεῖ ὁ κύριος Ἰωαννίδης: «το κύριο μήνυμα είναι ότι η λοίμωξη φαίνεται να είναι 50 έως 85 φορές συχνότερη στην περιοχή (ποὺ ἔγινε ἡ ἔρευνα) από ό,τι δείχνουν τα καταγεγραμμένα περιστατικά, άρα και η θνητότητα είναι 50-85 φορές μικρότερη από ό,τι νομίζαμε μέχρι σήμερα. Νομίζω ότι είναι τα καλύτερα δυνατά νέα και φαίνεται να συμφωνούν με προ-ανακοινώσεις άλλων μελετών επιπολασμού από Ιταλία, Γερμανία, Ολλανδία, Δανία…»

https://www.newsit.gr/ellada/g-ioannidis-koronoios-isos-100-000-200-000-ta-krousmata-stin-ellada/3015936/

   Ἐπίσης, θὰ ἔπρεπε νὰ γνωρίζουμε ἐὰν πραγματοποιῆται ὁ ἴδιος ἀκριβῶς ἀριθμὸς τέστ καθημερινῶς (ποὺ ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὰ παραπάνω δὲν συμβαίνει κάτι τέτοιο), ὥστε νὰ ὑπάρχῃ ἡ δυνατότητα νὰ κάνουμε συγκρίσεις καὶ νὰ ἐλέγξουμε ἐὰν ὄντως αὐξάνωνται τὰ κρούσματα, ὅπως παρουσιάζεται καὶ ἐσχάτως (Ὀκτώβριος). Ὑπ’ ὄψιν ὅτι στὶς 21 Ὀκτωβρίου 2020, ποὺ ἀνακοινώθηκε ὁ ἀριθμὸς ρεκὸρ τῶν 865 κρουσμάτων, εἶχαν πραγματοποιηθῇ περὶ τὰ 20.000 τέστ, ποὺ ἀποτελεῖ ἐπίσης ἀριθμὸ ρεκὸρ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐπιδημίας (βλ. προηγούμενα links).

   Ἐπιπροσθέτως, θὰ ἔπρεπε νὰ γνωρίζουμε σὲ ποιὰ πρόσωπα πραγματοποιοῦνται τὰ τέστ κάθε ἡμέρα. Ἐπιλέγονται τυχαίως ἢ στοχευμένως; Ἐὰν ζούσαμε σὲ κοινωνία «ἀγγέλων», ἰδανικῶς θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιλέγεται μὲ ὀρθολογικά, ἀντικειμενικὰ κριτήρια ἕνα τυχαῖο δεῖγμα πληθυσμοῦ, καὶ κάθε ἡμέρα νὰ τηροῦνται τὰ ἴδια ἀκριβῶς κριτήρια, προκειμένου νὰ εἶναι συγκρίσιμα τὰ δεδομένα.

Ζ΄. Ὁ ἀνθρώπινος παράγοντας: λάθη καὶ παραλείψεις στὴν καταγραφή, ἐπιστημονικὲς ἐλλείψεις τῶν εἰδικῶν στὴν προσέγγισι καὶ μελέτη τοῦ ἀντικειμένου, πολιτικοοικονομικὰ συμφέροντα κ.ἄ. Συνέπειες δὲ τούτου εἶναι ἀπὸ τὴν μία οἱ διαφορὲς στὰ στατιστικὰ στοιχεῖα καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ διαφορὲς στὴν ἑρμηνεία τους. Π.χ. ὁ ἐκ τῶν κορυφαίων παγκοσμίως καθηγητὴς τοῦ πανεπιστημίου Stanford τῶν Η.Π.Α. προαναφερθεὶς κ. Ἰωἀννης Ἰωαννίδης (καὶ μαζὶ μὲ αὐτὸν καὶ ἄλλοι), «χρησιμοποιῶντας ὀρθῶς τίς καθιερωμένες στατιστικές μεθόδους, καί χωρίς νά διαπράξῃ τό γνωστόν στατιστικόν σφάλμα τοῦ μεροληπτικοῦ δείγματος (sample selection bias), πού διέπραξαν πρίν ἀπό αὐτόν οἱ ἐπίσημες ἐπιτροπές, ἀπέδειξε ὅτι τό ἀληθινόν ποσοστόν θνητότητος τοῦ κορονοϊοῦ εἶναι ἀπό 50 ἕως 85 φορές μικρότερον ἀπό αὐτό πού παρουσίασαν οἱ ἐπίσημες ἐπιτροπές» (καθηγητής οἰκονομικῶν Χ. Δ.). Βλ.:

https://www.inewsgr.com/439/kathigitis-ioannidis-gia-koronoio-h-thnitotita-einai-50–85-fores-mikroteri.htm

   Στὸ δὲ ἀκόλουθο link, ἕνα ἄρθρο γιὰ τὴν τελευταία μελέτη τοῦ κ. Ἰωαννίδη, σχετικὸ μὲ τὴν θνητότητα τοῦ κορωνοϊοῦ (0,15% ἐπὶ τοῦ παγκοσμίου πληθυσμοῦ, ἀνεξαρτήτως ἡλικίας), ποὺ ἐδημοσιεύθη μάλιστα ἀπὸ τὸν Παγκόσμιο Ὀργανισμὸ Ὑγείας (Π.Ο.Υ.):

https://www.el.gr/ygeia/ioannidis-ayti-einai-i-thnisimotita-ap/

   Στὸ ἑπόμενο link ὁ κ. Τούντας, καθηγητὴς Προληπτικῆς Ἰατρικῆς, ἐκτιμᾷ (ὅπως ἤδη πρὸ καιροῦ εἶχε ἐκτιμήσει ὁ κ. Ἰωαννίδης τοῦ Stanford) ὅτι στὴν Ἐλλάδα «έχουν μολυνθεί από τον κορωνοϊό περισσότερα από 200.000 άτομα», δήλωσι ποὺ ἀποδεικνύει πάλι ὅτι οἱ στατιστικὲς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ἀκριβεῖς, νὰ ἀποτυπώνουν δηλαδὴ τὴν πραγματικότητα σὲ ὅλες της τὶς διαστάσεις (ὁ κ. καθηγητὴς δὲν θὰ ἐξέφραζε τὴν ἐκτιμησί του αὐτὴ ἐὰν πίστευε ὅτι τὰ στατιστικὰ στοιχεῖα εἶναι ἀληθῆ).

https://www.real.gr/video/arthro/koronoios_tountas_ektimo_oti_exoun_molynthei_perissotera_apo_200_000_atoma_stin_ellada_binteo-680250/

   Ἐδῶ νὰ έπισημάνουμε ὅτι ἐὰν τελικῶς ὁμολογήσουν καὶ ἀποδείξουν ἐπισήμως ὅτι ὅντως τὰ κρούσματα εἶναι πολὺ περισσότερα ἀπὸ τὰ καταγραφέντα, αὐτὸ ἴσως σημαίνει ὅτι ὁδηγούμαστε σὲ ἀνοσία τοῦ γενικοῦ πληθυσμοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ ἐμβόλια νὰ μὴ εἶναι καὶ τὸσο ἀπαραίτητα. Ἐν παρενθέσει: γιὰ προβληματισμὸ γύρω ἀπὸ τὰ ἐμβόλια, ἴσως θὰ ἀρκοῦσε κάποιος νὰ ἀκούσῃ τὴν ἀκόλουθη ραδιοφωνικὴ ἐκπομπή (βλ. ἑπόμενο link), στὴν ὁποία ὁ μεγαλογιατρὸς κ. Δ. Γάκης, πρώην διοικητὴς τοῦ ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης, δηλώνει καὶ τὰ ἑξῆς: «Κατὰ ἕνα περίεργο τρόπο, ὅσον ἀφορᾷ αὐτὰ τὰ ἐμβόλια, ἡ διεθνὴς τάσι ἐπικεντρώθηκε περισσότερο στὰ ἐμβόλια τὰ ὁποῖα εἶναι μὲ γενετικὸ ὑλικό. Ἐδῶ λοιπὸν θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε λίγο κουμπωμένοι […] Εἴμαστε κουμπωμένοι ὅσον ἀφορᾷ τὴν εἰσαγωγὴ γενετικοῦ ὑλικοῦ μέσα στὸ ἀνθρώπινο κύτταρο… […] ξέρουμε ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἀντίστροφες δράσεις σὲ ὁρισμενες περιπτώσεις […] ποὺ μπορεῖ τὸ RNA […] νὰ μεταφέρῃ πληροφορίες στὸ DNA. Καὶ ποιὸς μᾶς λέει ὅτι δὲν θὰ ἑπηρεάσῃ, π.χ. τὸ τελικὸ ἄκρο τοῦ DNA, ποὺ εἶναι τὸ τελεομερές, καὶ στὸ ὁποῖο, προσφάτως οἱ γνώσεις λένε, ὅτι ἑδράζονται οἱ πληροφορίες τῆς μακροχρονιότητος τῆς ἑπιβίωσης, τῆς διάρκειας τῆς ἐπιβίωσης τοῦ ἀνθρώπου; […] Καὶ βέβαια δὲν μπορῶ νὰ ξεχάσω καὶ τὸν Bill Gates νὰ καταφέρεται κατ’ ἐπανάληψι στὸ παρελθὸν κατὰ τοὺ ὑπερπληθυσμοῦ τοῦ πλανήτη καὶ τῆς ἄποψής του ὅτι πρέπει νὰ μειωθῇ ὁ πληθυσμὸς τῆς γῆς, κατ’ ἐπανάληψι (συμπληρώνει ὁ δημοσιογράφος κ. Χρυσικός: «Ἐ, τό ’χει πεῖ δημόσια, κύριε Γάκη». Συμπληρώνει καὶ ὁ παιδίατρος Ἀπ. Ζέρβας: «Ἐφρόντισε (ὁ B. Gates) κάποια παιδάκια στὴν Ἰνδία νὰ τὰ κάνῃ παράλυτα μὲ τὸ ἐμβόλιο τῆς πολυομυελίτιδας)».

Ἂς προσέξουμε, ἀκόμη, μήπως, ἀσχολούμενοι μὲ τὰ παρεχόμενα στατιστικὰ γύρω ἀπὸ τὸν κορωνοϊό, λησμονήσουμε τους ἄλλους θανάτους, ὅπως τὶς ἐκτρώσεις καὶ τὶς αὐτοκτονίες, ἀλλὰ καὶ τὶς διάφορες παθήσεις (καρδιαγγειακά, καρκίνους κ.λπ.) πού, ἀσφαλῶς, ἐπιτείνονται (κατὰ τὴν δήλωσι πολλῶν εἰδικῶν) ἀπὸ τὸ ἄγχος ποὺ προεκάλεσε ὅλο αὐτὸ τὸ χάος τῶν μέτρων κατὰ τῆς διαδόσεως τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ ἡ τρομοκράτησι τῶν λαῶν. Ἂς μὴ λησμονοῦμε καὶ τοὺς πεινασμένους, ποὺ μάλιστα, σύμφωνα μὲ ἐκτιμήσεις διαφόρων, θὰ αὐξηθοῦν κατὰ 100 ἑκατομμύρια ἐξαιτίας τῆς επιδημίας.

(βλ.https://www.kathimerini.com.cy/gr/oikonomiki/oikonomia/o-koronoios-apeilei-epipleon-100-ekatommyria-anthrwpoys-me-akraia-ftwxeia ).

   Καί, ἐν κατακλείδι, ἂς μὴ λησμονοῦμε τὴν πονηρία τῶν ανθρώπων, τὰ οἰκονομικὰ καὶ πολιτικὰ συμφέροντα, καὶ τὴν ὀργιώδη προσπάθεια διαφόρων προκειμένου νὰ προετοιμασθῇ τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν ἔλευσι τοῦ Ἀνόμου. Ἂς μὴ λησμονοῦμε δὲ ὅτι ἡ ἀποστασία σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν, ἀδιανόητη παλαιότερα, παγκοσμιοποίησι (τείνουμε πλέον νὰ ἀποκτήσουμε κοινὸ παγκόσμιο πολιτισμό) εἶναι μέγα σημεῖο τῶν ἐσχάτων χρόνων τῆς ἀνθρωπότητος.

   Εὔχεσθε καὶ καλὲς ὑπομονές!

Α. Ν. Β.

aktines.blogspot.com

Alors, c’est la guerre

του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ιστορίας

Alors, c’est la guerre. Αυτή ήταν η ακριβής (και μεγαλειωδώς ανατριχιαστική) διατύπωση της τελευταίας μεγάλης άρνησης που ειπώθηκε από επίσημο στόμα στον ελλαδικό χώρο και την οποία τιμούμε και πάλι (θεωρητικά τουλάχιστον) σήμερα. Και αυτή ήταν η ακριβής απαρχή του έπους που έγραψε με το αίμα της η τελευταία ίσως πραγματική γενιά Ελλήνων στην Ιστορία. Ακριβώς δηλαδή λίγο πριν την έναρξη της τελικής φάσης της οριστικής τους μετάλλαξης.

Αυτό το συγκλονιστικό έπος και όλο αυτό το αίμα που χύθηκε τότε πάνω στα αλβανικά βουνά (αλλά και στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της απάνθρωπης Κατοχής), ήταν η τελευταία μαζική πράξη αντιστάσεως του πάλαι ποτέ λαού της αντιστάσεως. Το κύκνειο δηλαδή άσμα του, στη μέση μιας πορείας που είχε βεβαίως δρομολογηθεί αρκετά πριν. Μιας πορείας εκποιητικού εκσυγχρονισμού και πολιτισμικής εκπόρνευσης. Η τελευταία του πράξη, λίγο πριν υποταχτεί εκουσίως και σχεδόν καθ’ ολοκληρίαν πια στα σκουπίδια. Οκτώ δεκαετίες πλέον αργότερα, απομείναμε παραδομένοι στην παρακμή και την ασυναρτησία, τυφλοί και αμνησιακοί, να ακούμε λόγια για έργα του παρελθόντος, που δείχνουν να είναι όμως πια πολύ μακριά από μας, ώστε να μπορούν πραγματικά να μάς αγγίξουν.

Πώς να ακουστεί δηλαδή πια στ’ αυτιά σου η λέξη «αυταπάρνηση» στους καιρούς της αποθέωσης του ψυχωτικού ατομοκεντρισμού; Πώς να ακουστεί η λέξη «γενναιότητα» στους καιρούς του πανικού και του παρανοϊκού φόβου (που με τόσο τρομακτικό παραλογισμό τον θέριεψε μέσα μας η φερόμενη ως «πανδημία»); Πώς ν’ ακουστεί στους καιρούς της δειλίας και του άκρατου ενδοτισμού (και αυτόν τον ζούμε εντονότερα από ποτέ σήμερα στα εθνικά μας θέματα) η λέξη «ηρωισμός»; Ή στους καιρούς του υστερικού μηδενισμού η λέξη «πίστη»; Και πώς να ακουστεί το ότι κάποιοι κάποτε πήγαν τραγουδώντας στον πόλεμο, αποφασισμένοι να πεθάνουν, όταν σήμερα έχεις καταντήσει ένα ταλαίπωρο ψοφοδεές ον, υστερικά εγκλωβισμένο στον τρόμο του θανάτου; Νευρωτικά υποχείρια πλέον του Τίποτε, κενά και θλιβερά σαρκία, που καταλήξαμε να περιφερόμαστε δίχως νόημα και σκοπό, προσκυνώντας κάθε λογής είδωλα και απομένοντας άπνοοι από τον εγκάθετο τρόμο που με διάφορες αφορμές σπέρνουν τα αφεντικά μέσα στις ψυχές μας. Μία άχρωμη και βαθέως υπνώττουσα ανθρωπομάζα, που κατ’ ουσίαν αναμένει πια μόνο την ώρα που ως σκέτος χους εις σκέτον χουν απελεύσεται – και που το μόνο όνειρο που της απέμεινε πλέον είναι να διατηρήσει, παντί τω τρόπω και παντί τω τιμήματι, για λίγο ακόμη μέσα σε μια στερνή ψευδαίσθηση απατηλής ευμάρειας (ή απατηλής ασφάλειας και υγείας) το άθλιο σαρκίο της.

Και βέβαια, ακόμη κι αν κάτι πάει κάποια στιγμή ν’ αναρριπίσει μέσα σου, αυτός ο τόπος πια δεν το αφήνει. Αυτός ο τόπος, που εδώ και πολλά χρόνια τον λυμαίνονται γονυκλινείς ριψάσπιδες, άθλιες δωσιλογικές ελίτ, θλιβερές πολιτικές καρικατούρες, ανάξιοι ιεράρχες, ξεπουλημένοι γραφιάδες και κονδυλοφόροι, γραικύλοι ψευτοκουλτουριάρηδες, ελεεινoί κουκουλοφορεμένοι νεοταξίτικοι στρατοί κι έτερες φασίζουσες μειοψηφίες «δικαιωματάδων» και υπερασπιστών της κάθε διαστροφής, σε τραβάει πια συνεχώς προς τα κάτω, δεν σε αφήνει να ξαναβγείς στο φως. Με την τεχνητή εμπλοκή στα αγχωτικά γρανάζια του περικομμένου μισθού και της κολοβωμένης σύνταξης. Με τη μόνιμη απειλή της οικονομικής κατάρρευσης. Με τον συστηματικό εκφοβισμό, δια της χρησιμοποιήσεως ασθενειών και κάθε λογής ακόμη υπαρκτών (αλλά προπαγανδιστικά διογκωμένων) ή και εντελώς ανύπαρκτων (και στυγνά επινοημένων) εχθρών. Με τη χυδαιότητα των εγκάθετων ΜΜΕ. Με τη φασιστική ιδεολογική τρομοκρατία μιας ψευτοπροοδευτικής και μηδενιστικής πλέμπας, που εξεμεί τη φωταδιστική της υστερία ενάντια σε κάθε τι το αυτονόητο και καθυβρίζει με αισχρότητα κάθε τι το αυθεντικό. Αυτός ο τόπος πια έχει ταχθεί για να σε βουλιάζει αδυσώπητα, κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο πολύ, μέσα στον δύσοσμό του βούρκο.

Αλλά και γιατί άραγε να μην είναι έτσι; Γιατί δηλαδή ετούτο το βύθιο σύγχρονο μικροελλαδίτικο Μηδέν θα έπρεπε να έχει να επιδείξει κάτι καλύτερο στη βιτρίνα του; Αφήστε τώρα τους λίγους που – κόντρα στη «λογική» και το ρεύμα των Καιρών – μπορούν και μας κρατάνε ακόμα στη ζωή, ζώντας αυτεξουσίως οι ίδιοι σε κάποιες «φυλακές» (στα μοναστήρια ή στον κόσμο), ως «ελεύθεροι κι ωραίοι». Εγώ εδώ σας μιλώ για τη βιτρίνα. Τέτοιοι δεν μας άξιζαν δηλαδή και εκκοσμικευμένοι κληρικοί και εθνομειοδότες πολιτικοί κι εξωνημένοι διανοούμενοι και ανελλήνιστοι δάσκαλοι και χριστομάχοι ακαδημαϊκοί και διεφθαρμένοι μεγαλοεργολάβοι κι επιχειρηματίες; Τέτοιοι και χειρότεροι. Μηδενικά συλλήβδην επί μηδενικών και σκύβαλα επί σκυβάλων. Πού το παράξενο συνεπώς; Σαρξ εκ της σαρκός ημών – όλοι τους. Ανεξαιρέτως όλοι.

Alors, c’est la guerre. Πόλεμος, λοιπόν. Πάντοτε ανατριχιαστικά μεγαλειώδες, κενό πλέον ωστόσο, φοβάμαι, παντός νοήματος. Και αν πάντως δεν είναι, απομένει να αποδειχθεί. Προς τα πού όμως να το πρωτοπείς οκτώ δεκαετίες αργότερα, οκτώ δεκαετίες αλαλάζουσας βλακείας, εξουθενωτικής αμνησίας και έρπουσας υποταγής; Οκτώ δεκαετίες αποστασίας από τον Θεό, προδοσίας της πίστης μας, εθελότρεπτου ευνουχισμού κι εκούσιου αποχωρισμού από όλα τα βασικά δομικά στοιχεία της ταυτότητάς μας; Οκτώ δεκαετίες, που μάθαμε μονάχα να πιθηκίζουμε κομπλεξικά, ψελλίζοντας «σπασμένες λέξεις από ξένες γλώσσες», να μηρυκάζουμε ήττες και ενδοτισμούς ή να ψιθυρίζουμε μιθριδατικά «δεν βαριέσαι» και «δεν πειράζει»;

Πώς να ξαναπείς τελικά κάτι τόσο αυτονόητο μεν, που όμως πολύ απλά πρέπει να το φωνάξεις, γιατί ακριβώς από την ίδια του τη φύση δεν μπορεί να προφερθεί δια ψιθυρισμού; Η πατρίδα στενάζει υπό το κράτος της σύγχρονης ξένης υποτέλειας και κατοχής, μέσα στον παράλογα απτό τρόμο και τη μαζική παράκρουση που τη διογκώνει ένα ανελεύθερο καθεστώς με αφορμή μία δήθεν πανδημία, υπό τον θανάσιμο πλέον κίνδυνο της κατευθυνόμενης λαθροεποικιστικής πλημμυρίδας, υπό το βάρος της κλιμακούμενης τουρκικής απειλής και τόσων ακόμη μεγάλων κινδύνων. Οι Μήδοι είναι πάλι εδώ, πιο θρασείς και επικίνδυνοι από κάθε άλλη ίσως φορά. Είναι εδώ και επιχειρούν να διαβούνε. Βρίσκονται έξω από τα σύνορα, βρίσκονται εντός των τειχών, βρίσκονται όμως και μες στους ίδιους τους εαυτούς μας.

Έχει απομείνει άραγε κάποιο γονίδιο ζωντανό, κάποια έστω απλή ανάμνηση, από εκείνη τη στερνή γενιά των αυθεντικών Ελλήνων;

28-10-2020

ΠΗΓΗ.ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ